Μήπως πρέπει να σταματήσουμε να προσευχόμαστε για το Παρίσι;
- 14 ΝΟΕ 2015
Χθες το βράδυ και ενώ είχα κάνει μία υπέροχη βραδινή τσάρκα με τον σκύλο μου στο κέντρο της Αθήνας, γυρνάω σπίτι και μπουμ. Τα νέα έτρεχαν πιο γρήγορα απ' όσο τα μάτια μπορούσαν να διαβάσουν. Νεκροί, όμηροι, ένα αιματοβαμμένο μακελειό στην καρδιά μιας μητροπολιτικής πόλης, που δεν μας χωρίζει κανένας ωκεανός και δεν παρεμβάλλεται καμία ήπειρος ανάμεσά μας. Μια πόλη, που ανήκει στη "γειτονιά" μας. Καθώς παρακολουθούσα τα live blogs των ειδησεογραφικών δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι πως όλα αυτά τα γεγονότα, τα οποία άνετα θα μπορούσαν να αποτελούν σενάριο μπλοκμπαστερικής ταινίας και μάλιστα με πρωταγωνιστή είτε τον James Bond είτε κάποιον υπερήρωα (γιατί μόνο εκεί οι κακοί είναι ανώμαλα κακοί και το διαστροφικό μυαλό τους μηχανοραφεί τέτοιες μαζικές καταστροφές), θα μπορούσαν να έχουν συμβεί στην Αθήνα. Γιατί όχι; Εκεί που περπατάς στην Κοτζιά, στο Gagarin που έχεις πάει να ακούσεις την μπάντα που γουστάρεις, στο Καραϊσκάκη που πας να παρακολουθήσεις έναν φιλικό αγώνα.
Τρόμος.
Και ξαφνικά αρχίζει το “πανηγύρι”. Κτίρια ορόσημα στο Δουβλίνο και στην Ιρλανδία “ντύνονται” με τα χρώματα της γαλλικής σημαίας. Ο Andrew Cuomo δίνει διαταγή το One World Trade Center στη Νέα Υόρκη να φωταγωγηθεί με μπλε, λευκά και κόκκινα φώτα. Ο Πύργος του Άιφελ ως σήμα ειρήνης του graphic designer Jean Jullien κάνει το γύρο των social media. Πολιτικοί και celebrities γράφουν tweets δηλώνοντας τη συμπαράστασή τους στο λαό της Γαλλίας. Όλα αυτα υπό την αιγίδα του #PrayforParis.
Δεν θα βγάλω την ουρά μου απ’ έξω. Και εγώ ήμουν ένας από αυτούς. Και εγώ ήμουν ένας από αυτούς που πόσταραν μία φωτογραφία και την “παρασημοφόρισαν” με το εν λόγω hashtag. Σε αυτές τις περιπτώσεις όλοι εμείς, που είμαστε μακριά από τη δυστυχία του άλλου, αισθανόμαστε πως με ένα post, με ένα τιτίβισμα κάνουμε το χρέος μας, είμαστε εκεί στο πλευρό του πάσχοντα. Και ίσως και να είμαστε. Αυτή τη φορά όμως αυτό Pray μου χτυπάει άσχημα.
Πόσο ειρωνικό να επικαλείσαι μία θρησκευτική τελετουργία για να δείξεις ότι στέκεσαι δίπλα σε αυτόν που πονάει, όταν ο αβάσταχτος αυτός πόνος έχει προκληθεί στο όνομα της θρησκείας. Μήπως ήρθε η ώρα να καταργήσουμε από το λεξιλόγιό μας τη λέξη “προσευχή” σε αυτές τις περιστάσεις όταν εκατοντάδες άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους μέσα σε ένα βράδυ επειδή ένας κάποιος θεός θέλει να υπερισχύσει και να δείξει τη δύναμή του έναντι ενός άλλου θεού; Πόσο περισσότερο ορθό θα ήταν το #FuckReligion;
Ας επικαλεστώ τα λόγια μιας πανέμορφης και ατόφιας ψυχής και ας αποτελέσουν τα λόγια αυτά τροφή για σκέψη:
“Όταν αποκαλείς τον εαυτό σου Ινδό ή Μουσουλμάνο ή Χριστιανό ή Ευρωπαίο, ή οτιδήποτε άλλο, είσαι βίαιος. Καταλαβαίνεις γιατί αυτό είναι βίαιο; Γιατί διαχωρίζεις τον εαυτό σου από την υπόλοιπη ανθρωπότητα. Όταν διαχωρίζεις τον εαυτό σου μέσω των πιστεύω, της εθνικότητάς, της παράδοσης, εκτρέφεις βία. Οπότε ο άνθρωπος που πασχίζει να κατανοήσει τη βία δεν ανήκει σε καμία χώρα, σε καμία θρησκεία, σε καμία πολιτική παράταξη ή σύστημα, παρά ασχολείται με την συνολική κατανόηση της ανθρωπότητας”. -Jiddu Krishnamurti
Καλή μας μέρα και καλή τύχη.
