MasterChef 4: Πόσα πιάτα συγκίνησης να φάμε ακόμα; Μαγειρική vs Reality
- 5 ΦΕΒ 2020
Ξεκίνησε το MasterChef 4. Και νομίζαμε ότι ήμασταν έτοιμοι. Είχαμε φτιάξει στοκ με εστραγκόν, δική μας πάστα κάρι, είχαμε φινόκιο φρέσκο και είχαμε κάνει επανάληψη στους τρόπους κοπής των λαχανικών. Καρέ; Τσεκ. Μπρινουάζ; Τσεκ. Μπατονέτ; Κι από αυτό ξέρουμε. Ζουλιέν, Εμινσέ, Ασέ; Όλα σου λέω, τα ξέραμε όλα. Να μην σου πως για τα γλασαρίσματα των κρεάτων και τους σωστούς τρόπους ψησίματος. Τρεις σεζόν MasterChef ήταν αρκετές κι εμείς κρατούσαμε σημειώσεις σε όλες. Πού να ξέραμε όμως ότι τα πιο βασικά μπαχαρικά στη φετινή κουζίνα είχαν να κάνουν με ανθρώπινες ιστορίες, δάκρυα και συγκίνηση;
Από το πρώτο κιόλας επεισόδιο είχε φανεί ότι φέτος για να μπει κανείς στον πολύτιμο τηλεοπτικό χρόνο του MasterChef δεν αρκούσε να μαγειρεύει καλά. Δεν αρκούσε να έχει απλά ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό όπως την προφορά του περσινού Χρήστου που «Το κρατ’ς». Έπρεπε να έχει πολλά περισσότερα. Έπρεπε η ιστορία του να αποκαλύπτεται καθώς μαγειρεύει σαν τις φλούδες από το κρεμμύδι, μέχρι να φτάσουμε στον ακατέργαστο πυρήνα του δράματος. Και σαν το κρεμμύδι να μας κάνει να κλάψουμε.
Ήδη στο πρώτο επεισόδιο εμφανίστηκε ο Δημήτρης Πρόιος με την πρώτη τραγική ιστορία. «Θα σας φτιάξω το αγαπημένο φαγητό του γιου μου, λαζάνια με σπανάκι και σάλτσα. Ο γιος μου “έφυγε” από τη ζωή 20 χρονών σε δυστύχημα με μηχανή, πριν τέσσερα χρόνια, όπως πολλά παιδιά που δεν φοράνε κράνος. Όταν μαγειρεύω πάντα τον σκέφτομαι γιατί και αυτός σεφ ήταν, οπότε μαγειρεύαμε πολύ μαζί», είπε ο Διονύσης και τα δάκρυα άρχισαν να ρέουν.
Στη συνέχεια εμφανίστηκε ο Αλέξανδρος Κωνσταντής που αναγκάστηκε να φύγει από το σπίτι του γιατί οι δικοί του είχαν αντίρρηση στο να ασχοληθεί με τη μαγειρική. Στην συνέχεια αλλάζουμε επεισόδιο και βλέπουμε έναν άνθρωπο να μας κατακτά με τη θέληση και την επιμονή του. Ο πρακτικά τυφλός Βασίλης Στεφανίδης, απέφυγε η ιστορία του να ακουστεί δραματική, παρόλο που ήταν εμφανές ότι η οντισιόν ήταν επικεντρωμένη στην ιστορία του περισσότερο και όχι στο φαγητό που δημιουργούσε.
Την ποδιά έχουν κερδίσει ακόμα ένας υποψήφιος που πέρασε μεγάλο σοκ όταν χώρισαν οι γονείς του με αποτέλεσμα από μικρή ηλικία να κομπιάζει όταν μιλάει, η Ντέμη που είναι βίγκαν και παντρεμένη με τη σύντροφό της η οποία μίλησε για τις δυσκολίες που έχει περάσει λόγω της μη αποδοχής της σχέσης της με τη σύζυγό της και άλλοι πολλοί.
Επίσης έχει περάσει από τις οντισιόν ο ιεραπόστολος Στάθης που μετέφερε στους κριτές τις εμπειρίες του από τα ταξίδια του στην Αφρική, η Σεμίνα που ο πατέρας της δυσκολεύτηκε να αποδεχτεί ότι ήθελε να γίνει μαγείρισσα, η Κατερίνα που έφυγε από το σπίτι στα 14 γιατί οι συνθήκες δεν ήταν ιδανικές.
Στο τελευταίο επεισόδιο την ποδιά πήρε και η Μαριάννα Πουλμέντη, κόρη του βραβευμένου με αστέρι μισελέν Νίκου Πουλμέντη. Και λες, αυτό φτάνει ως ανθρώπινη ιστορία, η διάσημη (για τον κόσμο των σεφ) καταγωγή; Όχι, η Μαριάννα μοιράστηκε κι εκείνη την τραγική της ιστορία. «Είχα μια δύσκολη εμπειρία, έχασα έναν φίλο μου μπροστά στα μάτια μου. Ήταν δολοφονία. Δεν μπορώ να το ξεπεράσω. Πυροβολήθηκε μπροστά στα μάτια μου, από κάποιον άνθρωπο που δεν ξέρω τι σκεφτόταν και τι έκανε. Δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω, είναι μια ιστορία που θέλω αλλά δεν μπορώ να ξεχάσω», είπε πριν πάρει την ποδιά.
Δεν θέλω να με παρεξηγήσεις, δεν είμαι άνθρωπος αναίσθητος, που συγκινείται δύσκολα, που δεν θαυμάζει όσους ξεπερνούν τα τραύματά τους και κυνηγούν τα όνειρά τους. Τους θαυμάζω. Και είμαι ακριβώς αυτός ο άνθρωπος που θεωρεί ότι όλοι μας έχουμε τραύματα, όλοι μας έχουμε ζήσει καταστάσεις που μια μικρή ή μεγάλη, κλειστή ή ανοιχτή πληγή έχουν αφήσει μέσα μας.
Πιστεύω ότι οφείλουμε στον εαυτό μας να επιμένουμε, να υπομένουμε, να συγκεντρωνόμαστε, να καταφέρνουμε όσα πιο πολλά μπορούμε. Είμαι ο άνθρωπος που ενθουσιάστηκε με τον Βασίλη, που συγκινήθηκε με τον Διονύση, που γέμισε αγάπη με τον Στάθη.
Όλα αυτά είναι καλά και είναι καλό να ακούγονται στην ελληνική τηλεόραση στην πορεία μιας ολόκληρης τηλεοπτικής σεζόν. Αλλά δεν ξέρω αν το κατάλαβες. Ξεχάσαμε να μιλήσουμε για τα πιάτα. Ξεχάσαμε ολότελα τα πιάτα.
Ο τέταρτος κύκλος του Masterchef βιάστηκε να μας σερβίρει όλο το συναίσθημα του κόσμου μαζεμένο.
Το έκανε σε τέτοιο βαθμό που παρακολουθώντας το ένιωσα το συναίσθημά μου να εκβιάζεται. Την παραγωγή να προσπαθεί πολύ να ανακαλύψει έστω κι ένα ψήγμα τραγικότητας στην πλειονότητα των παικτών. Να μου επιβάλει το δάκρυ. Και το κυριότερο, να με κάνει να ξεχάσω το μαγείρεμα. Αυτή η αίσθηση επικράτησε και στο Twitter.
Η στροφή του MasterChef 4 προς το πιο σκληρό στοιχείο του ριάλιτι από αυτό του talent show που κάποτε κυρίως ήταν, είναι προφανής. Θα έπρεπε όμως να μας δοθεί λίγος χρόνος ανάμεσα στα «πιάτα» συγκίνησης που μας προσφέρθηκαν. Λίγος χρόνος να ανασυγκροτηθούμε, να δούμε τα πιάτα, να μιλήσουμε για δύσκολες παρασκευές, να γευτούμε, ώσπου να μας ανοίξει η όρεξη για το επόμενο «πιάτο» ανθρώπινης ιστορίας.
Οι chef το λένε και το ξαναλένε. Όλα στη μαγειρική είναι θέμα σωστής ισορροπίας. Το MasterChef φέτος δείχνει να την έχει χάσει. Δείχνει η ζυγαριά να γέρνει βαριά προς την πλευρά του ριάλιτι. Οι οντισιόν τελειώνουν, ελπίζουμε η ζυγαριά να έρθει στα ίσια της.
