H γυμνή αλήθεια της Ελεονώρας Μελέτη
- 12 ΔΕΚ 2014
To ‘χω γράψει κι άλλες φορές, γιατί τυχαίνει να το πιστεύω : η Ελεονώρα Μελέτη δεν είναι μια απλή περίπτωση στα ελληνικά media. Ως επαγγελματίας της τηλεόρασης συγκεντρώνει μερικά εξαιρετικά ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά : κότσια, χιούμορ, χαρακτήρα, εργατικότητα, μια διόλου αμελητέα μόρφωση (σ.σ. και δεν μιλάω μόνο για τις σπουδές ή τις γλώσσες της, αλλά κυρίως για την ευρύτατη κοινωνική της παιδεία, που την βοηθάει να έχει τις κεραίες της ανοιχτές, για να συλλάβει το «νέο» σε πολλά μιντιακά πεδία) μαχητικότητα και την τόλμη να πέφτει στο κενό με κλειστό αλεξίπτωτο – αυτό ακριβώς, δηλαδή , που κάνει φέτος με το #hashtag.
Αλλά… αλλά όλα αυτά δεν είναι τίποτα, μπροστά στην διαρκή – και αστείρευτη πια μου φαίνεται – ικανότητά της, να ναρκοθετεί και να βγάζει εκτός μάχης, μόνη της, τα καλύτερα χαρακτηριστικά της.
Ο τυφλός, ανεξέλεγκτος παρορμητισμός της εκρήγνυται διαρκώς και κατά πάντων – σαν ένα πιτσιρίκι, που στέκεται όρθιο, στη μέση ενός τσουνάμι, και κουνάει τη σφιγμένη γροθιά του στο Θεό, η Ελεονώρα ανεμίζει το «ασυμβίβαστο» του χαρακτήρα κατά του «υποκριτικού και σεμνότυφου κατεστημένου», το οποίο – δήθεν – σοκάρεται βλέποντάς την πότε να κάνει πιάτσα στη Συγγρού και πότε να σκηνοθετεί ευσυνείδητα μια πορνοστάρ («θέλω το ένα ποδαράκι εδώ και το άλλο εκεί»…).
Αν σταματούσε λίγο να φωνάζει μπορεί και να άκουγε. Μερικές πιο ψύχραιμες φωνές, που της λένε πως το να κάνει ένα δίωρο τηλεοπτικό αφιέρωμα στην – όχι και τόσο εκτενή χρονικά ή θεματικά πλούσια – δημοσιογραφική πορεία της είναι μάλλον μια ανεξήγητη εκδήλωση έπαρσης – στα τόσα χρόνια της δουλειάς του, δεν είδα ποτέ π.χ. τον Νίκο Χατζηνικολάου να κάνει κάτι τέτοιο. Ούτε καν τον Λάρι Κινγκ εδώ που τα λέμε.
Και μερικές άλλες κριτικές που της συνιστούν να ανανεώσει τη θεματική της (συγγνώμη, αλλά docu-dramas με στοιχειωμένα σπίτια, πιάτσες του «πληρωμένου έρωτα» κ.λπ. τα έκανε ο Χαρδαβέλας εδώ και πάνω μια εικοσαετία, οπότε, μοιραία περιμένεις από έναν νέο επαγγελματία να αξιολογεί διαφορετικά τι μπορεί να είναι «δημοσιογραφικά ενδιαφέρον» … ) και να μην αφιερώνει τόσο χρόνο και τόσο κόπο (που σίγουρα κάνει) σε ανόητα κολπάκια ακραίας πρόκλησης. (ΟΚ, δε λέω, γύρισε και μια εκπομπή για την ευθανασία, αλλά όταν στις πέντε εκπομπές της, οι τρεις έχουν να κάνουν με sex and drugs, προφανώς κάτι «μυρίζει» άσχημα – και δεν είναι ο μπάφος του Αμστερνταμ… ).
Ας είμαστε ειλικρινείς: το να λες σε μια πρωταγωνίστρια porn movie πώς ακριβώς να «παίξει» με την τιράντα του σουτιέν και την «μικρή περιοχή» της, δεν συνιστά ακριβώς αναζήτηση του «βιωματικού βάθους» της εμπειρίας του πορνό – περισσότερο θα το έλεγες απωθητική συμμετοχή σε μια ακραία σεξιστική βιομηχανία, που βλέπει όλες τις γυναίκες σαν ωραίο, ροδαλό σφαχτό στο τσιγκέλι.
(Και είναι να απορείς, πώς η – συνήθως κοινωνικά ευαίσθητη – Ελεονώρα, αυτό προτίμησε να το καταπιεί και να το παραβλέψει… ) Ομοίως το να χορεύεις γύρω από ένα στύλο, με μικρές, ενδιάμεσες κρίσεις υστερίας, («αχ αχ ντρέπομαι, πόσο ντρέπομαι, δεν μπορώ» – μτφ: μην ξεχνάτε σας παρακαλώ πολύ, πως είμαι καλό κορίτσι… ), δεν είναι ρεπορτάζ – δεν το πλησιάζει καν. Ένα τρικ δημοσιότητας είναι και μάλιστα φτηνό. Απ’τα πιο παλιά και πολυφορεμένα της gossip κουλτούρας, που η – αναβαπτισμένη – παρουσιάστρια του #hashtag δηλώνει πως την έκαναν να «γκώσει».
Είναι αλήθεια κρίμα, γιατί αν κοιτάξεις κάπου στο βάθος, κάτω από τον αφρό– και πίσω απ’αυτή την Ελεονώρα, που χαζεύει, μαγεμένη την αντανάκλαση της στο νερό, πεπεισμένη πως στη νέα εποχή της δημοσιογραφίας, η παρουσιάστρια-σταρ είναι το μέσο, το μήνυμα και, φυσικά, η είδηση – ξέρεις πως, εκεί, κάπου υπάρχει ένας ικανός άνθρωπος. Και μια καλή ευκαιρία που πνίγηκε. #navagio….
