Για τη Σοφία Βούλτεψη οι φωτιές σβήνουν με εθελοντές. Εσείς είστε τίποτα βασικές που θέλετε κρατικό μηχανισμό;
- 13 ΑΥΓ 2025
Για τη Σοφία Βούλτεψη, το πρόβλημα με τις φωτιές είναι ότι δεν έχουμε αρκετούς εθελοντές πυροσβέστες. Αυτό ειπώθηκε live από εκπρόσωπο της ελληνικής κυβέρνησης, στην τηλεόραση, τη στιγμή που χιλιάδες πυροσβέστες δίνουν ξανά μάχη με τις φλόγες. Για ένα ακόμα καλοκαίρι.
Για ακόμη ένα καλοκαίρι, το ίδιο έργο: σπίτια παραδίδονται στις φλόγες, δάση γίνονται στάχτη, περιουσίες και αναμνήσεις χάνονται μέσα σε λίγες ώρες. Πυροσβέστες – μόνιμοι, εποχικοί και εθελοντές – παλεύουν στα μέτωπα, πολίτες με λάστιχα κήπου προσπαθούν να σώσουν ό,τι μπορούν, κι εμείς, θεατές ξανά, μετρώντας απώλειες. Σε αυτό το σκηνικό, η λογική θα περίμενε από τα πολιτικά πρόσωπα που εκπροσωπούν την κυβέρνηση να σταθούν με ενσυναίσθηση, να μιλήσουν για σχέδιο, πρόληψη, ενίσχυση υποδομών. Αλλά όχι. Η κ. Σοφία Βούλτεψη είχε μια καλύτερη ιδέα: χρειαζόμαστε περισσότερους εθελοντές. Να πέσει το βίντεο:
Η ίδια στη συνέχεια μιλώντας στην τηλεόραση του ΣΚΑΙ σημείωσε πως σαφώς η χώρα έχει ανάγκη από τους εποχικούς πυροσβέστες, ωστόσο μια τέτοια έκρυθμη κατάσταση δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί αν δεν αναπτυχθεί «ένα γενναίο σύστημα εθελοντισμού».
Σύμφωνα με τη Σοφία Βούλτεψη, το πρόβλημα δεν είναι η έλλειψη πυροσβεστών, αλλά… εθελοντών. Μας έφερε παραδείγματα από Γερμανία, Αυστρία, Αμερική – μόνο που «ξέχασε» να αναφέρει πως αυτές οι χώρες επενδύουν τεράστια ποσά σε πρόληψη και τεχνολογία: συστήματα έγκαιρης ανίχνευσης καπνού, αντιπυρικές ζώνες, μόνιμες υποδομές νερού, εναέρια μέσα έτοιμα να σηκωθούν άμεσα.
Εκεί, οι εθελοντές είναι κομμάτι ενός πλήρους, επαγγελματικού μηχανισμού, όχι το υποκατάστατο του κράτους.
Στην Ελλάδα, την πρόληψη θυμόμαστε να τη συζητάμε μετά τις φωτιές κι αυτό για λίγο. Οι δασικοί καθαρισμοί, οι αντιπυρικές ζώνες και η ενίσχυση των τοπικών μηχανισμών γίνονται σποραδικά, χωρίς σταθερό εθνικό πλάνο. Οι εποχικοί πυροσβέστες – 2.500 έμπειροι άνθρωποι – ζητούν μονιμοποίηση, αλλά βρίσκουν απέναντί τους ηλικιακά όρια, αδιαφορία και, σε κάποιες περιπτώσεις, χημικά. Το χειμώνα, μένουν με επίδομα ανεργίας. Αλλά η συζήτηση για αξιοποίηση αυτής της εμπειρίας είναι «δύσκολη».
Το πιο ειρωνικό; Την ώρα που οι φωτιές μαίνονται, η πρόταση είναι να στραφούμε σε ένα «γενναίο σύστημα εθελοντισμού».
Να μαζευτούμε δηλαδή όλοι με μπουκάλια νερό και να περιπολούμε τα δάση, μπας και προλάβουμε την επόμενη καταστροφή. Αν αυτό δεν είναι η απόλυτη παραδοχή αποτυχίας του κράτους να προστατέψει τη γη και τους πολίτες του, τότε τι είναι;
Και εδώ γεννιέται η πραγματική απορία: Πού σταματά αυτός ο πολιτικός κατήφορος και πού ξεκινά η ενσυναίσθηση; Και κυρίως, πού βρίσκεται η ντροπή;
Γιατί, όσο κι αν τιμάμε τον ρόλο των εθελοντών – που είναι τεράστιος – η Πολιτεία υπάρχει υποτίθεται για να εγγυάται ότι η προστασία της ζωής και της περιουσίας μας δεν θα εξαρτάται από την τύχη.
Ότι δεν θα καούμε, δεν θα πνιγούμε. Ότι θα πάρουμε ένα τρένο, ένα λεωφορείο, ένα καράβι και θα φτάσουμε ζωντανοί στον προορισμό μας.
Κάπου ώπα με την ατομική ευθύνη, δεν νομίζετε;
Kι όπως δικαίως σχολίασαν σε ανάρτησή τους στα social media οι εποχικοί πυροσβέστες «δεν είναι όλα επικοινωνιακή πολιτική».
