Στη ΜΕΝΝ για 3 μήνες: Η ιστορία μιας μαμάς που γέννησε πρόωρα 2 «μωρά θαύματα»
- 17 ΝΟΕ 2025
Κάθε χρόνο, χιλιάδες οικογένειες έρχονται αντιμέτωπες με μια πραγματικότητα που κανείς δεν είναι ποτέ προετοιμασμένος να ζήσει: τον πρόωρο τοκετό. Μια στιγμή που αντί για χαρά φέρνει αγωνία, φόβο και μια μάχη που ξεκινά πριν ακόμη το μωρό προλάβει να γνωρίσει τον κόσμο.
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Πρόωρου Τοκετού, φέρνουμε στο επίκεντρο της προσοχής σου αυτές τις αθέατες ιστορίες δύναμης. Σε μαμάδες και μπαμπάδες που έμαθαν να μετρούν τον χρόνο με αναπνοές, να ζουν με το βλέμμα κολλημένο σε έναν θάλαμο ΜΕΝΝ και να κρατούν την ελπίδα πιο σταθερά από ποτέ.
Μία από αυτές τις ιστορίες είναι της Ξένιας, μιας μαμάς που έφερε στον κόσμο τα δίδυμα αγοράκια της μόλις στην 25η εβδομάδα κύησης. Μιλά με ειλικρίνεια για τον φόβο, τον πόνο του αποχωρισμού, την αναμονή, αλλά και για τη δύναμη που δεν πίστευε ότι έχει μέχρι να τη χρειαστούν τα μωρά της.
Με τη στήριξη της οικογένειάς της και του Συνδέσμου «Μωρά Θαύματα», ενός οργανισμού που εδώ και 10 χρόνια στέκεται δίπλα στις οικογένειες της προωρότητας, η Ξένια μοιράζεται ένα ταξίδι που τελικά είχε αίσιο τέλος. Ένα ταξίδι που μπορεί να γίνει φως και για άλλες μαμάδες που σήμερα δίνουν τη δική τους μάχη στη Μονάδα Εντατικής Νοσηλείας Νεογνών.
iStock
– Πώς θυμάστε τη στιγμή που μάθατε ότι ο τοκετός σας θα ήταν πρόωρος; Ποια ήταν τα πρώτα συναισθήματα και σκέψεις σας εκείνη τη στιγμή;
Η μοναδική μου έγνοια στο άκουσμα και μόνο ότι γεννώ τα δίδυμα αγοράκια μου, διανύοντας μόλις την 25η εβδομάδα κύησης, ήταν αν θα ζήσουν. Με ένοιαζε μόνο να γεννηθούν ζωντανά, να ακούσω έστω ότι γεννήθηκαν ζωντανά κι ας μην τα είδα κι ας μην τα αγκάλιασα και ας έφυγαν αμέσως από κοντά μου. Πάντα θα θυμάμαι τα πρώτα λεπτά όταν έμεινα μόνη μου στο χώρο του χειρουργείου. Ένα άδειο κορμί και συναισθήματα πρωτόγνωρα.
«Γινόμουν για 2η φορά μαμά αλλά δεν μπορούσα να χαρώ, γιατί πραγματικά δεν γνώριζα τι θα συμβεί και με ένοιαζε μόνο να ζήσουν».
– Πώς ήταν οι πρώτες ημέρες στη Μονάδα Εντατικής Νοσηλείας Νεογνών; Τι σας βοήθησε να αντέξετε εκείνη την περίοδο και πώς ήταν η επαφή σας με το μωρό;
Οι πρώτες μέρες στη Μονάδα Εντατικής Νοσηλείας ήταν γεμάτες με αγωνία και κλάμα. Όμως όσο περνούσαν οι μέρες τα συναισθήματα άλλαζαν γιατί είχα δώσει υπόσχεση στα μωρά μου πως πρέπει να παραμείνω δυνατή για αυτά.
«Το μοναδικό συναίσθημα που δεν άλλαζε στους 3 μήνες νοσηλείας στην εντατική, ήταν η θλίψη που προκαλούσε ο αποχωρισμός από τα μωρά μου, όταν τελείωνε το επισκεπτήριο».
Όταν έπρεπε να επιστρέφω στο σπίτι χωρίς αυτά, να βλέπω το κρεβατάκι τους άδειο, και αυτό με βασανίζει μέχρι και σήμερα… Όπως με βασανίζει το ότι ποτέ δεν υπήρξα το πρώτο τους χάδι, η πρώτη τους αγκαλιά, αλλά μέσα μου βαθιά πιστεύω πως εγώ τους έδωσα το πρώτο φιλί όταν τελικά κατάφερα να τα πάρω για πρώτη φορά αγκαλιά.
– Ποιο ρόλο έπαιξε η στήριξη της οικογένειας και του περιβάλλοντός σας; Υπήρχαν άνθρωποι που στάθηκαν ουσιαστικά δίπλα σας;
Η απόλυτη στήριξη για μένα ήταν ο σύζυγός μου και ο μεγαλύτερος μου γιος. Εάν δεν υπήρχαν αυτοί στη ζωή μου δεν θα μπορούσα να παραμείνω δυνατή για αυτά τα μωρά. Γιατί αυτό χρειάζονται τα μωρά θαύματα, μια δυνατή μαμά που δεν θα είναι θλιμμένη, στεναχωρημένη και με μάτια γεμάτα δάκρυα. Θέλουν να νιώθουν ότι η μαμά τους είναι δυνατή, να αισθάνονται την παρουσία της έστω και για λίγα λεπτά. Πόσο βασανιστικά ήταν τα λίγα λεπτά…
Δυστυχώς, όταν γέννησα υπήρχαν τα μέτρα για τον κορονοϊό και τα έβλεπα μόλις 30 λεπτά την ημέρα. Έτσι μοιραζόταν ο χρόνος και στα 2. 15 λεπτά με το ένα μωρό και 15 λεπτά στον διπλανό θάλαμο με το 2o μωρό.
– Πώς γνωρίσατε τον σύνδεσμο «Μωρά Θαύματα» και με ποιον τρόπο σας βοήθησε;
Τις πρώτες μέρες είχα παρατηρήσει ένα βιβλίο-οδηγό, Το Μωρό Θαύμα και το ταξίδι του, στον προθάλαμο καθώς ετοιμαζόμασταν για να δούμε τα μωρά μας και με αυτό γνώρισα την ύπαρξη και το έργο του Συνδέσμου «Μωρά Θαύματα».
Ακόμα με θυμάμαι να ψάχνω να βρω τις ιατρικές λέξεις και τις φράσεις που μας έλεγαν οι γιατροί σε κάθε συνάντηση μαζί τους τις οποίες δεν γνώριζα και ένοιωθα μόνη και χαμένη.
– Πώς βλέπετε την εμπειρία της προωρότητας τώρα, με την απόσταση του χρόνου;
Τα αγοράκια μου σήμερα είναι απόλυτα υγιή και αποδεικνύουν καθημερινά πως είναι μαχητές της ζωής. Η εμπειρία της προωρότητας αφήνει πίσω της σημάδια που για κάθε μαμά είναι διαφορετικά. Για μένα όλο αυτό το ταξίδι ήταν δύσκολο, αλλά είχε αίσιο τέλος μιας και τα μωράκια μου κατάφεραν να βγουν νικητές. Όμως υπάρχουν και αυτές οι μαμάδες που η προωρότητα τούς στέρησε τα μωρά τους και υπάρχουν και αυτές που χρειάζεται να σταθούν δίπλα τους, συνοδοιπόροι τους για να παλέψουν για μια καλύτερη ζωή.
– Τι θα θέλατε να γνωρίζουν άλλες μαμάδες που ίσως βρεθούν στην ίδια θέση; Ένα μήνυμα, μια συμβουλή ή μια κουβέντα που θα θέλατε να τους χαρίσετε.
Όσο δύσκολο κι αν ακούγεται το μόνο πράγμα που μπορώ να συμβουλέψω μια μαμά που βιώνει την προωρότητα, είναι να έχει θετική σκέψη, πίστη και υπομονή. Το μωρό μας έχει ανάγκη να νιώσει σιγουριά και αγάπη κι αυτό μόνο η μαμά μπορεί να του το χαρίσει. Ένα άγγιγμα, ένα χάδι, ένα νανούρισμα, ένα τραγούδι, αυτά είναι η συντροφιά τους, η ασφάλεια τους, σε αυτό το δύσκολο τους ξεκίνημα.
«Η προωρότητα γίνεται καθημερινότητα και κάθε καινούργια μέρα είναι μια νίκη γι’ αυτά τα μωρά».
– Τι σημαίνει για εσάς η Παγκόσμια Ημέρα Πρόωρου Τοκετού; Πώς πιστεύετε ότι μπορεί να βοηθήσει στην ενημέρωση, την πρόληψη και τη στήριξη των γονιών;
Η ενημέρωση για την προωρότητα, η πρόληψη αλλά και η στήριξη αυτών των μωρών οφείλει να γίνει μέλημα της κοινωνίας. Αυτά τα μωρά γεννιούνται και από την πρώτη τους ανάσα δίνουν την πρώτη και την πιο ουσιαστική τους μάχη, τη μάχη για την ίδια τη ζωή. Γι’ αυτό η ίδια η κοινωνία, το ίδιο το κράτος πρέπει να βρίσκεται δίπλα τους.
Ο Σύνδεσμος «Μωρά Θαύματα» εδώ και 10 χρόνια δίνει τη δίκη του μάχη για αυτά τα μωρά. Με δράσεις και πράξεις στηρίζει αυτά τα μωρά χωρίς να περιμένει κανένα αντάλλαγμα, αλλά αντιθέτως δίνει καθημερινά τον δικό του αγώνα ώστε να υπάρχει σωστή ενημέρωση για την προωρότητα και ταυτόχρονα στήριξη στα μωρά θαύματα και σε όσους γονείς το έχουν ανάγκη.
Πιστεύω στη μεγάλη προσπάθεια που γίνεται παγκόσμια για τη μείωση της προωρότητας. Το φετινό (2025) μήνυμα για την Παγκόσμια Ημέρα Προωρότητας είναι: «Δώστε στα πρόωρα μωρά ένα δυνατό ξεκίνημα για ένα ελπιδοφόρο μέλλον». Βασικά είναι ένα κάλεσμα για δράση. Ο σύνδεσμος «Μωρά Θαύματα» όπως προανάφερα εδώ και 10 χρόνια δίνει καθημερινά μάχες για αυτά τα μωρά για να έχουν ένα δυνατό ξεκίνημα. Δυστυχώς, στη χώρα μας δεν έχουν γίνει ακόμη όλα αυτά που χρειάζονται οι γονείς και τα μωρά τους όπως π.χ.
- Να επενδυθούν πόροι σε ειδική φροντίδα για τα πρόωρα και άρρωστα νεογνά με τη δημιουργία Μονάδας Εντατικής Νοσηλείας Νεογνών (ΜΕΝΝ) σύμφωνα με τα διεθνή πρότυπα και να είναι επαρκώς στελεχωμένες με εξειδικευμένο προσωπικό. Η ΜΕΝΝ να μην είναι μόνο ιατροκεντρική Μονάδα αλλά και οικογενειοκεντρική.
- Ενίσχυση των υπηρεσιών μητρικής υγείας ώστε να μειωθούν οι πρόωροι τοκετοί και να ανιχνεύονται προβλήματα νωρίς.
- Στήριξη των οικογενειών με ψυχολογικούς, οικονομικούς και πρακτικούς πόρους.
- Επίσης, φέτος ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας παρουσίασε νέες κατευθυντήριες οδηγίες για την Kangaroo Mother Care (φροντίδα «καγκουρό»- αγκαλιά δέρμα με δέρμα), μια απλή αλλά ζωτικής σημασίας παρέμβαση που σώζει ζωές. Ότι το skin to skin δεν είναι πολυτέλεια αλλά μέρος της θεραπείας. Ότι οι γιαγιάδες και οι παππούδες, η οικογένεια όλη έχει θέση δίπλα στο μικρό αυτό θαύμα της ζωής. Δυστυχώς η νέα ΜΕΝΝ στο Μακάριο Νοσοκομείο Λευκωσίας είναι σε στασιμότητα και όλοι περιμένουμε να ολοκληρωθεί για να υπάρχουν οι κατάλληλες υποδομές για τη μέθοδο Kangaroo.
«Ελπίζω ότι το κράτος και οι φορείς υγείας θα δράσουν ουσιαστικά για τα τόσο εύθραυστα πρόωρα μωρά μας και για τις μητέρες που παλεύουν καθημερινά με την αβεβαιότητα και τον φόβο. Αυτές οι ζωές αξίζουν κάθε δυνατή ευκαιρία».
