Το υπέροχο χάος της μητρότητας μέσα από 3 ταινίες του 2025
- 11 ΔΕΚ 2025
Το 2025 κυκλοφόρησαν ταινίες που εξερευνούν τη μητρότητα χωρίς ρομαντισμό. Μητέρες βρέθηκαν στο επίκεντρο του σινεμά, αλλά όχι με τον συμβατικό τρόπο της «ιδανικής, ήρεμης μαμάς». Ταινίες όπως οι Hamnet, Die, My Love και If I Had Legs I’d Kick You, έχουν κάτι κοινό: Μας δείχνουν μητέρες που αγωνίζονται με την καθημερινότητα, την ψυχολογική εξάντληση και την κοινωνική πίεση. Εστιάζουν στην ψυχολογική πολυπλοκότητα και τα όρια της μητρότητας, φέρνοντας στη μεγάλη οθόνη γυναίκες ηθοποιούς που υποδύονται τέλεια ατελείς, «αγριεμένες» και έντονα ανθρώπινες μητέρες. Τι άλλο κοινό έχουν αυτές οι ταινίες; Τη σκηνοθεσία τους υπογράφουν γυναίκες δημιουργοί.
Σε σχετικό άρθρο της στο Ηarper’s Βazaar, η Meaghan OConnell, σημειώνει χαρακτηριστικά ότι η σκηνοθεσία αυτών των ταινιών φέρνει στο προσκήνιο την αληθινή εμπειρία της μητρότητας. Xωρίς «φτιασίδια» αλλά με συστατικά όπως το άγχος και την ψυχική πίεση της φροντίδας ενός παιδιού. Τις ατελείς σχέσεις με συντρόφους και οικογένεια. Τη μοναξιά και την αίσθηση απομόνωσης. Τη σύνδεση με το σώμα και τα όρια της προσωπικής ελευθερίας. Αυτή η προσέγγιση δεν είναι μόνο κινηματογραφική τόλμη, αλλά και -επέτρεψε μου-, πολιτική: δείχνει ότι η γυναικεία εμπειρία, όπως οι προκλήσεις της μητρότητας αξίζει χώρο, φωνή και προβολή.
Hamnet: Το πένθος και η μητρότητα
Σε σκηνοθεσία της Chloé Zhao (για την οποία καθόλου τυχαία διεκδικεί και Χρυσή Σφαίρα Σκηνοθεσίας), η ταινία Hamnet αφηγείται την ιστορία του γιου του Σαίξπηρ που χάνει τη ζωή του από πανώλη. Η ταινία δείχνει τη μητέρα που βιώνει βαθύ πένθος, μετατρέποντας το προσωπικό τραύμα σε καθολική εμπειρία. Η Agnes, η μητέρα, αντιμετωπίζει τον φόβο, την απώλεια και την ψυχική εξάντληση με μια ένταση που σπάνια βλέπουμε στον κινηματογράφο.
Η ερμηνεία της Jessie Buckley (επίσης υποψήφια για Χρυσή Σφαίρα) και η ατμόσφαιρα της ταινίας μας υπενθυμίζουν ότι η μητρότητα δεν είναι ιδανική ή γραμμική. Είναι γεμάτη από φόβο, αγωνία και στιγμές ακραίας τρυφερότητας.
Die, My Love: Η μητρότητα μέσα από το χάος
Ένα ψυχολογικό θρίλερ για την επιλόχεια κατάθλιψη, βασισμένο στο πολυσυζητημένο μυθιστόρημα της Ariana Harwicz. Η Lynne Ramsay στο Die, My Love παρουσιάζει την Grace (Jennifer Lawrence), μια μητέρα που προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στην έντονη επιθυμία, την εξάντληση και τη φροντίδα του μωρού της. Η οπτική ωμότητα της Ramsay (You Were Never Really Here), αποτυπώνει την αλήθεια της καθημερινής μητρότητας, με στιλιζαρισμένες εικόνες που φέρνουν τον θεατή μέσα στο μυαλό της πρωταγωνίστριας.
Η μοναξιά, η αίσθηση απομόνωσης και η πίεση να τα καταφέρει όλα μόνη της γίνονται σχεδόν σωματικές εμπειρίες για τον θεατή.
If I Had Legs I’d Kick You: Μαύρο χιούμορ και ανθρώπινη αδυναμία
Μια βαθιά προσωπική, σκοτεινά αστεία και εξαιρετικά ανθρώπινη κατάδυση στο μυαλό μιας γυναίκας που καταρρέει. Η Mary Bronstein, φέρνει την καθημερινότητα μιας μητέρας στα άκρα μέσα από μαύρο χιούμορ και ψυχολογική ένταση. Η Rose Byrne ως Linda παλεύει με τις ατελείωτες απαιτήσεις της οικογένειας, της δουλειάς και της κοινωνίας, δείχνοντας ότι η μητρότητα συχνά συγκρούεται με την πραγματική ζωή και τις προσδοκίες των άλλων.
Η ταινία ξεχωρίζει για την αμεσότητα, τις μικρές λεπτομέρειες της καθημερινότητας και τη βαθιά ψυχολογική κατανόηση της γυναικείας εμπειρίας.
Γιατί χρειαζόμαστε κι άλλες τέτοιες ταινίες;
Πέρα από το αυτονόητο για το γυναικείο βλέμμα σε μία (ακόμα) βιομηχανία, όπου η τεστοστερόνη αντρών δημιουργών βρίθει, ταινίες που μιλούν με ειλικρίνεια για τη μητρότητα είναι σημαντικές για όλους τους θεατές ανεξαρτήτως φύλου, έχεις δεν έχεις παιδί. Ταινίες όπως οι παραπάνω ανοίγουν τον δημόσιο διάλογο για τις τόσες πολλές διαφορετικές έννοιες και όλα τα χρώματα που μπορεί να έχει η εμπειρία της μητρότητας. Και μάλιστα με την υπογραφή γυναικών σκηνοθετριών.
Κι αν μου επιτρέπεις, για τις γυναίκες στην Ελλάδα, όπου οι προσδοκίες γύρω από τη μητρότητα και τον ρόλο της γυναίκας παραμένουν αυστηρές και συχνά περιοριστικές, αυτές οι ταινίες είναι περισσότερο από ψυχαγωγία. Είναι ένα κάλεσμα για αναγνώριση, σεβασμό και διάλογο.
Αναδεικνύουν την ψυχολογική πίεση της μητρότητας Δίνουν φωνή στην αίσθηση απομόνωσης που πολλές γυναίκες βιώνουν. Θέτουν ερωτήματα γύρω από κοινωνικές προσδοκίες και ανισότητες. Με άλλα λόγια, μας υπενθυμίζουν ότι η γυναικεία εμπειρία αξίζει να αφηγείται, να συζητείται και να προβάλλεται και στην οθόνη με ειλικρίνεια.
