LIFE

Τι ζήσαμε κι εμείς οι συντάκτριες του Ladylike το 2014

Κάθε τελευταία μέρα του χρόνου, λίγα λεπτά πριν μπει ο επόμενος περνούν από μπροστά σου όλες οι στιγμές που αφήνεις πίσω σου. Το 2014 ήταν για άλλους καλή και για άλλους όχι και τόσο ευχάριστη χρονιά.

Οι συντάκτριες του LadyLike, καθίσαμε, σκεφτήκαμε, αναλογιστήκαμε και γράψαμε τι γεύση μας άφησε αυτό το έτος που εκπνέει και αναπολήσαμε τις καλύτερες στιγμές του.

Ό,τι και να συνέβη, αφήνουμε πίσω μας αυτά που μας στεναχώρησαν, και προχωράμε πιο δυνατές για το 2015. Φρέσκες, ανανεωμένες και πιο ορεξάτες από ποτέ.

Το ’14 της Ναταλί Σαϊτάκη

Συνήθως μετράω κάθε νέο χρόνο από τον Σεπτέμβρη. Δηλαδή η “πρωτοχρονιά” μου είναι η 1η Σεπτεμβρίου. Γι’ αυτό και έχω σταματήσει τις προσωπικές ανασκοπήσεις στα τέλη κάθε Δεκέμβρη. Φέτος θα κάνω μια εξαίρεση. Γιατί μετά από πολύ καιρό, έχω πράγματι κάτι σημαντικόνα θυμηθώ από τη χρονιά που φεύγει. Το 2014 πρόσεξα τον εαυτό μου πολύ περισσότερο απ’ ό,τι τα προηγούμενα χρόνια. Και για τον λόγο αυτό, ξεκαθάρισα πολλές από τις σχέσεις μου, επαναπροσδιόρισα τις ισορροπίες μου και πήρα την απόφαση να παρατήσω την επί 8 χρόνια δουλειά μου. Και ν’ αλλάξω εντελώς την επαγγελματική μου πορεία. Δεν ήταν εύκολη απόφαση. Λίγο πριν παραιτηθώ γνώρισααπό κοντά έναν αγαπημένο μου καλλιτέχνη, τον Nick Waterhouse. Του είπα τι σκόπευα να κάνω,μόλις θα έφευγα από την καφετέρια όπου βρισκόταν ο ίδιος με τη φίλη μου τη Χρύσα. Μου ευχήθηκε καλή τύχη. Το βράδυ έπαιξε λάιβ και πέρασα φανταστικά. Χόρεψα μέχρι να αντέχουν τα πόδια μου. Και ήμουν, επιτέλους, 100 κιλά ελαφρύτερη.Η παλιά χρονιά φεύγει ελαφρύτερη. Έτσι να μπει και η νέα χρονιά.

Η φωτογραφία είναι η τσάντα που πήρα στο λάιβ του Nick Waterhouse, στο Gagarin 205.Τα λουλούδια τα χάρισα στον καλλιτέχνη.

Το ’14 της Ιωάννας Μαμάη

Τη φετινή χρονιά θα τη χαρακτήριζα ως χρονιά αλλαγών. Σαρωτικών αλλαγών. Άλλαξα παρέες, στέκια. Ήρθα αντιμέτωπη με δύσκολες καταστάσεις τις οποίες κλήθηκα να διαχειριστώ. Μόνη μου. Νομίζω ότι τα κατάφερα καλά ως ένα μεγάλο βαθμό. Απογοητεύτηκα από ανθρώπους. Με έμαθαν, όμως, πολλά. Κάποιοι από αυτούς μου λείπουν ακόμα αλλά νομίζω ότι θα το συνηθίσω. Νέα πρόσωπα μπήκαν στη ζωή μου. Όπως οι δύο Εύες. Καθεμιά τους έχει στοιχεία από εμένα. Αλλά και ο Σπύρος με τον Δημήτρη. 
Φέτος ερωτεύτηκα έναν άνθρωπο που τον ήξερα λίγα μόλις λεπτά και με έκανε να πιστέψω ότι υπάρχουν άνδρες που έχουν “μπέσα”. Ένιωσα για πρώτη φορά το αίσθημα να σε διαπερνά ρεύμα μόλις αντικρίσεις έναν άνθρωπο. Να νιώθεις ότι αντικρίζεις “αυτόν” που έψαχνες για χρόνια. Να του το λες και να μην τρομάζει.
Το 2014 ένιωσα πως επιτέλους ενηλικιώθηκα. Ότι από κορίτσι έγινα γυναίκα. Με τα καλά και τα αρνητικά του.
Συνειδητοποίησα πως “you only live once” και ότι το μόνο σίγουρο στη ζωή είναι ο θάνατος. Άρα όλα τα άλλα μπορούμε να τα καταφέρουμε. Αρκεί να έχουμε υπομονή, συνέπεια και ψυχραιμία. Γιατί όπως μου είχε πει μια ηθοποιός “η ψυχραιμία είναι ευφυΐα”. Και μια από τις μεγαλύτερες αρετές, προσθέτω.

Στη φωτογραφία είμαι με τις δύο Εύες. Και το πόδι με το ροζ καλτσάκι είναι δικό μου.

Το ’14 της Μαριέτας Χριστοπούλου

Αλλαγή σπιτιού, αλλαγή δουλειάς, αλλαγή συντρόφου, αλλαγή συναισθημάτων μέχρι και αλλαγή μαλλιών. Το 2014 ήταν από τα πιο υπερκινητικά χρόνια της ζωής μου. Φυσικά και μου την έσπασε πολλές φορές και με έκανε να θέλω να σβήσω μέρες του. Όμως, λίγο πριν το αποχωριστώ δε μπορώ παρά να νιώθω ευγνώμων. Αρχικά, γιατί με έκανε πολύ πιο ενδιαφέρουσα ως άτομο. Και πως να γινόταν αλλιώς, αφού τα νέα μου ξεπερνούσαν σε όγκο και τη ροή του News247; Βαρετή δε με έλεγες αυτή τη χρονιά. 
Πέρα από την πλάκα, όμως, αν ήταν άνθρωπος και ήταν απέναντι μου (το 2014 ντε) θα του έδινα μια τεράστια αγκαλιά και θα έλεγα ένα ολόψυχο ευχαριστώ. Γιατί έδωσε υγεία σε μένα και στους ανθρώπους που αγαπώ,  γιατί ήταν απλόχερο στις στιγμές απόλυτης ευτυχίας και γιατί με έφερε στο σήμερα που πολύ απολαμβάνω έτσι όπως είναι ακριβώς.

 

Kάτι που έμεινε σταθερό το 2014: οι φίλες μου. Εδώ γελάμε λόγω ήλιου, μπύρας και ανέμελης Κυριακής του Πάσχα.

Το ’14 της Μάριον Παλιούρα

Μακράν η πιο ενδιαφέρουσα χρονιά της μέχρι τώρα ζωής μου. Μια δουλειά που ήρθε από τύχη, πτυχίο, ο πρώτος μου μισθός, οι πρώτες “διακοπές ανεξαρτησίας” με τις φίλες μου το καλοκαίρι, το πρώτο μου ταξίδι μόνη μου στο αεροπλάνο. Άνθρωποι έφυγαν από τη ζωή (μου) και μερικοί άλλοι μπήκαν σ’ αυτή. Ήταν οι 12 μήνες με τις λιγότερες αλλαγές στα μαλλιά μου, κι αυτό γιατί πάντα κάτι συνέβαινε και δε με βαριόμουν. Ήμουν δημιουργική, με όρεξη και κέφι και αισιόδοξη (τις περισσότερες φορές).

Σίγουρα είχε τις δύσκολες στιγμές του το 14. Δε θέλω να τις γράψω γιατί προτιμώ να μην τις θυμάμαι. Όλα όμως γίνονται για κάποιο λόγο κι εγώ ελπίζω να βρίσκομαι λίγο καλύτερη στο κατώφλι του ’15.

Νιώθω κι εγώ πως με ωρίμασε κάπως η χρονιά που πέρασε. Παράλληλα όμως τον τελευταίο χρόνο αποφάσισα να λέω και να δείχνω όσα νιώθω ή σκέφτομαι, όποια συνέπεια κι αν έχει αυτό. Α, μου υποσχέθηκα και να μη συμβιβάζομαι.

Η φωτογραφία είναι από τις διακοπές με τις κολλητές μου στη Νάξο. Την τελευταία μέρα. Δε θέλαμε να φύγουμε.

Το ’14 της Κάλλιας Καστάνη

Aυτός ο χρόνος που πέρασε ήταν περίεργα ήσυχος και εσωστρεφής, γλυκός και άνοστος μαζί – κάπως σαν τον άντρα που διαλέγεις για reboundσχέση, αμέσως μετά τον μεγάλο έρωτα που σου ράγισε την καρδιά. Ξέρεις πως μαζί του μπορεί να είσαι ασφαλής – δεν θα ΄χεις δάκρυα, μεθύσια, περίλυπες μουσικές, βουβά τηλέφωνα τις νύχτες και εκστατικά πρωινά– αλλά όχι εντελώς ζωντανή. Έτσι ήταν και το 2014 : είχε μικρές στιγμές χαράς, λίγη θλίψη, μικρές προδοσίες, μικρές απώλειες, μικρά ναυάγια και ματαιώσεις, λίγες αλλαγές, πολλή δουλειά. Κρατάω σαν «κλικ» το πρόσωπο του γιου μου, την μέρα της αποφοίτησής του από το δημοτικό, τη Δήμητρα, τη Χαρούλα, τη Νένα και τις ιστορίες τους, σκόρπιες εγγραφές ποιητικής μνήμης (το Boyhood, τον Πουπουλένιο, τον Συρανό, έναν καλοκαιρινό Οθέλλο, το Κοντά στον Ουρανό, της Αϋν Ραντ, δυό βιβλία της Άτγουντ – και την ίδια, τόσο εύθραυστη και έξυπνη, στην φθινοπωρινή αίθουσα τελετών του Πανεπιστημίου Αθηνών), τα χαμόγελα των αγαπημένων, τις φωνές φίλων που χάθηκαν και άλλων που γλίστρησαν ήσυχα στη ζωή μου,  (προπαντός τη Δήμητρα που μου φτιάχνει μπλούζες, γκρινιάζει να αρχίσω γυμναστική και είναι ολόκληρη μια αγκαλιά), τη φωνή της μάνας μου που φέτος μου λείπει πολύ και παίζω τις κασέτες του τηλεφωνητή για να την ξανακούω.

 

Οι φωτογραφίες (της Δήμητρας κι αυτές) είναι από ένα φωτεινό κυριακάτικο πρωί στο Σούνιο, φέτος τον Αύγουστο. Ένα πρωινό όπου όλα, για μια στιγμή, έμοιαζαν διαυγή και απολύτως σωστά, λες και το σύμπαν ολόκληρο είχε βρει επιτέλους τη θέση του. Κι εγώ ήμουν ευτυχισμένη. Τα λέμε του χρόνου.

Το ’14 της Δέσποινας Δημά

Είναι που δε μου αρέσουν οι ανασκοπήσεις, οι αποτιμήσεις, το μέτρημα, η σούμα, το ζύγισμα κι όλα αυτά που σε κάνουν να πρέπει να βάλεις το μυαλό σου να σκεφτεί τι έκανε, τι δεν έκανε, τι πρέπει, τι δεν πρέπει. Το 2014 κατάλαβα πως κανένας δεν είναι δεδομένος. Το 2014 κατάλαβα πως πάσης φύσεως πρόβλημα λύνεται με συζήτηση κι όχι εσωστρέφεια. Το 2014 κατάλαβα πως η ζωή θέλει αγάπη, λίγα νεύρα, οικογενειακές στιγμές, μικρά κι όχι πολύ μεγάλα για να είσαι ευτυχισμένη. Το 2014 κατάλαβα για να επιτύχεις (προσωπικά, επαγγελματικά, διαπροσωπικά) είναι απαραίτητο να παλέψεις κι όχι να περιμένεις να έρθει. Το 2014 κατάλαβα πως κάθε χρονιά χρειάζεται χαμόγελο, δυνατά γέλια, δύναμη και μάτια ανοιχτά να βλέπει όσα δε λέγονται.

 

Έτοιμο για το ρεβεγιόν το Ladylike.gr

Μια χρονιά γεμάτη σοφές κουβέντες από γυναίκες στη θέση τους

11 αστείες ατάκες για να σου μπει το 2015 με γέλιο

Οι μεγαλύτερες κακίες που ακούσαμε το 2014