Τι ψάχνει μια γυναίκα σήμερα;

Είναι άδικο μια γυναίκα νέα, μόνη, να είναι δακτυλοδεικτούμενη και να πρέπει να λογοδοτεί για τις πράξεις της, να δικαιολογεί τις αποφάσεις της και να εξηγεί γιατί δεν έχει «φτιάξει» τη ζωή της, λες και μέχρι τώρα η ζωή της ήταν «χαλασμένη».

Η Ελεονώρα Μελέτη στο πρώτο της βιβλίο αναρωτιέται για τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία, για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει και για το κατά πόσο μπορεί να κυνηγήσει πραγματικά τα όνειρά της.

Σε μια αφήγηση πολύ προσωπική μιλά για κάθε γυναίκα που προσπαθεί να βρει τον εαυτό της, να βρει τα δικά της «θέλω» και να τα διαχωρίσει από αυτά που της επιβάλλει η κοινωνία. Περιγράφει δικά της βιώματα και αποφάσεις καθώς και τι την οδήγησε σε αυτές. Από τις πιο χαρούμενες στιγμές της ζωής της, όπως ήταν ο ερχομός της κόρης της, μέχρι και στιγμές που κλόνισαν την ψυχική της υγεία. Μέσα από την ιστορία της επιδιώκει να εκφράσει ανησυχίες και προβληματισμούς. Κυρίως όμως ανοίγει τον διάλογο για ζητήματα «δύσκολα», που όμως απασχολούν τις περισσότερες από εμάς. Όλα αυτά με τρόπο άμεσο, απλό, σαν να διαβάζεις σελίδες από το ημερολόγιο της.

Τo βιβλίο Γυναίκα ψάχνει… είναι μια ιστορία για σένα. Για σένα που παλεύεις να κυνηγήσεις τα όνειρά σου, για σένα που νιώθεις ότι είσαι σε έναν διαρκή αγώνα δρόμου… με αντίπαλο τον χρόνο. Για σένα και για κάθε γυναίκα.

Πόσο πολύ επηρεάζεται η καθημερινότητά μας από όλα αυτά; Δεν θα ήμασταν περισσότερο ευτυχισμένες αν όλοι μας αποδέχονταν όπως ακριβώς είμαστε; Σε κάθε περίπτωση, κάθε γυναίκα πρέπει να γίνεται αποδεκτή όπως ακριβώς είναι. Είτε γιατί είναι μόνη της από επιλογή, είτε γιατί έχει παιδιά, είτε γιατί έκανε μία επιλογή και στο τέλος άλλαξε γνώμη.

Τριάντα πέντε και «χωρίς παιδιά».

Κάποιοι αναρωτιούνται πότε θα γινώ μάνα.

Εγώ, πάλι, αναρωτιέμαι αν θα θελήσω ποτέ να κάνω παιδιά.

Τριάντα πέντε και «ανώριμη».

Δεν θέλω όμως να ωριμάσω, γιατί́ το ώριμο φρούτο πέφτει από́ το δέντρο και μετά σαπίζει, και δεν θέλω να σαπίσω. Δεν είναι αυτή η ζωή που ονειρεύομαι για μένα.

Τριάντα πέντε, και για τους περισσοτέρους «έχω μείνει πίσω», έχω «χάσει το τρένο», για άλλους δεν είμαι «φυσιολογική», για λίγους με «ενδιαφέρει μόνο η καριέρα μου».

Kαι αυτά τα ταμπού είναι τόσο μα τόσο ζωντανά, έχουν πλέον ενσωματωθεί́ ως φυσιολογικά́ στερεότυπα σε μια κοινωνία που, είτε ευθέως είτε στο πλαίσιο του «σούσουρου», σχεδόν ασκεί εκφοβισμό σε οποιαδήποτε γυναίκα βιώνει από́ επιλογή́ ή από́ συνθήκες κάτι άλλο πέρα από́ αυτό́ που θεωρείται ως η διαχρονική́ «ολοκλήρωση» της γυναίκας: γάμος και παιδιά.

Η Ελεονώρα Μελέτη γράφει για τη δική της πορεία, τα συναισθήματά της και τους προβληματισμούς της σε ένα βιβλίο που θα σε βάλει σε σκέψεις, αλλά πάνω απ’ όλα θα σε κάνει να ταυτιστείς και να ταξιδέψεις μέσα από τις σελίδες του. Είναι ένα μήνυμα αγάπης και αποδοχής. Είναι καιρός η κοινωνία μας να αλλάξει, για εμάς αλλά και για τις επόμενες γενιές.

Για να γίνει η αλλαγή αυτή πρέπει πρώτα να αρχίσουμε να αλλάζουμε εμείς. Να ανοίξουμε διαλόγους για τα δύσκολα θέματα και κυρίως να σεβόμαστε περισσότερο τους συνανθρώπους μας.

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα.