Τελικά η λευκή, πλαστική καρέκλα είναι η Ελλάδα, όπως πιστεύει η Μαρίνα Σάττι;
- 21 ΑΠΡ 2024
Το Ζάρι της Μαρίνας Σάττι, αλλά και το βίντεο κλιπ του με τα κλαρίνα στις χασαποταβέρνες, τα σκουπίδια στην Ομόνοια, το γεμάτο κόσμο Μοναστηράκι, τις γιαγιάδες που πλέκουν στη γειτονιά και τα αγωνιστικά αμάξια στο πάρκινγκ του Λυκαβηττού, έχουν προκαλέσει διχασμό στον κόσμο των social media, αλλά και έξω από αυτόν. Αναλύσεις και απόψεις. Απόψεις και αναλύσεις. Για κάποιους είναι εθνική, «βρωμερή» μιζέρια. Άλλοι πιστεύουν πως πρόκειται για στιγμές αποτυπωμένες στην κάμερα, που περιγράφουν ακριβώς τι εστί Ελλάδα, γκρεμίζοντας την ψεύτικη, τουριστική εικόνα της χώρας. Για άλλους δε, το όλο εγχείρημα είναι υπερβολικά cult.
«Εγώ ήθελα αυτό: Κυριακή μεσημέρι, μαζώξεις στο σπίτι ή στο χωριό με το σόι, γλέντι. Τι ακριβώς το μη ελληνικό έχει αυτή η εικόνα;», αναρωτιέται η ίδια και παραμένει σταθερή στις απόψεις της, μη λογαριάζοντας τα αρνητικά σχόλια που συστηματικά δέχεται. «Εγώ πιστεύω ότι είναι η Ελλάδα η πλαστική καρέκλα και ο μισοτελειωμένος φραπέ. Έτσι και αλλιώς δεν νομίζω ότι παραποιήσαμε ή αλλοιώσαμε κάτι από την πραγματικότητα», δήλωσε πρόσφατα η Μαρίνα Σάττι στην εκπομπή της Κατερίνας Καινούργιου, προκαλώντας ένα νέο κύμα αντιδράσεων.
Η πλαστική καρέκλα ανάμεσα στα 25 σημαντικότερα έπιπλα του τελευταίου αιώνα
Σε νεά συνέντευξη που έδωσε στο Avopolis και την Εύη Χουρσανίδη, είπε μεταξύ άλλων: «Μα η Ελλάδα ήταν πάντα μία χώρα που ναι μεν ανήκει στη Δύση -όπως είπε και ένας φίλος μας!-, αλλά πάντα ήταν επηρεασμένη και από την Ανατολή. Αυτό άλλωστε μας μάθαιναν και στην ιστορία στο σχολείο. Ότι η Ελλάδα είναι ένα γεωγραφικό και πολιτισμικό σταυροδρόμι. Κι αυτό βγαίνει και προς τα έξω».
Αφήνουμε στην άκρη τον φραπέ και κάνουμε focus στη λευκή, πλαστική καρέκλα. Αποτελεί μέρος της ελληνικής κουλτούρας και καθημερινότητας; Υπάρχει κάποιος ανάμεσά μας που να μην έχει χρησιμοοποιήσει έστω και μια φορά λευκή, πλαστική καρέκλα; Να μην την έχει δει σε πανηγύρια, γλέντια, ορεινά μαγαζιά, παραθαλλάσιες ταβέρνες, μπαλκόνια, αυλές, παραλίες, ξεχασμένη έξω από παλιά σπίτια ή στοιβαγμένη πάνω σε άλλες του είδους της. Πόσο δίκιο ή άδικο έχει τελικά η Μαρίνα Σάττι;
Εμείς, πάντως, ξέρουμε ότι η πανταχού παρούσα πλαστική καρέκλα -αγνώστου designer- που εδώ και χρόνια έχει συνδεθεί με τον χαλαρό τρόπο ζωής της Ελλάδας, προστέθηκε από τους New York Times στη λίστα με τα 25 πιο σημαντικά έπιπλα των τελευταίων 100 ετών. Χαρακτήρισε τη λευκή, πλαστική καρέκλα το ως ένα «έξυπνο» και πρακτικό έπιπλο με χαμηλό κόστος παραγωγής της (εκτός του περιβαλλοντικού). Πιο συγκεκριμένα, οι New York Times δημοσίευσαν το συγκεκριμένο αφιέρωμα στο περιοδικό T-magazine, αφού συγκέντρωσαν μία ομάδα ειδικών οι οποίοι κατέληξαν σε μια λίστα με τα πιο σημαντικά έπιπλα του αιώνα.
«Όταν το περιοδικό T ζήτησε από μια ομάδα ειδικών να επιλέξουν τα 25 πιο σημαντικά έπιπλα από τα τελευταία 100 χρόνια, συμπεριέλαβαν τη λευκή καρέκλα, που είναι φτιαγμένη από πλαστικό μονομπλόκ στη λίστα», αναφέρει η ανάρτηση του περιοδικού στο Instagram. «Το μονομπλόκ είναι σημαντικό», λέει η Paola Antonelli, ανώτερη επιμελήτρια αρχιτεκτονικής και σχεδιασμού του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης που υπήρξε μέλος της ομάδας. Έπειτα εξήγησε γιατί η λευκή πλαστική καρέκλα υπάρχει στην εν λόγω λίστα: «Έχει ιστορία, έχει αντιγραφεί ευρέως, έχει το δικό της “αποτύπωμα” στο design, ενώ μας επιτρέπει να μιλήσουμε για την ιστορία των πλαστικών».
«Κατασκευασμένη από ένα μόνο κομμάτι λευκού πλαστικού, αυτή η μονομπλόκ καρέκλα είναι ίσως η πιο “πανταχού παρούσα” καρέκλα στον κόσμο. Μπορεί να εμφανίζεται τόσο στα εστιατόρια του Biloxi, όσο και στα μπαρ δίπλα στο δρόμο στα περίχωρα της Jakarta. Με μηδενικά στολίδια, εκτός από τα “φουσκωμένα” πόδια και τη ράχη που μοιάζει με κοχύλι, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί όμορφη, αν και είναι τόσο γνωστή, που για μερικούς ανθρώπους, μπορεί να έχει και το ίδιο ευχάριστο αποτέλεσμα», αναφέρει το περιοδικό για τη λευκή, πλαστική καρέκλα που τόσο μεγάλες αντιδράσεις έχει προκαλέσει στο ελληνικό κοινό.
Οι Paola Antonelli, Daniel Romualdez, Tom Delavan, Rafael de Cárdenas, Katie Stout και η ηθοποιός Julianne Moore αποτέλεσαν την ειδική ομάδα των New York Times που διερωτάται εάν η πλαστική καρέκλα «είναι η πιο σημαντική καρέκλα της εποχής μας».
Κατά έναν ειρωνικό και εντελώς συμπτωματικό τρόπο, το ελληνικό Περίπτερο στην 60ή Διεθνή Έκθεση Τέχνης -στη Biennale της Βενετίας εκπροσωπείται φέτος με το Ξηρόμερο/ Dryland. Πρόκειται για ένα διαμεσικό συλλογικό έργο σε σύλληψη των Θανάση Δεληγιάννη και Γιάννη Μιχαλόπουλου με συνδημιουργούς την Έλια Καλογιάννη, τον Γιώργο Κυβερνήτη, τον Κώστα Χαϊκάλη και τον Φώτη Σαγώνα. Εξετάζει, μεταξύ άλλων, την εμπειρία ενός πανηγυριού. Μέρος του έργου αποτελούν και στοιβαζόμενες, λευκές πλαστικές καρέκλες που βλέπεις πιο κάτω.
Ξηρόμερο/Dryland: Μέρος του διαμεσικού συλλογικού έργου στο ελληνικό περίπτερο της φετινής Biennale της Βενετίας.
Το έπιπλο που αγαπάμε να μισούμε (σε κανέναν μας δεν αρέσει, αλλά όλοι την έχουμε χρειαστεί κάποια στιγμή), λοιπόν, υπάρχει παντού γύρω μας. Ακόμα και στον κόσμο της τέχνης. Το 2010, να σου υπενθυμίσουμε, η ομάδα Greece is for Lovers έφτιαξε μια new-age λευκή, πλαστική καρέκλα ονόματι Go Naked. Ήταν μια μονομπλόκ καρέκλα ντυμένη με γούνα.
Αυτά είναι μόνο μερικά παραδείγματα, που αποδεικνύουν την κυριαρχία της λευκής, πλαστικής καρέκλας σε όλους τους τομείς της ζωής μας. Αλλά είμαστε σίγουροι πως ανάμεσα σε αυτά τα παραδείγματα, υπάρχουν και πολύ πιο απλά. Που απορρέουν από στιγμές μέσα από την καθημερινότητά μας. Ωστόσο, το αισθητικό σύμπαν που δημιούργησε η Μαρίνα Σάττι και οι συνεργάτες της στο Ζάρι που κάνει «ευθεία» αναφορά σε αυτήν την υπαρκτή, ελληνική πραγματικότητα, πολλοί προσπαθούν να το αρνηθούν. Όμως συνεχίζουν να πίνουν φραπέ. Συνεχίζουν να κάθονται σε λευκές, πλαστικές καρέκλες.
Και στο κάτω κάτω πού είναι το κακό σε όλο αυτό;
