Prince, ο rocker που υποτάχθηκε στις γυναίκες

Αν ζούσε σήμερα ο Prince, αν εκείνο το ύποπτο κοκτέιλ φαρμάκων που είχε λάβει στις 2 Ιουνίου του 2016 δεν του είχε στερήσει τη ζωή, θα γινόταν 61 ετών. Σίγουρα, θα είχε αμέτρητες ιστορίες όπως οι παραπάνω να διηγηθεί, στα όρια του αστικού θρύλου, αλλά με μια κοινή σταθερά, τον σεβασμό και την αγάπη, στα όρια της λατρείας, προς κάθε γυναίκα. Σίγουρα θα είχε γράψει ακόμα περισσότερα τραγούδια για τους έρωτές του, με «μυθιστορηματική» σχεδόν απεικόνιση, των γυναικείων χαρακτήρων.

Τις περισσότερες φορές, στα τραγούδια των ανδρών, οι γυναίκες έχουν παθητικό ρόλο. Ο Bruce Springsteen περιγράφει τον εαυτό του, κρίνει τα σφάλματά του (“..then i got Marry pregnant and man, that was all she wrote”), νοσταλγεί, επιθυμεί να είναι κοντά σε γυναίκες. Ο Bryan Adams προειδοποιεί “I’m gonna run to you” και προτρέπει “let’s make a night to remember”. Πώς γίνεται όμως να ανακατέψεις την τράπουλα των κλισέ και στο τέλος να δώσεις υπόσταση σε μια γυναίκα, μέσα σε ένα τραγούδι; O Prince έπαιξε απλά, χρησιμοποιώντας τα γράμματα της αλφαβήτου:

“We’re going down, down, down, if that’s the only way

To make this cruel, cruel world hear what we’ve got to say

Put the right letters together and make a better day”

To ”Alphabet Street” ήταν η κατά Prince εκδοχή του «Εκεί που καίγομαι πολύ…» χρησιμοποιώντας λέξεις και εικόνες παιχνιδιάρικες, αστείες και τοποθετώντας τον χαρακτήρα του άντρα σε πλήρη υποταγή στις επιθυμίες της γυναίκας. Όλα αυτά, το έτος 1987, την εποχή που κυριαρχούσε στη μουσική ΑΥΤΟ:

Οι εικόνες της αντιστροφής ρόλων, της «αντικειμενοποίησης» του άντρα και της γυναίκας στη θέση του οδηγού, υπάρχουν, δοσμένες με ποιητικές αλληγορίες και σε κομμάτια όπως το ‘’When Doves Cry’’ και το ”Do Me Baby”. Στο ‘’Darling Nikki’‘, ένα τραγούδι που έγινε η αφορμή για τη δημιουργία των αυτοκόλλητων γονικής συναίνεσης σε δίσκους, διηγείται την ιστορία μιας γυναίκας, που γνωρίζει έναν άντρα σε λόμπι ξενοδοχείου και τον οδηγεί στο κάστρο της (!) για να τον αποπλανήσει ερωτικά.

Ξέρω, μπορείς να σκεφτείς «γκωσαμε με τόσο σεξ» και έχεις δίκιο. Για τον Prince η γνωριμία με μια γυναίκα δεν συνιστά αποκλειστικά και μόνο σεξ. Στο ‘’The Ballad of Dorothy Parker” γράφει για έναν άντρα που έχει τσακωθεί με την κοπέλα του και στη συνέχεια γνωρίζει μια σερβιτόρα, που του ζητάει να κάνουν μπάνιο παρέα. Εκείνος τη συνοδεύει στο δωμάτιό της, αλλά αντί μιας ακόμα «επαφής», καταλήγουν να μοιράζονται ένα τσιγάρο και να ακούνε βινύλια παρέα. Κάποια στιγμή, τον καλεί στο τηλέφωνο η κοπέλα του, ζητάει συγγνώμη από τη νέα γνωριμία και επιστρέφει σ’εκείνη. «Άλλο αγάπη και άλλο σεξ», το είχε καταλάβει πρώτος ο Prince Rogers Nelson. Όπως επίσης είχε διαπιστώσει, με δέος και κατανόηση, την πολυπλοκότητα της γυναικείας ιδιοσυγκρασίας και ως ένας μεταμοντέρνος Κολόμβος, επιχείρησε να την χαρτογραφήσει.

Ο θάνατος είναι μια κατάσταση που εξαϋλώνει το σώμα και μπορεί να γιγαντώσει το μύθο ενός ανθρώπου. Τα τραγούδια είναι το υλικό από το οποίο σμιλεύεται ο μύθος ενός καλλιτέχνη. Πόσο αντιστοιχεί όμως αυτός ο μύθος, με τον άνθρωπο πίσω από αυτό; Σίγουρα υπήρξαν στιγμές που η υπερσεξουαλικότητα της έκφρασης, κατέληξε σε αστοχίες. Στο κομμάτι ”Bambi” η προσπάθεια του βασικού χαρακτήρα να «αλλαξοπιστήσει» μια bisexual γυναίκα, είναι μάλλον κωμικοτραγική. Στην ταινία ”Purple Rain”, υπάρχει μια σκηνή, που ο Prince πετάει μια γυναίκα σε κάδο σκουπιδιών(!).

Το κεφάλαιο «Prince εναντίων δισκογραφικών εταιριών» ήταν ένα σίριαλ που μπορεί να αναπτυχθεί σε δεκάδες κείμενα-διατριβές, το οποίο τον οδήγησε στο να αλλάξει όνομα (”Symbol”, ”Τhe Artist Formerly Known As Prince”) και να πάρει ένα σκληρό διαζύγιο από την έμπνευση.

Στην προσωπική του ζωή, οι σχέσεις με όμορφες γυναίκες, όπως η Kim Basinger, η Madonna και η Carmen Elektra, συναντούσαν τις συνεργασίες με ταλαντούχες μουσικούς όπως η Lisa Coleman, η Wendy Melvoin και η Candy Dulfer. Η αναγνωρισιμότητα ήταν ο καταλύτης για να μην κοιμάται ποτέ μόνος, όμως επέλεγε να συνεργαστεί μόνο με γυναίκες που εκτιμούσε για το μουσικό τους ταλέντο.

Ίσως αυτό το κείμενο σε πείσει να ακούσεις γι’ ακόμα μια φορά το ‘‘Nothing Compares 2U” ή το ”When Doves Cry”, ίσως εξελίχθηκε σε μια ακόμα αγιογραφία ενός μουσικού που σήμερα ζει μόνο ο μύθος του. Αξίζει πάντως, να θυμόμαστε εκείνους που απενοχοποίησαν τη σεξουαλική επιθυμία, που έπαιξαν με τα κλισέ, που «άγγιξαν» τον φεμινισμό, που απέδειξαν ότι η σεξουαλική έκφραση δεν είναι άσπρο-μαύρο. Είναι χαρμάνι εκρηκτικό, από πολλά και έντονα χρώματα μαζί.

Φωτογραφίες: AP Images