Πόσο είναι δύσκολο να πεις “όχι”
- 7 ΔΕΚ 2014
Το Savoirville.gr, επίσημος συνεργάτης του Ladylike, γράφει τη δυσκολία του να πεις όχι.
Το όχι είναι κάτι σαν το Λόρδο Βόλντεμορτ. Ξέρεις ότι είναι εκεί αλλά δεν παίζει να το πεις. Αναγνωρίζεις τη δύναμή του αλλά κάνεις ότι δεν υπάρχει σαν επιλογή και τρέχεις προς την άλλη πλευρά. Του ναι. Που είναι θετικό (εκ φύσεως), ευγενικό, δεν στενοχωρεί κανέναν και όπως θα έλεγε και ο Jim Carrey “πες ναι σε όλα γιατί ανοίγονται δρόμοι που δεν είχες σκεφτεί”. Όλα καλά μέχρι εδώ γιατί είναι αλήθεια ότι το όχι δίχως σκέψη και φίλτρο μπορεί να είναι μία μόνιμη άρνηση στη ζωή, στα νέα πράγματα, στους ενδιαφέροντες ανθρώπους και στα cookies με φιστικοβούτυρο. Σε κάνεις να κλείνεσαι και να απομονώνεσαι και να φοβάσαι ακόμα περισσότερο (κυρίως τον ίδιο σου τον εαυτό).
Υπάρχουν όμως και αυτές οι στιγμές που θέλεις να βροντοφωνάξεις όχι προς πάσα κατεύθυνση. ΟΧΙ στη μάνα σου που σε θέλει νυφούλα, ΟΧΙ στην αδερφή σου που σου παίρνει συνέχεια τα ρούχα, ΟΧΙ στο αφεντικό που σε εκμεταλλεύεται για λίγα ευρώ και τσαλαπατά ό,τι αξιοπρέπεια σου έχει απομείνει, ΟΧΙ στον γκόμενο που σε θέλει τέλεια και πειθήνια. Πάρε λίγο χρόνο και σκέψου αυτές τις στιγμές που λες ναι επειδή ‘δεν κάνει να στενοχωρούμε τους άλλους’.
Από πότε είναι εντάξει να μην στενοχωρούμε κανέναν αλλά να πληγώνουμε οικτρά τον εαυτό μας; Γιατί να λέμε ναι όταν μέσα μας νιώθουμε ότι δεν μπορούμε ή δεν έχουμε καμία διάθεση να κάνουμε αυτό που υποσχόμαστε; Και να σας πω και κάτι; Η Άντζελα η Δημητρίου (και πολλοί άλλοι) το έχει πει ξεκάθαρα: με τα όχι χτίζεις καριέρα.
Όταν λοιπόν λέμε πάντα ναι συμβαίνει το εξής παράδοξο: παρουσιάζουμε έναν ψευδή εαυτό που είναι πάντα πρόθυμος να κάνει πράγματα, που δεν έχει πάτο το πηγάδι της γενναιοδωρίας του (ανατριχίλα), δεν έχει ποτέ ανάγκες και προβλήματα και είναι πάντα εντάξει. Και όταν έρχεται αυτή η στιγμή που ο εαυτός δεν αντέχει άλλο διότι άνθρωπος είναι και σκάει, γίνεται μία έκρηξη που είναι “εντελώς ανεξήγητη”. Και οι άνθρωποι απέναντί μας παθαίνουν σοκ γιατί πραγματικά δεν καταλαβαίνουν από πού προκύπτει αυτό. Και ξέρεις κάτι; Δεν έχουν καθόλου άδικο.
Αν νιώθεις ότι σε “εκμεταλλεύονται” και σε χρησιμοποιούν δεν είναι επειδή είσαι όμορφη, αθώα, ευάλωτη και τελειομανής. Είναι επειδή δείχνεις ότι είσαι οκ με ό,τι και αν σου πουν οι άλλοι. Κι ενώ εσύ το βλέπεις ως καλοσύνη και διακριτικότητα, οι άλλοι το βλέπουν ως μία καλόβολη προσωπικότητα που δεν θα διεκδικήσει κάτι από εκείνους. Γνώμη μου είναι ότι δεν έχουμε έρθει σε αυτή τη ζωή για να “μυρίζουμε τα νύχια μας” για το τί θέλουν οι άλλοι ούτε και για να μαντεύουμε τις ορέξεις. Το ζητούμενο είναι να μιλάς και να εκφράζεις τις ανάγκες σου, πάντα με τακτ και τρόπο. Και λίγη τσαχπινιά (δεν βλάπτει).
Οι άνθρωποι που δεν σέβονται τα όχι σου, αλλά που κυρίως δεν σέβονται τη δυσκολία σου στο να τους αρνηθείς κάτι και λειτουργούν χειριστικά, θεωρείς ότι αξίζουν μία θέση στη ζωή σου; Επίσης, αν εσύ ακόμα ανακαλύπτεις τον εαυτό σου και τα όριά του, γιατί δεν του επιτρέπεις (του εαυτού) να πάρει μία απόσταση από τον πολύ τον κόσμο; Οι σκέψεις θέλουν ησυχία για να ακουστούν. Και οι λουκουμάδες θέλουν μέλι για να φαγωθούν.
