Οι πιο άχρηστες αγορές που έχουμε κάνει
- 7 ΔΕΚ 2014
Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μιας γυναίκας που ο υπερκαταναλωτισμός χτυπάει την πόρτα της. Δυνατά. Με αυτόν τον επίμονο γδούπο που δε μπορείς να κάνεις αλλιώς, παρά να του ανοίξεις. Συχνά η επίσκεψη αυτή σου βγαίνει σε καλό. Ψωνίζεις, ξεσπάς, ξεχνάς, συνέρχεσαι από το όποιο σοκ και έχει και ένα καινούριο τζιν. Τι συμβαίνει όμως όταν περνάνε τα χρόνια κι έχεις ακόμα ρούχα, παπούτσια, κολώνιες μέσα στα κουτιά τους, με τα ταμπελάκια;
Θα μιλήσουμε για όλα εκείνα τα αντικείμενα που έχουμε αγοράσει – με πολλά ή λιγότερα χρήματα – αλλά για κάποιο λόγο δεν έβγαλαν ποτέ τα λεφτά σου. Είτε γιατί το μετανιώσαμε, είτε γιατί πέρασε η μόδα τους, τα ξεχάσαμε, πήρε τα ίδια η μεγαλύτερη εχθρός μας, τα βαρεθήκαμε πριν καν τα χρησιμοποιήσουμε.
Οι δικαιολογίες για την πιο ηλίθια αγορά της ζωής μας μπορεί να είναι πολλές, αλλά τα χρήματα τα οποία ξοδέψαμε γι’ αυτές δεν επιστρέφονται. Όπως επίσης και οι βαθμοί εγωισμού που χάνονται όταν δίνεις σε κάθε μάνα – αδερφή – κολλητή, το δικαίωμα να σου λένε “Αυτό το έχεις από τότε κι ακόμα να το βάλεις”, “Θυμάσαι που είχες πάρει το τάδε και δεν το έκανες τίποτα;”, “Εκείνη η μπούρδα που ήθελες τόσο και καταστράφηκε με το που την έβαλες;”. Μπορείς να κάνεις την Κινέζα, αλλά τα πειστήρια θα είναι πάντα εκεί να σε προδίδουν. (Σαν) καινούρια.
Η Νίκη Χάγια και ένα ζευγάρι παπούτσια αξίας 800 ευρώ
Βρε κορίτσια σιγά με τα φάσκελα. Εντάξει εντάξει. Το ξέρω είμαι απαράδεκτη. “Μα είναι δυνατόν να έχεις δώσει 800 ευρώ για ένα ζευγάρι παπούτσια;”, θα αναρωτιέσαι έξαλλη (σε βλέπω – μην νομίζεις). Και όμως, φίλη, είναι. Ήταν άνοιξη θυμάμαι, πριν από 9 χρόνια (τότε που νόμιζα ότι ήμουν πλούσια γιατί είχα πιστωτική) και περπατούσα στο Via Montenapoleone στο Μιλάνο. Κάθε μου βήμα και μία παύση για να θαυμάσω τις βιτρίνες. Dolce & Gabbana, Gucci, Prada, Miu-Miu. Αφού, λοιπόν, ο εγκέφαλός μου είχε πάρει τόσο πολύ αέρα, όπου πλέον λειτουργούσα σαν τη λοβοτομημένη καταναλώτρια (η οποία για μία στιγμή στη ζωή της πιστεύει ότι δεν θα φάει για ένα μήνα, αλλά χαλάλι μωρέ θα είναι ωραία ντυμένη), έπεσα πάνω στο “αμάρτημά” μου. Ένα ζευγάρι Sergio Rossi πέδιλα αξίας 800 ευρώ. Οχτακοσίων ευρώ. Ottocento Euro. Μην με ρωτήσετε από τι ήταν φτιαγμένα, γιατί τώρα που το σκέφτομαι μόνο αν ήταν φτιαγμένα από το δέρμα μου θα έδινα τόσα λεφτά για να τα αγοράσω.
Εννοείται ότι τα αγόρασα. Εννοείται ότι τα φόρεσα τρεις φορές στη ζωή μου. Και εννοείται ότι κλαίω τα 800 μου ευρώ.
Σιγά με τα φάσκελα λέμε.
Η Ναταλί Σαϊτάκη και τα πέδιλα από “Ατόφιο Χρυσάφι”
“Πολύ ωραία είναι, πάρ’ τα σου λέω, δε θα τα ξαναβρείς”. Κάπως έτσι ξεκινάνε όλες οι πονεμένες ιστορίες αγορών. Ήταν πρωί του Ιούλη, προ τετραετίας, που “λεφτά υπήρχαν” (λέμε τώρα) κι εγώ έψαχνα εναγωνίως να αγοράσω πέδιλα. Είχα γυρίσει όλα τα μαγαζιά του κέντρου και δεν έβρισκα αυτό που ήθελα, δηλαδή ένα ζευγάρι φλατ μεταλλικά πέδιλα στο πιο απλό σχήμα και – κυρίως – με ενιαίο πάτο, χωρίς τακούνι. Διότι στραμπουλάω πανεύκολα τα πόδια μου και το μικρό τακούνι που έχουν συνήθως τα πέδιλα με έχει ρίξει πολλές φορές στα τσιμέντα και τα πλακάκια. Αφού, λοιπόν, βρήκα ένα πολύ όμορφο και λιτό, αντικειμενικά, ζευγάρι πέδιλα σε ένα μαγαζί με ιλιγγιώδεις τιμές, έσκασα 299 ευρώ και το πήρα. Διακόσια. Ενενήντα. Εννέα. Ευρώ. Το άμεσο αποτέλεσμα ήταν να ρημάξω τις μύτες των παπουτσιών στα στενά του πρώτου νησιού που πήγα διακοπές και να κινδυνεύσω να πέσω 4-5 φορές, επειδή γλιστρούσαν οι εσωτερικοί πάτοι. Δε με νοιάζει αν είχα επισημάνει το κενό στην αγορά, ότι δεν υπήρχαν πέδιλα με ενιαίους πάτους, με τα οποία έπηξε ο τόπος το περασμένο καλοκαίρι. Θέλω τα λεφτά μου πίσω κι η ξυπολησιά δε με νοιάζει.
H Δέσποινα Δημά και το “μπιμπελογατέ” φόρεμα του γάμου
Λυσσαξα να πάρω φόρεμα για να παω σε γάμο. Λες και δε με ξερω. Έφαγα τα μαγαζιά. Έβγαλα φλεβιτη. Έμπαινα και έβγαινα κουνώντας κρεμάστρες. Αν ειδα κι αν ειδα δοκιμαστηρια. Το έπαιζα δύσκολη γιατι δεν είχα λεφτά και ήθελα κατι ´´μπιμπελογατέ´´ αλλα και οικονομικό. Ναι σιγα μη βρήκα. Η νύφη πιο εύκολα θα βρήκε νυφικό να μου το θυμηθειτε. Βρήκα. Πώς θα πήγαινα; Με τα παλιά; Τα λερωμένα, τ άπλυτα που λεει και το άσμα. Εννοειται πως η επιλογή δεν ήταν οικονομική. Γελοία ύπαρξη. Πηγα και ακούμπησα 500€ για το φόρεμα. Άσε τα περιφερειακά, παπουτσια, τσαντάκια και τα συναφή. Να μην σας τα πολυλογώ αγόρασα μαύρο φόρεμα με τιραντάκι και ολοστόλιστο μπούστο κεντημένο. Το έβαλα εκείνο το Σάββατο, ίσως το ξαναβάλω και στη Δευτέρα Παρουσία. Τότε καμία τύψη, τωρα τα κλαίω γιατι ημουν και σαν την Εφη Σαρρή στα Μαμούνια live. Δεν έπαιρνα στη μανα μου εκείνο το πολυμίξερ που είχε δει;
Η Ιωάννα Μαμάη και το XBOX
Ίσως το πιο “άχρηστο” πράγμα που έχω αγοράσει από την άποψη ότι δεν το χρησιμοποιώ σχεδόν καθόλου, δεν είναι ούτε ένα ζευγάρι πανάκριβα παπούτσια, ούτε μια υπέροχη τουαλέτα αλλά το XBOX. Από μικρή μου άρεσαν οι παιχνιδομηχανές και μπορούσα να “καίγομαι” για ώρες. Ωστόσο, όπως διαπιστώνω στα 25 χρόνια, πλέον δεν είμαι φαν αυτής της συνήθειας. Τον πρώτο μήνα που πήρα το XBOX έπαιζα συνέχεια. Κυρίως τη Lara Croft. Όμως, κόλλησα σε μια πίστα και με τίποτα δεν μπορούσα να την περάσω. Κάποιου εκεί σιγά σιγά άρχισα να το παρατάω και πλέον απλά να κοσμεί το δωμάτιό μου. Α και το ξεσκονίζει η μαμά.
Η Μαριέτα Χριστοπούλου και τα faux bijoux
Κάποιες χάνουν κάλτσες στα πλυντήρια, εγώ χάνω αξεσουάρ στα νεσεσέρ. Πολλά σκουλαρίκια μου ψάχνουν το ζευγάρι τους αλλά και αρκετά κολιέ μου, αναζητούνται χρόνια. Χαλάω κάθε μήνα λεφτά για να αγοράσω ενα -το λιγότερο- faux και κάθε μήνα χάνω κάτι. Σα να διαμαρτύρονται τα νεσεσέρ πως δεν χωράνε άλλα. Το παραδέχομαι: είναι πεταμένα λεφτά. “Κλαίω” όλα εκείνα που ψώνισα και έχασα στο παρθενικό τους λανσάρισμα πάνω μου. Αλλά και τα άλλα που αγάπησα και ξέχασα κάπου στο δρόμο.
Η Μάριον Παλιούρα και οι συνδρομές γυμναστηρίων
Η λίστα με ρούχα και παπούτσια που έχω (βάλει τη μαμά μου να μου) αγοράσει και δεν έχω φορέσει, γεμίζει εκείνα τα 100φυλλα τετράδια με το χοντρό εξώφυλλο. Ή σχεδόν τόσο. Είναι πολλά τέλος πάντων. Οπότε δεν υπήρχε ιδιαίτερος λόγος να κάνω τη χάρη σε κάποιο και να του κάνω ειδική μνεία εδώ. Ένα άλλο πράγμα όμως στο όποιο έχω πετάξει πολλά λεφτά – ενώ θα μπορούσα να τα χα κάνει παπούτσια – είναι οι ετήσιες παρακαλώ πολύ, συνδρομές σε συνοικιακά γυμναστήρια. Κάπου γύρω στο Μάρτη σε πιάνει η τρέλα του καλοκαιριού και το άγχος του μπικίνι και λες ότι φέτος, ναι, ήρθε η ώρα να χτίσεις κορμί. Έτσι κι εγώ με περισσό ενθουσιασμό υπογράφω την ΕΤΗΣΙΑ συνδρομή μου, την προπληρώνω και αυτό ήταν. Πάω μιάμιση ώρα γυμναστήριο και βγαίνοντας έχει φούρνο. Με φρέσκα κρουασάν σοκολάτας. Την επόμενη ζεστές τυρόπιτες. Στον ένα μήνα έχω κόψει και το καλημέρα στην receptionist του πάλαι ποτέ παραδείσου των μποντιμπιλντεράδων, ενώ η φουρνάρισσα ετοιμάζεται ν΄ανοίξει παράρτημα στον από πάνω δρόμο με την επιγραφή “ευχαριστούμε για την προσφορά της την κυρία Παλιούρα”. Ποτέ ξανά συνδρομή στα γυμναστήρια. Μόνο Yoga.
