CHARLIZE THERON

Long Shot: Ζητούνται θεατές για τη νέα -επική- ταινία της Charlize Theron

Evan Agostini/Invision/AP

Αν υπάρχει ένα είδος ταινιών που έχει γίνει αφόρητα προβλέψιμο και κουραστικό, αυτό είναι οι ρομαντικές κομεντί. Οι χαρακτήρες - αρχέτυποι είναι εκεί, ίδιοι και απαράλλαχτοι εδώ και δεκαετίες: Ο ένας είναι αυτός του 'Κακού παιδιού' που η πρωταγωνίστρια καλείται να τον διορθώσει και ο άλλος είναι αυτός της 'ρομαντικής γατούλας' που είναι η πιο δημοφιλής του σχολείου/εργασιακού χώρου και ο άντρας-ασχημόπαπο μετατρέπεται σε κύκνο για να τη διορθώσει.

Μια πρώτη αναταραχή στα λιμνάζοντα νερά των σινε-ρομάντζων, έγινε το 2007, με την ταινία ‘Knocked Up’, που αφηγούνταν έναν one-night stand που κατέληξε σε εγκυμοσύνη, με πρωταγωνιστές τους Katherine Heigl και Seth Rogen. Η ταινία είχε κάνει πάταγο σε εισπράξεις, με 450 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως. Το φετινό ‘Long Shot’ έχει ένα κοινό σημείο με εκείνη την ταινία, τον πρώην κάφρο/stoner – νυν style icon Seth Rogen. Στο πλευρό του, η Charlize Theron. Και οι δυο τους θρηνούν μια σπουδαία ταινία, που στις αμερικάνικες αίθουσες απέτυχε πανηγυρικά.

Το ‘Long Shot’ διηγείται την ιστορία της Charlotte Field (Theron), γενικής γραμματέως της αμερικάνικης κυβέρνησης, που πρόκειται να βάλει υποψηφιότητα στις Προεδρικές Εκλογές. Η Charlotte προσλαμβάνει τον δημοσιογράφο  Fred Flarsky (Rogen) ως λογογράφο της.

 Σε ένα περιβάλλον ασφυκτικής πίεσης, η Charlotte έχει να αντιμετωπίσει τόσο τον – πρώην ηθοποιό- πρόεδρο της Αμερικής (τον υποδύεται τέλεια ο Bob Odenkirk του ‘Better Call Saul’) και τον πρόεδρο του Καναδά (Alexander Skarsgard), δυο άντρες που την αντιμετωπίζουν περίπου ως ένα αρκετά εμφανίσιμο κομμάτι κρέας.

Σε αυτό το περιβάλλον, ο Fred βοηθάει την Charlotte να πάρει ανάσες, να ζήσει και να μοιραστεί ανθρώπινες εμπειρίες (επική η βραδιά τους σε club) και στο τέλος να γίνει αυτό που φαντάζεσαι.

Η ταινία προχωράει πέρα από το επίπεδο του στερεοτυπικού ‘καλλονή ερωτεύεται ασχημόπαπο’, θυμίζοντας ‘Pretty Woman’ με αντεστραμμένους ρόλους και κάνοντας αιχμηρό σχόλιο στη θέση της γυναίκας στον πολιτικό κόσμο. Είναι μια πραγματικά αξιόλογη κωμωδία, με επαινετικές κριτικές από το Ringer και θετικά σχόλια από την πλειοψηφία των αμερικάνικων μέσων.

 Επίσης το ‘Long Shot’ είχε την κακή τύχη να βγει στην Αμερική την ίδια μέρα με το ‘Avengers: Endgame’, ένα blockbuster που διέλυσε το box office όπως πριν 20 χρόνια τα παγόβουνα έκαναν κομμάτια τον Τιτανικό. Οι Avengers έχουν ήδη ξεπεράσει σε εισπράξεις ακόμα και το έπος του James Cameron, σπάζοντας το φράγμα των δυο δισεκατομμυρίων.  Το ‘Long Shot’ ε είχε κόστος παραγωγής και προώθησης περίπου 70 εκατομμύρια δολάρια και έσοδα που δεν έχουν ξεπεράσει τα 10 εκατομμύρια. Πανωλεθρίαμβος. .

Ο παράγοντας Netflix

 

‘Set It Up’, ‘To All The Boys I`ve Loved Before’, ‘Someone Great’: Μπορεί να μη σου λένε τίποτα οι παραπάνω τίτλοι, μπορεί όμως και να τους έχεις προσέξει στο Netflix, σε κάποιο βράδυ που `βρεχε μονότονα. Είναι τίτλοι ταινιών, βγαλμένοι από το «εργοστάσιο» ρομαντικών κομεντί του Netflix. Θα σε προλάβω πριν αρχίσεις να ψάχνεσαι, πως ΟΛΕΣ τους είναι τρομακτικά ίδιες: Με τραγικά φτηνό budget, με χαρακτήρες πιο στερεοτυπικούς από εκείνους στην «Αρχόντισσα και το Παλικάρι» και το ‘Γοργόνες και Μάγκες’.

Κι όμως, οι ρομαντικές κομεντί του Netflix έχουν εκατομμύρια θεατές ανά τον κόσμο, γι`αυτό και το «εργοστάσιο» παράγει τέτοιες, ασταμάτητα. Διακρίνεται ξεκάθαρα μια τάση της επιστροφής της ρομαντικής κομεντί στο γλυκερό, προβλέψιμο, ‘καρικακατουρίστικο’ ύφος των περασμένων δεκαετιών. Ποιος έχει χρόνο να επεξεργαστεί ένα ‘αντεστραμμένο’ Pretty Woman; Μάλλον όχι αρκετοί.

Ζητούνται θεατές

 

Avengers, Alladin, Jumanji, Transformers, Lion King: Το αμερικάνικο σινεμά προβάλλει στις οθόνες του παιχνίδια και συλλογικές αναμνήσεις περασμένων δεκαετιών, βάζοντας στην άκρη σενάρια με κοινωνικούς προβληματισμούς και άλλα ‘εναλλακτικά’ θέματα. ‘Δεν πουλάνε’ είναι η συνήθης δικαιολογία, που στέκει: Η νοσταλγία είναι ιερό φιξάκι που απογειώνει κάθε έκφραση της pop κουλτούρας σε κάθε εποχή.

 

 Το σίγουρο είναι ότι η προσήλωση στο παρελθόν, επιβεβαιώνει πανηγυρικά την ίδια την ετυμολογία της λέξης ‘νοσταλγία’ (‘νόστος’ + ‘άλγος’, δηλαδή επιθυμία της επιστροφής και πόνος). ‘Πονάμε’ για την απώλεια μιας παιδικής αθωότητας, βλέποντας στη μεγάλη οθόνη ανθρώπους να υποδύονται παιχνίδια. Μένοντας όμως στο παρελθόν, «παγώνεις» την εξέλιξη σου, δηλαδή τη δυνατότητα του να ανακαλύπτεις και να επαναπροσδιορίζεις τον εαυτό σου στο πέρασμα των χρόνων. Είναι ένα ‘long shot’ το να μεγαλώνει κανείς, ή το να επιλέγει ταινίες που δεν είναι οι Avengers.

 

Κεντρική Φωτογραφία: Evan Agostini/Invision/AP