Ψήσε καφέ κι έλα να στα πούμε

Ο Λουμίδης Παπαγάλος ενώνει γενιές και ανθρώπους και αποτελεί φυσική συνέχεια μεταξύ παρελθόντος και παρόντος. Γιαγιάδες που έμαθαν στις εγγονές τους να φτιάχνουν ελληνικό καφέ και εγγονές που συνεχίζουν την παράδοση και γεμίζουν τις κούπες τους για να υποδεχθούν την παρέα.

Η αυθεντικότητα του ελληνικού καφέ έρχεται και κουμπώνει με την αυθεντικότητα των ανθρώπινων σχέσεων και των στιγμών που μοιραζόμαστε με τους αγαπημένους μας. Πίνεις μια γουλιά και τότε σώμα και μυαλό ξέρουν πολύ καλά τι έχει συμβεί. Εμείς στο Ladylike αγαπάμε τον Λουμίδη Παπαγάλο και έχουμε να μοιραστούμε τις δικές μας προσωπικές ιστορίες.

Η Λία Παπαϊωάννου γράφει για το σταθερό της ραντεβού στο χθες, το σήμερα και το αύριο

Προέρχομαι από μία οικογένεια που πάντα θεωρούσε ιερή την ώρα του καφέ. Ήταν η στιγμή των γονιών μου συζητώντας για όλα, ήταν η μυρωδιά που είχε ήδη το σπίτι μου όταν ξυπνούσα να πάω στο σχολείο.

Ήταν το μάθημα που μου έκανε σχολαστικά και επαναλαμβανόμενα η μαμά μου, για να μάθω να τον φτιάχνω και να τον σερβίρω, χωρίς πολύ καϊμάκι γιατί έτσι μου άρεσε. Κι όταν μιλώ για καφέ, όπως θα κατάλαβες, εννοώ τον ελληνικό καφέ.

Και δη τον Λουμίδη Παπαγάλο. Αργότερα ήταν ο σύντροφός μου στις εξεταστικές στο Πανεπιστήμιο, στο πρωινό κουτσομπολιό με τις φίλες μου, στις βραδιές που απλά θέλαμε να το ξενυχτήσουμε λέγοντας αστεία ως το πρωί χωρίς λόγο ή κάνοντας μαραθώνιο ταινιών.

Το μπρίκι έμπαινε στη θέση του, οι κουταλιές του Λουμίδη Παπαγάλου έμπαιναν μέσα, το ανακάτεμα παρήγαγε τον πιο χαρακτηριστικό ήχο και το άρωμα πλημμύριζε τα φλιτζάνια. Ο ελληνικός καφές δεν είναι μόνο η κουζίνα του πατρικού μου ή το φουρνάκι των φοιτητικών μου χρόνων με το μπρίκι στο μικρό μάτι.

Είναι το σταθερό ραντεβού μου στο χθες, το σήμερα και το αύριο, με όλα αυτά τα πρόσωπα που έχω αγαπήσει στη ζωή μου. Είναι τα νέα μου με τη μαμά μου, που πλέον εγώ της φτιάχνω τον καφέ, είναι οι φίλες μου με τις οποίες μπορεί να μην ξενυχτάμε χωρίς λόγο αλλά μοιραζόμαστε κάθε εξέλιξη στη ζωή μας, πίνοντας μια κούπα καφέ.

Είναι το καθημερινό μου ξύπνημα. Αυτό το παράδοξο ξύπνημα που τελικά δεν συμβαίνει στην πρώτη γουλιά αλλά πιο πριν, μόλις ανοίξω τον Λουμίδη Παπαγάλο και μυρίσω το άρωμά του. Μόλις αρχίσω να φτιάχνω τον πρώτο καφέ της ημέρας μου.

Η Κλέλια Φατούρου πίνει μια γουλιά ελληνικό καφέ και «ταξιδεύει» στο χωριό της στα Τζουμέρκα

Αν υπάρχει μία μυρωδιά- σταθερά, είναι αυτή του ελληνικού καφέ. Η μυρωδιά που σε καθησυχάζει, σε γαληνεύει και σε ταξιδεύει στον χρόνο. Σου φέρνει στο μυαλό εικόνες που φτιάχνουν το παζλ της παιδικής ηλικίας σου αλλά γεφυρώνει και το παρελθόν με το παρόν.

Ο Λουμίδης Παπαγάλος είναι ο καφές που μου υπενθυμίζει ότι όλα θα πάνε καλά, ακόμα κι αν όλα γύρω καταρρέουν. Ο καφές ήταν πάντα στις αγαπημένες μου μυρωδιές και γεύσεις. Όταν ήμουν μικρή και πήγαινα στο χωριό μου στα Τζουμέρκα, η γιαγιά μου σηκωνόταν το απόγευμα, μετά τη μεσημεριανή σιέστα, για να ανάψει το μπρίκι και να φτιάξει ένα φλιτζάνι ελληνικό.

Καθόμουν στο πεζούλι ξυπόλητη και περίμενα αυτήν τη στιγμή όσο τίποτα άλλο μέσα στη μέρα. Και ανυπομονούσα να ενηλικιωθώ για να γίνει καθημερινή συνήθεια .

Μεγαλώνοντας, ενέδωσα στους καφέδες που ήταν περισσότερο στη μόδα, αλλά πολύ γρήγορα επέστρεψα στην αγαπημένη μου συνήθεια. Ο ελληνικός καφές θα μου κάνει παρέα τα κυριακάτικα πρωινά στο μπαλκόνι μου, στο απογευματινό γλυκό όταν έρχονται να με δουν οι φίλοι μου και όποτε πηγαίνω πίσω στο χωριό μου. Το βρίσκω ιεροσυλία να πιω οτιδήποτε άλλο.

Άμα βρεις και έναν άνθρωπο να σου «λέει» τον ελληνικό Λουμίδη Παπαγάλο, έρχεσαι πιο κοντά με τους ανθρώπους που βρίσκονται γύρω από το τραπέζι. Κάθε ρουφηξιά και ανάμνηση.

Τη μαγεία του ελληνικού καφέ ξεδιπλώνει η Μαριλέλλα Αντωνοπούλου

Από μικρή έχω μια περίεργη συνήθεια. Θέλω να είμαι εγώ εκείνη που θα γεμίσει το γυάλινο βάζο του καφέ με Λουμίδη Παπαγάλο. Και λέω Λουμίδη Παπαγάλο γιατί στο πατρικό μου ο ελληνικός καφές ήταν ένας, και η συσκευασία πολύ συγκεκριμένη.

Αν δεν έχει παπαγάλο απ’ έξω, καφέ δεν φτιάχναμε κι ούτε φτιάχνουμε στο σπίτι. Τα ίδια κάνω και τώρα στη δική μου κουζίνα, όπου η περίφημη ιεροτελεστία του καφέ ξεκινάει από τη στιγμή που θα τον ανοίξω για πρώτη φορά με απόλυτη ευλάβεια για να απελευθερωθεί από μέσα αυτή η μυρωδιά που μου φέρνει στο μυαλό τόσα πολλά.

Θα πάρω το κουτάλι και θα αδειάσω σιγά σιγά τον καφέ στο βάζο, θα τον μυρίσω ξανά και ξανά, αμέτρητες φορές μέχρι να φτάσει στο μπρίκι κι από ‘κει στην κούπα. Ο Λουμίδης Παπαγάλος ήταν και παραμένει σημείο αναφοράς στα μεσημεριανά τραπέζια της οικογένειας.

Είναι το πρώτο πράγμα που επιθυμεί η μητέρα μου όταν ξυπνά το πρωί και ο πατέρας μου μετά τον μεσημεριανό ύπνο. Είναι ο μόνος καφές που επιτρέπω στον εαυτό μου γιατί ξέρω πως θα με γεμίσει ενέργεια.

Είναι μια απόλαυση διαχρονική, συνδεδεμένη με αχόρταγες «βουτιές» μουστοκούλουρων και κέικ . Τους ανθρώπους που αγαπάς, θες να τους φροντίζεις με κάθε μικρή και μεγάλη κίνηση. Κανένας άλλος καφές δεν είναι γεμάτος με τόση γεύση και συμβολισμούς τρυφερότητας και φροντίδας όσο ο ελληνικός Λουμίδης Παπαγάλος.

Όταν ένα πρόσωπο που νοιάζομαι έρχεται στο σπίτι θα του φτιάξω καφέ με απόλυτη προσοχή και θα του τον σερβίρω με όμορφες, απαλές κινήσεις. Αυτό είναι μέρος της μαγείας του. Αυθεντικό κομμάτι της ζωής μας.

Φτιάξε καφέ, έχω να σου πω λέει η Δέσποινα Δημά

Στη λίστα με τα ψώνια της εβδομάδας δεσπόζει στην πρώτη θέση ο Λουμίδης Παπαγάλος. Δεν σου μιλάω για αυτή την εβδομάδα αλλά για τα ψώνια κάθε εβδομάδας. Ανοίγεις το ντουλάπι της κουζίνας και ξεκινάς το μέτρημα.

Έναν μόνο τι να το κάνεις; Κι αν έρθει η παρέα; Κι αν έρθει η μαμά σου για επίσκεψη; Οι μαζώξεις στο σπίτι είναι συνυφασμένες με φλιτζάνια ελληνικού καφέ πάνω στο τραπέζι, βουτήματα και κρύο νερό. Στις επισκέψεις της γιαγιάς στο τραπέζι του σαλονιού θα βρεις και λουκουμάκια τριαντάφυλλο και περγαμόντο με αμύγδαλο.

Αχ, αυτή η υπέροχη μυρωδιά του ελληνικού καφέ που πλημμυρίζει κάθε γωνιά του σπιτιού. Ζεστασιά και αγάπη. Αυτά είναι τα συναισθήματα που μου γεννώνται όταν ο καφές πάρει βράση και μπει στα φλιτζάνια. Είναι εκείνο το νοιάξιμο που νιώθω όταν το σπίτι γεμίζει κόσμο και θέλω να τον περιποιηθώ.

Ο ελληνικός καφές είναι για εμένα μία κίνηση αγάπης. Μία κίνηση φροντίδας. Συζητήσεις και μοίρασμα. Αγκαλιές μεγάλες που κλείνουν μέσα σκέψεις, προβληματισμούς, έρωτες και γέλια. Αυτό είναι για εμένα ο ελληνικός καφές.

Το μυρωδάτο συνοδευτικό κάθε δυνατής ανάμνησης αλλά και κάθε μηνύματος που έρχεται στο κινητό και γράφει: «σε 15 λεπτά είμαι εκεί, φτιάξε καφέ, έχω να σου πω».