Η συγκλονιστική φωτογραφία μέσα από ΜΕΘ στην Αθήνα: Η στιγμή που ασθενής με COVID- 19 βλέπει την οικογένειά της με βιντεοκλήση
- 10 ΝΟΕ 2020
Ο φακός του Έλληνα φωτογράφου Αλέξανδρου Μιχαηλίδη για το πρακτορείο SOOC περνάει στην αθανασία μια στιγμή στην οποία τα λόγια δίνουν τη θέση τους στην οπτική παρατήρηση. Μια ασθενής με COVID- 19 που νοσηλεύεται διασωληνωμένη σε ΜΕΘ αθηναϊκού νοσοκομείου, επικοινωνεί ξανά- πιθανότατα ύστερα από μέρες- με τους αγαπημένους της μέσω βιντεοκλήσης, χάρη στη βοήθεια του ιατρικού προσωπικού του νοσοκομείου.
«Οι άρρωστοι είναι εντελώς μόνοι τους. Γιατί έρχονται χωρίς συνοδό στα Επείγοντα και λένε στις οικογένειές τους “μείνετε μέσα”. Αυτό δεν είναι κάτι συνηθισμένο για την Ελλάδα. Μία εξέταση πάμε και κάνουμε κι ακολουθεί ολόκληρο το σόι από πίσω. Και αυτή μου λένε και οι συνάδελφοι που εργάζονται αποκλειστικά στις ΜΕΘ, είναι η δραματική διαφορά του κορονοϊού. Δεν επιτρέπεται το επισκεπτήριο, οι άνθρωποι έρχονται μόνοι τους και παραμένουν μόνοι για μέρες. Κάτι πάρα πολύ δύσκολο ειδικά για τον Έλληνα που θέλει δίπλα του όχι μόνο το νοσηλευτικό προσωπικό και την οικογένειά του 24ωρη βάρδια». Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στην Ι.Κ., νοσηλεύτρια στον Ευαγγελισμό η οποία είχε μοιραστεί με το Ladylike τις εμπειρίες της, στις μέρες της πρώτης καραντίνας.
«Ο παράγοντας της μοναξιάς είναι πολύ ιδιαίτερος», είχε πει η Ι.Κ. «Ο ασθενής με COVID-19 είναι απόλυτα εξαρτημένος από εμάς όχι μόνο σε επίπεδο νοσηλείας, φαρμάκων αλλά και σε ψυχολογικό επίπεδο. Φαντάζεσαι πώς αισθάνονται αυτοί οι άνθρωποι; Δεν ξεχάσω μια κοπέλα που ήρθε στα Επείγοντα μόνη της κι όταν κατάλαβε ότι ήταν ύποπτο κρούσμα άγνωστη μεταξύ αγνώστων, τρομοκρατήθηκε». Βλέποντας τη συγκλονιστική φωτογραφία του Αλέξανδρου Μιχαηλίδη πίσω από την ορμητικά κλειστή πόρτα της ΜΕΘ με την ασθενή με COVID- 19 να αντικρύζει τα αγαπημένα της πρόσωπα, αυτά τα λόγια έρχονται στο μυαλό. Μια εικόνα που πλημμυρίζει από συναίσθημα.
Ο ψυχολογικός και πρακτικός παράγοντας του κορονοϊού είναι ένα σταθερό κομμάτι αυτής της κατάστασης. Ο φόβος του να μην συμβεί και σε μένα ή στους δικούς μου ανθρώπους εναλλάσσεται με την αβεβαιότητα και την αμηχανία που προκαλουν σκέψεις όπως «κι αν συμβεί, τι κάνω;», «αν πρέπει να νοσηλευτώ, θα πάνω μόνη/ος;», «πότε θα ξαναδώ τους δικούς μου ανθρώπους;». Χωρίς αμφιβολία, το να έχουμε μια τέτοια εικόνα μέσα από τα αχαρτογράφητα για τους περισσότερους από εμάς νερά μιας αίθουσας ΜΕΘ, βλέποντας πως πράγματι, το ιατρικό προσωπικό είναι εκεί όχι για να διεκπεραιώσει, αλλά για να ασκήσει το λειτούργημα, λειτουργεί ανακουφιστικά και επιβεβαιώνει για μια ακόμα φορά πως όσο υπάρχουν άνθρωποι, ο φόβος νικιέται.
