Είδα τον φιλήδονο Μανώλη Μαυροματάκη σε ένα «επαναστικό ερωτικό τρίο» που δεν πήγε καθόλου καλά

Τι δεν είναι οι Άγριοι;

Μια εύκολη παράσταση. Τι είναι; Ένα παλίμψηστο που πρέπει να ξεφλουδίζεις για μέρες για να καταλάβεις τι ήθελε να πει ο Γιώργος Παλούμπης. Τι είδα στο θέατρο Καρέζη μια βροχερή Δευτέρα; Τον Μανώλη Μαυροματάκη στο ρόλο του πανεπιστημιακού καθηγητή Νίκου Λεοντή. Στο διαμέρισμά του στην Κυψέλη έχει καλέσει 2 μεταπτυχιακούς φοιτητές. Ο Μιχαήλ Ταμπακάκης είναι ένας νάρκισσος, καλοβαλμένος φοιτητής που ψάχνει στο εύκολο σεξ μια επιβεβαίωση. Η Χριστίνα Μαριάννου είναι η επαναστάτρια, αριστερή φοιτήτρια που θέλει να πιστέψει σε ένα καλύτερο κόσμο γιατί κουβαλά πολλά ψυχολογικά θέματα και ελπίζει ότι ο καθηγητής τους θα έχει γράψει ένα κοινωνικό μανιφέστο (γεμάτο βαρετές κοινοτοπίες ανεφάρμοστες που ακούμε ράθυμα για ώρα). Αυτά είναι όλα προπέτασμα καπνού. Αυτοί οι 3 άνθρωποι δεν μαζεύτηκαν σε αυτό το διαμέρισμα για να συζητήσουν την μελέτη του καθηγητή. 

Τι είναι οι Άγριοι; 

Μια παράσταση για το σεξ και τη σεξουαλική παρενόχληση (η λέξη «παρτούζα» θα ακουστεί πολλές φορές και θα αναρωτηθείς γιατί καλέστηκε η φοιτήτρια που οι ημικρανίες της είναι σήματα κινδύνου στο σπίτι του καθηγητή), την εξουσία (την ασκεί χειρότερα ο φασίστας, ο βολεμένος ή ο ένστολος;), την κατάλυσή των νόμων, το νόημα της δικαιοσύνης (αν έχεις δει το The Punisher, είσαι ιδανικός θεατής) και την ηθική. Μια παράσταση για παιδεραστές και ρατσιστές.

Δεν θέλω να χαλάσω την εμπειρία του θεατή αποκαλύπτοντας λεπτομέρειες. Να πας στο θέατρο και να δεις ότι 2 εισβολείς (Έκτορας Λιάτσος και Φώτης Λαζάρου παίζουν Funny Games τύπου Hanecke με σκληρό χιούμορ, ειδικά ο Φώτης Λαζάρου και τα παραληρήματά του είναι σοβαρά αστεία) μπορούν να προκαλέσουν το χάος. Είναι ένα ψυχολογικό κοινωνικό θρίλερ που βάζει ηθικά διλήμματα. 

Μπορεί ένας άνθρωπος να αποφασίσει ποιος θα ζήσει ή θα πεθάνει;

Πήγαμε 4 άτομα. Βγαίνοντας, ο καθένας έδωσε μια εντελώς υποκειμενική ερμηνεία των γεγονότων (γιατί ο καθένας βλέπει αυτό που έχει ανάγκη/θέλει να δει). Αυτό κάνει ο Παλούμπης, σε φέρνει αντιμέτωπο με τις προκαταλήψεις και τα ένστικτα που δεν ξέρεις ότι κουβαλάς. Μπορείς να συμπαθήσεις έναν άνθρωπο που έχει κάνει κάτι που θεωρείς αμαρτία (αν είσαι πιστός), ποινικά κολάσιμο (αν είσαι νομοταγής), ανήθικο (αν έχεις κανόνες και όρια στη ζωή σου), ασυγχώρητο (αν βλέπεις τον κόσμο με το ασπρόμαυρο δίπολο); Πόσους εαυτούς κουβαλάμε; 

Γιατί είναι καλό θέατρο; 

Είναι όλοι πειστικοί άνθρωποι. Όχι ρόλοι. Μεγάλο μπράβο στη δημιουργία της κλειστοφοβικής ατμόσφαιρας αξίζει και στον Βασίλη Κλωτσοτήρα (για τους φωτισμούς) και στον Αλέξανδρο Καζάκο (για τη μουσική). Επί 90 λεπτά ήμουν πεπεισμένη ότι βρέθηκα σε ένα αστικό διαμέρισμα της Κυψέλης (υπέροχη η Νατάσσα Παπαστεργίου). Γιατί η Δάφνη Λιανάκη είναι η υστερική γειτόνισσα (σε κάθε πολυκατοικία της Αθήνας) που αποφεύγεις πάση θυσία.

Ο Γιώργος Παλούμπης έχει φτιάξει το θεατρικό σύμπαν του. Και κάθε φορά ανακαλύπτουμε τα σκοτάδια που κουβαλά ο όχι και τόσο συνήθης ύποπτος. Θέλει να μας πει ότι Άγριοι υπάρχουν και με στολές και στο είδωλο που βλέπουμε στον καθρέφτη μας. 

Υ.Γ.: Έχω την αίσθηση ότι η παράσταση φέτος έχει κάνει τονωτικές ενέσεις. Αν με ρωτάς, κανείς δεν είναι αθώος σε αυτή την παράσταση. 

Info: «Άγριοι» Θέατρο Τζένη Καρέζη | Δευτέρα και Τρίτη, στις 21:00. Εισιτήρια εδώ. Και ο σώζων εαυτόν σωθήτω.