Είδα την ταινία “Pride” και κατάλαβα ότι όλοι οι αγώνες είναι πάντα ΚΑΙ δικοί μας
- 14 ΙΟΥΝ 2025
Πριν κατέβεις στην πορεία του Pride, πάτα play στην ταινία Pride του Cinobo με τους αγαπημένους Βρετανούς ηθοποιούς Andrew Scott, Dominic West, Bill Nighy, Imelda Staunton και George MacKay που ξέρουν ότι κανείς δεν είναι πραγματικά ελεύθερος αν δεν είμαστε όλοι, όλες και όλα.
Το Pride ξεκινά το 1984. Η Margaret Thatcher είναι στην εξουσία και σπέρνει τη διχόνοια όπου κι αν πάει. Οι ανθρακωρύχοι έχουν ξεκινήσει την απεργία τους. Είναι μια απενοχοποιημένα ψυχαγωγική ταινία για μια ομάδα Λονδρέζων ακτιβιστών που απαρτίζεται από περήφανα ομοφυλόφιλους άντρες και λεσβίες που φτάνει σε μια μικρή πόλη της Ουαλίας για να συμπαρασταθεί σε μια χούφτα απεργών ανθρακωρύχων και στις οικογένειές τους, που πεισματικά αντιστέκονται στη νεοφιλελεύθερη Θατσερική πολιτική της εποχής εκείνης (1984).
Αυτή η ταινία θα σε βοηθήσει να συνειδητοποιήσεις ότι οι καταπιεσμένοι πολίτες έχουν κοινούς εχθρούς στους οποίους μπορούν να αντισταθούν. H αναπάντεχη (πλην όμως εντελώς αληθινή) σύμπραξη των εργατών στα ουαλικά ορυχεία και των ακτιβιστών της LGBTQ+ κοινότητας στη θατσερική Βρετανία, μάς θυμίζει ότι όλοι οι αγώνες είναι και δικοί μας.
To Pride είναι βασισμένο στην αληθινή ιστορία αλλά έχει μπόλικα μυθοπλαστικά κωμικά στοιχεία. Υπάρχουν πολλά κλισέ και στερεότυπα αλλά όταν σε μια ταινία αποτυπώνονται σωστά, είναι ένας από τους λόγους να τη δεις (πχ. ο φόβος της οικογενειακής απόρριψης λόγω της ταυτότητάς σου). Τι δεν είναι στερεοτυπικό; Ο τίτλος της ταινίας δεν αναφέρεται μόνο στην υπερηφάνεια των ΛΟΑΤΚΙ+, αλλά σε έναν πιο καθολικό ορισμό: το να έχεις το θάρρος και την αυτοπεποίθηση να είσαι απροκάλυπτα αυτός που είσαι και να απαιτείς να σου φέρονται με σεβασμό.
Γιατί όλοι οι χαρακτήρες νιώθουν υπερηφάνεια για το ποιοι είναι. Δεν είμαστε και τόσο διαφορετικοί ο ένας από τον άλλον (και η μία από την άλλη). Αυτό το κλισέ μήνυμα είναι το πιο επιτυχημένο κλισέ όλων των εποχών.
Το Pride είναι μια ταινία (σε σκηνοθεσία Matthew Warchus) που δείχνει ξεκάθαρα ότι όλη μας η κοινωνική ύπαρξη στηρίζεται στην αλληλεγγύη και τον ακτιβισμό πέρα από τα ταξικά και τα έμφυλα όρια μας. Για να καταλάβουμε ότι ποτέ δεν ζούμε σε εποχές που τα πράγματα και οι καταστάσεις είναι αποκλειστικά «ασπρόμαυρες». Και ότι πάντα οι καλύτερες ατάκες ανήκουν στις γυναίκες της εργατικής τάξης.
To soundtrack της ταινίας γεμάτο από pop επιτυχίες της δεκαετίας του 1980 είναι η επιτομή της χαράς και της νοσταλγίας. Πρόκειται για μια ταινία που σε κάνει να νιώθεις καλά κι αυτό δεν είναι πάντα εύκολο. Το Pride το λες και μια mainstream οικογενειακή κωμωδία- κι όμως είναι 100% ειλικρινές στην απεικόνιση της queer σεξουαλικής επιθυμίας.
