Δεν έχει νόημα να προσπαθείς να κάνεις τα πάντα μόνη σου

Είναι δύσκολο να σταματήσεις να επιμένεις να τα κάνεις όλα μόνη σου. Ειδικά όταν ξέρεις να τα κάνεις καλά. Κι όταν έχεις υψηλά πρότυπα για το πώς πρέπει να γίνουν. Λαιμαργία για απόλυτο έλεγχο! Πες το κι έτσι. Αυτό είναι που χαρακτηρίζει τη φίλη μου τη Μαίρη. Και η αλήθεια είναι πως παλιότερα συνήθιζα να ανήκω κι εγώ σ’ αυτήν την κατηγορία. Νιώθουμε κάποια ενοχή στο να ζητήσουμε βοήθεια, με το αποτέλεσμα να παραμένει πάντα το ίδιο: φθείρουμε τους εαυτούς μας. Ευτυχώς είχα την τύχη να το μάθω αυτό νωρίς στην καριέρα μου. Μία από τις πρώτες μου δουλειές ήταν σαν βοηθός στον μάνατζερ μιας εταιρείας. Αυτό μου δίδαξε κάτι πολύτιμο: ακόμη και ο πιο σπουδαίος και ταλαντούχος, ο πλέον επαρκής, δεν τα κάνει όλα μόνος του.

Πρέπει να αναθέσεις και να αυτοματοποιήσεις. Πρέπει να είσαι αρκετά δυνατός για να παραδώσεις τα κλειδιά, να εγκαταλείψεις τον έλεγχο, να αφήσεις την κατσαρόλα να βγει από τη φωτιά από άλλα χέρια. Πρέπει να μπορείς να μοιραστείς. Κι αυτά ακριβώς είναι όλα όσα είπα στη Μαίρη, στη χθεσινή μας προγραμματισμένη συνάντηση. Κάθε Δευτέρα απόγευμα μετά τη δουλειά, κανονίζουμε τα «συγχρονισμένα ψώνια» της εβδομάδας. Βρισκόμαστε στα Lidl, παίρνουμε από ένα καρότσι και ξεκινάμε. Διάδρομος και κουβέντα. Όλα λύνονται μέσα σ’ αυτά τα είκοσι λεπτά. Τα περισσότερα μάλλον. Σωστή ψυχανάλυση. Και έτσι κι έγινε για ακόμη μία Δευτέρα, όταν η Μαίρη ήρθε στο ραντεβού μας ελαφρώς αργοπορημένη και πιο αγανακτισμένη από κάθε άλλη φορά.

«Μα πώς τα κάνεις όλα;», με ρώτησε ξεφυσώντας μέσα στην κούραση και την απελπισία της. «Πώς μπορείς και τα συνδυάζεις; Πως γίνεται να τα προλαβαίνεις». H απάντηση ήταν «Δεν τα κάνω». Έχω μια ομάδα πίσω μου, την οικογένειά μου. Κάθε μέλος της μπορεί και καταφέρνει εξίσου καλά το δικό του κομμάτι. Και όλοι μαζί έχουμε εφεύρει ένα σύστημα μοιράσματος για να μπορούμε να «εξοικονομούμε» χρόνο και ενέργεια. Κι έπειτα, με αυτόν τον χρόνο και την ενέργεια, μπορούμε να είμαστε καλύτεροι σε αυτό που κάνουμε, να κάνουμε περισσότερα, να είμαστε παρόντες για τους ανθρώπους που εξαρτώνται από εμάς.

Η Μαίρη, έχοντας πέσει σε βαθιά περισυλλογή με αυτά που ακούει, παίρνει τα απολύτως απαραίτητα και φεύγει. Την επόμενη Δευτέρα, στο καθιερωμένο ραντεβού μας, είναι άφαντη και αντί γι’ αυτή, συναντώ τυχαία τον σύντροφό της, τον Νίκο, να μελετά προσεκτικά τις εκλεκτές γεύσεις deluxe, κοιτώντας μία τις ετικέτες των προϊόντων και μία το αυτοσχέδιο τεφτέρι του. «Νίκο, εσύ εδώ;», δηλώνω έκπληκτη. Ο ίδιος, παρασυρμένος από το δημιουργικό άγχος που τον έχει κυριεύσει, αρχίζει τις εκτενείς περιγραφές για το σημερινό «εκλεκτό» δείπνο, εξολοκλήρου δικής του επιμέλειας. Ριζότο με μανιτάρια, ζωμό λαχανικών και μπαχαρικά, εξαιρετικό παρθένο ελαιόλαδο με λάδι τρούφας, νιφάδες παρμεζάνας και αλάτι Περσίας, σβησμένο με λευκό κρασί. Ένα ποτήρι μοσχοφίλερο θα σταθεί δίπλα στο περίτεχνο πιάτο, για να «λύσει» αλλά και να κλείσει μια και καλή κάθε ορατό και αόρατο «πρέπει» της Μαίρης.

­­

Όλα όσα εκείνη θεωρεί πως πρέπει να κάνει η ίδια και μόνο η ίδια, θα γίνουν αυτή τη φορά από κάποιον άλλον. Και όπως αναμένεται, ίσως σκοράρουν και κάθε πόντο διπλό! Ο Νίκος, έχοντας πάρει σοβαρά το έργο του, δεν φεύγει αν δεν φροντίσει και το ιδανικό επιδόρπιο. «Φοντί σοκολάτας με φυσική βανίλια Μαδαγασκάρης Deluxe και φρέσκα φρούτα», λέει κλείνοντας την περιγραφή του με αυτοπεποίθηση, ενώ κατευθύνεται ευχαριστημένος προς το ταμείο.

Και να, που τελικά, υπάρχουν φορές που η δύναμη της θέλησής μας από μόνη της μπορεί και να μην είναι αρκετή. Όσο κι αν η Μαίρη ήθελε πάντα να τα κάνει όλα μόνη της, αυτό που είχε ξεχάσει είναι να μοιράζεται, -εκχώρηση αρμοδιοτήτων- το λέμε στη δουλειά. Να μπορεί να δίνει την ευκαιρία στους άλλους να δοκιμάσουν για λίγο να μπουν στη θέση της. Ν’ αφήσει για λίγο το τιμόνι της κουζίνας στα χέρια του Νίκου. Γιατί μέσα στον ατελείωτο αγώνα της καθημερινότητας, δεν σταματάμε σχεδόν ποτέ να αισθανόμαστε την ανάγκη για έστω και μια ώρα «εκτός». Εκτός ρόλου και πραγματικότητας. Ή ακόμη και εκτός κουζίνας. Η Μαίρη χρειαζόταν ένα καλό ταρακούνημα για να καταλάβει ότι χρειάζεται που και που να ξεφεύγει, να παίρνει απόσταση, να αποσύρεται, να ανεφοδιάζει τον εαυτό της με καύσιμα. Και αυτό το γεύμα είναι που κατάφερε τελικά να την μπουστάρει όσο τίποτα!

Ο Νίκος τα είχε καταφέρει περίφημα. Και η Μαίρη επίσης. Κι ας μην έκανε για πρώτη φορά τίποτα απολύτως μόνη της. Άξιζε όμως!