Άχου και δεν με νοιάζει, άχου και δεν με νοιάζει…
- 3 ΦΕΒ 2014
Tις τελευταίες μέρες, το μυαλό μου βομβαρδίζεται από έναν τόνο άχρηστες πληροφορίες. Μαθαίνω, ας πούμε πως η Φαίη μπήκε στον πέμπτο μήνα και φούσκωσε απότομα, ότι ο Ουγγαρέζος τα φτιάχνει μόνο με γυναίκες που βρωμάει το χνώτο τους και η Καραβάτου έχει «δερματογραφικό δέρμα» - το «σύνδρομο της Αγίας Αθανασίας του Αιγάλεω», που κάνει ό,τι μουτζουρώσεις πάνω π.χ. στο χέρι σου να μένει εκεί για πάντα. Άρα δεν έκανε σκονάκια στο σχολείο.
Επίσης, η Ελεονώρα είναι το τηλεοπτικό «κοριτσάκι με τα σπίρτα», μιας και όταν παρουσίαζε τον «Πρωινό Καφέ», τη σιδερώνανε και την κλείνανε στα αυτοκίνητα έξω από το clubs, για να μη συναντήσει τη Μενεγάκη, ο Κωστόπουλος ξεκίνησε τη σεξουαλική ζωή του στα μπουρδέλα του Βολου, ο Καβατζίκης δεν κάνει καθόλου σεξ και ο Λιάγκας κάνει δίαιτα και τον έχουν πειράξει τα νεύρα του.
Προσέξτε, όλα αυτά, είναι απίθανα trivia που τα έμαθα παρακολουθώντας απλώς τις πρωινές εκπομπές ένα δεκαήμερο, όχι διαβάζοντας π.χ. βιογραφικά, αφιερώματα, αποκλειστικές, ή συνεντεύξεις- κατάθεση ψυχής, όπου ο παρουσιαστές λύγισαν, και είπαν και κάτι πιο up, close and personal. Είναι πράγματα που ειπώθηκαν on air στη διάρκεια του προγράμματος. (Κι εν κατακλείδι, όπως δήλωσε σοφά και η Τζένη Μπαλατσινού, κάνοντας το σταυρό της, «ο Θεός να φυλάει, μέχρι το τέλος της σεζόν θα τα ‘χουμε πει όλα τα προσωπικά μας εδώ μέσα…» Αμήν…) Υποθέτω, ότι η αρχή αυτής της ιστορίας τοποθετείται κάπου στα ένδοξα χρόνια της τηλεοπτικής «βασιλείας» της Ρούλας Κορομηλά. Της «βγήκε» της Ρούλας, στρώθηκε το πλακάκι, και μετά όλες οι επόμενες/οι πατήσαν εκεί πάνω. Ήταν και πολλά τα περιοδικά – αδηφάγα στόματα, που άνοιγαν κάθε βδομάδα και «πείναγαν» για υλικό, θέματα, φωτο, ιστορίες, ε, μας πήρε το ποτάμι.
Μετά, και για καμιά δεκαπενταετία ζήσαμε την εξέλιξη της παλιάς Μάρσαλ- Μακ-Λουανικής μιντιακής φιλοσοφίας (ναι, αυτής, που έλεγε πως «το μέσο είναι το μήνυμα») στην εγχώρια ροζ-ποπ τσιχλόφουσκα της κουλτούρας του τηλεοπτικού σταριλικίου . Κι έτσι, κάπως, προέκυψε το «εγώ είμαι το μήνυμα».
Όπου «εγώ», ίσον ο παρουσιαστής. Το μοναδικό, το ένα, το πρόσωπο- ιδέα, που συνοψίζει (και επικοινωνεί) ένα ολόκληρο σύμπαν σημείων : τις ιδέες, τις αρχές, τις αξίες, την ηθική του κ,λπ. αλλά και τον εαυτό του, συνολικά, ως εμπόρευμα- τηλεοπτικό προϊόν. Δηλαδή την εικόνα, τα προτερήματα, τις παραξενιές, τα ελαττώματά του, την οικογένεια, τις σχέσεις, την καθημερινή του ιστορία.
Διαφωνεί κανείς πως βλέποντας π.χ. το «Ελένη», δεν παρακολουθεί μόνο μια εκπομπή μεσημεριανής ψυχαγωγίας, αλλά –κυρίως- τη σούπερ σταρ- Μενεγάκη, να ζει, να κλαίει, να σπρώχνει, να γελάει, να βάφεται, να αλλάζει κραγιόν και ρούχα; Δε νομίζω. Θες να φταίει η αγωνία τους να «χτίσουν προφίλ» ή απλώς να υπάρξουν καθημερινά στην μπλογκόσφαιρα;) μας «τροφοδοτούν» διαρκώς με ολοένα πιο «ιδιαίτερα» info. Συζητούν δημόσια τα πάντα, αποκαλύπτουν πληροφορίες πικάντικες, πιπεράτες, εξομολογητικές, μας εμπιστεύονται τα πιο προσωπικά τους μυστικά, εκτίθενται διαρκώς «ξεπουλώντας» – ελλείψει πραγματικού προγράμματος – τον εαυτό τους ως είδηση-θέαμα.
Και ξεχνούν πως – αφού το ταϊσουν, το ταϊσουν και το φουσκώσουν με σκουπίδια – στο τέλος, το Γκρέμλιν- κοινό τους. θα κάνει αυτό που κάνουν όλα τα κακομαθημένα οικιακά τέρατα: ή θα «ξεράσει» ή θα τους φάει.
