9 ιστορίες που ξεκίνησαν με μια γουλιά καφέ

Αν ταυτίζεσαι με τους παραπάνω χαρακτήρες, αν έχεις αναφωνήσει «πω πω αυτός είναι ένας πραγματικά καλός καφές» ή αν έχεις επιλέξει ένα μαγαζί επειδή οδηγήθηκες σε αυτό από τη μυρωδιά φρεσκοκομμένων κόκκων, τότε ο καφές πιθανότητα να αποτελεί μέρος της καθημερινότητάς σου. Σε κάποιους ανθρώπους δίνει ενέργεια, για άλλους είναι απόλαυση και σε κάποιους προκαλεί εκνευρισμό και ταραχή. Συμβαίνει και αυτό.

Δεν έχει σημασία αν τον προτιμάς σκέτο, μέτριο, γλυκό, με γάλα ή χωρίς με μονή ή διπλή δόση, ο καφές γίνεται κομμάτι της καθημερινότητας και κάπως όλες/οι έχουμε να μοιραστούμε από μια ιστορία με πρωταγωνιστή τον καφέ. Μία γουλιά μπορεί να προσφέρει ευχαρίστηση ενώ μια άλλη να προκαλέσει ένα μικρό χάος. Και οι παρακάτω ιστορίες που συγκεντρώσαμε με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Καφέ το επιβεβαιώνουν.

Όταν ένας καφές απενοχοποιεί τα προϊόντα περιόδου

«Ήταν ένα ζεστό αθηναϊκό πρωινό και ενώ περίμενα ανέμελα το λεωφορείο για να πάω στη δουλειά, πίνοντας τον φρέντο καπουτσίνο μου, συνειδητοποιώ πως το καπάκι δεν έχει κλείσει καλά. Ήταν ήδη αργά, ο καφές ήταν όλος πάνω στο ολόλευκο φρεσκοπλυμένο Τ-shirt. Το λεωφορείο ήρθε αναπάντεχα στην ώρα του, οπότε δεν πρόλαβα καν να πάω σε ένα περίπτερο να πάρω χαρτομάντηλα να σκουπιστώ.

Κάπως έτσι, έκανα το αμέσως καλύτερο πράγμα που μπορούσα να σκεφτώ όσο ο καφές έτρεχε πάνω μου: έβγαλα μια maxi σερβιέτα που έχω πάντα μαζί μου για παν ενδεχόμενο και σκουπίστηκα με αυτήν, όσο οι συνεπιβάτες μου με κοιτούσαν έκθαμβοι. 2 πράγματα αποκόμισα από αυτή την εμπειρία: πρώτον, οι εταιρείες πρέπει να φτιάχνουν καλύτερα καπάκια για τους take away καφέδες και δεύτερον, πρέπει επιτέλους να απενοχοποιήσουμε τα προϊόντα περιόδου», Ντενίσα-Λυδία Μπαϊρακτάρι

Φραπές και πειραματισμός: Ένα ανεπιτυχές combo

«Στην εφηβεία, είναι η περίοδος στη ζωή ενός ανθρώπου που τα δοκιμάζει όλα. Από το ντύσιμο, τον τρόπο διασκέδασης, τα ποτά που πίνει μέχρι και τα φαγητά που δοκιμάζει, από τα 13-14 κι έπειτα, έρχεται ο πειραματισμός. Ο δικός μου γευστικός πειραματισμός, περιλαμβάνει μια εφιαλτική ιστορία με τον παλιό-καλό καφέ -με έμφαση στο “παλιό”. Στα εφηβικά μου χρόνια, λοιπόν, όταν δοκίμαζα τα διαφορετικά είδη καφέ για να δω αν και ποιο μου αρέσει, έτυχε να δοκιμάσω φραπέ.

Έναν που δεν ήταν φτιαγμένος από κάποιο εκλεπτυσμένο χαρμάνι, αντιθέτως ήταν από ένα καφέ στο χωριό μου που οι ιδιοκτήτες τότε, ήξεραν να φτιάχνουν μόνο τα βασικά: παραδοσιακό ελληνικό καφέ. Όταν άρχισε να σερβίρει φραπέ, είπα να τον δοκιμάσω, παρ’ όλες τις ενστάσεις των φίλων μου ότι the word on the street είναι ότι είναι “μπαγιάτικος”. Οι φήμες βγήκαν αληθινές και το ανεκπαίδευτο στους καφέδες στομάχι μου, δεν τον άντεξε. Βαρυστομάχιασα, είχα καούρες, τάση για εμετό μέχρι και ζαλάδα για τις επόμενες ώρες, μέχρι που ένα χάπι για το στομάχι έσωσε κάπως την κατάσταση. Από τότε υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι δεν θα ξαναπιώ φραπέ. Και την κράτησα αυτή την υπόσχεση», Κέλλυ Νόβακ

Χαρουπο… τι;

«Είμαι η Βιβή και τα τελευταία 2 χρόνια “γύρισα” τον καφέ μου σε ντεκαφεινέ. Μία ομοιοπαθητική αγωγή που ακολουθούσα τότε, στάθηκε αφορμή για να κάνω την αρχή και να περιορίσω την πρόσληψη καφεΐνης στη ζωή μου. Παράλληλα, εκτός από το ντεκαφ φρέντο καπουτσίνο μου, ξεκίνησα να ανακαλύπτω διάφορες εναλλακτικές του χωρίς καφεΐνη. Το υποκατάστατο καφέ από χαρούπι ήταν το highlight της έρευνάς μου. Υψηλή περιεκτικότητα σε εδώδιμες ίνες, χωρίς γλουτένη, χωρίς καφεΐνη.

Για να μην παρεξηγηθώ: Μ΄ αρέσει ο καφές, αλλά τότε, το ζούσα εναλλακτικά. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το βλέμμα απόγνωσης “Αντώνη αγάπη μου, έλα πάρε με από εδώ” των σερβιτόρων, τις πρώτες φορές που ζητούσα χαρουποκαφέ σε μαγαζιά που φημίζονταν για τον “κανονικό” καφέ τους. Η συζήτηση ξεκινούσε με το “Χαρουπο… τι;” και κάπως έτσι ξεκίνησα τότε, να κουβαλάω τον χαρουποκαφέ μου στο γραφείο, αλλά αυτό είναι μία άλλη (μεγάλη) ιστορία», Βιβή Αγγελάκη

Φραπές κι αυτογνωσία

«Με την καφεΐνη έχω μία σχέση αγάπης και μίσους. Από τη μία λατρεύω τη γεύση της, από την άλλη ξέρω πια πολύ καλά ότι η χημική της ένωση, εισχωρώντας στον δικό μου οργανισμό, εκπληρώνει κατά γράμμα τον πρώτο και βασικό ρόλο της ύπαρξής της (ήρθε στον κόσμο ως ψυχοενεργό διεγερτικό ναρκωτικό, εφεύρεση ενός Γερμανού χημικού με το όνομα Φρίντριχ Φέρντιναντ Ρούνγκε, το 1819).

Με απλά λόγια, ο καφές με πειράζει στα νεύρα, ειδικά όταν το χαρμάνι δεν είναι καλό. Μου προκαλεί υπερδιέγερση, ταραχή, ταχυκαρδία, δυστυχία. Με 2 καφέδες παθαίνω κρίση πανικού. Τις πρώτες φορές που ήπια φραπέ στο λύκειο ήταν σαν να είχα πάρει φωτιά, όπως λέει και το τραγούδι. Θυμάμαι έδινα Ιστορία Κατεύθυνσης και ήθελα να το πάρω σερί μέχρι το πρωί, οπότε εκεί γύρω στις 5 τα χαράματα αποφάσισα να χτυπήσω στο σέικερ 2 γενναιόδωρες κουταλιές καφέ, 1 κοφτή ζάχαρη και πολλά παγάκια.

Στη 2η γουλιά, πάνω σε μία άγαρμπη κίνηση όπου τα χέρια μου προσπαθούσαν να κουμαντάρουν βιβλίο, πλαστικό ποτήρι με καλαμάκι και τρεμάμενα δάχτυλα από το άγχος (Πανελλήνιες, η χειρότερη περίοδος της ζωής μου), ο φραπές έφυγε από τον έλεγχό μου για να πάει οπουδήποτε αλλού. Στο πάτωμα, στον τοίχο, στην κουρτίνα. Το πήρα σαν κακό οιωνό, δεν μπήκα στη διαδικασία να φτιάξω 2ο και εκ του αποτελέσματος έκανα καλά.

Με μία γερή δόση υπερβολής και γραφικότητας, η βαρεμάρα μου να πάω μέχρι την κουζίνα ίσως να ήταν η πιο “αδιάφορη” απόφαση που θα καθόριζε τη μετέπειτα ζωή μου. Αυτές οι 2 γουλιές σκληρού καφέ που πρόλαβα να πιω, έφτασαν και περίσσεψαν ώστε να μην με πιάσει νύστα και με τους σωστούς παλμούς να δώσω επιτυχώς το μάθημα (έγραψα 18.5).

Πέρασαν πολλά χρόνια για να καταλάβω ότι ο ντεκαφεϊνέ σε κάθε μορφή, ο καφές φίλτρου Α’ ύλης κι ένας ελληνικός μία στο τόσο είναι η δική μου, ενδεδειγμένη ποσότητα νόμιμης ψυχοδραστικής ουσίας που μπορώ να απολαμβάνω. Μια διαπίστωση που πάντα σώζει», Μαριλέλλα Αντωνοπούλου

Ιστορίες αυγουστιάτικου καφέ

«Ήταν από αυτές τις ημέρες του Αυγούστου που δεν έχουμε μείνει και τόσοι πολλοί στη γειτονιά μου και όλα κυλούν κάπως πιο ράθυμα. Στο καφέ που πηγαίνω για τον πρωινό μου καφέ ξέρουν πάντα τι πίνω και περιοριζόμαστε σε χαμόγελο και καλημέρα. Εκείνη τη φορά, το παιδί είχε μάλλον κέφια και μου έπιασε τη συζήτηση. Όταν έμαθε ότι είμαι δημοσιογράφος και ότι αρθρογραφώ στο OneMan, με ρώτησε αν είναι δικό μου. Απάντησα γελώντας, ενώ καθώς γυρνούσα σκεφτόμουν πόσο βυθιζόμαστε στον μικροκοσμό μας και είναι πάντα αναζωογονητικό να σε επαναφέρουν εκεί έξω», Μάρω Παρασκευούδη

Ζόμπι με πιτζάμες στη Ρώμη για έναν καλό καφέ

«Ο καφές, είναι το πρώτο πράγμα που κάνω κάθε πρωί, δεν θέλω να πω εδώ και πόσα χρόνια. Τον έχω ανάγκη σε ακραίο βαθμό για να καταφέρω να λειτουργήσω. Η πιο αστεία ιστορία -που λέει μια πάρα πολύ καλή μου φίλη πολύ γραφικά- είναι από ένα ταξίδι μας στη Ρώμη. Που μάντεψε, δεν βρήκα παρά ένα μαγαζί που έκανε καλό καφέ (για τα δικά μου γούστα, δηλαδή δυνατό και μεστό σώμα), το οποίο ήταν κάπου κοντά στο Πάνθεον.

Εμείς μέναμε σχετικά κοντά (περίπου 10-15 λεπτά με τα πόδια) σε ένα δωμάτιο τύπου palazzo και με το που άνοιγε το μάτι, κάθε πρωί, έβαζα ένα παλτό και πήγαινα να πάρω αυτό το εσπρεσάκι που το πίνουν στα όρθια σα σφηνάκι οι Ιταλοί για να καταφέρω να ξυπνήσω. Ήμουν ένα ζόμπι με πιτζάμες στο πιο τουριστικό αξιοθέατο της Ρώμης επί 5 μέρες. Καμία ντροπή. Θέλω να τονίζω ότι πουθενά στην Ιταλία δεν θα πιεις καλό καφέ. Είμαστε ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΜΠΡΟΣΤΑ. Να προσθέσω επίσης ότι η καφετιέρα μου είναι το πρώτο πράγμα που μπαίνει στη βαλίτσα διακοπών (και η πρώτη ερώτηση που κάνω στον άνθρωπο που μας νοικιάζει τα δωμάτια)», Ζωή Δημητρίου

Καλημέρα με καφέδες στο πάτωμα

«Η σχέση μου με τον καφέ είναι σχέση λατρείας. Πριν τελειώσει ο πρώτος καφές έχω ήδη παραγγείλει τον 2ο μην τυχόν και ξεμείνω. Συμπεριφέρομαι στον πρώτο πρωινό μου καφέ όπως το Γκόλουμ στο δαχτυλίδι του και δεν υπάρχει καμία υπερβολή εδώ. Ο καφές μου είναι απλός, αλλά δεν θεωρείται απλό το γεγονός ότι πίνω ζεστό καφέ όλο τον χρόνο, ακόμα και στην παραλία τον Αύγουστο. Περιττό να μιλήσω για όλες εκείνες τις φορές που ο/η barista πιστεύει το ένστικτό του και αντί για διπλό καπουτσίνο σκέτο μού ετοιμάζει φρέντο καπουτσίνο επειδή είναι Ιούνιος/ Ιούλιος/ Αύγουστος. Το προσπερνώ και σου μιλώ για μία τραυματική εμπειρία.

Αυτή κατά την οποία ερχόμουν στο γραφείο φορτωμένη με καφέδες, είχα 3 στη βάση μου, όλους περιποιημένους και έτοιμους για κατανάλωση. Πρέπει να την είχα βγάλει καθαρή τουλάχιστον για 2 τετράγωνα με λακκούβες, έλλειψη πεζοδρομίων, σπασμένες πλάκες (γιατί αυτή είναι η Αθήνα μας). Μπήκα στο γραφείο, και πάνω στην “καλημέρα”, εντελώς μόνη μου, κάποια νευρική κίνηση του χεριού μου έκανε καφέδες να “πετάξουν” και να βρεθούν στο πάτωμα. Ακολούθησε απόγνωση, σφουγγάρισμα και φυσικά εκ νέου παραγγελία. Ευτυχώς ήρθε σωστά ο καφές. Κάτι είναι κι αυτό», Λία Παπαϊωάννου

H λάθος γουλιά

«Εγώ πίνω σκέτο τον καφέ μου εδώ και πολλά χρόνια. Υπήρχε ένα μαγαζί από όπου έπαιρνα συνέχεια τον καφέ μου κάθε πρωί πριν πάω στη δουλειά. Μια μέρα, όπως όλες τις άλλες, λέω τη συνηθισμένη μου φράση “ένα φρέντο εσπρέσσο σκέτο”. Πληρώνω και φεύγω αλλά εκείνη τη στιγμή δεν επέλεξα να πιω καφέ με αποτέλεσμα, να φτάσω στη δουλειά και να δω ότι ο καφές ήταν γλυκός. Όταν ήπια αυτήν τη γουλιά, ανακατευόμουν για όλη τη μέρα. Ήταν αρκετά δύσκολα!», Κέλλυ Αλεξάλη

Ονειροπόληση με καφέ

«Ήταν μία ακόμη βροχερή ημέρα στην τρέλα της Αθήνας. Έχω ήδη αργήσει ένα 20λεπτο παίζοντας με το σενάριο κατσαδιάσματος στη δουλειά αλλά παρ’ όλα αυτά δεν αλλάζω πορεία και κατευθύνομαι προς την κλασική μου στάση για τον πρωινό καφέ της ημέρας. Βλέπω μπροστά μου τον ωραίο τύπο, ανταλλάσσουμε χαμόγελα (η μάσκαρα έχει φτάσει κούτελο) ο ωραίος τύπος παραγγέλνει καπουτσίνο με γάλα αμυγδάλου και απορώ πόσο ταιριάζουμε αφού πίνουμε το ίδιο. Μέσα στο μυαλό μου κάνω ήδη όνειρα πως θα ήταν μια κοινή καθημερινότητα με γάτες και μαγειρικές αλλά γρήγορα συνέρχομαι όταν μου λέει το εξής: “Συγγνώμη, να περάσω;”», Μαρία Τριανταφύλλου