6 ποιήματα για το φθινόπωρο για να μπεις στο κλίμα της εποχής

Οι εποχές του χρόνου εμπνέουν. Το φθινόπωρο με τη φύση που αλλάζει και τη μελαγχολία που φέρνουν οι πρώτες μουντές μέρες μετά την ασταμάτητη ηλιοφάνεια του καλοκαιριού, είναι μία από τις εποχές που έχουν γεννήσει στη φαντασία των ποιητών σπουδαίους στίχους. Αυτά τα 6 ποιήματα για το φθινόπωρο το αποδεικνύουν.

6 ποιήματα που εμπνέονται από το φθινόπωρο

Η Ταβέρνα της Τζαμάικα– Μαρία Λαϊνά

Ἡ ζωή μας ἔχει ἀλλάξει κάπως·

δὲν μένουμε μέσα στὴν πόλη πιὰ

ἀλλὰ στὸν δρόμο γιὰ τὴ θάλασσα.

Τὰ βράδια μᾶς ἀπασχολοῦν

οἱ διαδρομὲς τοῦ φεγγαριοῦ

τὰ φτερουγίσματα στοὺς λόφους

καὶ τ’ ἄλογα ποὺ κατεβαίνουν στὸν νερόλακκο.

Ἂν τελικὰ ἀποφασίσεις νὰ ’ρθεις

θὰ μοῦ κρατᾶς τὴ νύχτα συντροφιὰ

τώρα ποὺ μπαίνει τὸ φθινόπωρο

κι οἱ μεντεσέδες τρίζουν στὸ σκοτάδι.

Θὰ μάθεις νὰ προσεύχεσαι

μὲ δύναμη κι ἀπελπισία

καὶ τὸ παράξενο αὐτὸ συναίσθημα

θὰ συνδυάζεται μὲ τὶς σκληρὲς γραμμὲς τῆς φύσης.

Νὰ φέρεις λίγα ροῦχα καὶ βιβλία

κρατοῦν ἀλλιῶς ἐδῶ τὰ ἴδια·

καὶ μὴν ξεχάσεις τὰ κατάλληλα παπούτσια

γιατί ὁ βάλτος εἶναι πίσω ἀπ’ τὸ σπίτι

καὶ τὸν χειμώνα ἔχουμε πολλὲς βροχές.

Σ’ ἀφήνω τώρα· νὰ προσέχεις,

καὶ σ’ ἀγαπῶ πολὺ τὸ ξέρεις.

Σὲ σκέφτομαι στὸν καναπὲ ἐκεῖνο πλάι στὸ παράθυρο

νὰ σκέφτεσαι τὸν χρόνο καὶ τὰ σώματα ὅταν γερνοῦν.

Ὅλα αὐτὰ εἶναι τῆς φαντασίας πράματα ἐδῶ

δὲν ἔχουμε παρὰ μιὰ δυνατὴ καὶ καθαρὴ αἰωνιότητα

ποὺ δὲν κουράζει, ἀλλὰ μερικὲς φορὲς πονοῦν

τὰ μάτια σου.

Νὰ κλείσω τώρα τὸ παράθυρο

σηκώθηκε ξανὰ ἀέρας.

Μεταμόρφωση– Δήμητρα Κωτούλα

Πρέπει ν’ αλλάξεις.

Πρέπει ν’ αλλάξεις σχήμα στο σώμα σου

να διαιρέσεις το σώμα σε μια ροή πιθανοτήτων

μες στη ροή των εποχών μέσα στον χρόνο

να βρεις

απλώνοντας στο πρόθυμο χώμα

–έφτασες;– υγρή ρίζα

το έσχατο σημείο απαρχής.

Το φθινόπωρο μαζεύει γόνιμη ύλη

σχηματίζεται

διάτρητο από σκιές

μας συστήνει τη μέρα ωμή ακατέργαστη

κάτω απ’ τον αδιανόητο ήλιο ενός μακρινού

Νοεμβρίου.

Το φως σηκώνει το θηριώδες βάρος των χρωμάτων

άγρια κίτρινα μοβ ο ουρανός μαζεύεται σταφύλι

μια ρωμαλέα αγριομέλισσα διερευνά το παρόν

σε ποια εκδοχή τους βρίσκεις τη σωστή γωνία

της σκέψης σου

τον ρυθμό της ανάσας με το χέρι

το τρίξιμο στην πόρτα του ανέμου

που επιμένει να γεμίζει με νόημα εμπράγματο

τα φυλλοβόλα

έκπληκτά τους

περιγράμματα.

Το φύλλο της λεύκας– Γιώργος Σεφέρης

Έτρεμε τόσο που το πήρε ο άνεμος

έτρεμε τόσο πώς να μην το πάρει ο άνεμος

πέρα μακριά

μια θάλασσα

πέρα μακριά

ένα νησί στον ήλιο

και τα χέρια σφίγγοντας τα κουπιά

πεθαίνοντας την ώρα που φάνηκε το λιμάνι

και τα μάτια κλειστά

σε θαλασσινές ανεμώνες.

Έτρεμε τόσο πολύ

το ζήτησα τόσο πολύ

στη στέρνα με τους ευκαλύπτους

την άνοιξη και το φθινόπωρο

σ’ όλα τα δάση γυμνά

θεέ μου το ζήτησα.

Της εξοχής– Τάσος Λειβαδίτης

Τα πιο ωραία που ζήσαμε τώρα μας παιδεύουν με τις αναμνήσεις και προσπαθούμε να τα ξεχάσουμε

οι κάμαρες γέμισαν άχρηστα έπιπλα, δαντέλες από άλλους καιρούς, επιστολές που δε στάλθηκαν

το βράδυ η σελήνη με παίρνει απ’ το χέρι και γυρίζουμε στο παλιό οικοτροφείο,

από κάποιο παράθυρο ακούγονται οι βαριές λέξεις ενός ζευγαριού που είχε κάποτε αγαπηθεί με πάθος.

Όλα τελειώνουν και μόνο το φθινόπωρο παραμένει αιώνια νέο σαν τα πιο λυπημένα ποιήματα.

Είμαι μόνος. Η εξοχή ευωδιάζει. Ακούγεται το τραίνο που έρχεται κι ακουμπάω το κεφάλι μου στις ράγες.

Κάποτε θα ξανασυναντηθούμε.

Αφιέρωση– Μαρία Πολυδούρη

Φίλε, τοῦ φθινοπώρου ἦρθεν ἡ Ὥρα

στὴν πόρτα μου ἔξω. Κίτρινο φορεῖ

στεφάνι ἀπὸ μυρτιά. Στὰ νικηφόρα

χέρια της μία κιθάρα θλιβερή,

Κιθάρα παλαιϊκὴ ποὺ κλεῖ πληθώρα

μέσα της ἤχους καὶ ἤχους. Ἱερὴ

κοιτίδα. Κάθε πόνος, κάθε γνώρα

ποὺ ἦταν γλυκιὰ καὶ γίνηκε πικρή,

Ἦχος μέσ᾿ στὴν καρδιά της ἀποστάζει.

Φίλε, τοῦ φθινοπώρου ἡ Ὥρα ἐκεῖ

στὴν πόρτα μου ἦρθε δίχως νὰ διστάζη

Καὶ τὸ κιθάρισμά της πότε πότε

σὰ νἄτανε ἡ φωνή σου ἡ μυστικὴ

τοὺς στίχους σου ποὺ μοῦ τραγούδαες τότε.

Φθινοπωρινό τοπίο– Μίλτος Σαχτούρης

Λυσσάει ένας διαβολεμένος αέρας

κι η βροχή δεν πέφτει

δύο διάβολοι αλληλοξεσκίζονται

δύο σκυλιά αλληλοσπαράζονται

φέτος δεν πήγα εξοχή

του χρόνου όμως θα πάω

από την οδό Αναπαύσεως

αυξήθηκαν τ’ ασφάλιστρα

αυξήθηκαν οι βενζίνες

προσέχετε τους νεκρούς!

και τώρα άρχισε να πέφτει η βροχή.