Βίκυ Σταμάτη: “Τι παραπάνω έζησα εγώ από τη Δάφνη, την Άντα, τη Μαρέβα;”
- 2 ΝΟΕ 2017
Στο εξώφυλλο του νέου τεύχους του περιοδικού Down Town, πρωταγωνιστεί μια γυναίκα που σπάνια μιλάει, αλλά όταν το κάνει, φροντίζει να το προσέξουμε. Η Βίκυ Σταμάτη περιγράφει τη ζωή της μετά τη φυλακή, τον νευρικό κλονισμό και εξηγεί για ποιο λόγο δεν μετανιώνει για όσα συνέβησαν.
“Δεν χρωστάω τίποτα σε κανέναν”, δηλώνει η Βίκυ Σταμάτη σε μια συνέντευξη που διήρκησε δύο έβδομάδες και δημοσιεύεται λίγες μόνο ώρες μετά την εντολή που έδωσε η ίδια ώστε να υποβληθεί αίτηση διαζυγίου από τον Άκη Τσοχατζόπουλο.
Ακολουθούν μερικές από τις δηλώσεις της Βίκυς Σταμάτη στον Θανάση Αναγνωστόπουλο και τη Φανή Πλατσατούρα.
“Με ποια κατηγορία να με βάλουν στη φυλακή; Επειδή ήμουν μια έξυπνη γυναίκα; Αυτό μου καταλόγισε η εισαγγελέας, ότι επειδή είμαι έξυπνη και ικανή, θα έπρεπε να γνώριζα τις δήθεν παράνομες δραστηριότητες του συζύγου μου. Αυτή είναι η κατηγορία. Πρέπει να ποινικοποιείται η εξυπνάδα;“
“Το μόνο που με ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή είναι το παιδί μου. Είναι πάρα πολύ ώριμος και ξέρει τα πάντα[…] Η μοναδική του ερώτηση είναι “ο μπαμπάς θα επιστρέψει στο σπίτι;”. Δεν του απαντώ τίποτα“
“Αυτό που με ενδιαφέρει αυτή την ώρα είναι η επιβίωσή μας. Προσπαθούμε ως οικογένεια να ενωθούμε και να ξεπεράσουμε τις σκοτεινές στιγμές με άθικτη ακεραιότητα και με την ευκαιρία να θέσουμε τα θεμέλια της νέας ζωής μας“.
“Από τις ερωτήσεις καταλαβαίνω ότι καθόλου δε γνωρίζετε αυτά που αντιμετώπισα ως σύζυγος του Άκη Τσοχατζόπουλου, υπουργού των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ με τον Ανδρέα Παπανδρέου από το 1981-1996 και επίσης με πρωθυπουργό τον Σημίτη από το 1996-2004. Κατασκευασμένες δαπάνες και βρόμικες αναφορές για δήθεςν πολυτελή ζωή. Τελούσαμε υπό απόλυτο διωγμό, υπο απόλυτη κατασκοπεία, αλλά για σταθείτε, με ποιον με συγκρίνετε; Τι παραπάνω απέκτησα ή έζησα εγώ από τη Δάφνη, την Άντα, τη Μαρέβα, τη Μολντενχάουερ, τη σύζυγο του Ζήγρα, την οικογένεια του Ζήγρα, την οικογένεια του Σμπώκου;”
“Έχω υποστεί σοβαρότατο ψυχικό κλονισμό, αλλά η ζωή μου επιβάλλει σοβαρότητα και πολύπλοκα ωράρια εργασίας και στο κεφάλι μου γυρίζουν συνεχώς κρίσεις άγχους. Η ζωή μου είναι ίδια με αυτή της καθημερινής νοικοκυράς, μητέρας, συζύγου“.
“Δεν πλησιάζει κανείς το παιδί μου[…]Το σπίτι μας είναι σε απόσταση αναπνοής από το σχολείο, οπότε όταν εκείνος έχει διάλειμμα ή συνεχίζει από το μάθημα της μιας ώρας στην άλλη, εγώ πάντα τον αναζητώ, τον κοιτάω, του στέλνω μηνύματα. Εισβάλλω στο σχολείο. Αυτό είναι και το παιχνίδι μας, βέβαια, για να είναι προστατευμένος“.
Κεντρική φωτογραφία: Down Town
