Ο Jack Savoretti εκτός από τα charts θα κατακτήσει σίγουρα και την καρδιά σου

Διάβασε ακόμα: Παυλίνα Βουλγαράκη: “Σταμάτησα να εξαρτώμαι συναισθηματικά από τη γνώμη των άλλων”

Ο Jack Savoretti είναι Βρετανός με ιταλικές ρίζες και δηλώνει όταν τον ρωτάω: «100% Βρετανός και 100% Ιταλός ταυτόχρονα, έτσι νιώθω. Είναι περίεργο κράμα». Μεγάλωσε σε διάφορες ευρωπαϊκές πόλεις κι αυτό τον έχει επηρεάσει, όπως θα μου πει γιατί έμαθε να μη βγάζει συμπεράσματα για τους ανθρώπους από το πώς δείχνουν και πώς μιλάνε. Στις αρχές του μήνα έκλεισε τα 36 του χρόνια και έχει ξεκινήσει να παίζει κιθάρα και να γράφει στίχους από τα 16 του. Η επιτυχία άργησε να έρθει, αλλά η αγάπη στη ζωή του όχι. Είναι παντρεμένος -και τρελά ερωτευμένος όπως μου είπαν οι άνθρωποι που τον συναναστράφηκαν στην παραμονή του στην Ελλάδα- με την ηθοποιό Jemma Powels και έχουν αποκτήσει δύο παιδιά, ένα κορίτσι και ένα αγόρι. Ο Jack με κάθε ευκαιρία μιλά για την οικογένειά του, ακόμα και στα τραγούδια του, αφού αυτά που γράφει βασίζονται σε εμπειρίες του, όπως θα μου επιβεβαίωνε αργότερα. Σίγουρα αγαπά πολύ να τραγουδά σε αγνώστους. Όπως και να τους μιλάει με ειλικρίνεια.

Πώς ήταν να τραγουδάς σε Έλληνες αγνώστους;

Ο ενθουσιασμός με πλημμύρισε γιατί για να είμαι ειλικρινής δεν ήξερα ότι συμβαίνει αυτό το πράγμα στην Ελλάδα. Δεν ήξερα πόσο γουστάρουν οι άνθρωποι την μουσική μου, πέρα από το γεγονός ότι δεν ήξερα πόσο γνωστός είμαι εδώ. Αυτό που ένιωσα είναι ότι οι άνθρωποι ένιωθαν τα τραγούδια μου χθες. Ξέρεις, μπορεί να παίζεις μπροστά σε 40000 ανθρώπους και να μη νιώθεις τίποτα, και να παίζεις μπροστά σε 100 και να νιώθεις όλο το δωμάτιο. Η τελευταία φορά που ήρθα στην Ελλάδα ήταν πριν από 20 χρόνια. Έκανα backpacking σε όλη την Ευρώπη και πέρασα από την Αθήνα, τη Μύκονο και τη Σαντορίνη. Αλλά είναι ενοχλητικό που κάθε φορά που έρχομαι στην Αθήνα είναι μόνο για 24 ώρες. Οπότε ανυπομονώ να έρθω και να περάσω κάποια στιγμή κανονικά και να περάσω αρκετό χρόνο εδώ. Μία από τις πιο στενές μου φίλες είναι από την Ελλάδα, η Άλισον Δαμιανού που ξεκίνησε το “The Meet Market” οπότε χρειάζομαι και μια δικαιολογία για να έρχομαι και να την βλέπω κι εκείνη πιο συχνά.

Νιώθεις δικαιωμένος με την επιτυχία που ήρθε μετά από τόσα album;

Μετά από 20 χρόνια (γελάει). Νιώθω ανακουφισμένος περισσότερο από δικαιωμένος, ότι “εντάξει δεν ήμουν τρελός, αυτό άξιζε τόσο αγώνα”. Δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα είναι να έχεις τέτοιου είδους επιτυχία στο πρώτο σου album. Πιστεύω ότι είναι κάτι που θα σε μπερδέψει πολύ, θα σε τρελάνει. Έχοντας δει όμως πόσο δύσκολο είναι, νομίζω ότι τώρα νιώθω κυρίως ευγνωμοσύνη. Αν μου είχε συμβεί στα 20 μου θα το θεωρούσα δεδομένο, ενώ τώρα το εκτιμώ πραγματικά.

Αμφέβαλες ποτέ για τον εαυτό σου σε αυτή τη δουλειά;

Ναι σίγουρα. Προσπάθησα να τα παρατήσω πολλές φορές αλλά με το που το έκανα ξεκινούσα να γράφω τραγούδια για αυτό και τελικά δεν τα κατάφερνα (γέλια). Οπότε αυτό με γυρνούσε πίσω. Εχω μια σχέση αγάπης και μίσους με τη μουσική βιομηχανία. Αγαπώ τη μουσική και δεν είναι ότι μισώ τη βιομηχανία, απλά δεν την καταλαβαίνω μερικές φορές. Μερικές φορές είναι ένα πολύ περίεργο μέρος, αρκετές είναι ένα υπέροχο μέρος, αλλά έχει μια πλευρά που δεν μου αρέσει. Νοιάζομαι για την μουσική που φτιάχνω.  Το αγαπώ, δεν το κάνω απλά για να επιβιώσω. Φυσικά μου αρέσει να κάνω καριέρα, να εξασφαλίζω τα προς το ζην μου από τη μουσική, μην παρεξηγηθώ.

Αλλά είναι αρκετά ενοχλητικό όταν συνεργάζεσαι με ανθρώπους στην μουσική βιομηχανία, και συνειδητοποιείς ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι σε αυτή που απλά δε νοιάζονται για τη μουσική. 

Υπάρχει μια πολύ ανταγωνιστική πλευρά στην βιομηχανία που δεν μου αρέσει γιατί δεν θεωρώ τη μουσική ανταγωνιστικό άθλημα. Η μουσική έχει να κάνει με την ένωση. Κι αυτό με ενοχλεί. Όταν το βλέπω να συμβαίνει απομακρύνομαι από τον χώρο, δεν είμαι ο τύπος που θα βρίσει και θα είναι σε στυλ: «Γ@@α τη βιομηχανία», καθόλου.

Τον τίτλο του almbum σου στον «χάρισε» η κόρη σου;

Ναι, την άκουσα να περιγράφει σε έναν φίλο της τι δουλειά κάνω. Τη ρώτησε και του απάντησε: «Δεν ξέρω, ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο και απλά τραγουδά σε αγνώστους». Η κόρη μου είναι πολύ καλή στο να προσγειώνει τον μπαμπά στην γη όταν παίρνουν  τα μυαλά μου αέρα. Είπε ουσιαστικά: «Ναι, τι νόμιζες ότι κάνεις; Απλά τραγουδάς σε αγνώστους». Είναι 8 τώρα, αλλά το είπε όταν ήταν 5 ετών.

Η πατρότητα σε άλλαξε σαν τραγουδοποιό;

Πολύ. Με άλλαξε σαν άνθρωπο και νομίζω ότι πάντα τα τραγούδια μου αντανακλούν το σημείο που βρίσκομαι στη ζωή μου. Η μαγεία με τα παιδιά για εμένα  είναι το συναίσθημα.

Το μεγαλύτερο μέρος από την δεκαετία των 20 μου προσπαθούσα να κάνω τα πάντα για να αποφύγω το να αισθάνομαι. Ήθελα να μουδιάσω τα συναισθήματά μου. Και μετά κάνεις παιδιά και δεν μπορείς να το αποφύγεις πια.

Οι αισθήσεις σου είναι συνέχεια σε εγρήγορση, όταν μπαίνουν στο δωμάτιο δεν μπορείς παρά να νιώσεις αγάπη, καμιά φορά θυμό και σύγχυση, αγωνία, έχεις άγχος όλη την ώρα -ακόμα και τώρα ανησυχώ για το τι κάνουν στο σπίτι. Οπότε ξαφνικά νιώθεις πάλι και μου υπενθύμισαν πόσο ωραίο είναι το να νιώθεις πάλι ακόμα και αν νιώθεις φόβο ή αγωνία. Είναι ωραίο να νοιάζεσαι και πάλι για κάποιον έξω από τον εαυτό σου.

Έχει κι ένα αγοράκι. Αυτό λέει επίσης τέτοια εφυολογήματα;

Όχι, το αγόρι δεν εμβαθύνει (γελάει). Θέλει να παίζουμε και να μου ρίχνει μπουνιές και θέλει να νικάει από τώρα. Είναι ανταγωνιστικός. Είναι υπέροχος. Και οι δύο είναι μαγικοί. Το κορίτσι είναι η κριτικός μου, η επιμελήτριά μου, έχω βρει τον δάσκαλό μου με την κόρη μου. Αν κι έχω μεγαλώσει με δυνατές γυναίκες μπορώ να το πω αυτό με σιγουριά.

Έχεις μεγαλώσει κοντά σε δυνατές γυναίκες είπες;

Ναι, την μητέρα μου και την αδερφή μου.  Και η σύζυγός μου είναι μια δύναμη της φύσης και η γιαγιά μου ήταν έντονη προσωπικότητα το λιγότερο. Οπότε όντως μεγάλωσα με δυνατές γυναίκες. Αλλά η κόρη μου έχει μια έξτρα υπερδύναμη προς εμένα. Είναι εγώ. Έχουμε πολύ όμοιες προσωπικότητες οπότε είναι ο μόνος άνθρωπος που μπορεί να με βάλει στη θέση μου. Είναι αρκετά τρομακτικό (γέλια).

Σε επηρέασαν οι δυνατές γυναίκες στο περιβάλλον σου στο να έχεις επαφή με τα συναισθήματά σου και να μπορείς να τα κάνεις τραγούδια;

Σίγουρα. Πιστεύω ότι οι άνδρες είναι πολύ ευαίσθητοι από τη φύση τους αλλά δεν είναι πολύ καλοί με τα συναισθήματά τους. Η μαμά μου ειδικά, όχι τόσο η αδερφή μου γιατί ήταν πολύ ανεξάρτητη, νομίζω με ενέπνεε να βρίσκομαι σε επαφή με τα συναισθήματά μου. Ήταν εκείνη που όταν ξεκίνησα να γράφω ποίηση μου είπε: «Γιατί δεν βάζεις μουσική στα λόγια σου να συνδεθείς με τους ανθρώπους με αυτά;». Οπότε ναι, με έμαθε ότι τα συναισθήματα μπορούν να ενώσουν τους ανθρώπους, αντί να τους απομονώνουν. Οι άνδρες πιστεύουν ότι τα συναισθήματα  είναι κάτι πολύ μοναχικό. Υπάρχει η φράση: «Τα μεγάλα αγόρια δεν κλαίνε» και νομίζω ότι σκέφτονται ότι κανείς δεν θέλει να τους δει να εκφράζουν τα συναισθήματά τους, αλλά νομίζω ότι αυτό αλλάζει γενικά. Το βλέπω και με τον γιο μου, χωρίς να του έχω πει τίποτα ποτέ. Είναι τεσσάρων κι αν πέσει μπροστά στη μαμά του θα δείξει τα συναισθήματά του, αν πέσει μπροστά μου θα προσπαθήσει να τα κρύψει και ακόμα και αν πονάει θα πει: «Δεν πονάει. Είμαι μια χαρά». Νομίζω ότι υπάρχει μια προδιάθεση με βάση τους ρόλους που κάποτε είχαμε.

Οι ρόλοι των φύλων αλλάζουν αλλά ακόμα υπάρχουν χιλιάδες χρόνια εγγραφών από τους ρόλους που είχαμε που δεν μπορούμε να αποτινάξουμε σε μία ημέρα. Αλλά υπάρχει αλλαγή.

Εσύ πάντως ξεκίνησες να εκφράζεσαι από νωρίς.

Ήμουν 15 – 16 δεν ξέρω αν είναι και τόσο νωρίς. Μέχρι τότε δεν με ενδιέφερε τόσο η μουσική. Μου άρεσε περισσότερο η μπάλα, τα αθλήματα. Και στα 16α μου γενέθλια ο μπαμπάς μου μού έδωσε μια κασέτα με τίτλο “Forever Young”, που είναι ένα τραγούδι του Bob Dylan, και περιείχε τραγούδια του Κris Κristofferson, του Johnny Cash και πολλών ακόμα μεγάλων τραγουδοποιών. Κι επειδή η προσοχή μου διασπάται εύκολα, έπαθα σοκ με το πόσα πολλά μπορείς να πεις μέσα σε τρία λεπτά. Ήταν σαν να βλέπεις μια ταινία ή να διαβάζεις ένα ολόκληρο βιβλίο μέσα σε τρία λεπτά. Αγάπησα το γεγονός ότι μέσα σε τόσο λίγο χρόνο μπορείς να χωρέσεις τόσα πολλά συναισθήματα και πληροφορίες και έπαθα εμμονή με τα τραγούδια. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου μουσικό μέχρι σήμερα. Χρησιμοποιώ τη μουσική, ναι, αλλά δουλεύω με μουσικούς, είναι μουσικοί την καταλαβαίνουν και τις περισσότερες φορές όταν συζητούν δεν έχω ιδέα για τι πράγμα μιλάνε. Αλλά αγαπώ τα τραγούδια.

Όλη η εμμονή σου ξεκίνησε με ένα τραγούδι του Bob Dylan και συνεργάστηκες μαζί του σε αυτό το album, στο τραγούδι “Touchy Situation”.

Δεν τον γνώρισα και δεν έχουμε βρεθεί ποτέ από κοντά. Αλλά το να μου στείλουν τους στίχους του ήταν πραγματικά φανταστικό. Δεν το φανταζόμουν ποτέ. Το να χρησιμοποιήσω τα λόγια του για να φτιάξω το δικό μου τραγούδι ήταν υπέροχο. Αλλά το αγαπημένο μου πράγμα σε αυτόν τον δίσκο ήταν να βλέπω το όνομά μου δίπλα στο B. Dylan στους δημιουργούς του τραγουδιού. Μάλλον είναι ότι πιο κουλ έχει συμβεί ποτέ στην ζωή μου. Συνεργάστηκα και με την Kylie Minogue στο τραγούδι “Music’s Too Sad Without You”, που ήταν επίσης υπέροχη. Δεν νομίζω ότι μπορείς να βρεις έστω και έναν άνθρωπο σε αυτό τον χώρο να πει μια κακή κουβέντα για εκείνη. Και ήμουν και πολύ τυχερός γιατί όλοι μπορούν να δουν την Kylie στη σκηνή, αλλά το να τη δεις στο studio είναι κάτι άλλο. Εκεί κατάλαβα ότι έβλεπα κάτι ξεχωριστό. Εκεί κατάλαβα ότι ναι, γι’ αυτό είσαι η Kylie Minogue. Δεν είχα κάποια προκατάληψη για το πώς θα είναι απλά δεν περίμενα ότι θα είναι τόσο φανταστική στο studio, τόσο αληθινή και αυθεντική.

Το “What more can I do” είναι ένα τραγούδι που μιλά για τον συμβιβασμό σε μια μακρόχρονη σχέση, σε έναν γάμο.

Γράφω εμπειρικά, δεν έχω τόσο μεγάλη φαντασία. Χρησιμοποιώ αυτά που μου έχουν συμβεί για να γράψω. Αυτό που αγαπώ στα τραγούδια είναι ότι δεν μπορείς να πεις ψέματα. Δεν μπορείς να κοροϊδέψεις τη μουσική. Μπορείς να κοροϊδεύεις τους ανθρώπους όλη την ημέρα αλλά όταν κάτσεις στο πιάνο ή στην κιθάρα σου το υποσυνείδητό σου έρχεται κατευθείαν στην επιφάνεια. Μετά αποφασίζεις αν θες να το ακούσουν αυτό οι άνθρωποι ή όχι. Αλλά δεν μπορείς να πεις ψέματα. Και το λέω στη γυναίκα μου αυτό: Αν υπάρχουν πράγματα που δεν πιστεύεις ή για τα οποία αμφιβάλεις, απλά άκου το τραγούδι, όπου πάντα θα βρίσκεται η αλήθεια. Το συγκεκριμένο τραγούδι είναι για το ότι έχεις δει τη χειρότερη πλευρά του άλλου και ο άλλος τη δική σου και θες να του πεις ότι τον αγαπάς ακόμα και με αυτή την πλευρά. Υπάρχει η φράση “For better or for worse” στους γαμήλιους όρκους και το “What more can i Do” είναι ακριβώς αυτό. Τι άλλο μπορώ να κάνω για να σου δείξω ότι αγαπώ την κακή πλευρά σου εξίσου με την καλή. Κι αν αυτό το πράγμα θα το κάνουμε για μια ζωή είναι καλύτερα να το ξεκαθαρίσουμε αυτό μαζί.

Μερικές φορές θα χρησιμοποιήσω ένα τραγούδι για να εξηγήσω στην γυναίκα μου πώς νιώθω μετά από έναν καυγά μας. Η γυναίκα μου θα μου πει: «Άστα αυτά, δεν είναι αρκετό». Αλλά δεν το κάνω κυρίως γι’ αυτό. Το κάνω σαν μια μικρή ψυχοθεραπεία για εμένα μετά.

Είστε και οι δύο καλλιτέχνες. Η οικογένειά σας είναι αντισυμβατική θα έλεγες;

Ήταν για πολύ καιρό. Ειδικά η κόρη μου όταν γεννήθηκε, τα πρώτα χρόνια της ζωής της ήταν ενδιαφέροντα. Είδε ενδιαφέροντα πράγματα γιατί και οι δύο παλεύαμε πολύ να τα καταφέρουμε στην δουλειά μας. Δεν ήταν εύκολα ούτε ήταν καλή περίοδος. Αλλά τα πράγματα άλλαξαν, ξεκίνησαν να λειτουργούν. Ξεκινήσαμε να τα βγάζουμε πέρα οικονομικά, να κάνουμε αυτό που θέλουμε και να έχουμε μεγαλύτερο έλεγχο στη δουλειά μας. Αυτό νομίζω είναι που έχουμε επικεντρωθεί να κάνουμε με τη γυναίκα μου, να διατηρήσουμε τον έλεγχο και να μην αφήνουμε άλλους ανθρώπους να μας λένε “κάνε αυτό, πήγαινε εκεί” κλπ. Θα υπάρχει και ένα μικρό τέτοιο κομμάτι στη δουλειά μας , αλλά και οι δυο μας συνειδητοποιήσαμε ότι πρέπει να εργαζόμαστε πολύ σκληρά αν δε θέλουμε να βρούμε μια κανονική δουλειά. Τη στιγμή που ξεκινήσαμε να το κάνουμε αυτό μαζί, γίναμε πιο συμβατική οικογένεια. Είναι σαν να βρήκαμε κανονική δουλειά με τους δικούς μας όρους. Για καιρό δεν καταλάβαινα γιατί το κάνω αυτό, γιατί παιδεύομαι, ειδικά όταν έκανα πράγματα και δεν έβλεπα αποτέλεσμα, έπεφτα ψυχολογικά και μου φαινόταν μάταιο όλο αυτό. Αλλά τώρα η συμβατική οικογένειά μας, κάθε φορά που πάω σπίτι και τους βλέπω καταλαβαίνω ότι αυτός ήταν ο λόγος. Γι΄αυτό το κάνω.

*To “Singing To Strangers” κυκλοφορεί από τη BMG. Powered by The Hubsters