Οι σειρές που έκαναν τη διαφορά μέσα στο 2017

 Ανάμεσα στις ανατριχιαστικές αποκαλύψεις για τη δράση αυτών των ανθρώπων, τις δημοσιογραφικές έρευνες και τις όποιες επίσημες διαδικασίες έχουν διαταχθεί ήδη από τις αρχές, ο κόσμος του θεάματος έχει υποστεί βαριά χτυπήματα. Η πολιτιστική προσφορά των πρωταγωνιστών των σκανδάλων για κανένα λόγο δεν μπορεί να περισώσει ό,τι απέμεινε από τη φήμη τους. Πόσο, όμως, πλήγηκαν τα κανάλια διανομής του έργου τους μέσα από αυτή τη διαδικασία; Οι άνθρωποι σαφώς και καθορίζουν τα μέσα, όμως το μεγαλείο των τελευταίων έγκειται, μεταξύ άλλων, στη δυνατότητα να συνεχίζουν τη λειτουργία τους και μετά από τέτοια σκάνδαλα, απομακρύνοντας τους πρωταγωνιστές τους και προσφέροντας στο κοινό προϊόντα πολιτισμού που μπορούν να κάνουν τη διαφορά στην καθημερινότητά τους.

Η τηλεόραση του 2017 σε σημεία υπήρξε σχεδόν προφητική, κι αυτό χωρίς φυσικά να “πατήσει” πάνω σε κάποια νόρμα (πράγμα έτσι κι αλλιώς αδύνατο από κάθε άποψη), σε άλλα σημεία υπήρξε βαθιά ψυχαναλυτική/ αποκαλυπτική, ενώ πέρα και πάνω από όλα υπήρξε αυτό που οφείλει να είναι εκ της σύλληψής της: ψυχαγωγική με κάθε έννοια.

Οι καλύτερες σειρές κάθε χρονιάς αποτελούν και ζήτημα προσωπικού γούστου. Οι καλύτερες σειρές του 2017 είναι σίγουρα και αυτές που έκαναν τη διαφορά, σε επίπεδο σεναρίου, χαρακτήρων, απόδοσης και, εντέλει, επιμυθίου. Είναι οι σειρές που μας έκαναν παρέα για πρώτη ή επαναλαμβανόμενη φορά, ακριβώς γιατί είχαν να πουν κάτι παραπάνω ή κάτι διαφορετικό από τις άλλες.

Ταξίδι στο χρόνο

Η χρονιά κλείνει με την πολυαναμενόμενη επιστροφή μιας σειράς που ξεκίνησε αθόρυβα τη δουλειά της το 2013. Η 5η σεζόν Peaky Blinders, παρά τις όποιες ενστάσεις που προέκυψαν γύρω από την “πιο-επιτηδευμένη-τον-έχει-καταλάβει-το-πνεύμα-του-Brando-” ερμηνεία του Adrien Brody, απέδειξε πλήρως την υπεροχή της έναντι των άλλων σειρών εποχής που παίζονται αυτή την περίοδο. Δεν είναι μόνο η υποδόρια ροκ φάση της, η εξέλιξη της πλοκής και η εύστοχη ένταξη των ιστορικών γεγονότων της εποχής σε αυτή, αλλά πέραν όλων είναι οι χαρακτήρες της που συνθέτουν ένα από τα καλύτερα τηλεοπτικά δράματα του 21ου αιώνα.

Σε ένα παραπλήσιο μήκος κύματος, με τη διαφορά ότι εκεί οι χαρακτήρες ανέπνεαν, πράγματι, κάποτε στον πραγματικό κόσμο, κινήθηκε το Feud του Ryan Murphy, που κατόρθωσε, όπως μόνο ο ίδιος μπορεί, να παράξει μια “camp φινέτσα” για τη μικρή οθόνη, με το πρωταγωνιστικό δίδυμο των Jessica Lange και Susan Sarandon να ερμηνεύει μοναδικά τους δυο μύθους του Χόλιγουντ, Joan Crawford και Bette Davis αντίστοιχα.

Με το The Deuce, οι George Pelecanos και David Simon μετέφεραν σε οκτώ επεισόδια όλη την εκρηκτική ατμόσφαιρα του Manhattan στα 70s, θίγοντας ζητήματα που έδωσαν σημαντικές αφορμές για την κοινωνική απελευθέρωση που ξεκίνησε να συντελείται σε μεγάλη κλίκματα εκείνη τη δεκαετία. 

To Mindhunter του Joe Penhall, σε παραγωγή David Fincher, κατάφερε να αποδώσει το κλίμα μιας εποχής και μιας επιστημονικής απορίας/ αναζήτησης, με τη συνολική εικόνα να προκαλεί στο θεατή τον γνώριμο “φιντσερικό φόβο” και τους χαρακτήρες να εξελίσσονται, άλλοτε με βελτιώσεις και άλλοτε με παλινδρομήσεις, όπως ακριβώς επιτάσσει η φύση ενός μακροχρόνιου επιστημονικού πειράματος.

It’s a women’s world

Η επιστροφή του Top of the Lake πραγματοποιήθηκε με μια ιστορία εξίσου δυνατή με αυτή της πρώτης σεζόν, στο πλαίσιο της οποίας η πρωταγωνίστρια, την οποία ερμήνευσε ξανά η Elizabeth Moss, ρίχτηκε ξανά σε μια αστυνομική έρευνα που περιέπλεξε το προσωπικό της δράμα. Η μητρότητα, αλλά και η στέρησή της, καθώς και οι ισορροπίες που μπορούν να διαταραχθούν στο πλαίσιο της αναζήτησης της αλήθειας γύρω από επιλογές του παρελθόντος, “κούμπωσαν” στην ιστορία του China Girl με τρόπο που ανέδειξε γλαφυρά όλες τις πτυχές τους, χωρίς σε κανένα σημείο να επιδιώκεται εκ μέρους των δημιουργών, Jane Cambion και Gerard Lee, η φτηνή συγκίνηση που εκ των πραγμάτων προκαλούν τέτοια θέματα.

Σε εντελώς διαφορετικό κλίμα, το The Good Fight των Robert και Michelle King κατάφερε να διαχωρίσει τη θέση του από την Good Wife, ακολουθώντας όμως τις ίδιες αρχές. Γυναίκες και μέλη της μαύρης κοινότητας του Σικάγο που παλεύουν καθημερινά για την επαγγελματική και κοινωνική τους υπόσταση, σε έναν “all white male” κόσμο, με απώτερο σκοπό να εξυπηρετήσουν το κοινό καλό, όσες πτυχές κι αν αυτό διαθέτει μέσα σε μια έννομη τάξη με δεκάδες κουσούρια..

Μια άλλη ομάδα από “Gorgeous Ladies”, λιγότερο ακαδημαϊκή, αλλά εξίσου απολαυστική στην παρακολούθησή της, δημιουργήθηκε στο GLOW. Η κωμωδία που παρουσίασε τη δημιουργία μιας ιδιότυπης κοινότητας γυναικών μεσούντος του τρίτου κύματος φεμινισμού στην Αμερική ενέταξε στη δομή της όλα τα προσδιοριστικά στοιχεία των 80s (ακόμα και τον Ψυχρό Πόλεμο), με πρωταγωνιστικό στοιχείο την ίδια τη γυναίκα και την αναζήτηση του νέου της ρόλου στην κοινωνία.

Στο τέλος της χρονιάς, η Amy Sherman-Palladino έφερε στις οθόνες μας το νέο της “παιδί”. Στη σειρά The Marvelous Mrs. Maisel δεν πρωταγωνιστεί απλά η “Lorelai Gilmore των 50s”. Κάτι τέτοιο θα υποτιμούσε τόσο το όλο project, όσο και τις ίδιες τις Lorelai Gilmore και Midge Maisel. Μέσα από οκτώ χορταστικά επεισόδια, η ιστορία της Mrs. Maisel μάς γνώρισε χαρακτήρες “palladin-ικούς” σε όλο τους το μεγαλείο, που αναπτύσσονται και αλληλεπιδρούν στο πλαίσιο μιας πλοκής ταυτόχρονα πρωτότυπης και οικείας. Μια γυναίκα αλλάζει τη ζωή της βήμα βήμα, τολμώντας να κάνει τη διαφορά μέσα σε ένα σπίτι, μια γειτονιά, μια πόλη και μια εποχή που τη θέλει προσηλωμένη στον ορθόδοξο βορειοαμερικανικό ρόλο της. 

“Σε τι κόσμο θα φέρουμε τα παιδιά μας”

Το 13 Reasons Why δίχασε το τηλεοπτικό κοινό και τους κριτικούς, πρωτίστως λόγω του τρόπου με τον οποίο παρουσίασε την αυτοκτονία, χωρίς να αναπτύξει αρκούντως το ζήτημα της κατάθλιψης. Μέσα από την καλογυαλισμένη εικόνα και τα πολλά ψευτοδιλήμματά του, κατέδειξε τις αντιφάσεις της σύγχρονης κοινωνίας και τις παθογένειές της ακριβώς όπως εκφράζονται καθημερινά, ακούσια ή επιτηδευμένα, τόσο “ζωντανά” σε επίπεδο ανθρώπινων σχέσεων, όσο και ψηφιακά, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Θες να πούμε αλήθειες;

Το Big Little Lies απέδειξε ακόμα μια φορά ότι η φράση “It’s not TV, it’s HBO” δεν έπαψε ποτέ να ισχύει. Nicole Kidman, Reese Witherspoon και Shailene Woodley πρωταγωνίστησαν σε μια ιστορία που ξεκίνησε φαινομενικά ως μια αφήγηση για ευτυχισμένες νοικοκυρές πλούσιων προαστίων και κατέληξε στη λύτρωση πολλαπλών δραμάτων που σιγόκαιγαν για χρόνια μέσα σε πολυτελείς κρεβατοκάμαρες και γυαλιστερές κουζίνες.

Το Crazy Ex-Girlfriend συνέχισε για 3η σεζόν να παρουσιάζει στο τηλεοπτικό κοινό κάθε ζήτημα που καθορίζει τη γυναικεία ψυχοσύνθεση και συνδέεται με τον σύγχρονο φεμινισμό με βασικό του χαρακτηριστικό την αφοπλιστική ειλικρίνεια, μέσα από το χιούμορ και την αφήγηση που δεν διστάζει πουθενά, ιδίως σε θέματα ταμπού για τη γυναικεία σεξουαλικότητα. Αν μια σειρά λέει μόνο αλήθειες για τα πάντα (συγγνώμη, Χριστόφορε Παπακαλιάτη), αυτή είναι το δημιούργημα των Rachel Bloom και Aline Brosh McKenna, που ελπίζουμε να συνεχίσουν το έργο τους για αρκετά χρόνια ακόμα.

Σε κλίμα αλήθειας και με νεο-ρομαντική διάθεση, το Master of None των Aziz Ansari και Alan Young για μια ακόμα σεζόν παρουσίασε τον τρόπο με τον οποίο ο σύγχρονος άνθρωπος αναζητά την αγάπη και τη συντροφικότητα, μέσα από τις προσωπικές επιτυχίες και αποτυχίες του, και πάντα σε συνάρτηση με τον χώρο όπου κινείται, ένα δομικό στοιχείο της ιστορίας του Dev που αποτυπώνεται στο συνολικό αποτέλεσμα ενδεχομένως και περισσότερο από τους χαρακτήρες.

Μια κατηγορία μόνα τους

To Girls ολοκλήρωσε την τηλεοπτική του παρουσία μετά από 6 σεζόν, με την τελευταία να αποζημιώνει τον τηλεθεατή για κάθε δεινό που μπορεί να του είχε προκαλέσει σε προηγούμενες σεζόν. To επεισόδιο American Bitch αποτέλεσε την κορωνίδα της σεζόν, με την Lena Dunham να παρουσιάζει κάθε πτυχή των φετινών σκανδάλων σεξουαλικής παρενόχλησης στο Χόλιγουντ με τρόπο προφητικό.

Το The Handmaid’s Tale μετέφερε στην τηλεόραση το κλίμα του δυστοπικού μυθιστορήματος της Margaret Atwood, το οποίο παρουσιάζει ανατριχιαστικές ομοιότητες με το κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι των ΗΠΑ μετά τις πρώτες ημέρες διακυβέρνησης του Donald Trump. Πρόκειται για μια ιδιότυπη περίπτωση “τηλεοπτικής αντίστασης” μέσα από την αφήγηση και τους χαρακτήρες που μάχονται ενάντια σε έναν ολοκληρωτισμό που τελικά δεν ήταν τόσο μακριά όσο θέλαμε να πιστεύουμε.

Το The Leftovers ολοκλήρωσε τον κύκλο του με μια τρίτη σεζόν – αριστούργημα, όπου αποδείχθηκε η ικανότητα των Damon Lindeloff και Tom Perotta να δημιουργούν (διαρκώς) τηλεοπτικό χωροχρόνο μοναδικό σε σύλληψη και πυκνότητα γεγονότων και συναισθημάτων, με βασικό άξονα ανάπτυξης το ζήτημα της απώλειας και της διαχείρισής της, όπου το παράλογο και το έλλογο περιπλέκονται στην καρδιά της ανθρώπινης φύσης, η οποία δεν παύει ποτέ να μάχεται, κι ας μην ξέρει βαθιά μέσα της το γιατί.

Τέλος, η επιστροφή του Twin Peaks με την τρίτη του σεζόν, για την οποία πρέπει να γράφτηκαν οι περισσότερες λέξεις από όσες γράφτηκαν συνολικά για τις σειρές του 2017, επανέφερε στην τηλεόραση τον άνθρωπο που την υπηρέτησε για πρώτη φορά (αφήνουμε στην άκρη το Les Français vus par) πριν 27 χρόνια, αλλάζοντας για πάντα την ιστορία της. Το Twin Peaks υπάρχει για να περιγράφεται. Υπάρχει για να το ζούμε. Κι αυτό είναι κομμάτι του μεγαλείου της τηλεόρασης συνολικά και της τηλεοπτικής χρονιάς του 2017 ειδικά.