Ο Robin Williams που θέλω να θυμάμαι

Ναι ο Robin ήταν ο Αdrin Cronauer του “Good morning, Vietnam”, ήταν ο John Keating από το “Dead Poets Society” και ο “Ξεχωριστός Will Hunting”, αλλά για μένα που είμαι παιδί γεννημένο στα 90’s, ο Robin που θυμάμαι περισσότερο είναι ο Alan Parrish του “Jumanji”, η “Mrs. Doubtfire”, o τρελοεπιστήμονας Philip Brainard του “Flubber” και η ανθρωπομηχανή Andrew Martin στο μοναδικό “Bicentennial Man”.

Όταν είδα για πρώτη φορά τη Mrs. Doubtfire, ήμουν μια σταλιά, θυμάμαι πάτησα κατευθείαν rewind και play. Ήταν από τις κασέτες που ήθελα να δω όσες περισσότερες φορές γινόταν μέχρι να έρθει η μέρα επιστροφής στο video club.

Πάντα απορούσα πώς μπορούσε η γυναίκα του να τον χωρίσει και παράλληλα σκεφτόμουν πόσο θα ήθελα να ήμουν ένα από τα παιδιά του στην ταινία, για να ζω από κοντά όλα εκείνα τα γελοία σκηνικά που έστηνε ως νταντά Doubtfire. Αγαπημένη σκηνή εννοείται πως ήταν αυτή της μεταμόρφωσης (δεν πήρε τυχαία όσκαρ καλύτερου make up).

Ο Robin Williams έδινε σε κάθε ρόλο ένα κομμάτι του εαυτού του. Έτσι θέλουμε όλοι να πιστεύουμε για τους αγαπημένους μας ηθοποιούς, πως στην πραγματικότητα είναι σχεδόν έτσι όπως τους αγαπήσαμε στη μεγάλη οθόνη. Για μένα ο Robin Williams ήταν ο πιο ρομαντικός, ευαίσθητος και στοργικός σύζυγος και πατέρας και για κάποιο λόγο πιστεύω πως όντως θα μπορούσε να κάνει όλ’ αυτά τα οποία υποκρίνεται στην ταινία. H γυναίκα του σε ανακοίνωσή της είπε “Αυτό το πρωί, έχασα τον σύζυγό μου και καλύτερό μου φίλο και ο κόσμος έχασε έναν από τους πιο αγαπητούς καλλιτέχνες και έναν από τους ωραιότερους ανθρώπους. Είμαι συντετριμμένη. Εκ μέρους της οικογένειας του Ρόμπιν, ζητάμε να σεβαστείτε την ιδιωτική μας ζωή, αυτή τη δύσκολη στιγμή. Ελπίζουμε ότι θα δώσετε έμφαση όχι στον θάνατό του, αλλά στις αμέτρητες στιγμές γέλιου και χαράς που πρόσφερε σε εκατομμύρια ανθρώπους“. Η κόρη του τον αποχαιρέτησε με στίχους από τον “μικρό πρίγκηπα” στον λογαριασμό της στο twitter.

Δυο χρόνια μετά, ο Alan Parrish έμελε να στοιχειώσει τις μέρες και τις νύχτες μου. Το “Jumanji” πρέπει να είναι η ταινία που έχει παιχτεί περισσότερες φορές στην τηλεόραση, ίσως ακόμα περισσότερες από την επανάληψη του Κων/νου και Ελένης. Δεν τη βαριέμαι ποτέ. Είναι εκείνα τα αγαπημένα μου 104 λεπτά, κατά τη διάρκεια των οποίων λατρεύω να “μαντεύω” ποια είναι η επόμενη ατάκα, ποια δοκιμασία θα εμφανιστεί στη συνέχεια, πότε ο Άλαν θα παλέψει με τον κακό κυνηγό και πότε θα φιλήσει και πάλι τη Σάρα. O δικός μου Robin Williams, θα με κρατάει για πάντα έξι χρονών – κάθε φορά που θα τον βλέπω ως Άλαν, με την αστείρευτη παιδικότητα που αρνούμαι να πιστέψω πως δεν είχε. Θα με κάνει πάντα να χαμογελάω και να μην τα παρατάω όταν βάζω έναν στόχο.

Ο Philip Brainard ήταν ο εφιάλτης της μαμάς μου και ο πιο iconic επιστήμονας για μένα. Εφηύρε το υπέροχο “Flubber”, μια πράσινη χλαπάτσα που μπορούσε να κάνει τα πράγματα να ίπτανται.

Φυσικά το έβλεπα και το ξαναβλεπα μέχρι να δω για εκατομμυριοστή φορά τη σκηνή του τέλους που φεύγει πετώντας με τη Σάρα. Και για αρκετούς μήνες είχα αγοράσει άπειρες συσκευασίες με “flubber” από τα καταστήματα παιχνιδιών. Αυτά μάζευαν τόση βρωμιά και επειδή το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να τα ζουλάω, τα χέρια μου ήταν πάντα βρώμικα, αλλά μ’ έκαναν χαρούμενη. Αυτό ήταν για μένα ο Robin Williams, ένας άνθρωπος τόσο ταλαντούχος, ο οποίος με το προσωπείο του τρελού κωμικού έκανε όλους μας να γελάμε, ενώ στην πραγματικότητα έκρυβε πίσω από τη μάσκα του γελωτοποιού βαθιά ψυχολογικά προβλήματα.

Πάνω που είχα κατασταλάξει για το πόσο αστείος είναι ο Robin Williams στο παιδικό μου κεφαλάκι, έγινε ο Andrew Martin και αποφάσισε να με κάνει να δακρύσω. Το ρομπότ που παρακαλούσα τους δικούς μου για πολύ καιρό να μου αγοράσουν, ήταν “Ο άνθρωπος των δύο αιώνων” και ήταν ο Robin Williams με μεταλλική στολή. Πρόκειται για μια ταινία την οποία όσες φορές και να δω, πάντα θα κλαίω στο τέλος. Ο δικός μου Robin Williams μπορεί ακόμα και πίσω από ένα μάτσο σίδερα να με κάνει να συγκινηθώ. Μπορεί να χαμογελάσει με τα μάτια, να αγαπήσει σε τρίτο πρόσωπο και να με μάθει τι πάει να πει “αισθάνομαι”.

Το Tζινι στην original εκδοχή του “Aladdin”, ήταν αυτός ο τεράστιος ηθοποιός. Πώς να μην τον συνδυάσω με έναν καλόκαρδο μπαμπά που μπορεί να μου κάνει όλα τα χατίρια; Ουσιαστικά δε χρειαζόμουν κάτι άλλο, απλά να βλέπω τις ταινίες του με ποπ κορν στην αγκαλιά . Είναι λυπηρό να αυτοκτονούν έτσι τόσες όμορφες στιγμές της προ-εφηβικής σου ηλικίας. Ακόμα χειρότερο δε είναι το να πρέπει να αντιμετωπίσεις την πραγματική φύση ενός ανθρώπου που θαύμαζες και να πάψεις να παραβλέπεις τα πάθη και τις αδυναμίες του. Ο Robin Williams ήταν εθισμένος στις ουσίες και το αλκοόλ και  έπασχε από κατάθλιψη. Ίσως αν ενσάρκωνε γι’ ακόμα μια φορά τον Patch Adams,να μην χρειαζόταν τώρα να γράψω αυτό το κείμενο.

Σχεδόν πάντα όμως, όλοι οι τεράστιοι άνθρωποι είναι καταδικασμένοι να έχουν την ικανότητα να βοηθούν όλο τον υπόλοιπο κόσμο, δίχως όμως να μπορούν να βοηθήσουν τον ίδιο τους τον εαυτό.robin_quote Ο Robin Williams που εγώ θα θυμάμαι, είναι η εικόνα του ανθρώπου που είχα γι’ αυτόν μέσα από τους ρόλους του. Όχι γιατί δεν γνώρισα τον άλλον, αλλά γιατί κι ο ίδιος θα προτιμούσε να τον σκεφτόμαστε με μια κόκκινη μύτη να μας κάνει να γελάμε. Τελικά και που δεν πόνεσα όταν μου έπεφταν τα δόντια στον ύπνο μου, ο χαμός δεν είναι τόσο μακρινός. Ο Robin, μοιάζει πολύ πιο δικός μου άνθρωπος απ’ ότι θα περίμενα. robin_quote2Μάλλον έτσι είναι όταν είσαι σπουδαίος ηθοποιός κι έχεις αγγίξει τις ψυχές του κοινού σου. Αφήνεις πίσω σου μεγάλο κενό, αλλά πολλοί άνθρωποι για να το γεμίσουν, θα ξαναδούν τις ταινίες σου και θα ξεκαρδιστούν για εκατό λεπτά και κάτι. Ας είναι.