Όχι, η Αθήνα δεν είναι ωραία τον Αύγουστο

Μπήκαμε και… επισήμως στην περίοδο που η Αθήνα αδειάζει, που οι δρόμοι δεν έχουν κίνηση, που οι φίλοι βρίσκονται σε πολλά διαφορετικά νησιά, που στη δουλειά τα μισά γραφεία είναι κενά. Η κατάσταση προφανώς δε βοηθάει να ζούμε το… totally empty αλλά και πάλι, είμαστε πολύ λιγότεροι από ότι τους “κανονικούς” μήνες.

Στο Facebook, όπως κάθε χρόνο τέτοια περίοδο έτσι και φέτος, ανεβαίνουν τα γνωστά status. Οι μεν ευτυχισμένοι δείχνουν πόση ελευθερία νιώθουν μακρυά από το κλείνον άστυ, οι δε δηλώνουν ΞΑΝΑ, όπως και πέρυσι – λες και το ‘χουν τάμα- ότι είναι εντυπωσιασμένοι με την εικόνα της πρωτεύουσας.

Κάποιοι γράφουν κλασικά ότι είναι “υπέροχα όμορφη” η Αθήνα το καλοκαίρι και ειδικά τον Αύγουστο.

Ένα τέτοιο status είδα χτες, λίγα λεπτά αφού έφτασα σπίτι μετά από ένα τριήμερο στη Β. Εύβοια. Έχοντας ήδη διασχίσει μια άδεια Ιερά Οδό και διαπιστώνοντας πόσο λίγος κόσμος κυκλοφορούσε στο κατεξοχήν γεμάτο Γκάζι, ήθελα να γράψω ένα κατεβατό απάντηση στο συγκεκριμένο post για το ότι ΟΧΙ η Αθήνα δεν είναι ωραία τον Αύγουστο.

Αλλά βαρέθηκα. Όπως γενικά βαριέμαι τον 8ο μήνα κάθε χρόνου στην Αθήνα. Δεν είναι ότι δεν εκτιμώ την απουσία κίνησης, ούτε ότι με χαλάει η προφανής χαλαρότητα.

Είναι το ότι όλα υπολειτουργούν. Πόσα αγαπημένα φαγάδικα κρεμάνε την ταμπέλα “κλειστόν”. Αλλά δεν είναι μόνο αυτά που δε λειτουργούν τον Αύγουστο. Δε θα ξεχάσω ποτέ, που αρχές του συγκεκριμένου μήνα πριν 3 χρόνια, μου ήρθε να παραγγείλω ένα βιβλίο. Ο εκδοτικός ήταν εντός της Αττικής, είχε απόθεμα αλλά για κάποιο μαγικό λόγο που ακούει στο όνομα καλοκαιρινές άδειες, θα μου έστελνε το βιβλίο σε 15 ημέρες.

Είναι ότι κάνει ζέστη. Τα τσιμέντα έχουν ρουφήξει τον ήλιο των περασμένων μηνών και τον Αύγουστο είναι σαν και αυτά να μην αντέχουν άλλο. Ξερνάνε καλοκαίρι και αυτό κάνει την ατμόσφαιρα ανυπόφορη.

Είναι ότι η τηλεόραση σε στέλνει καμιά 20αριά χρόνια πριν. Οι επαναλήψεις δίνουν και παίρνουν, για να σου υπενθυμίσουν με έναν διασκεδαστικά σπαστικό τρόπο ότι αυτή δεν είναι εποχή για τηλεόραση και σπίτι. Είναι για έξω, παραλίες και μακρυά από την πρωτεύουσα.

Είναι η ψυχολογία αυτών που είναι εδώ, με πρώτους εκείνους που δε θα φύγουν, ενώ θα ήθελαν. “Δε θα μπορέσουμε να πάμε πουθενά φέτος, ούτε για μια μέρα” μου εξομολογήθηκε μια γειτόνισσα, σχολιάζοντας το μαύρισμα μου. Είναι και εκείνοι που δεν έχουν άλλη άδεια, που ψιλιογκρινιάζουν και λένε “καλό χειμώνα” και είναι και οι άλλοι που ετοιμάζονται να φύγουν και μετράνε ανάποδα σαν τους φαντάρους. Σα να μην είναι κανείς ευχαριστημένος με το σήμερα.

Είναι ότι οι περισσότεροι φίλοι και γνωστοί απουσιάζουν. Με ποιον να κάνεις βόλτες; Λίγοι έχουν μείνει πίσω. Ειδικά για τους γνωστούς, δε σηκώνεις με την ίδια ευκολία το τηλέφωνο, μήπως και τους ενοχλήσεις ή ακούσεις τα κύματα από κάποια παραλία και νιώσεις ότι θες να φύγεις εδώ και τώρα.

Είναι η εικόνα της πόλης. Τα κατεβασμένα ρολά. Τα κλειστά παντζούρια.

Είναι και η υπερβολική ησυχία. Ασυνήθιστα ήρεμα όλα. Περνάει μηχανάκι και ανακουφίζεται η ψυχή.

Είναι ότι απλά η Αθήνα είναι οι άνθρωποι της. Χωρίς αυτούς, τίποτα δεν είναι ίδιο. Μου τη σπάνε όταν στέκονται μπροστά μου σε ουρές, στους δρόμους ή τα μαγαζιά, αλλά χωρίς αυτούς δε μου αρέσει η πρωτεύουσα. Είναι σα σβησμένη μηχανή.

Αν ήθελα να ζω σε ήρεμους ρυθμούς, μακρυά από την πολυκοσμία, μόνη στην ηρεμία μου, δε θα ήμουν εδώ. Άρα κάθε τέτοιο χρόνο, κάνω υπομονή, προσπαθώ να ξεκουράζομαι και να σκέφτομαι ότι λίγες μέρες είναι και θα περάσουν. Ψάχνω και κανένα event να πάω γιατί ευτυχώς γίνονται.
Παράλληλα, σφίγγω τα δόντια σε κάθε “καλό χειμώνα” και “όμορφη άδεια Αθήνα”. Και με τις σκέψεις μου, ελπίζω πως μεταφέρω το μήνυμα σε όσους βρίσκονται τέτοιες μέρες σε ξαπλώστρες: ξεκουραστείτε και γυρίστε, γιατί είστε κομμάτι αυτής της πόλης που αγαπώ.