Μαμάαα; Κακάαα!

Από την Άντρια Κωνσταντίνου

Κρατάω ακόμα τα κλειδιά του αυτοκινήτου και της εξώπορτας, βαστάω και μια μπανάνα γιατί δεν έχω προλάβει να φάω τίποτα. Θα τον πάω στο σχολείο και μετά κατευθείαν στη δουλειά. Το ασανσέρ ήρθε. Μπαίνουμε μέσα. Πατάω το κουμπί του γράφει “Ισόγειο” και τότε ακούω αυτό που ευχόμουν να μην ακούσω από το πρωί, όταν ο γιος μου δεν πήγε στην τουαλέτα που συνήθως κάνει τα πρωινά. Μαμάάά, κακάάά.

Τώρα πρέπει να ανέβουμε ξανά στον 6ο όροφο. Να βγάλουμε όλα όσα φοράμε, να πάμε στην τουαλέτα, να βάλουμε το ειδικό καρεκλάκι πάνω στην λεκάνη, να κάνομε κακά, μετά να πλύνουμε τα χέρια μας, να ξαναβάλουμε όλα όσα φοράμε και να κρατήσουμε όλα όσα κρατούσαμε και να πάμε στο καλό.

Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό. Πολλές φορές που είμαστε έτοιμοι να φύγουμε για το σχολείο, ο γιος μου θέλει να κάνει κακά του. Φυσικά, αυτή είναι η πιο εύκολη περίπτωση κακών.

Τις προάλλες έπαιζε ποδόσφαιρο. Από τον δρόμο τον είχα καταλάβει, που μου έλεγε “πονάει η κοιλιά μου”. Τότε σκέφτηκα, “ας μην μας πετύχουν τα κακά στη μέση της Συγγρού”, γιατί που θα σταματήσω η γυναίκα; Η άλλη σκέψη μου ήταν, “ωχ λες να έρχεται κάποια ίωση”; Την ώρα, λοιπόν, που η γυμνάστρια έλεγε στην ομάδα να βάλει γκολ ο γιος μου έσκυβε. Έσκυβε αρκετά μέχρι που το είπε στην γυμνάστρια. Εκείνη αμέσως γύρισε σε μένα και είπε: “Τουαλέέέτα”.

Ο γιος μου έτρεξε, όσο πιο σφιγμένος μπορούσε μέχρι την τουαλέτα, το ίδιο κι εγώ ψάχνοντας στην τσάντα μου για μωρομάντηλα. “Μαμά, γρήγορα, τα κακά μου έχουν φτάσει στον ποπό μου”, μού λέει, δεν μπορώ να τα κρατήσω. Την ίδια στιγμή εγώ σκέφτομαι πώς να τον αφήσω να κάτσει πάνω σε αυτό που κάποτε ονομαζόταν λεκάνη, πόσα μικρόβια να έχει πάνω, αναζητώ τα ντετόλ μαντηλάκια, βρίσκω, καθαρίζω, στρώνω να κάτσει, εκείνος επαναλαμβάνει να κάνω γρήγορα, εγώ σιχαίνομαι, κάθεται, κάνει τα κακά του τέλος πάντων και όσο πιο γρήγορα μπορώ, θέλω να βγούμε από αυτό το δωμάτιο που κάποτε το είχαν χτίσει για να πηγαίνουν οι άνθρωποι και να ανακουφίζονται, αλλά τώρα θυμίζει αυτό που στο σχολείο λέγαμε αποχωρητήριο. Η προπόνηση συνεχίζεται. Ο γιος μου τρέχει, εγώ εξαντλημένη καθαρίζω τα χέρια μου με όσα ντετόλ μου έχουν απομείνει.

Το άλλο με το εστιατόριο στο είπα;

Τότε δεν ήθελα με τίποτα να τον αφήσω να ακουμπήσει στην λεκάνη. Με κανένα πακέτο υγρά μωρομάντηλα, ούτε αυτά που υπόσχονται ότι σκοτώνουν ακόμα και το AIDS. Τι έκανα; Έσπρωξα με το πόδι το καλάθι με τα χαρτιά. Τον ανέβασα πάνω όρθιο, τον κρατούσα από τα χέρια όσο προσπαθούσε να προσεγγίσει την τουαλέτα σαν στόχο. “Μαμά, θα πέσουν μέσα”; “Μέσα θα πέσουν αγόρι μου”. “Μαμά, κουράζομαι. Δεν βγαίνουν”. “Χαλαρά παιδί μου, δεν θέλω να καθίσεις, είναι πολύ βρώμικα”.

Γελάς; Με θεωρείς υποχόνδρια; Μπορεί και να είμαι. Εγώ που δεν κάθομαι σε καμία τουαλέτα εκτός σπιτιού, θα αφήσω το ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ να κάτσει; Δεν θα είσαι καλά.

Δεν θα είσαι καλά που θα αφήσω αυτό το βελουδένιο ποπάκι να ακουμπήσει αυτό το σιχαμερό καπάκι. Ακόμα κι αν η λεκάνη έχει σχήμα Βασιλιά ή θυμίζει παπάκι. Ξέρεις όμως πόσο άβολο είναι, εκεί που παίζει ωραία με τους φίλους του κι εσύ τρως κάτι ελαφρύ με άλλες μαμάδες, να έρχεται και να σου λέει: Μαμάάά, κακάάά.

Γιατί βρε αγόρι μου δεν τα έκανες στο σπίτι; Δεν σε ρώτησα αν θέλεις τίποτα πριν βγούμε; Δεν είναι καλύτερα να πηγαίνουμε στην τουαλέτα σπίτι μας και μετά να βγαίνουμε; Που να τρέχουμε τώρα σε αυτές τις τουαλέτες που πάντα είναι βρώμικες; Μήπως μπορείς να τα κρατήσεις; Ναι, το έχω ρωτήσει κι αυτό. Όχι για πολύ ώρα, για 10 με 15 λεπτά, αν το σπίτι είναι κοντά. Μη με κρίνεις. Αν δεν το έχεις βιώσει, μην με κρίνεις!

Γιατί, αν ήδη κουνάς το κεφάλι με αποδοκιμασία, να σε ρωτήσω τι θα έκανες εσύ στην μέση της διαδρομής σου στην ωραιότατη Αττική Οδό. Κρίνε με τώρα. Μήπως με λυπάσαι λίγο;

Οδηγώ. Τραλαλά, τραλαλά, τι ωραία, τι καλά. Το παιδί πίσω στο καρεκλάκι. Μαμάαα, κακάά. Τώρα, τι κάνουμε; Να σταματήσουμε; Δεν είσαι καλά; Που; Στην λωρίδα ειδικής ανάγκης; Που είναι, αλλά και πάλι, που να κάνει τα κακά του το παιδί; Να τον ανεβάσω στο κάγκελο και να τα αφήσει ή να έχω μαζί μου λίγο χαρτί να τα βάλω πάνω και να τα πετάξω όπως θα έπρεπε να κάνουν όλοι έχουν σκύλο; Εντάξει, το φύλλο το σκέφτηκα κι εγώ, αλλά που να βρεις; Κοιτάζομαι στον μεσαίο καθρέφτη, είμαι σε απόγνωση, αλλά πρέπει να δράσω γρήγορα. “Μωρό μου, πρέπει να κρατηθείς λίγο, γιατί δεν μπορώ να σταματήσω τώρα. Σε λίγο φτάνουμε”. “Δεν μπορώ” λέει το παιδί που δεν ξέρει πόσο είναι το λίγο και γιατί στην Αττική οδό, δεν μπορεί να κάνει κάποιος κακά. “Αγάπη μου, σε λίγο φτάνουμε σπίτι, σκέψου κάτι άλλο από τα κακά σου”. “Τι;”, με ρωτάει. Τότε, επιστρατεύω όποια φαντασία μου έχει απομείνει και διηγούμαι ιστορίες για ασχημόπαπα, βάτραχους που ήθελαν να πετάξουν και αυτοκίνητα που τρέχουν με φοβερή ταχύτητα ώστε να προλάβουν. “Τι να προλάβουν μαμά”; “Τα  κακάάά, λατρεία μου. Τα κακάάά”!

Διάβασε περισσότερες περιπέτειες της Ελληνίδας μάνας στο Ladylike:

Έξοδος με τη φίλη: αυτό το χαμένο προνόμιο της μάνας

Είσαι Ελληνίδα μάνα; Είσαι το σεμεδάκι στην τηλεόραση, μέχρι που…