Fathers & Daughters: 4 διάσημες γυναίκες μάς μιλούν για τη σχέση τους με τον μπαμπά τους
- 15 ΙΟΥΝ 2025
Η Γιορτή του Πατέρα, ή αλλιώς Ημέρα του Πατέρα, γιορτάζεται κάθε χρόνο την 3η Κυριακή του Ιουνίου. Πώς να τιμήσεις μία τόσο σημαντική φιγούρα στη ζωή σου; Νομίζω ο καλύτερος τρόπος είναι να μιλήσεις ειλικρινά γι’ αυτήν. Να κοιτάξεις πίσω τις αναμνήσεις σου, να δεις τον μπαμπά σου, να δεις τη σχέση σας στο βάθος των χρόνων, να αναγνωρίσεις ότι είναι κι εκείνος άνθρωπος όπως κι εσύ με ατέλειες και προτερήματα που μπορεί να έχουν ορίσει και τη δική σου προσωπικότητα. Ο μπαμπάς σου είσαι εν μέρει κι εσύ και όσο μεγαλώνεις διαπιστώνεις ότι οι ομοιότητές σας σάς ενώνουν και σας προκαλούν και τους μεγαλύτερους «πονοκεφάλους». Κι ο μπαμπάς σου, αν ανήκεις στα τυχερά παδιά αυτού του κόσμου, πάντα θα είναι αγάπη. Οι διάσημες γυναίκες που θα δεις παρακάτω να μιλούν για τους δικούς τους μπαμπάδες, επιβεβαιώνουν.
Οι δημοσιογράφοι Αναστασία Γιάμαλη και Ναταλία Αργυράκη και οι ηθοποιοί Δανάη Μιχαλάκη και Μελίνα Κόντη, μιλούν στο LadyLike για τους μπαμπάδες τους. Πώς ο Μάκης επηρέασε το γούστο της Αναστασίας Γιάμαλη στη μουσική; Και γιατί ο «καχύποπτος» Γρηγόρης της Ναταλίας Αργυράκη πάντα δικαιώνεται; Πώς μία απόφαση που ο μπαμπάς της Δανάης Μιχαλάκη πήρε μαζί με τη μαμά της, έγινε το μεγαλύτερο δώρο στη δική της ζωή; Και τι δουλειά είχε η Μελίνα Κόντη να επιδιορθώνει καζανάκια με τον δικό της μπαμπά; Οι 4 διάσημες γυναίκες που μίλησαν στο LadyLike για τους μοναδικούς μπαμπάδες τους θα σου απαντήσουν σε όλα τα παραπάνω. Αυτά είναι τα δικά τους λόγια.
Αναστασία Γιάμαλη: «Όσο μεγαλώνει ο μπαμπάς μου γίνεται καλύτερος»
Αγγελική Καλαμαρά/Ladylike.gr
«Ως γυναίκα εργαζόμενη στην ενημέρωση θα ήθελα να μου έρχεται ο δικός μου μπαμπάς στο μυαλό όταν ακούω αυτή τη λέξη, αλλά, δυστυχώς, στο άκουσμα της λέξης “μπαμπάς” ή “πατέρας” σκέφτομαι και πάρα πολλές τρομακτικές υποθέσεις. Αλλά αν μιλήσω για τον δικό μου μπαμπά αισθάνομαι ότι είναι ένα μεγάλο κολάζ πραγμάτων που στην ενήλικη ζωή μου και στην ωριμότητά του, το τελικό πρόσημο είναι θετικό.
Όπως και να έχει για τις γυναίκες ο μπαμπάς είναι η πρώτη τους επαφή με τους άντρες, με κάτι που εκείνες δεν είναι. Σε μεγάλο βαθμό όλες οι μετέπειτα σχέσεις- ιδίως όταν μιλάμε για γυναίκες που δεν έχουν δουλέψει πολύ με τις εαυτές τους- είναι μία αναπαραγωγή είτε των ελλειμμάτων, είτε των θετικών αυτής της σχέσης που είχαν ως κόρες με τον μπαμπά τους. Αν φύγουμε από το κλισέ ότι οι κόρες έχουν αδυναμία στον μπαμπά και οι γιοι έχουν αδυναμία στη μαμά, βλέπουμε μετέπειτα ένα μοτίβο που επαναλαμβάνεται. Εξαρτάται από εμάς μετά αν θα κάνουμε ένα βήμα πίσω για να κόψουμε αυτή την κακή επανάληψη ή για να ξεδιαλέξουμε τα θετικά.
Μοιάζω πάρα πολύ με τον μπαμπά μου στην όψη, οπότε η φράση “ίδια ο μπαμπάς σου είσαι” ήταν ο κανόνας καθώς μεγάλωνα. Το άκουγα όποτε με έβλεπαν μαζί με τον μπαμπά μου ή όταν με έβλεπαν από την οικογένεια της μαμάς μου, καθώς οι γονείς μου ήταν χωρισμένοι. Νομίζω ότι έχω πάρει και από τους 2 χαρακτηριστικά και συμπεριφορές. Ωστόσο, το επικοινωνιακό και φιλικό του χαρακτήρα μου είναι σίγουρα του μπαμπάκα μου. Ο μπαμπάς μου ήταν και παραμένει η ψυχή του πάρτι. Τα αυστηρά κομμάτια είναι της μαμάς μου».
«Δεν θα υποκριθώ ότι δεν υπήρχαν συγκρούσεις ή δυσκολίες στην εφηβεία μου στη σχέση μου με τον μπαμπά μου, ακριβώς επειδή ο μπαμπάς μου ήταν προϊόν της εποχής του κι εγώ της δικής μου κι αυτονόητα υπήρχαν εντάσεις».
Όσο όμως μεγαλώνει ο μπαμπάς μου -κι αυτό είναι που με με κάνει περισσότερο περήφανη για εκείνον- γίνεται καλύτερος. Γίνεται πιο ουσιαστικά φροντιστικός, αφήνει χώρο σε μένα να πάρω τις δικές μου αποφάσεις και προσπαθεί να είναι εκεί σαν κυματοθραύστης και σαν αγκαλιά. Κι αυτό του το πιστώνω.
Αναστασία Γιάμαλη
Αυτό που επίσης σίγουρα του οφείλω είναι το καλό μου γούστο στη μουσική. Ήταν και παραμένει συλλέκτης βινυλίων, λάτρης της μουσικής κι αυτός ήταν ο τρόπος μας να επικοινωνούμε στον κοινό μας χρόνο. Φρόντιζε να ακούσουμε ό,τι μου άρεσε και μετά ερχόταν με τη δική του πρόταση που ήταν κι αυτό που τελικά μου έμεινε. Έτσι έμαθα να σημαίνουν κάτι για μένα ο Χατζιδάκις, ο Θεοδωράκης, ο Μαρκόπουλος, να αποκτήσουν και προσωπικό νόημα.
Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που προωθούσε πολύ τη συζήτηση. Προφανώς υπήρχαν και εμπεδωμένες θέσεις και στερεοτυπικές αντιλήψεις, που τότε με δυσκόλευαν αλλά με την κουβέντα, οι γωνίες κάπως αμβλύνονταν. Στη δική μου ενηλικίωση και ωριμότητα, ο μπαμπάς μου ήταν εκεί ως ανοιχτός ακροατής και μετέπειτα προσεκτικός στο να μην αναπαράγει, ούτε στη δική του ζωή ούτε στην κοινή μας ζωή, πράγματα που κατάλαβε πόσο ενοχλητικά είναι στις γυναίκες της γενιάς μου σήμερα».
Αναστασία Γιάμαλη: «Για την ισότητα, μάλλον εγώ τον έμαθα περισσότερα απ’ όσα εκείνος σε μένα, αλλά έθεσε τον πήχη ψηλά στο να μην συμβιβάζομαι».
«Ο κύριος Μάκης, ο μπαμπάς μου, είναι ένας μεγάλος κύριος, προϊόν μιας εποχής που δεν επέτρεπε φεμινισμούς στις “πριγκίπισσες” κόρες. Ως φεμινίστρια στο σήμερα -και ως εκκολαπτόμενη στο τότε- προφανώς “κλωτσούσα” όταν δεν υπήρχε κατανόηση. Όσο μεγαλώνουμε κι οι 2, κατανοούμε τις διαφορετικές αφετηρίες. Καταλαβαίνω πόσο δύσκολο έχει υπάρξει αυτό το χάσμα για πολλές “κόρες” της γενιάς μου. Επιχειρώ κ εγώ την ρήξη με το παλιό και τη συμφιλίωση αναγνωρίζοντας τις διαφορετικές αφετηρίες. Τον αγαπώ για τη φροντίδα του, το άγχος του, το νοιάξιμο του, τις διορθώσεις του στα ελληνικά μου που ποτέ δεν θα φτάσουν τα άρτια δικά του και γιατί πια ξέρω πότε θα μπορούσε να πει κάτι και το κρατάει για να μην με ενοχλήσει. Α! Και γιατί θα κινήσει γη και ουρανό για να μου βρει την τέλεια μηλόπιτα».
Δανάη Μιχαλάκη: «Με τον μπαμπά μου είμαστε ίδιοι»
«Η πρώτη σκέψη στο άκουσμα της λέξης “μπαμπάς” είναι ότι είναι ο πρώτος άντρας που αγαπάει ένα κορίτσι. Μόνο χαρά μού προκαλεί αυτή η λέξη στη σκέψη του πατέρα μου. Είναι αγάπη άνευ όρων, ασφάλεια κι ένα μεγάλο πρότυπο.
Με τον μπαμπά μου είμαστε ίδιοι, στον τρόπο που μιλάμε στην τρέλα που έχουμε κι οι 2, είμαστε παιδάκια. Για 2 λεπτά να μας ζήσει κανείς θα πει “είστε ίδιοι”, οι χαρακτήρες μας μοιάζουν πολύ. Είναι και το πρώτο πράγμα που μου λένε όταν μας βλέπουν μαζί και αυτό που λέω κι εγώ πρώτα σε όλους για εκείνον».
Δανάη Μιχαλάκη: «Δεν μπορεί να κρυφτεί ο ένας από τον άλλο, και ξέρεις, αυτή η ομοιότητα καμιά φορά φέρνει και μεγάλες συγκρούσεις».
Αλλά το κύριο χαρακτηριστικό του είναι πως είναι παιδί. Κι είναι ένα χαρακτηριστικό που νομίζω θα έπρεπε να έχουμε όλοι. Προσπαθώ να το διατηρώ αυτό στη ζωή μου, χωρίς να το κάνω επίτηδες, έτσι μου βγαίνει. Έχω δει πόσο καλά λειτουργεί σε εκείνον γι’ αυτό λέω ότι θα ήταν ωραίο να ήμασταν κι όλοι έτσι.
Το ότι ο μπαμπάς μου πήρε την απόφαση να αφήσει την Αθήνα και μαζί με τη μαμά μου να θυσιάσουν ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της δουλειάς και της ζωής που είχαν εδώ για να πάνε στη Σύρο, είναι το καλύτερο δώρο που μας έκαναν σε μένα και τον αδερφό μου.
NDP Photo
Είναι ένα αξιοζήλευτο χαρακτηριστικό αυτό, το ότι δεν φοβήθηκαν να πάρουν το ρίσκο. Μπορεί να είχε και μία δόση τρέλας μέσα αλλά ήταν ωραία τρέλα κι ήταν πιο πολύ μία απόφαση που πήραν για εμάς. Αυτή η όμορφη θυσία που έκαναν μόνο σε καλό τους βγήκε κι εγώ δεν θα πάψω ποτέ να είμαι ευγνώμων γι’ αυτήν.
Μεγαλώνοντας εκτιμώ περισσότερο αυτή την απόφαση. Στη φάση που είμαι τώρα, δεν έχω χαρεί τόσο πολύ τη δουλειά μου για να πω ότι θα έκανα κι εγώ κάτι τέτοιο. Θα ήθελα η κόρη μου, η Έλλη, να μεγαλώσει όπως μεγάλωσα εγώ, αλλά οι γονείς της είμαστε και οι 2 ηθοποιοί, άρα δεν θα είχαμε κάποιο φοβερό μέλλον σε ένα νησί. Οπότε το εκτιμώ ακόμα περισσότερο μπορώντας να μπω τώρα κάπως στη θέση του».
«Με τον μπαμπά μου μας ένωσε ακόμα περισσότερο το ότι έγινα κι εγώ ηθοποιός. Όσο περνάνε τα χρόνια που είμαι κι εγώ στον χώρο, μπορώ να καταλάβω πιο πολύ το επάγγελμά του».
«Πάντα μάς άρεσε να πηγαίνουμε μαζί θέατρο και να μιλάμε γι’ αυτό που είδαμε, ενώ ήταν υπέροχο και το ότι δουλέψαμε μαζί. Πηγαίναμε μαζί στο γύρισμα, κάναμε μαζί σκηνές, ήταν μία ξεχωριστή εμπειρία.
Είναι μία πολύ μεγάλη κουβέντα για μένα, το τι με έμαθε για την ισότητα ο πατέρας μου. Δεν είναι ότι με κάθισε κάτω να μου κάνει κάποια κουβέντα γι’ αυτό. Απλά είδα και βλέπω πώς φέρεται στη μαμά μου, πράγμα που είναι πολύ σημαντικό για μένα, γενικά. Το πώς φέρεται ο μπαμπάς στη μαμά και η μαμά στον μπαμπά είναι το παράδειγμα που δίνεις στο παιδί.
Μεγάλωσα, λοιπόν, σε ένα σπίτι με ισότητα. Δεν έβλεπα να κάνει όλη την ώρα δουλειές η μαμά μου και ο μπαμπάς μου να κάθεται. Έβλεπα και τους 2 να ασχολούνται με όλα: και με εμάς και με το σπίτι και με τις δραστηριότητες που είχαμε. Κι όλο αυτό έγινε πολύ αβίαστα. Το ίδιο λοιπόν θέλω και για την δική μου κόρη».
Ναταλία Αργυράκη: «Ο μπαμπάς μου μού υπενθυμίζει ότι η αγάπη είναι το παν χωρίς να μου το λέει»
«Η πρώτη εικόνα που μου έρχεται στο μυαλό όταν ακούω τη λέξη “μπαμπά” είναι ο Γρηγόρης -ο μπαμπάς μου- και το αγαπημένο μου φαγητό, οι πατάτες με αυγά, το μόνο που του ζητάω όποτε πηγαίνω στο πατρικό μου, στο Λουτράκι. Χωρίς να μπορώ να το εξηγήσω ή να καταλάβω το “κόλπο”, φτιάχνει τις ωραιότερες πατάτες που έχεις φάει ποτέ. Και δεν μπορεί κανείς άλλος να τις πετύχει έτσι. Επίσης έχω εικόνα τον μπαμπά μου στη βέσπα του, να έρχεται από τη λαϊκή, να κάνει τις καλύτερες βουτιές με το κεφάλι, που εγώ δεν έμαθα ποτέ, και να ταξιδεύει με το ζόρι και γκρινιάζοντας, αεροπορικώς μαζί μας στις Κάννες και στη Βενετία, και τελικά να περνάει καταπληκτικά.
Όταν μιλάω για τον μπαμπά μου στους φίλους μου το πρώτο που θα πω για εκείνον είναι ότι είναι υπερβολικός, όπως και όλοι μας τελικά σε αυτή την οικογένεια, και καχύποπτος. Όταν φυσάει, για παράδειγμα, τα 5 μποφόρ, στα λεγόμενα του Γρηγόρη, είναι τουλάχιστον 70! Και ένας ηλικιωμένος, είναι τουλάχιστον 103-104 ετών! Οι φίλοι μου τον συμπαθούν ανεξαιρέτως. Ως προς την καχυποψία, οφείλω να πω, πως σχεδόν πάντα, έχει δίκιο. Μια φίλη της αδερφής μου, της είπε κάποτε πάνω σε μια συζήτηση που έκαναν για τον μπαμπά μου, και μια άποψη που είχε για ένα ζήτημά τους: “Καλά τα λέει ο μπαμπάς σου. Δικηγόρος είναι;”. Για να λάβει την απάντηση: “Όχι, καχύποπτος”.
Ναταλία Αργυράκη: «Στην οδήγηση και στο παρκάρισμα, είναι το πρώτο που μου λένε ότι του μοιάζω. Στο νεύρο, επίσης. Αλλά και στο γεγονός ότι προσπερνάω ό, τι κι αν με έχει στεναχωρήσει και πάω παρακάτω. Δεν το κρατάω να με τυραννήσει. Και ο Γρηγόρης είναι έτσι ακριβώς. Προχωράει παρακάτω».
Μεγαλώνοντας είμαστε ακόμη πιο κοντά με τον μπαμπά μου, μιλάμε καθημερινά στο τηλέφωνο, και αυτή είναι η πιο σταθερή στιγμή της μέρας. Έχω εκτιμήσει αυτά του τα χαρακτηριστικά, τη σταθερότητα του, το ότι για πάντα είμαστε οι προτεραιότητα του, απολαμβάνω που διαβάζει τα εγγόνια του -της αδερφής μου τα παιδιά- Ιστορία, που μου υπενθυμίζει ότι η αγάπη είναι το παν χωρίς να μου το λέει. Παράλληλα, όταν περνάμε αρκετές μέρες μαζί, τσακωνόμαστε και συχνότερα, ακριβώς γιατί μοιάζουμε στην ένταση, στις αντιδράσεις, στο νεύρο. Και μετά το ξεχνάμε.
Ναταλία Αργυράκη
Στη δική μας οικογένεια είμαστε 4 γυναίκες και ένας άντρας, ο μπαμπάς μου. Πάντα είχαμε συμμαχία εμείς οι 3 αδερφές και η μαμά μου, πάντα είχαμε παρέα, πάντα είχαμε υποστήριξη. Δεν αισθάνθηκα ποτέ ότι δεν υπάρχει ισότητα σε κάτι, και όχι μόνο γιατί υπερτερούσαμε αριθμητικά. Σίγουρα δεν θυμάμαι να μας είπε ποτέ ότι “αυτό δεν είναι για κορίτσια”. Το μεγαλύτερο μάθημα όμως το πήρα από τη σχέση που είδα να έχει με τη μητέρα μου, μια γυναίκα δυναμική, έξυπνη, αποφασιστική, και με πολλά ενδιαφέροντα. Καμιά φορά, όταν δυσκολεύομαι στις προσωπικές μου σχέσεις και μου λένε ότι “είμαι πολύ δυναμική” ή ότι “τρομάζω τους άντρες, τού λέω “εσύ, πώς επέλεξες τόσα χρόνια πριν, σε μια άλλη εποχή, μια γυναίκα δυναμική και επιτυχημένη και με άποψη κλπ.;”».
«Εγώ δεν ξέρω τι του έμαθα για την ισότητα, σίγουρα όμως το ότι μεγάλωσε κόρες, τον έμαθε να κατανοεί τις γυναίκες -ή έστω να προσπαθεί».
Μελίνα Κόντη: «Ο μπαμπάς μου ήταν και είναι ακόμα οδηγός για τη ζωή μου»
«Για μένα η λέξη “μπαμπάς” είναι συνυφασμένη με τη λέξη “οδηγός”. Είναι η πρώτη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό γιατί ο μπαμπάς μου ήταν και είναι ακόμα οδηγός για τη ζωή και την προσωπικότητά μου. Η δεύτερη λέξη είναι “παντογνώστης” γιατί είναι ένας άνθρωπος που πραγματικά έχει όλες τις απαντήσεις, έχει πάρα πολλές γνώσεις, μπορεί να φτιάξει τα πάντα και να βρει λύση για κάθε πρόβλημα. Σπάνια τον ακούω να μου λέει “Δεν ξέρω” γιατί ακόμα κι όταν δεν ξέρει κάτι θα μπει στη διαδικασία να το μάθει και θα το καταφέρει».
Μελίνα Κόντη: «Η λέξη που μου έρχεται στο μυαλό όταν ακούω τη λέξη “μπαμπάς” είναι “αγάπη” για την αγάπη που μου έχει και του έχω, αγάπη απόλυτη, ανυπέρβλητη και απεριόριστη».
«Ο μπαμπάς μου είναι ψηλός και αρκετά ψαρωτικός όταν τον βλέπεις πρώτη φορά, έχει αυτή την ενέργεια. Όταν αρχίζεις και του μιλάς διαπιστώνεις ότι έχει πάρα πολλές ιστορίες και πολύ χιούμορ. Οπότε όταν τον συστήνω στους φίλους μου στην αρχή νιώθουν δέος αλλά μετά νιώθουν πολύ άνετα. Είναι πολύ cool μπαμπάς, τόσο που ακόμα κι εγώ τον νιώθω και φίλο μου παρόλο που είναι ο μπαμπάς μου, μπορώ να συζητήσω τα πάντα μαζί του.
Ήμουν πολύ κοντά και με τον μπαμπά μου και με τη μαμά μου μεγαλώνοντας. Ο μπαμπάς μου ήταν εξίσου παρών με τη μαμά μου στο σπίτι. Με έχει μάθει πολλά πράγματα ο μπαμπάς μου, ένα από τα πιο σπουδαία είναι το ότι με έμαθε να είμαι ικανή κι αυτάρκης σε πρακτικά θέματα, έχουμε περάσει πολύ χρόνο μαζί έτσι. Δηλαδή μου έλεγε “Μελίνα, έχει χαλάσει το καζανάκι, έλα να δεις πώς φτιάχνεται” ή “Μελίνα, πάω να αλλάξω τα τακάκια στο αυτοκίνητο, έλα να δεις πώς γίνεται αυτό”. Έφτιαχνε ό,τι χαλούσε στο σπίτι και με είχε μαζί και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μη διαχωρίζω στο μυαλό μου τις δουλειές σε “γυναικείες” και “αντρικές”.
Μελίνα Κόντη
Με έμαθε ότι μπορώ να κάνω τα πάντα και ότι δεν έχω ανάγκη κανέναν, μου έδειξε πώς να είμαι πρακτικά ανεξάρτητη και πώς να μην με περιορίζει κανένα στερεότυπο».
«Με έχει μάθει τα πάντα σε βαθμό που πρέπει να υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι είναι εντάξει και να ζητήσω βοήθεια για κάτι και να μου πω “Μελίνα, εντάξει το ξέρουμε ότι μπορείς και μόνη σου, αλλά δεν χρειάζεται”».
«Μου λένε ότι είμαι ίδια ο μπαμπάς μου επειδή είμαι πολύ αυστηρή, γιατί είμαι και τελειομανής σαν εκείνον. Είναι αδέκαστος όταν ζητήσεις τη γνώμη του και αυτό το έχω κι εγώ, απλώς εγώ προσπαθώ να το κάνω λίγο πιο μαλακά. Αλλά όταν κρίνουμε είμαστε ίδιοι και λέμε την αλήθεια, γι’ αυτό τον εμπιστεύομαι απόλυτα όταν θέλω τη γνώμη του, γιατί μπορεί να είναι αυστηρός αλλά δεν θα μου χαϊδέψει τα αυτιά.
Μεγαλώνοντας καταλαβαίνω περισσότερο ότι του λείπω. Με βλέπει λιγότερο γιατί δουλεύω πολύ, μιλάμε όμως και κάνουμε βιντεοκλήσεις, αλλά δεν ζούμε πια στο ίδιο σπίτι. Του λείπω αλλά δεν μου το λέει πολύ μάλλον για να μην με στενοχωρεί. Το καταλαβαίνω όμως με το που τον βλέπω».
