H Βιολέτα Ίκαρη ταυτίστηκε κεραυνοβόλα με ένα «Πορτοκάλι»
- 24 ΦΕΒ 2022
Η πρώτη μας «χειραψία» με τη Βιολέτα Ίκαρη έγινε με το «Έλα και ράγισε τον κόσμο μου». Η χαρακτηριστική φωνή της εντυπώθηκε μέσα μας ως ένα κελάηδισμα που φέρει πάνω τους μνήμες, εμπειρίες και συναίσθημα βαθύ.
Η Βιολέτα Ίκαρη με βήματα σταθερά προσεκτικά καταφέρνει να ξεχωρίζει για τις επιλογές της. Τη συναντάμε με αφορμή τον νέο της δίσκο, «Πορτοκάλι», ο οποίος κυκλοφορεί από τη Walnut Entertainment σε μουσική και στίχους του Νίκου Ξύδη. Η παρουσίαση θα γίνει στις 2 Μαρτίου στη Μουσική Σκηνή «Σφίγγα».
Η Βιολέτα Ίκαρη μάς μιλά για τις μουσικές επιρροές της, για τις στιγμές της επί σκηνής που δεν θα ξεχάσει ποτέ και για τους ανθρώπους που τη στήριξαν και τη στηρίζουν.
Αυτό που σας έσπρωξε στη σύνθεση μουσικής ήταν η ανάγκη για έκφραση. Ισχύει ακόμα και σήμερα αυτό ή νιώθετε πώς κάτι έχει διαφοροποιηθεί μέσα σας;
Το κίνητρο είναι πάντα η ανάγκη μου για έκφραση και επικοινωνία είτε γράφω, είτε τραγουδάω, αν και το δημιουργικό κομμάτι, εν τέλει, συνήθως το κρατάω για τον εαυτό μου. Γι’ αυτό και μου είναι αδύνατον, μέσα από τα τραγούδια που μου δίνονται, να πω πράγματα που δεν νιώθω.
Γιώτα Εφραιμίδου
Ποιοι σας στήριξαν στα πρώτα σας βήματα;
Οι ακριβοί μου φίλοι με ενθάρρυναν να ξεκινήσω την ενασχόλησή μου με το τραγούδι και οι ίδιοι με στηρίζουν ακόμα και σήμερα, όπως και αγαπημένοι καλλιτέχνες που είχα την τύχη να συνεργαστώ μαζί τους από το δισκογραφικό μου ξεκίνημα, που ήταν ο Γιάννης Μηλιώκας, ο Νίκος Ζιώγαλας και ο Διονύσης Τσακνής. Οι δύο πρώτοι μου έδωσαν και από ένα υπέροχο τραγούδι και όλοι τους ήταν σημαντικοί δάσκαλοι και αρωγοί για μένα.
Ποιες μουσικές στιγμές που ζήσατε τα τελευταία χρόνια θα ξεχωρίζατε;
Σίγουρα μία από τις πιο σημαντικές στιγμές για μένα ήταν τον Ιούνιο του 2017, όταν ο Διονύσης Σαββόπουλος με κάλεσε στο Καλλιμάρμαρο, στην παράστασή του «Ζη το Ελληνικό τραγούδι». Τη στιγμή που βγήκα στη σκηνή για να πω το παραδοσιακό τραγούδι «Με γέλασαν μια χαραυγή» δεν θα την ξεχάσω.
Και μία ακόμα εμπειρία που δεν θα ξεχάσω ήταν τον Ιούνιο του 2018 όταν βγήκα στο Ηρώδειο να τραγουδήσω Λευτέρη Παπαδόπουλο, μπροστά στον ίδιο και σε μία λαοθάλασσα, με τις οδηγίες και την ευχή του Γιώργου Νταλάρα.
Ποιες είναι οι μουσικές επιρροές σας; Πώς διαμόρφωσαν την καλλιτεχνική σας ταυτότητα;
Επειδή μπήκα στο τραγούδι σε πολύ μικρή ηλικία, ουσιαστικά έμαθα τα τραγούδια και τους δημιουργούς τους μέσα από τη δουλειά, συγκεκριμένα μέσα από το ικαριώτικο πανηγύρι. Ήμουν πολύ τυχερή γιατί η μουσική γκάμα των πανηγυριών μας είναι πολύ μεγάλη και εντρύφησα στο παραδοσιακό τραγούδι, αλλά και στο λαϊκό, το ρεμπέτικο και το σμυρναίικο τραγούδι.
Επειδή τα παιδιά της ηλικίας μου άκουγαν περισσότερο τη ροκ μουσική, έμαθα και αγάπησα και το ροκ και παράλληλα με το πανηγύρι, τραγούδαγα σε ροκ μπάντες.
Οπότε οι επιρροές μου και οι αγάπες μου στη μουσική είναι πολλές και αυτό που προσπαθώ να κάνω είναι να σμίξω όλα αυτά τα ακούσματα, φτιάχνοντας τον δικό μου ήχο. Δύσκολο, αλλά νομίζω πως είμαι σε καλό δρόμο.
Τι είναι αυτό που σας μαγεύει στη βυζαντινή μουσική, την οποία και έχετε σπουδάσει;
Η ευχέρεια που σου δίνει στα γυρίσματα της φωνής και στον αυτοσχεδιασμό, αλλά και οι πολυφωνίες με τα «ίσα» μου δημιουργούν αίσθημα κατάνυξης.
«Τα όπλα μου στην τέχνη είναι οι απώλειές μου», είχατε δηλώσει σε παλαιότερη συνέντευξή σας. Θα θέλατε να εμβαθύνουμε λίγο παραπάνω;
Λογικά θα ήθελα να πω ότι οι απώλειές μου με έχουν κάνει να μπορώ να αντιλαμβάνομαι την προσωρινότητά μου στη ζωή και στην τέχνη μου. Να πατάω στο χώμα, να βηματίζω με σεβασμό και κατ’ επέκταση να προσέχω όσο μπορώ τις επιλογές μου.
Επίσης οι απώλειές μου, που είναι ανοιχτές πληγές, διατηρούν την ευαισθησία μου η οποία είναι ένα από τα σημαντικότερα όπλα όσων υπηρετούν τη μουσική.
Αν όμως αναφερόμουν στη δημιουργία, η αλήθεια είναι πως πολλά από αυτά που έχασα, μου βγήκαν σε τραγούδια, πενθώ δημιουργώντας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δημιουργώ μόνο όταν πενθώ ή ότι δεν έχω άλλο τρόπο να πενθήσω.
Γιώτα Εφραιμίδου
Το «Έλα και ράγισε τον κόσμο μου» σηματοδοτεί μια διαρκή ανάγκη για αλλαγή. Τι θα προσδοκούσατε να αλλάξει στην κοινωνία που ζούμε;
Προσδοκώ η ενσυναίσθηση να βγει σε φάρμακο που θα παρέχεται δωρεάν, όπως βέβαια θα έπρεπε να παρέχονται όλα τα φάρμακα.
«Ο Διγενής στο Πέραμα» είναι ένα τραγούδι που σας σημάδεψε;
Ο Διγενής στο Πέραμα είναι ένα τραγούδι σε στίχους του Δημήτρη Λέντζου και σε μουσική του Βαγγέλη Μαχαίρα, αφιερωμένο στη μνήμη του Παύλου Φύσσα. Είναι τιμή μου που το τραγούδησα.
Με σημάδεψε η δολοφονία ενός νέου από το χέρι του φασισμού, ενώ ο ίδιος διεκδικούσε το αυτονόητο δίκαιο, παίρνοντας θέση κόντρα στον φασισμό. Είναι ήρωας και η μνήμη του δεν πρέπει να ξεθωριάσει, πρέπει να μείνει ανεξίτηλη. Ο λαός που βαλτώνει είναι ο λαός που ξεχνάει.
Η συνεργασία με τον Νίκο Ξύδη πώς προέκυψε;
Το Νίκο τον γνώρισα μέσα από τη συνεργασία μου με την Ελένη Βιτάλη, στην παράσταση «Η βεγγέρα της Ελένης». Ήταν μαέστρος της μπάντας ΤΖΟΥΜ που συνόδευε την Ελένη. Κάποια στιγμή μου έκανε την πρόταση να ακούσω κάποια από τα τραγούδια του μήπως έπαιρνα ένα-δυο για την επερχόμενη δουλειά μου.
Όταν μου παρουσίασε τα τραγούδια του, δεν ήξερα ποιο να πρωτοδιαλέξω και ύστερα έφερα εγώ την πρόταση για ολόκληρο album. Μετά από μακρόχρονη μελέτη και συναντήσεις επί συναντήσεων προέκυψε το «Πορτοκάλι» μας.
Τι έχουμε να περιμένουμε από το νέο σας δίσκο «Πορτοκάλι»;
Είναι ένα album που αποτελείται από έντεκα τραγούδια σε στίχους και μουσικές του Νίκου Ξύδη, αλλά και ενορχήστρωση, ηχοληψία και παραγωγή δική του. Συγκινήθηκα πολύ από τα τραγούδια του Νίκου από το πρώτο κιόλας που άκουσα.
Όλα είναι βιωματικά, με έντονη λαϊκότητα, αλλά και ρομαντισμό στις μελωδίες και τους στίχους, με πινελιές παράδοσης και διονυσιασμού που συνδυάζονται με ροκ ήχους, άλλοτε διακριτικά και άλλοτε πιο έντονα.
Το «Πορτοκάλι» μοιάζει με τη ζωή και το αποτύπωμά της στην ψυχή μας, ξινό και γλυκό με την πικρή του φλούδα, γίνεται μέσο που με ταξιδεύει και σε δικές μου μνήμες γι’ αυτό ταυτίστηκα κεραυνοβόλα με το έργο.
