Όχι εγώ, μια φίλη μου, θέλει έναν νεότερο άντρα, αλλά φοβάται τι θα πει ο κόσμος. Τι να κάνει;
- 26 ΝΟΕ 2025
Όχι εγώ, μια φίλη μου, γνώρισε πριν λίγους μήνες έναν άντρα που της θύμισε πώς είναι να σε θέλουν. Εκείνη 45, εκείνος 33. Από την πρώτη στιγμή υπήρχε χημεία, γέλιο, μια ανεπιτήδευτη άνεση. Μαζί του νιώθει ξανά ελαφριά, θηλυκή, επιθυμητή. Όμως νιώθει ένα μόνιμο “αλλά”.
“Όταν είμαστε οι δυο μας, όλα είναι υπέροχα”, λέει. “Αλλά όταν βγαίνουμε έξω, νιώθω τα βλέμματα. Νιώθω ότι πρέπει να αποδείξω πως ‘κολλάμε’. Φοβάμαι τι θα πουν οι άλλοι, ακόμη και οι φίλες μου. Κι αν εγώ μεγαλώσω πιο γρήγορα; Κι αν εκείνος ξυπνήσει μια μέρα και θελήσει κάτι πιο ‘κανονικό’; Μήπως ζω μια φαντασίωση που δεν έχει μέλλον;” Δεν είναι ότι δεν (τον) θέλει, είναι ότι φοβάται. Φοβάται τη διαφορά ηλικίας, φοβάται την κρίση των άλλων, φοβάται το πώς θα κρατήσει κάτι τόσο όμορφο όταν εκείνη νιώθει ότι “τρέχει” λίγο πιο μπροστά στη ζωή. Μήπως η ανησυχία της είναι πραγματική ή απλά βασίζεται στα κοινωνικά στερεότυπα που κουβαλάει; Μπορεί να “επιτρέψει” στον εαυτό της να ζήσει αυτή τη σχέση, χωρίς ενοχές και φόβο;
Απαντά η ψυχολόγος/ ψυχοθεραπεύτρια, Αγγελική Τζάνου:
Αγαπητή φίλη της φίλης,
Αυτό που περιγράφεις είναι ένα κοινωνικό-ερωτικό-υπαρξιακό σταυροδρόμι στο οποίο πολλές γυναίκες φτάνουν, όταν μία συνάντηση ενεργοποιεί μια πλευρά τους που είχαν αφήσει στο αθόρυβο. Ειδικά όταν υπάρχει διαφορά ηλικίας. Σχετικά με την ηλικία, το αφήγημα της κοινωνίας είναι πως “ σε μία σχέση η γυναίκα πρέπει να είναι μικρότερη, πιο φρέσκια, πιο ανάλαφρη και σίγουρα γόνιμη.”
Αυτό που ζει η φίλη, είναι μια εσωτερική σύγκρουση ανάμεσα στο βίωμα και στο σύστημα πεποιθήσεων. Ανάμεσα σε αυτό που της συμβαίνει στο σώμα της και σε αυτό που της ψιθυρίζει η κοινωνία.
Δυστυχώς δεν είναι σπάνιες τέτοιους είδους εσωτερικές συγκρούσεις και σίγουρα είναι επώδυνες.
Υπάρχει εδώ είναι θέμα ορίου. Μιλώ για το όριο της επαφής, δηλαδή της στιγμής που εγώ είμαι εγώ, εσύ είσαι εσύ, και συναντιόμαστε χωρίς να χρωματίζει τη σχέση μας η εσωτερικευμένη ματιά “των άλλων”. Κάθε φορά που λέει “όταν είμαστε οι δυο μας είναι υπέροχα, αλλά…”, αυτό το “αλλά” είναι η ρωγμή στο όριο: εκεί που η επαφή με τον άλλον παρεμβάλλεται από το βλέμμα της κοινωνίας, των φίλων, της φωνής μέσα της που λέει “εσύ είσαι 45, πρόσεχε”.
Οι φόβοι της είναι υπαρκτοί, καθώς είναι ιστορίες που έχουμε ακούσει χιλιάδες φορές ως γυναίκες. Αλλά άλλο η ιστορία που κληρονομήσαμε, κι άλλο η ιστορία που θέλουμε να ζήσουμε. Όταν μια σχέση σε κάνει να νιώθεις ζωντανή, επιθυμητή, ανάλαφρη, αυτό είναι δεδομένο προς διερεύνηση, είναι μία ευκαιρίας να γνωρίσεις κάτι ακόμη. Αν, μαζί με αυτό, εμφανίζεται και άγχος, μάλλον φταίει που αυτή η σχέση ακουμπά τις πιο εκτεθειμένες σου πεποιθήσεις.
Μπορεί να επιτρέψει στον εαυτό της να το ζήσει; Ναι, χρειάζεται όμως να δει ξεκάθαρα ποια πλευρά της μιλά κάθε φορά:
όταν χαμογελάει μαζί του = το βίωμα
όταν σκέφτεται “τι θα πούνε;” = η εσωτερικευμένη κοινωνική ματιά
όταν φοβάται ότι θα “ξεμείνει” = το κομμάτι της που έχει μάθει ότι η αξία της μειώνεται με τα χρόνια
όταν νιώθει ανάλαφρη = το κομμάτι της που θυμάται τον εαυτό της πέρα από ρόλους.
Ίσως να βρει ενδιαφέρουσες πληροφορίες αν ρωτήσει τον εαυτό της: με ποιον τρόπο θέλω να υπάρχω μέσα σε αυτή τη σχέση σήμερα;
Το μόνο “κανονικό” που αξίζει είναι αυτό που την κάνει να νιώθει αληθινή – όχι αυτό που αποδέχεται η γειτονιά.
Τι λέει γι’ αυτό, ο Άρης:
Αυτά που νιώθει η φίλη σου τα έχω ακούσει και τα έχω ζήσει, γιατί έχω τη χαρά να είμαι σε σχέση με μια γυναίκα 16 χρόνια μεγαλύτερή μου. Αυτό το “μαζί είμαστε τέλειοι, αλλά…” μπορεί να γίνει κάποια στιγμή και ο “τρίτος άνθρωπος” μέσα στη σχέση. Εμένα, η διαφορά ηλικίας δεν με τρόμαξε ποτέ. Εκείνη όμως ένιωθε ακριβώς αυτά που λες: ανασφάλεια, φόβο, αβεβαιότητα για το μέλλον. Την άκουγα. Και κάθε φορά τής έλεγα (και της λέω) το ίδιο: Εγώ σε διάλεξα. Εσένα. Τώρα. Όχι τον αριθμό της ηλικίας σου. Όχι τις προσδοκίες των άλλων. Όχι τις ταμπέλες. Δεν είμαστε ό,τι λένε οι άλλοι. Είμαστε αυτό που χτίζουμε μαζί.
Ξέρεις τι θα πει πραγματικά αγεφύρωτη διαφορά ηλικίας; Να είσαι δίπλα σε άνθρωπο που δεν σε βλέπει, δεν σε θέλει, δεν σε σέβεται.
Εκεί αρχίζει να φαίνεται η ανισότητα, όχι στα χρόνια, αλλά στην ανισορροπία. Άλλωστε οι άλλοι πάντα θα έχουν κάτι να πουν. Αν ήταν αυτό το κριτήριο, κανείς δεν θα έκανε τίποτα από αυτά που θέλει πραγματικά. Αν η φίλη σου θέλει μέλλον με αυτόν τον άντρα, χρειάζεται να του δώσει παρόν. Ας ζήσει. Ας νιώσει. Ας επιτρέψει στον εαυτό της αυτή την ευτυχία και το “τι θα γίνει μετά”, θα το λύσουν μαζί, όταν έρθει η ώρα.
