Έλενα Όλγα Χρηστίδη: Καταγγέλλει ομοφοβική επίθεση που δέχτηκε στη Θεσσαλονίκη
- 10 ΝΟΕ 2025
Οι ψυχολόγοι και συνιδρύτριες της ΜΚΟ Orlando LGTB+, Έλενα Όλγα Χρηστίδη και Νάνσυ Παπαθανασίου μάλλον δεν περίμεναν ότι μία αγκαλιά τους στον δρόμο στη Θεσσαλονίκη θα τις έφερνε αντιμέτωπες με μία ομοφοβική επίθεση. Κανείς δεν περιμένει άλλωστε ότι μία αγκαλιά μπορεί να προκαλέσει βία. Κι όμως συμβαίνει ξανά και ξανά και συνέβη και πάλι στη Θεσσαλονίκη του 2025.
Όπως έκαναν γνωστό με ανάρτησή τους στα social media η Έλενα Όλγα Χρηστίδη και η Νάνσυ Παπαθανασίου, δέχτηκαν επίθεση καθώς επέστρεφαν από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης αγκαλιασμένες στον δρόμο. Τότε άγνωστοι, μέσα από ένα αυτοκίνητο, τους πέταξαν νερό.
«Στην Ελλάδα του 2025, στη Θεσσαλονίκη, δύο λεσβίες/κουήρ άτομα πιαστήκαμε για λίγο αγκαλιά περπατώντας στον δρόμο. Ήταν αρκετό για να πετάξουν με φόρα νερά πάνω μας μέσα από ένα ανοιχτό παράθυρο αυτοκινήτου που πέρασε γρήγορα δίπλα μας και έφυγε, ενώ μας έβρισαν γελώντας», αναφέρουν αρχικά στην ανάρτηση.
Η Έλενα Όλγα Χρηστίδη και η Νάνσυ Παπαθανασίου συνέχισαν γράφοντας το αυτονότητο σχετικά με τις διακρίσεις και την ευκολία με την οποία τα άτομα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας γίνονται αποδέκτες βίαιων επιθέσεων:
«Αν εμείς, γυρνώντας από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, 2 λευκά άτομα, στερεοτυπικά “καλοντυμένα”, δεχτήκαμε με τόσο casual τρόπο μια χιλιοπαιγμένη ομοφοβική επίθεση τέτοιου τύπου στον δρόμο, τι να πούμε για τις τρανς συντρόφισσές μας, τα νεαρά κουήρια, τους μετανάστες ή/και τα άτομα που ασκούν σεξεργασία.
Είμαστε καλά και ήρεμες επί προσωπικού.
Αλλά η συλλογική μας οργή θα ξεχειλίζει όσο η ύπαρξη και μόνο στον δημόσιο χώρο, όλων των queer υποκειμένων, τίθεται υπό αμφισβήτηση και απειλή.
Ο λόγος που καταγράφουμε μια μικρή προσωπική εμπειρία στη συλλογική εμπειρία των πολλαπλών διακρίσεων σε βάρος όλων μας, είναι για να θυμόμαστε ότι όποιος δεν παίρνει θέση απέναντι σε όλα τα μέτωπα της επανοργάνωσης της ακροδεξιάς, αλλά διαλέγει μόνο κάποια από αυτά με όρους πολιτικών στρατηγικών, ψευδούς ιεράρχησης αναγκών ή κινηματικών συσχετισμών, έχει ευθύνη.
Για εμάς και τις κοινότητές μας το έργο είναι γνωστό, και η δύναμη θα βρίσκεται πάντα στις συλλογικές μας αντιστάσεις».
Αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που μία τέτοια επίθεση σημειώνεται και καταγγέλλεται στη Θεσσαλονίκη. Ήταν τον Μάρτιο του 2024 που ένας όχλος επιτέθηκε σε 2 queer άτομα στην πλατεία Αριστοτέλους. Η Ελλάδα εκείνη τη χρονιά είχε υιοθετήσει νομοθετικά την ισότητα στον γάμο, αλλά όπως δείχνουν αυτές οι επιθέσεις και επεσήμανε και το Pride του 2024 στο κεντρικό του σύνθημα «ένας νόμος δεν αρκεί». Ίσως αρκούσε η παιδεία, ίσως η ενσυναίσθηση, ίσως η πραγματική ενασχόληση της πολιτείας με τη βία που δέχεται κάθε ομάδα που χαρακτηρίζεται μειονότητα εκεί έξω. Σίγουρα μία ισότητα στα χαρτιά όσο κι αν είναι βέβαια απαραίτητη δεν λύνει το πρόβλημα. Η ουσιαστική θα έρθει όταν η αγκαλιά είναι απλά αγκαλιά ανεξάρτητα από το φύλο εκείνου που τη χαρίζει κι εκείνου που τη δέχεται.
Η αγάπη και οι εκφράσεις της δεν θα έπρεπε να βρίσκονται μαζί με τη βία στην ίδια πρόταση. Η αγάπη και οι εκφράσεις της θα έπρεπε να καταλύουν τη βία. Αλλά αυτή επιμένει σε μία νεοσυντηρητική πραγματικότητα να κάνει ξανά και ξανά την εμφάνισή της κάνοντας την ύπαρξη MKO όπως το Orlando LGBT+: Ψυχική Υγεία χωρίς Στίγμα, ακόμα πιο αναγκαία.
Για την έξαρση της βίας που δεν είναι μία φανταστική διαπίστωση, αλλά μία πραγματικότητα προς κάθε κατεύθυνση σύμφωνα με την επικαιρότητα που όλοι μας παρακολουθούμε, είχε μιλήσει η Έλενα Όλγα Χρηστίδη σε συνέντευξή της στη Μανίνα Ντάνου και το Ladylike.
«Η βία κοινωνικά εντείνεται όταν αλλάζει κάτι στο σύστημα ή δίνονται μάχες να αλλάξει κάτι στο σύστημα οι οποίες κεντρικά δεν δίνονται με τους σωστούς όρους. Παράδειγμα: Είναι απαραίτητο και έχουμε καθυστερήσει πολύ να μιλάμε για την έμφυλη βία, το κάνουμε τώρα όμως θα πρέπει να το κάνουμε περισσότερο και κυριότερα πιο βαθιά. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να δώσουμε και πιο έντονες ιδεολογικές μάχες μιλώντας για την έμφυλη βία. Όταν αποτυγχάνουμε να το κάνουμε αυτό με την ένταση και στο βαθμό που πρέπει, όταν τα επιχειρήματα είναι επιφανειακά, όταν οι λύσεις που προτείνουμε είναι μόνο τεχνικές και πρόσκαιρες και δεν πάνε στη ρίζα του προβλήματος, εκεί θα χάνουμε συνέχεια. Δεν μπορούμε να μιλάμε για την έμφυλη βία μόνο με τεχνοκρατικούς όρους, τύπου πρέπει το πρωτόκολλα να λέει αυτό ή εκείνο», σημείωνε.
«Μικρές ή μεγάλες επαναστάσεις καθημερινές μένουν ξεκρέμαστες, γιατί δεν τις πλαισιώνουμε ιδεολογικά. Κι εκεί έρχεται η πιο έντονη βία που βλέπουμε. Ανοίγει ένα ζήτημα που μπορεί να προκαλέσει πολλές αντιδράσεις και ενεργοποιεί συντηρητικά αντανακλαστικά και δεν δίνουμε τις απαραίτητες ιδεολογικές μάχες για αυτό οπότε έρχεται και μας χτυπάει σαν μπούμερανγκ», πρόσθετε.
Η βία είναι γύρω μας και ένα πρώτο βήμα για να την αντικρούσουμε είναι να την κατονομάζουμε κάθε φορά με την ίδια ένταση και την ίδια επιμονή. Ακριβώς όπως έκαναν η Έλενα Όλγα Χρηστίδη και η Νάνσυ Παπαθανασίου.
