Όχι εγώ, μια φίλη μου, νιώθει ότι ο άντρας της δεν τη θέλει πια όπως παλιά. Τι να κάνει;
- 13 ΑΥΓ 2025
Όχι εγώ, μια φίλη μου, είναι παντρεμένη εδώ και 18 χρόνια. Τα παιδιά της έχουν πια μεγαλώσει, και η καθημερινότητά τους έχει ηρεμήσει. Κι όμως, κάτι την τρώει μέσα της: ο άντρας της έχει αλλάξει. Δεν την αγγίζει όπως παλιά. Δεν την φιλάει στον ώμο όταν περνά από δίπλα της στην κουζίνα. Δεν την παίρνει αγκαλιά στον καναπέ. Δεν της πιάνει το χέρι στο σινεμά.
“Δεν έχουμε τσακωθεί”, μου λέει. “Δεν είναι ψυχρός, αλλά… είναι σαν να ‘έχει σβήσει το φως’ ανάμεσά μας. Και νιώθω ότι φταίω. Μήπως δεν του αρέσω πια; Μήπως δεν με θέλει;” Έχει αρχίσει να κρατά απόσταση κι εκείνη, για να μην νιώθει την απόρριψη τόσο έντονα, αλλά την πληγώνει καθημερινά. Τι γίνεται όταν περνάει ο καιρός, η σχέση γίνεται γάμος, οικογένεια και σιγά σιγά αποκτάτε μια ρουτίνα στην οποία ο σύζυγός σου μοιάζει να αδιαφορεί; Τι κάνεις όταν ο σύντροφός σου σταματά να σε αγγίζει;
-
-
- Απαντάει η ψυχολόγος/ ψυχοθεραπεύτρια, Αγγελική Τζάνου:
-
Όταν οι σχέσεις αλλάζουν με τον χρόνο, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι τελειώνουν. Αλλά ότι χρειάζονται άλλο βλέμμα.
Δεν είναι σπάνιο. Πολλοί άνθρωποι, μετά από χρόνια συμβίωσης, να κοιτάνε τον σύντροφό τους και να μην αναγνωρίζουν πια αυτό που υπήρχε κάποτε. Όχι επειδή χάθηκε, αλλά επειδή έχει μετακινηθεί – ίσως και θαφτεί – κάτω από στρώσεις καθημερινότητας, γονεϊκότητας, ρόλων που απορροφούν τόσο, που δεν αφήνουν χώρο για το “εγώ” και το “εμείς”. Η οικειότητα, αν δεν την ανανεώνεις, γίνεται ρόλος. Και οι ρόλοι δεν ακουμπάνε. Απλώς συνεργάζονται. Και κάπως έτσι, αρχίζεις να βλέπεις πιο καθαρά το κενό, μέσα από τις αποστάσεις.
Σε αυτές τις στιγμές, το πιο δύσκολο αλλά και το πιο ζωντανό, είναι να αναγνωρίσεις ότι κάτι έχει αλλάξει. Και να δεις τι θέση παίρνεις εσύ μέσα σε αυτό. Να επιλέξεις να σταθείς και να στηρίξεις, τον εαυτό σου και την σχέση, αντί να αποσυρθείς ή να κατηγορήσεις. Γιατί η σχέση δεν είναι κάτι που έχεις, αλλά κάτι που κάνεις κάθε μέρα, κάθε χρόνο, κάθε φορά που αλλάζετε και καλείστε να δείτε αν εξακολουθείτε να μπορείτε να συναντηθείτε στο τώρα.
Αυτό που συχνά δυσκολεύει, είναι ότι για να κοιτάξεις την απόσταση, χρειάζεται πρώτα να παραδεχτείς ότι υπάρχει και μπορεί να πονάει και μπορεί να μη φταίει κανείς – κι όμως, να φθείρει και τους δύο.
“Δεν σε νιώθω όπως πριν. Και δεν ξέρω αν είναι επειδή άλλαξες εσύ ή επειδή άλλαξα εγώ. Αλλά ξέρω ότι μου λείπει να είμαστε κοντά – με το σώμα μας, με τα λόγια μας, με το βλέμμα.”
Ίσως αυτό να φέρει άβολα πράγματα στην επιφάνεια. Αλλά εκεί αρχίζει να κινείται ξανά κάτι. Αντί να μένουμε πίσω στο “πώς ήμασταν τότε”, ερχόμαστε στο εδώ και τώρα στο “ποιοι είμαστε τώρα και πως μπορούμε να σχετιστούμε έτσι όπως είμαστε σήμερα”.
Οι σχέσεις δεν είναι υγιείς επειδή “έχουν περάσει πολλά μαζί” ή “για τα παιδιά”, αλλά όταν συνεχίζουν να συναντιούνται στις καθημερινές υποχρεώσεις, αλλά και στο βλέμμα, στην αφή, στην πρόθεση. Κι αυτό θέλει παρουσία. Θέλει και οι δύο να πάρουν το ρίσκο να φανούν και να συναντηθούν.
Στη θεραπεία ζευγαριών, συνήθως δεν ξεκινάμε με το “ποιος φταίει” αλλά με το: “Πώς υπάρχετε αυτή τη στιγμή μεταξύ σας;” Τι κάνει ο ένας όταν ο άλλος απομακρύνεται; Πώς αντέχετε τη σιωπή; Τι λέγεται και τι μένει απέξω; Και πιο κάτω απ’ όλα αυτά: Τι προσπαθεί να προστατέψει ο καθένας; Γιατί πίσω από την απόσταση, συνήθως υπάρχει ένα κομμάτι που φοβάται να πληγωθεί. Κι όταν κι οι δύο στέκονται πίσω από αυτόν τον φόβο, τότε η σχέση απλώς στέκεται σε παύσεις, χωρίς ρυθμό, χωρίς σώμα, χωρίς φωνή.
Αν όμως υπάρχει χώρος να φανούν όλα όσα υπάρχουν κρυμμένα στο κενό και στην σιωπή με σεβασμό, ειλικρίνεια και αυθεντικότητα, τότε υπάρχει και χώρος για σχέση, με νέα μορφή, ταιριαστή στο εδώ και τώρα και όχι στην ανάμνηση του τότε, ούτε και στην φαντασία του μετά.
Τι λέει γι’ αυτό, η θεία μου, η Ρένα:
Η ιστορία της φίλης σου είναι η ιστορία πολλών από εμάς. Όταν περνάνε τα χρόνια, η σχέση αλλάζει. Από έρωτας γίνεται συνήθεια, μετά οικογένεια, και κάπου εκεί – αν δεν το προσέξουμε – η τρυφερότητα χάνεται χωρίς να καταλάβουμε πότε.
Αυτό που θα σου πω, και που δεν το έκανα εγώ στην ώρα του, είναι να μη μένει κανείς σιωπηλός. Η σιωπή σκοτώνει πιο γρήγορα κι από την αδιαφορία. Αν κάτι σε πονάει, το λες. Του μιλάς, όχι με παράπονο που κατηγορεί, αλλά με λόγια που του θυμίζουν ποια ήσουν και ποιοι ήσασταν μαζί.
Αν ο άνθρωπος απέναντί σου δεν μπορεί ή δεν θέλει να ξαναβάλει το χέρι του στο δικό σου, να σε αγγίξει, να σε δει με εκείνη τη σπίθα, πρέπει να αποφασίσεις εσύ πώς θέλεις να ζήσεις τα επόμενα χρόνια σου. Δεν είναι εγωισμός, είναι αυτοσεβασμός.
Το χάδι και η τρυφερότητα δεν είναι πολυτέλεια – είναι ανάγκη. Κι αν δεν τη βρίσκεις εκεί που είσαι, ψάξε να τη βρεις. Μην αφήσεις τη ζωή να περάσει με τα χέρια άδεια.
