Όχι εγώ, μια φίλη μου, θέλει να ανοίξει λογαριασμό στο OnlyFans, αλλά σκέφτεται τι θα πει ο κόσμος. Τι να κάνει;
- 2 ΙΟΥΛ 2025
Όχι εγώ, μια φίλη μου, είναι σε επαγγελματικό αδιέξοδο. Ενώ βρίσκεται σε αυτό το τέλμα της ζωής της, είναι πιο ενεργή σεξουαλικά από ποτέ. Πειραματίζεται και περνάει τέλεια ανακαλύπτοντας τη σεξουαλικότητά της. Σε αυτό το πλαίσιο, σκέφτεται ότι θα ήθελε – και θα τη βοηθούσε οικονομικά – να ανοίξει έναν λογαριασμό στο OnlyFans.
Τι θα πουν όμως οι φίλοι; Θα μπορέσει κανείς να «την πάρει στα σοβαρά» ποτέ ξανά αν μάθει ότι βγάζει χρήματα από το OnlyFans; Πώς μπορεί να ξεπεράσει το ταμπού του τι θα πει ο κόσμος ή μήπως είναι τελικά καλό που κάτι τέτοιο την αποτρέπει από αυτή την επαγγελματική πορεία;
- Απαντάει η ψυχολόγος/ ψυχοθεραπεύτρια, Αγγελική Τζάνου:
Σε περιόδους που όλα μοιάζουν στάσιμα, κάποιες φορές ένα κομμάτι μέσα μας ψάχνει διέξοδο. Κάτι να κινήσει την ενέργεια, να ξυπνήσει την επιθυμία, να μας θυμίσει ότι είμαστε ακόμη εδώ. Σ’ εκείνη, αυτό βγαίνει μέσα από τη σεξουαλικότητα, με ένταση, με φαντασία, με μια αίσθηση ότι ξαναπιάνει το νήμα του εαυτού της. Και αυτό, δεν είναι ντροπή. Είναι ένστικτο.
Η ιδέα να φτιάξει λογαριασμό στο OnlyFans δεν είναι «απλώς μια τρέλα». Κουβαλά κάτι δικό της: την ανάγκη να εκφραστεί, να νιώσει επιθυμητή, να πάρει τον έλεγχο εκεί που τον έχει χάσει. Μπορεί όμως να κουβαλά και κάτι πιο ήσυχο, πιο υπόγειο: μια λαχτάρα να την προσέξουν, να τη δουν, να τη λογαριάσουν. Και είναι όλα αυτά ανθρώπινα. Το θέμα δεν είναι να απαντήσει γρήγορα. Είναι, αν μπορεί να σταθεί για λίγο πλάι τους, να τα ακούσει, να δει τι θέλει στ’ αλήθεια, και τι της ζητά κάτι άλλο μέσα της – πιο φοβισμένο, πιο κουρασμένο, πιο μόνο.
Το «τι θα πουν οι άλλοι» δεν είναι μια απλή ανασφάλεια. Είναι μια φωνή που μεγαλώνει μέσα μας από μικρές ηλικίες και στηρίζεται σε ό,τι μας μαθαίνει η κοινωνία για το τι είναι «εντάξει» και τι όχι. Και ειδικά για τις γυναίκες, αυτή η φωνή έχει μάθει να είναι αυστηρή. Ζούμε σε έναν κόσμο που δεν αντιμετωπίζει όλα τα σώματα με τον ίδιο σεβασμό. Κάποια επιτρέπεται να φαίνονται, να είναι ερωτικά, να υπάρχουν ελεύθερα. Άλλα κρίνονται, περιθωριοποιούνται, γελοιοποιούνται. Το δικαίωμα στο σώμα και στο πώς θα εκτεθεί ή θα προστατευτεί δεν μοιράζεται ισότιμα. Η θηλυκή σεξουαλικότητα «χωράει» όταν είναι ήσυχη, ευγενική, «μετρημένη». Όταν όμως διεκδικεί χώρο, βλέμμα, επιθυμία, τότε γίνεται εύκολα στόχος.
Η σεξουαλικότητα, αντί να αναγνωρίζεται ως μια φυσική και υγιής πλευρά της ανθρώπινης ύπαρξης, συχνά αντιμετωπίζεται σαν απειλή ή σαν αφορμή για απαξίωση. Και κάπου εκεί μπερδεύεται η αξία.
Αν φανείς, αν εκφραστείς, αν δείξεις το σώμα σου, χάνεις το «δικαίωμα» να σε παίρνουν στα σοβαρά. Γιατί η κοινωνία έχει μάθει να συνδέει την αξιοπρέπεια με την καταπίεση και να αντικειμενοποιεί ό,τι δεν μπορεί να ελέγξει. Η φωνή των «άλλων» λοιπόν, δεν είναι αβάσιμη. Έχει ρίζες βαθιές και δύσκολες. Το ζητούμενο δεν είναι να την αγνοήσει. Αλλά να τη βάλει δίπλα της και να τη δει: τι λέει, από πού έρχεται, και αν την εξυπηρετεί πια. Γιατί άλλο η φροντίδα για τον εαυτό, κι άλλο η συμμόρφωση με μια ηθική που δεν σε βλέπει ολόκληρη.
Δεν υπάρχει απόλυτο «σωστό» ή «λάθος». Υπάρχει το αν μπορώ να σταθώ δίπλα μου, την ώρα που διαλέγω. Αν μπορώ να είμαι παρούσα, να με ακούω, να με φροντίζω, όχι μόνο όταν όλα είναι ξεκάθαρα, αλλά και μέσα στην αμφιβολία.
- Τι λέει γι’ αυτό, ο φίλος μου ο Γιάννης:
Κοίτα, η αλήθεια είναι ότι αν αποφασίσει να ανοίξει OnlyFans, ειδικά σε μια κοινωνία σαν τη δική μας που ακόμα έχει ταμπού γύρω απ’ αυτά, ναι, κάποιοι θα την κρίνουν. Πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα το δουν υποτιμητικά. Δεν ζούμε σε έναν κόσμο όπου όλοι είναι ανοιχτόμυαλοι.
Από την άλλη, αν αυτό θέλει, αν της δίνει αυτοπεποίθηση, αν το κάνει με επίγνωση και νιώθει δυνατή μέσα από αυτό, δεν υπάρχει λόγος να μην το κάνει. Δεν είναι εύκολη απόφαση. Αν δεν είναι προετοιμασμένη να ακούσει κουτσομπολιά ή σχόλια, ίσως πρέπει να το ξανασκεφτεί.
Το θέμα είναι τι θέλει εκείνη μακροπρόθεσμα. Αν θέλει να χτίσει καριέρα σε κάτι τελείως άσχετο (π.χ. δημόσιες σχέσεις, εκπαίδευση, γραφεία), αργά ή γρήγορα μπορεί να τη φέρει σε δύσκολη θέση. Αν θέλει να ακολουθήσει έναν δρόμο πιο ανεξάρτητο ή online-based, που δεν την ενδιαφέρει τι θα πουν οι άλλοι, τότε ναι, μπορεί να το κάνει και να μην δώσει λογαριασμό σε κανέναν.
Εγώ προσωπικά, αν μου το έλεγε μια φίλη μου, θα της έλεγα: «Κάν’ το αν πραγματικά το θέλεις, όχι επειδή απλά νιώθεις σεξουαλικά ενεργή αυτή την περίοδο ή επειδή θες λεφτά άμεσα. Σκέψου αν σε 5-10 χρόνια θα σε πειράζει να υπάρχει υλικό σου online και να το ξέρουν άλλοι». Αν δεν την νοιάζει καθόλου και νιώθει ελεύθερη, τότε πάει και το κάνει. Αν μέσα της έχει δεύτερες σκέψεις, τότε ίσως αυτό το «ταμπού» που την αποτρέπει, να είναι απλώς η φωνή που της λέει «ίσως να μην είναι ο δρόμος σου αυτός».
Από τη μία, εμένα προσωπικά δεν με νοιάζει τι δουλειά κάνει μια γυναίκα, αρκεί να είναι συνειδητή επιλογή της. Αν εκείνη το κάνει επειδή το θέλει πραγματικά, γιατί νιώθει δυνατή, ανεξάρτητη, και της αρέσει, τότε ok, είναι μέρος της προσωπικότητάς της. Από την άλλη, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, υπάρχει πάντα εκείνο το «κλικ» στο μυαλό ενός άντρα που σκέφτεται: «Θα μπορέσω να κάνω οικογένεια με μια γυναίκα που όλοι έχουν δει γυμνή;». Δεν είναι ωραίο που το λέω, ούτε σωστό, δεν βγάζει ίσως νόημα, αλλά η αλήθεια είναι ότι έτσι σκέφτονται οι περισσότεροι άντρες, ειδικά από μια ηλικία και πάνω.
Βέβαια, αν έβλεπα ότι σαν άνθρωπος έχει αρχές, αξίες, καλοσύνη, χιούμορ, ότι υπάρχει real σύνδεση, τότε όλα τα υπόλοιπα μικραίνουν. Αλλά θα είχα πάντα αυτό το μικρό ερωτηματικό: «Γιατί το έκανε; Το έκανε επειδή πραγματικά το ήθελε, ή επειδή ήταν χαμένη επαγγελματικά και το OnlyFans ήταν η εύκολη λύση;». Αν είναι το πρώτο, το σέβομαι. Αν είναι το δεύτερο, με φοβίζει γιατί δείχνει ότι όταν δυσκολεύεται, διαλέγει λύσεις που μπορεί να της κοστίσουν μακροπρόθεσμα.
