Στο μυαλό της Μαρίνας Σπανού

– Μαρίνα Σπανού, ας ξεκινήσουμε από τη συνειδητοποίηση της αγάπης για τη μουσική. Είσαι ένα κορίτσι στο σχολείο, διαβάζεις και παίζεις και…

Και… να πω καταρχάς ότι η μουσική υπήρχε πάντα στη ζωή μου, ήταν παρούσα σαν μια κανονικότητα. Ένα πιάνο στο σαλόνι, παρτιτούρες παντού, συζητήσεις πολλές. Η μαμά, δασκάλα μουσικής στο Εθνικό Θέατρο, ο μπαμπάς ηθοποιός. Με δυο λόγια δεν ήξερα πώς είναι η ζωή των ανθρώπων χωρίς τη μουσική. Γι’ αυτό και όσες αναδρομές κι αν κάνω δεν μπορώ να εντοπίσω τη συγκεκριμένη στιγμή που είπα «αυτό είναι».

– Άρα, δεν υπήρξε ποτέ κάποιο άλλο όνειρο ή κάποια άλλη προοπτική;

Κάποια στιγμή αποφάσισα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός – αυτός ήταν ο πρώτος στόχος και αυτές και οι σπουδές μου. Δεν είχα, δηλαδή, στο μυαλό μου ότι υπάρχει το επάγγελμα του τραγουδιστή στην Ελλάδα. Δεν ήξερα ούτε τι θα έπρεπε να κάνω ούτε ονειρεύτηκα ποτέ μία τέτοια καριέρα. Πάντα έγραφα τραγουδάκια αλλά στα αγγλικά, γεγονός το οποίο επίσης υποσυνείδητα δηλώνει ότι δεν είχα στον νου μου ότι θα κάνω κάτι στη χώρα μας.

– Πού σπούδασες και πώς το έζησες;

Έδωσα σε αρκετές σχολές αλλά τελικά πέρασα με την πρώτη στο Εθνικό. Άλλοτε μου άρεσε αυτό που ζούσα, άλλοτε όχι. Περνούσα δηλαδή τις φάσεις μου. Υπήρχαν περιβάλλοντα στα οποία αισθανόμουν ότι ταιριάζω και άλλα που με έκαναν να αναρωτιέμαι «τι κάνω εγώ εδώ;». Δεν ήταν αυτό που φανταζόμουν πάντως ούτε αυτό που ονειρευόμουν.

– Αυτό το «τι κάνω εγώ εδώ» αφορούσε μαθήματα ή ανθρώπους;

Νομίζω πως μάλλον αφορούσε ανθρώπους γιατί αυτά τα πράγματα πάντα αφορούν ανθρώπους. Είναι οι σχέσεις, είναι τα κείμενα που έχουν γραφτεί από ανθρώπους, είναι η διδασκαλία που πάλι γίνεται από ανθρώπους σε ανθρώπους.

– Τι σου κλότσαγε επί της ουσίας; Μπορείς να το εντοπίσεις;

Οι διαφορές με το πώς είχα μεγαλώσει μάλλον. Επειδή έχω μεγαλώσει με μητέρα παιδαγωγό, και ανερυθρίαστα θα πω, μια πάρα πολύ καλή παιδαγωγό.

– Εδώ να σε διακόψω και να πω με τη σειρά μου ότι με όποιον ηθοποιό έχω μιλήσει και είχε δασκάλα τη Μελίνα Παιονίδου, μου έχει πει τα καλύτερα λόγια για εκείνη- πράγμα όχι τόσο σύνηθες. Τη λατρεύει όλο το ελληνικό θέατρο.

Το ξέρω, το χαίρομαι και το αξίζει. Ενώ, λοιπόν, η μαμά μου είχε πολύ βαριές και σκληρές σπουδές, όπως στο Κονσερβατόριο της Μόσχας, υποστηρίζει ως βασικές αρχές ότι όλοι μπορούν να τραγουδήσουν και ότι το μάθημα διαμορφώνεται συνεχώς ανάλογα με τον άνθρωπο ή τους ανθρώπους που έχει απέναντί της. Αυτό σημαίνει ότι νιώθεις πάντα πως σε συμπεριλαμβάνει σε ό,τι συμβαίνει και ότι αυτό που έχεις είναι μοναδικό.

Επειδή το μάθημα της μουσικής και του τραγουδιού είναι ένα πολύ τρυφερό μάθημα, είναι δηλαδή ο ψυχισμός στα χείλη, δεν υπάρχει στιγμή μαζί της που να νιώσεις ότι αυτό που κάνεις είναι λάθος ή ότι κρίνεσαι. Και παρότι είναι αυστηρή και της αρέσει η πειθαρχία, σου δίνει ταυτόχρονα την ελευθερία να κάνεις ό,τι θέλεις δημιουργικά. Ενώ υπάρχουν αρκετοί δάσκαλοι που ευνουχίζουν τους φοιτητές.

– Αλήθεια αντιμετώπισες προβλήματα με το γεγονός ότι η μητέρα σου ήταν δασκάλα;

Ποτέ με τους συμφοιτητές μου, αλλά πολλά με τον υπόλοιπο κόσμο. Την ημέρα, δηλαδή, που έδινα στη Σχολή στάλθηκε ένα mail στη Νομική Υπηρεσία του Εθνικού Θεάτρου – που ακόμη αναρωτιέμαι πώς έμαθαν ότι έδινα εκείνη την ημέρα αφού το κρατούσα κρυφό ακόμα και από τους φίλους μου-, που έλεγε ότι αν περάσει η συγκεκριμένη θα έκαναν μήνυση. Σκέψου ότι αναγκάστηκε να πάρει τηλέφωνο τη μητέρα μου ο τότε Διευθυντής του Εθνικού για να της πει να μην πάει εκεί για να είναι ασφαλής.

Και έτσι δεν έλαβε μέρος στη δική μου εξέταση, οπότε όλα τα παιδιά βαθμολογήθηκαν από 10 ανθρώπους και εγώ από 9, και άρα είχα μικρότερο συντελεστή. Εννοείται πως βγήκε τότε εφημερίδα με τίτλο που έλεγε ότι πέρασα χαριστικά λόγω μαμάς και μπαμπά στο Εθνικό! Ξέρεις πόσο άσχημα θα μπορούσε ένα παιδί 17 χρόνων να επηρεαστεί από αυτό; Απλώς εγώ «γλίτωσα».

– Για εκείνους, όμως, δεν ήταν δύσκολα;

Ναι, νομίζω για τους γονείς μου ήταν πολύ πιο δύσκολη η φάση αυτή απ’ ό,τι για μένα. Εμένα με έχουν μεγαλώσει με πάρα πολλά μπράβο και πάντα με τη συμβουλή να μην ασχολούμαι και να μην ακούω τι λένε οι γύρω τριγύρω. Ετσι, οι ίδιοι έζησαν μεγαλύτερη ένταση και έκπληξη, ειδικά όταν ανακάλυψαν ποιοι άνθρωποι είναι πραγματικά δίπλα τους και ποιοι όχι, ποιοι εξαφανίστηκαν και ποιοι σήκωσαν το τηλέφωνο για υποστήριξη.

– Τη σκηνή δεν την φοβήθηκες ποτέ;

Μαρίνα Σπανού: «Πάνω στη σκηνή δεν είχα ποτέ πρόβλημα. Εκεί πάνω δεν νιώθω ποτέ ανασφάλεια. Στη ζωή είναι αλλιώς τα πράγματα. Δεν έχω την ασπίδα της μουσικής ούτε τον λόγο του θεάτρου, είμαι απογυμνωμένη». 

– Πώς γίνεται, λοιπόν, η μετάβαση από τη μουσική του δρόμου στη δισκογραφία και τις μεγάλες σκηνές;

Επειδή δεν γινόταν αλλιώς. Τον Σεπτέμβριο του 2021 όταν η Αεροπαγίτου τελείωσε καθώς είχε αναπτυχθεί τόσο που δεν θα μπορούσα πια να κάνω εκεί συναυλίες, έβγαλα την πρώτη μου δισκογραφική δουλειά και προχώρησα στην πρώτη μου συναυλία Lunar Space όπου ο κόσμος ήρθε κανονικά με εισιτήριο.

– Δεν τέθηκε ποτέ δίλημμα αν θα έπρεπε να αφήσεις το θέατρο;

Όχι ποτέ, αλλά δεν νιώθω και βαθιά μέσα μου ότι το έχω εγκαταλείψει. Έχει πολύ θέατρο η σκηνική μου παρουσία όταν τραγουδάω, ενώ έχω στον νου μου ότι στο μέλλον θα ήθελα κάπως να τα ενώσω αυτά τα δύο, κάπως να συνυπάρχουν μαζί μου και εγώ μαζί τους.

– Θα σ’ το πω όπως το σκέφτομαι: Όταν σε βλέπω πάνω στη σκηνή νιώθω σαν τίποτα να μην είναι σκηνοθετημένο. Σαν να είναι όλο φυσικό. Πώς το ακούς αυτό που σου λέω;

Καταρχάς μ’ αρέσει πολύ που το λες αυτό. Και νομίζω ότι με έναν τρόπο ισχύει πια. Ακόμα και τα κείμενα, δηλαδή, που έγραφα στην αρχή για να προλογίσω κομμάτια ή η «χορογραφία» εντός πoλλών εισαγωγικών που μάρκαρα στον χώρο, έχουν μπει τόσο πολύ βαθιά μέσα μου που πια ανεβαίνω στη σκηνή και ξέρω τι πρέπει να γίνει χωρίς να διαβάζω ή να κοιτάζω σημάδια.

– Εσύ, λοιπόν, αν μπορούσες να δεις τον εαυτό σου απ’ έξω, πώς θα εξηγούσες το «φαινόμενο Μαρίνα Σπανού»; Καλό παιδί, ωραία μουσική για όλους, τρομερή επιτυχία και σεμνή. Σαν ψεύτικη… Μπορεί να είναι η αλήθεια αυτή που σου έχει φέρει εδώ;

Εγώ δεν μπορώ, φυσικά, να τα πω όλα αυτά για μένα! Ακούγοντάς σε όμως μπορώ να σκεφτώ ότι, ναι, η αλήθεια μπορεί να βοηθάει σε όλο αυτό που έχει συμβεί. Η αλήθεια του 2020 βεβαίως, διότι μια αντίστοιχη αλήθεια το 1990 μπορεί να μην είχε λειτουργήσει το ίδιο.

– Έχεις φοβηθεί καθόλου από όλο αυτό που συμβαίνει; Μπορείς να ορίσεις κάπως τα στάδια από τα οποία πέρασες;

Φυσικά έχω φοβηθεί– βασικά τα πάντα έχω πάθει! Μπορώ να πω ότι στις πρώτες συναυλίες μετά την Αεροπαγίτου, που ήμουν μόνη μου ένιωθα μία περίεργη δύναμη, το θράσος της ηλικίας και άγνοια κινδύνου. Όταν ξεκινήσαμε ως μπάντα κανονική με τους μουσικούς πια πάνω στη σκηνή, ένιωθα έντονη περιέργεια για το πώς θα λειτουργούσε η καινούργια συνθήκη και πώς θα συντονιζόταν όλο αυτό με 4 πολύ έμπειρους ανθρώπους. Επόμενο στάδιο ήταν η χαρά που ζούμε με την μπάντα και το Ταξίδι που φέρνει το μεγάλο virality. Η πρώτη μεγάλη ανταπόκριση στα social είχε συμβεί με το Λουλούδι του Δρόμου, ένα κομμάτι όμως που δεν είναι δικό μου και παρότι το αγαπώ, προτιμώ να προωθήσω τη δική μου μουσική, οπότε βγάζω το άλμπουμ 2 μήνες νωρίτερα για να προλάβω το κύμα στα social media.

Μαρίνα Σπανού: «Το “Ταξίδι” ταξιδεύει παντού και έχει τόσο μεγάλη ανταπόκριση που τελικά μού προκαλεί έναν πρώτο πανικό για το αν θα ανταπεξέλθω στις προσδοκίες που είχαν δημιουργηθεί. Σκεφτόμουν ότι ο κόσμος που το είχε αγαπήσει μπορεί να μην το άκουγε το ίδιο στο live, ότι μπορεί να περιμένει κάτι άλλο».

Τέλος πάντων, μετά την κυκλοφορία του, πηγαίνω στις συναυλίες μου και πρέπει να σου πω ότι δεν τις θυμάμαι καν. Ξέρω ότι ήταν πολύ ωραία, αλλά εγώ δεν έχω ανάμνηση. Θυμάμαι άγχος, προβλήματα με το στομάχι, κρίσεις πανικού το βράδυ.

– Κοντά σου τότε;

Φίλοι και γονείς.

– Προσωπική ζωή;

Δεν μου αρέσει να μιλάω ποτέ για την προσωπική μου ζωή, όμως πρέπει να σου πω ότι είναι πολύ σημαντική για μένα, όπως φαντάζομαι και για πολλούς ανθρώπους. Ίσως γιατί έχω ένα φωτεινό παράδειγμα, αυτό των γονιών μου, που είναι τόσο χρόνια μαζί και τόσο αγαπημένοι.

– Ξεπερνιέται σύντομα αυτή η περίοδος;

Κάνω ασφαλώς όσα πρέπει, ψυχοθεραπεία σταθερά, έρχεται το καλοκαίρι όπου μετακομίζω κιόλας που σημαίνει ότι ασχολούμαι με πολύ πρακτικά καθημερινά ζητήματα και τότε κάνω τις καλύτερες συναυλίες που θα μπορούσα να έχω κάνει. Εκείνους τους ζεστούς μήνες ξεμπλόκαρα τελείως, νομίζω κιόλας ότι ζούσα την επόμενη φάση στην ενηλικίωσή μου.

– Εχεις αρχίσει να απολαμβάνεις, λοιπόν, τη φήμη και όλο αυτό που σου δίνει ο κόσμος;

Ναι, έχω αρχίσει– συμβαίνει κάτι πολύ εσωτερικό. Ικανοποίηση και χαρά που ακούγονται τα τραγούδια. Eίναι μια ιδιαίτερη ικανοποίηση αυτή του τραγουδοποιού, διότι ο κόσμος αγαπά τη δημιουργία σου, όχι ακριβώς εσένα, όπως συμβαίνει με τους ηθοποιούς για παράδειγμα. Αγαπάει τα «παιδιά» σου. Είναι περηφάνια αλλά όχι ναρκισσιστική. Μετά, για να το κλείσω, κάνουμε μία sold out συναυλία στην Τεχνόπολη που ήταν το όνειρό μου εκείνη την εποχή, συνεχίζουμε με Σταυρό του Νότου και πάλι sold out και προχωρούν γενικώς οι συναυλίες πολύ ωραία.

Μαρίνα Σπανού: «Ώσπου πέρυσι τον Δεκέμβριο παθαίνω μία δεύτερη κρίση, τη μεγαλύτερη υπαρξιακή κρίση που έχω ζήσει ποτέ».

– Προσωπικά, τα βρίσκω όλα αυτά πολύ φυσιολογικά. Δεν νομίζω ότι ένας τόσο νέος άνθρωπος μπορεί να διαχειριστεί όλο αυτό το κύμα χωρίς συνέπειες. Αλλωστε, ξέρουμε αρκετές περιπτώσεις μεγάλων stars που κατέληξαν καθόλου καλά γιατί δεν μπορούσαν να διαχειριστούν τη φήμη τους και έπεσαν για παράδειγμα στα ναρκωτικά.

Μα νομίζω ότι κι αυτός είναι ένας μικρός λόγος που τα παθαίνω όλα αυτά- εγώ δεν πίνω καν! Η κρίση μου πάντως όλη ήταν γύρω από τον θάνατο και συμβολικά ο θάνατος μεταφράζεται ως ταβάνι στην επιτυχία, θάνατος εφηβικής ηλικίας, θάνατος σχέσεων. Διότι, η δεύτερη κρίση μού δείχνει πολλά και κυρίως σε σχέση με τους ανθρώπους κοντά μου. Και αυτό μάλιστα θα το δω μετά, όταν συνέλθω, στην περίοδο της χαράς. Διότι οι άνθρωποι που τελικά δεν πρέπει να έχεις δίπλα σου, δεν φεύγουν όταν είσαι «κάτω». Τη χαρά σου είναι που δεν αντέχουν. Στην επάνοδο, στη χαρά, με βοηθά ότι μπαίνω στο στούντιο και γράφω.

– Αλήθεια, Μαρίνα, είναι ατελείωτη η δυνατότητα δημιουργίας;

Εγώ οπότε τελειώνω έναν δίσκο λέω ότι δεν θα ξαναγράψω ποτέ! Και κάθε φορά αυτό επανέρχεται, μόνο του, με έναν μαγικό τρόπο.

– Αυτό συμβαίνει και με τους στίχους και με τις νότες;

Ναι γιατί πάνε παράλληλα. Γιατί είναι ιστορίες. Όσο ζεις, υπάρχει δημιουργία.

– Τι έρχεται πρώτα: ο ήχος ή ο στίχος;

Ήχος ή στίχος… Τι ωραίο! Για μένα ο στίχος. Βρίσκω πολύ λυρική την ελληνική γλώσσα και ιδιαίτερα δύσκολη να τη διαχειριστείς μέσα στη μουσική- είναι σαν μουσική πάνω στη μουσική. Δεν ταιριάζουν δηλαδή όλες οι λέξεις οι ελληνικές στις αντίστοιχες μουσικές αφού είναι από μόνη της πολύ ποιητική γλώσσα. Εγώ γράφω συνεχώς, σημειώνω συνέχεια στίχους ή σκόρπιες, σκέψεις. Αν δεις το κινητό μου, είναι γεμάτο σημειώσεις. Επίσης, φαντάζομαι νότες, φαντάζομαι ακόμη και το μέρος ή τη συνθήκη στην οποία θα ήθελα να πω ένα τραγούδι, ονειρεύομαι μια μπαλάντα ή ένα ροκ κομμάτι. Όλα τα νιώθω πρώτα μέσα μου και τα σχηματοποιώ στο μυαλό μου.

– Αυτή είναι μία διαδικασία που διαρκεί συγκεκριμένο χρόνο και μετά κλείνει η κάνουλα;

Σε μένα αυτό το πράγμα κάνει κύκλους. Ανοιξη και καλοκαίρι, δηλαδή, που ανθίζουν όλα, ανθίζει και η δική μου δημιουργική διάθεση: ζω και γράφω, γράφω και ζω. Αυτό κλείνει τον χειμώνα, όταν γράφω δίσκο. Και αυτό συμβαίνει γιατί δεν μπορώ να συνεχίσω στο επόμενο βήμα, αν δεν έχει κυκλοφορήσει το προηγούμενο. Νιώθω ότι κάτι με δεσμεύει. Ετσι, έχω λειτουργήσει μέχρι στιγμής, αλλά δεν θα ήθελα να λειτουργώ έτσι για πάντα.

– Μίλησε μου για τους περίφημους μουσικούς σου που αγαπάς τόσο πολύ.

Είναι καλοκαίρι του 2022 και είμαι στην αναζήτηση μουσικών. Προσπαθούσα να αποφασίσω αν θα επέλεγα να δουλέψω με συνομήλικους μου, στην ίδια φάση με μένα ή με έμπειρους επαγγελματίες για να πέσουν πάνω του με όλη τους τη δύναμη και να μάθω και εγώ. Συμβαίνει και μια αστεία σύμπτωση όπως συχνά στη ζωή: βγάζω φρονιμίτες στην Κύπρο- λόγω καταγωγής της μαμάς εκεί έχουμε πολλούς γιατρούς-, και εκεί που συζητάμε με την οδοντίατρο και της λέω ότι αναζητώ μουσικούς μου λέει ότι ο γιος της είναι ο τραγουδιστής Σταύρος Μιχαλακάκος και να τον συμβουλευτώ γιατί δούλευε με τους καλύτερους μουσικούς. Πράγματι, εκείνος μου συστήνει τον Κωστή Βήχο. «Είναι ο άνθρωπός σου», μου λέει.

Ο Κωστής είναι μπασίστας και μαέστρος και επιπλέον η δουλειά είναι ακριβώς αυτή: να φτιάχνει μπάντες. Πρόκειται για έναν καταπληκτικό, ψυχαναγκαστικό και αποτελεσματικό τύπο, ο οποίος, αφού συζητήσαμε τα πάντα, μου πρότεινε τον Αλέκο Βουλγαράκη, κιθαρίστα και τον Αποστόλη Μπουρνιά, που είναι κρουστός και ντράμερ. Τότε νόμιζα ακόμη πως δεν θα χρειαζόμουν πλήκτρα– θα έπαιζα εγώ. Κούνια που με κούναγε. Πολύ σύντομα πήραμε και τον πιανίστα Γιώργο Κουρέλη. Δεν μπορώ να περιγράψω πώς ένιωσα ακούγοντας τα κομμάτια μου να παίζονται από άλλους ανθρώπους – ειλικρινά σοκαρίστηκα τρομερά και ενθουσιάστηκα εξίσου!

Σε κάθε συναυλία ερχόμασταν ένα βήμα πιο κοντά, και μουσικά και προσωπικά. Εχει αναπτυχθεί πια μια πολύ ιδιαίτερη σχέση με πολύ ιδιαίτερους ανθρώπους και αισθάνομαι πάρα πολύ τυχερή. Εμαθα πάρα πολλά πράγματα από εκείνους, μου άνοιξαν το μυαλό και σε κάθε τραγούδι που γράφω σκέφτομαι πώς θα παίζει ο καθένας το κομμάτι. Σταδιακά, λοιπόν, άρχισε να συμβαίνει μία έκρηξη μεταξύ μας πάνω στη σκηνή, αυτό που λέμε χημεία, κάτι που δεν ορίζεται ακριβώς. Όταν όλα λειτουργούν έτσι όπως θα έπρεπε, όταν είμαστε όλοι «παρόντες». Δεν είχα ξαναζήσει κάτι τέτοιο: έχω πάρει όλη την αγάπη του κόσμου, έχω νιώσει απόλυτη αποδοχή και αγκαλιά από το κοινό, αλλά αυτό το πράγμα που συμβαίνει πάνω στη σκηνή είναι κάτι σχεδόν μεταφυσικό πιστεύω. Αν υπάρχει κάτι πρωτόλειο που νιώθεις ότι είναι αποκλειστικά δικό σου, μετά το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να το μοιραστείς. Και πιστεύω ότι ξέρουν πόσο απαραίτητοι μου είναι.

Μαρίνα Σπανού: «Είναι πολύ πιο ωραίο το μοίρασμα από το να είσαι μόνος».

– Μαρίνα Σπανού, το κοινό σου έχει αλλάξει;

Κατ’ αρχάς, μετά το Ταξίδι έχει διευρυνθεί πολύ και σε σχέση με τις ηλικίες και σε σχέση με το είδος των ανθρώπων που με ακούν. Επίσης, το κοινό είναι κάπως διαφορετικό από πόλη σε πόλη, ας πούμε στη Θεσσαλονίκη είναι κάπως πιο ενθουσιώδες, πιο loud με τρόπο που χρειάζεσαι και γι’ αυτόν τον λόγο ξεκινάμε πάντα τις περιοδείες απ’ τη Θεσσαλονίκη γιατί μας δίνει μία φόρα πολύ ωραία. Της Αθήνας το κοινό είναι πάντα πιο εκλεπτυσμένο και πιο συναισθηματικό, ενώ στα νησιά είναι πιο πολύ πανηγυρίστικη η ατμόσφαιρα.

Μαρίνα Σπανού: «Το κοινό μου είναι πολύ συναισθηματικό. Αυτό είναι που το χαρακτηρίζει, αν θα μπορούσα να πω μία λέξη».

– Τι σε έχει συγκινήσει περισσότερο;

Τα μικρά παιδιά με συγκινούν πιο πολύ απ’ όλα. Θυμάμαι ότι είχα πάει στην Αεροπαγίτου πριν τον δίσκο για να τραβήξω μερικά stories και είχε έρθει ένα κοριτσάκι, ζήτημα είναι να ήταν 6-7 χρονών που μου έλεγε ότι με ακούει πολύ και ότι με θαυμάζει κλπ. Της βάζω τον Μικρό Εαυτό να ακούσει, ένα κομμάτι ογκόλιθο και δύσκολο. Ακουγε αποσβολωμένη και όταν τη ρώτησα τι της έβγαζε αυτό το τραγούδι, μου είπε «πολλή αγάπη και καλοσύνη», κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ και που με εντυπωσίασε ιδιαιτέρως για παιδί τόσο μικρής ηλικίας.

– Είναι οι γονείς σου πάρα πολύ κοντά σου, πάντα, πάρα πολύ παρόντες. Έχεις σκεφτεί αν ενδεχομένως αυτό δεν σε αφήνει να ενηλικιωθείς τελείως;

Ενηλικιώνομαι ανορθόδοξα γιατί ενηλικιώθηκα απότομα αφού είμαι στη δουλειά από 17 χρονών. Είχα πάρα πολύ μεγάλη ανάγκη από την αγκαλιά της μαμάς και την καθοδήγηση του μπαμπά. Η μαμά είναι ατελείωτη προστασία και αγκαλιά- λέω τη λέξη «μαμά» και συγκινούμαι. Πρέπει να σου πω ότι και ο μπαμπάς είναι σαν δεύτερη μαμά.

Έχει πολύ «γυναικεία» χαρακτηριστικά ο μπαμπάς μου, σε σχέση με το πόσο ευάλωτος είναι, πόσο τρυφερός και συναισθηματικός είναι. Μακάρι όλοι οι μπαμπάδες στον κόσμο να έδιναν τόση αγάπη στα παιδιά τους. Ίσως γι’ αυτό και έχω και τον πήχη ψηλά σε σχέση με τους άντρες και είμαι αυστηρή, γιατί έχω έναν πατέρα υπόδειγμα ανδρός. Φυσικά επειδή και δουλεύουμε μαζί, τσακωνόμαστε για τα πάντα, παρεξηγιόμαστε συνεχώς!

– Και να ολοκληρώσουμε με την έκθεση στα social media. Υπερβολική έκθεση, λες, τελικά;

Καταρχάς να σου πω ότι έχω κλείσει τις ειδοποιήσεις μου στο Instagram. Έχω λάβει φυσικά ό,τι μπορείς να φανταστείς από μηνύματα και μετά από κάποια στιγμή, συνειδητοποίησα πως δεν χρειάζεται να τα διαβάζω διότι όσο και να αμύνεσαι, σε επηρεάζουν. Ειδικά μετά την pop εμφάνισή μου, έλαβα τόσο μηνύματα, τύπου «πάει χάλασε και αυτή», «δεν είναι έντεχνη πια» σαν η pop μουσική να σε κατεβάζει επίπεδο.

Ισως γιατί στην Ελλάδα δεν υπάρχει pop κουλτούρα που είναι κάτι που μου αρέσει πολύ και θα το συνεχίσω. Γιατί και αυτό μια αλήθεια ήταν: θέλω να πω πως μία ημέρα αποφάσισα να ανεβάσω στη σκηνή όσα τραγουδάω και χορεύω σπίτι μου. «Γιατί τόση σοβαροφάνεια;», σκέφτηκα. Και έτσι χόρεψα Britney Spears και Michael Jackson με μεγάλη χαρά και με καταπληκτικούς χορευτές μαζί μου.

*Info: Όλοι οι σταθμοί της περιοδείας της Μαρίνας Σπανού για το καλοκάιρι του 2025 και εισιτήρια εδώ.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Aggelina, Danae, Αντωνία Καούρη & Αλεξάνδρα Μάγκου φτιάχνουν το soundtrack της Gen Z

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Ρεμπέτικο και Gen Z: Η Ειρήνη παίζει μπουζούκι όπως κάνουν λίγες και ξεκουρδίζει τα στερεότυπα