Capétte, Dolly Vara, Krista Papista, Kristof & Molyneaux: Queer μουσική, glam και κλωτσιές με 12ποντα
- 18 ΙΟΥΝ 2025
Ο Ιούνιος ανήκει σε όλες, όλους και όλα όσα αρνούνται να χωρέσουν σε κουτάκια. Pride σημαίνει ορατότητα, ελευθερία, διεκδίκηση και σε μία σκηνή όπου το queerness παραμένει πολιτική πράξη, το κάθε τραγούδι γίνεται μία μικρή επανάσταση. Η ελληνική μουσική σκηνή έχει μία νέα γενιά καλλιτεχνών που δεν περιμένουν την αποδοχή. Την απαιτούν, δίνοντας φωνή σε εμπειρίες, συναισθήματα και βιώματα, δίχως εκπτώσεις. Καλλιτέχνες που συγκρούονται με το mainstream, επανανοηματοδοτούν το pop, το ραπ, το electronic, το έντεχνο, το cabaret και το experimental και προτάσσουν την τέχνη τους ως μέσο ανυπακοής και συγκρότησης συλλογικοτήτων.
Capétte, Dolly Vara, Krista Papista, Kristof και Molyneaux. Καλλιτέχνες που δεν χωρούν σε στεγανά, φωνές που αντηχούν πιο δυνατά ακριβώς λόγω της «διαφορετικότητάς» τους, μουσική που σπάει το κατεστημένο και υφαίνει νέες αφηγήσεις. Μιλούν ανοιχτά, τολμηρά και αληθινά, για την ορατότητα, την ανθεκτικότητα και την τέχνη ως μέσο χειραφέτησης. Μας θυμίζουν ότι το Pride αφορά όλα τα σώματα, όλες τις ταυτότητες, όλες τις φωνές. Mας ανοίγουν τo μυαλό και την καρδιά, μιλώντας για το queerness, το έργο τους, το industry και το μέλλον σε μία συνέντευξη που αντηχεί δυνατά το μήνυμα: Pride is a riot! Kαι ο αγώνας γίνεται τέχνη.
– Αν έπρεπε να συστηθείς μουσικά σε κάποιον που δεν σε έχει ακούσει ποτέ, τι θα του έλεγες; Πώς περιγράφεις τη μουσική σου ταυτότητα;
Dolly Vara: Είμαι η Dolly Vara, ένα queer gender-fluid άτομο, κάνω ραπ και βασικές μου θεματικές είναι η οργή, το queer τραύμα και η σεξουαλικότητα. Α, και λατρεύω να τα χώνω σε βλάκες!
Kristof: Γεια! Είμαι ο Kristof, μόλις κυκλοφόρησα το νέο μου δίσκο με τίτλο Το τέλος του παιχνιδιού. Είναι δίσκος και επιτραπέζιο. Άκουσέ τον. Κινούμαι στο φάσμα της pop/synthpop με στοιχεία καμπαρέ. Αλλά καλύτερα έλα και σε ένα live show μου να με δεις!
Molyneaux: Θα του έλεγα να μπει και να ακούσει, διότι δυσκολεύομαι πολύ να το χαρακτηρίσω! Νομίζω ότι η μουσική μου ταυτότητα χωράει κάτω από την ταμπέλα της ηλεκτρονικής pop, με στοιχεία άλλες φορές πιο experimental, άλλες φορές πιο dance.
Krista Papista: Η μουσική μου είναι ένα μίγμα κυπριακής, μεσανατολικής, βαλκανικής, με χαοτικά, experimental pop και punk στοιχεία. Κάνω την παραγωγή και γράφω η ίδια τη μουσική.
Capétte: Τελευταία επιλέγω το «ηλεκτροέντεχνο», για να δείξω περισσότερο τις έντεχνές μου επιρροές, που με τον όρο “avant- pop” κρύβονται πίσω από μια πολύ αμερικανοφερμένη τυποποιημένη μουσική.
Έχω εμπνευστεί σίγουρα από την hyperpop και άλλα ξένα είδη, αλλά τελικά νομίζω ότι κάνω περισσότερο ελληνική μουσική απ’ ό,τι οτιδήποτε άλλο. Παράγω ηλεκτρονική μουσική και γράφω έντεχνα τραγούδια.
Ίσως βέβαια, αυτή η αδιαφορία να ανταποκριθώ σε ένα στιλ γραφής να μπορεί να χαρακτηρίσει την μουσική μου queer, μεταξύ άλλων, αλλά πλέον αυτή η λέξη συνεπάγεται μια συγκεκριμένη επιτελεστικότητα που δεν με εκφράζει. Εγώ ξέρω ότι η μουσική μου είναι queer, αλλά δεν είναι για τους λόγους που μπορεί να πιστεύει ο κόσμος.
– Υπάρχει κάποιος καλλιτέχνης – queer ή μη – που σου άνοιξε δρόμους καλλιτεχνικά; Ένα είδωλο που σε ενέπνευσε να κάνεις τη μουσική που κάνεις;
Molyneaux: Ναι, εννοείται. Αυτή την περίοδο έχω εμπνευστεί πολύ από τη σκηνή του Βερολίνου και καλλιτέχνες όπως οι Lyra Pramuk και Jon Darc, αλλά και εκτός Βερολίνου οι Aisha Devi, Eartheater, FKA twigs θεωρώ μου άνοιξαν δρόμους σε αυτό που κάνω. Τελευταία είμαι επίσης λίγο obsessed με JENYS.
Kristof: Η Λένα Πλάτωνος, ο Γιώργος Μαρίνος, o Tim Fischer, o Georg Kreisler και η Marlene Dietrich.
Dolly Vara: Μεγάλωσα ακούγοντας ξένες γυναίκες ράπερ, χωμένη βαθιά μέσα σε blogs και forums αφιερωμένα στη female rap. Πρώτη φορά που ένιωσα έντονο connection ήταν με τον upbeat, aggressive και conceptual ήχο της Missy Elliot και με τον confident και hyper- sexual στίχο της Lil Kim. Αλλά η πρώτη μου μεγάλη αγάπη ήταν φυσικά η Nicki Minaj.
Για μένα πέρα από obsession, ήταν και η μεγαλύτερη μου έμπνευση. Aναβίωσε και επαναπροσδιόρισε την fem(ale) rap στο mainstream, και μου έδειξε ότι μπορείς να έχεις αντίκτυπο και να είσαι όσο εκκεντρική και unique θέλεις, σε ένα πλαίσιο και ένα industry που τόσο απεγνωσμένα θέλει να σε βάλει σε «κουτάκια». Πέρα φυσικά από τα εξωφρενικά skills της στο craft της!
Krista Papista: Η Maria Callas.
Capétte: Είμαι ένα παιδί της Λίνας Νικολακοπούλου και της FKA twigs. Για να «παντρευτούν», όμως, αυτοί οι 2 κόσμοι και να αισθανθώ πως υπάρχει χώρος να το κάνω στην Ελλάδα αυτό, έπρεπε να ακούσω μουσική του The Boy ή της Nalyssa Green, που τελικά, μάλιστα, συνεργαστήκαμε και, φυσικά, το χάρηκα πολύ. Η greek indie σκηνή γενικά μου έδειξε τον δρόμο για να εξερευνήσω τον εαυτό μου μουσικά.
– Τι σημαίνει για σένα queer καλλιτέχνης εν έτει 2025; Υπάρχουν διαφορές στη σκηνή σε σχέση με το εξωτερικό κι αν ναι πού ακόμα χωλαίνουμε;
Kristof: Είναι τελείως άλλο το industry με το εξωτερικό. Ας ξεκινήσουμε από κει. Επίσης ακόμα επεξεργάζομαι τον όρο «queer καλλιτέχνης». Κι αυτό γιατί υπάρχει τεράστιος κίνδυνος στο ότι εμπορευματοποιείται το queerness. Δεν είμαστε μόδα.
Kristof: «Αρκετά έχουν υποφέρει queer άτομα στο παρελθόν. Τα πράγματα αλλάζουν μέρα με τη μέρα. Είμαστε στο τώρα. Ακούστε μας».
Molyneaux: Σημαίνει διεκδίκηση, σημαίνει ελεύθερη έκφραση, σημαίνει επανανοηματοδότηση. Όσον αφορά τις διαφορές, ναι, παρατηρώ ότι στην Ελλάδα η queer σκηνή αντιμετωπίζει την ανάγκη για συνεχή διεκδίκηση του χώρου.
Molyneaux: «Αρκετές φορές η παρουσία queer καλλιτεχνών εκλαμβάνεται ως “διακοσμητική” για φεστιβάλ και events. Όποτε δηλαδή χρειάζονται λίγο representation κάνουν book αντίστοιχα, χωρίς ουσιαστική υποστήριξη».
Αντίθετα, στο εξωτερικό υπάρχουν περισσότερες δυνατότητες για ουσιαστική καλλιτεχνική αναγνώριση, χωρίς να απουσιάζουν βέβαια οι προκλήσεις και οι διακρίσεις, απλά ίσως σε διαφορετικό βαθμό.
Capétte: Πριν 2 χρόνια θα απαντούσα με έναν πολύ πιο “click-bait” τρόπο σε αυτήν την ερώτηση. Τώρα, όμως, με πετυχαίνετε στο τέλος του master μου πάνω στις (queer) μουσικές περσόνες και δεν μπορώ να απαντήσω τόσο αυθάδικα.
Εμφανίζονται σίγουρα όλο και περισσότερα μουσικά υποκείμενα, που από άποψη σεξουαλικής ή έμφυλης ταυτότητας βρίσκονται στο φάσμα του “queerness”, πράγμα που σημαίνει ότι ακόμη και στην αργοπορημένη Ελλάδα αισθάνονται περισσότερη ασφάλεια. Δεν είναι ίδιος, βέβαια, ο χώρος για τους γκέι άντρες-μπορώ να ονομάσω εύκολα 4-5 ονόματα εντός της mainstream σκηνής- και για το υπόλοιπο queer φάσμα.
Δεν ξέρω αν έχει νόημα να συγκριθούμε με το εξωτερικό σήμερα, γιατί οι Η.Π.Α., για παράδειγμα, αυτήν τη στιγμή αποτελούν πλήρως αφιλόξενο περιβάλλον για τις queer ταυτότητες. Παντού δεν φιλοξενείται το queerness στην ολότητά του, απλώς σε μερικά μέρη γίνεται πιο ανεκτό. Η κανονικότητα πάντα θα επιτίθεται στο queer στοιχείο, γιατί είναι από την ρίζα τους αντιθετικοί όροι.
Capétte: «Αυτό που έχει ο κόσμος στο μυαλό του σήμερα για το queerness δεν είναι πραγματικά queer. Είναι μια κατάλληλη εμπορική φόρμα, για να μπορούμε να συμπεριλάβουμε περισσότερους καταναλωτές».
Έχουμε queer καλλιτέχνες, αν εκείνοι «ντύνονται» queer και παίζουν συνειδητά “queer” μουσική για να κερδίσουν κοινό;
Dolly Vara: Η έννοια queer καλλιτέχνης, είναι για μένα πολύ σύνθετη και πολύ δύσκολα προσδιορίζεται. Είναι μια ταυτότητα που με εκφράζει, αλλά η έννοια του queer είναι τόσο γενική και περιλαμβάνει για μένα πολλά πράγματα. Από μια συγκεκριμένη αισθητική μέχρι το πολιτικό background.
Σίγουρα το queerness στην τέχνη στην Ελλάδα γίνεται ολοένα και πιο ανεκτό, αλλά παρατηρώ πως όσο το industry προσπαθεί να κάνει mainstream το queerness, θέλει να το κάνει με έναν safe και πιο limited τρόπο. Στο εξωτερικό τα πράγματα είναι σαφώς καλύτερα, αλλά παρατηρείται και εκεί το ίδιο πράγμα σε άλλη κλίμακα. Είναι επομένως πολύ δύσκολο να ξεχωρίσουμε πότε υπάρχει όντως πρόθεση για συμπερίληψη και ανάδειξη της queer τέχνης και πότε μιλάμε για tokenizing.
Και σίγουρα ένα μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε είναι το queer-baiting!
Krista Papista: Νιώθω τυχερή που βρισκόμαστε στο 2025. Για μένα το ότι είμαι queer αφορά την ταυτότητά μου και τον τρόπο ζωής που έχω επιλέξει. Φυσικά, το έργο μου επηρεάζεται από αυτό.
Krista Papista: «Ναι, τα πράγματα έχουν αλλάξει ευτυχώς, αλλά όταν επιστρέφω στην Ελλάδα και την Κύπρο, νιώθω ότι ανήκω σε μία μικρή μειοψηφία ατόμων που δηλώνουν ανοιχτά queer».
Στο Βερολίνο αντιθέτως, υπάρχει πολύ περισσότερος queer κόσμος και διαφορετικότητα, ακριβώς επειδή πολλά άτομα μετακομίζουν εκεί γι’ αυτόν τον λόγο, οπότε συναντάς πολλές διαφορετικές queer υποκουλτούρες και σκηνές.
– Πιστεύεις ότι η queer μουσική σκηνή στην Ελλάδα έχει χώρο σήμερα; Ακούμε αρκετές queer φωνές;
Krista Papista: Νιώθω ότι υπάρχουν αρκετοί queer καλλιτέχνες και μου αρέσει που εξελίσσονται συνεχώς.
Kristof: Σιγά- σιγά μαζευόμαστε.
Molyneaux: Η μουσική σκηνή στην Ελλάδα έχει καλλιτεχνά τα οποία φτιάχνουν φανταστική μουσική. Σίγουρα τα πράγματα αλλάζουν και είναι πλέον συγκινητικό αυτό που συμβαίνει, και η στήριξη του κόσμου. Μέχρι να φτάσουμε στο σημείο όμως που δεν θα χρειάζεται να κάνουμε αυτή τη συζήτηση, χρειαζόμαστε ακόμα χρόνο και αγώνες.
Capétte: Είμαι σίγουρος ότι πολλά νέα άτομα φοβούνται ακόμα να κυκλοφορήσουν μουσική, επειδή τρέμουν με τις ομοφοβικές αντιδράσεις του κόσμου. Παρ’ όλα αυτά, νομίζω πως υπάρχει πλέον χώρος που τα συμπεριλαμβάνει. Δεν ξέρω αν ο αλγόριθμος του δικού μου TikTok είναι τόσο παραπλανητικός, αλλά βλέπω καθημερινά να καταλαμβάνεται χώρος από queer υποκείμενα, είτε είναι “influencers” είτε είναι μουσικοί.
Αν στην πιο εμπορική μουσική σκηνή της χώρας υπάρχουν φανερά queer άτομα, τότε δεν έχω λόγο να υποθέτω πως δεν έχουμε χώρο. Αρκετά δεν είναι, αν με ρωτάς, αν και τι πάει να πει «αρκετά»; Υπάρχει κάποιος αριθμός queer καλλιτεχνών που πρέπει να διατηρείται για να θεωρούμαστε συμπεριληπτικοί;
Δεν νιώθω ότι βλέπω αρκετά το queer βίωμα στη μουσική σκηνή ακόμη. Ίσως δεν έχει να κάνει με το πόσες είναι οι queer φωνές, αλλά με το πόσο μιλάνε για το βίωμά τους αυτές που υπάρχουν, πόσο το εργαλειοποιούν για την επιτυχία και πόσο κρύβονται πίσω από την (ετερο)κανονικότητα. Εδώ η queer κοινότητα θαυμάζει icons και αδιαφορεί για την πολιτική τους στάση.
Dolly Vara: Ένα queer μουσικό στην Ελλάδα, για να αποκτήσει χώρο, σε οποιοδήποτε context, πρέπει να τον διεκδικήσει 2 και 3 φορές πιο σκληρά από ότι ένα cis straight άτομο, για παράδειγμα. Τα περιθώρια και οι επιλογές είναι πολύ πιο στενά, ενώ ακόμα κυριαρχεί η καχυποψία.
Στη ραπ σκηνή π.χ παρόλο που κάνω αυτό που κάνω εδώ και πολλά χρόνια και μου έχει δοθεί η ευκαιρία να το παρουσιάσω και σε μεγαλύτερα platforms, ακόμα υπάρχει το αίσθημα ότι μας αντιμετωπίζουν σαν κάτι το «ανοίκειο», το ξένο. Και όποτε τολμάμε να εκφράσουμε με ελευθερία και ειλικρίνεια το experience μας, αντιμετωπίζουμε περιφρόνηση.
Dolly Vara: «Νιώθω ότι ακόμα ενοχλούμε κάποιους. Και ίσως καλά κάνουμε».
Και χαίρομαι που παρατηρώ ολοένα και περισσότερα queer καλλιτεχνά να θέλουν να εκφραστούν με unapologetic τρόπο.
– Η queer ταυτότητα επηρεάζει ή διαμορφώνει τον τρόπο που γράφεις, δημιουργείς ή ανεβαίνεις στη σκηνή; Αν ναι, με τι τρόπο;
Molyneaux: Η μουσική που δημιουργώ είναι βαθιά προσωπική και αντανακλά τα βιώματά μου. Ακούστε το καινούργιο μας άλμπουμ με Agatha. Θα το κυκλοφορήσουμε μετά το καλοκαίρι, με καινούργιο duo name «3ΜΗΝΕΣ»! Ανυπομονώ.
Dolly Vara: Εννοείται τον επηρεάζει! Δεν με ενδιαφέρει καθόλου να δείξω ότι είμαι σαν τους άλλους. Η πρόθεση για πλήρη ομογενοποίηση σαν καλλιτεχνική στάση μού είναι τελείως ξένη. Και μου βγάζει ανασφάλεια. Στόχος μου πάντα είναι να εκφράσω τα δικά μου experiences και πώς αντιλαμβάνομαι εγώ τον κόσμο ως queer άτομο, απευθυνόμενη σε queer άτομα. Και αυτό προσπαθώ να το δείχνω και on stage. Στη σκηνή «δαιμονίζομαι» και αυτό θέλω να παθαίνουν και όσα με βλέπουν και με ακούνε. Και έτσι δημιουργείται ένα μοναδικό connection.
Capétte: Κάποτε έγραφα πολύ πιο συνειδητά με την queer ταυτότητά μου. Ήθελα να γράφω για θέματα που την αφορούν, ήθελα η μουσική μου και η παρουσία μου να «προκαλούν».
Capétte: «Σήμερα η queer ταυτότητά μου είναι πολύ πιο ώριμη, πιστεύω, και μου υπενθυμίζει διαρκώς να μην τοποθετώ όρια στην τέχνη και στον εαυτό μου».
Δεν χρειάζεται να γράφω για την ομοφοβία για να γράφω queer μουσική, ούτε να βγαίνω στην σκηνή με έναν πλήρως “genderfluid” τρόπο για να είμαι queer καλλιτέχνης. Αντίθετα, όσο πιο πολύ προσπαθώ να μιμηθώ το πρότυπο του σημερινού queer καλλιτέχνη, τόσο λιγότερο queer θα είναι η στάση μου. Από τη στιγμή που προσπαθώ να μην επιτελώ ορισμένες ταυτότητες και μουσικές, κάνω κάτι queer.
Krista Papista: «Είμαι ανοιχτά queer γυναίκα και ζω μία queer ζωή. Φυσικά το έργο μου επηρεάζεται από τη σεξουαλικότητά μου και τις επιλογές μου».
Kristof: Φυσικά. Άλλο να βλέπεις π.χ. ένα -macho- cis straight άτομο να ανεβαίνει στη σκηνή με το προνόμιο του κι αλλιώς μια θηλυκότητα σε ένα gig space.
Επίσης διαφορετικά «χτυπάει» να μιλάει για το ίδιο του το βίωμα ένα queer άτομο κι αλλιώς όταν το οικειοποιούνται άτομα που απλώς κάνουν baiting. Και, πιστέψτε με, είναι πολλά. Συζητούσα τις προάλλες με κάποια γνωστή μου για τη δισκογραφία σε σχέση με κομμάτια που εξυμνούν τον ομοφυλοφιλικό έρωτα. Είναι πραγματικά ελάχιστα (σ.σ: ακούστε την Παντομίμα και το CAKE από το νέο δίσκο).
Ο τρόπος που γράφω -ναι- είναι βιωματικός με κάποια στοιχεία μαγικού ρεαλισμού. Άρα η queer ταυτότητα μου υπάρχει στη γραφή μου, αλλά και στη σκηνική παρουσία.
– Pride Month 2025. Ποιο είναι το προσωπικό σου μήνυμα υπερηφάνειας;
Dolly Vara: Fear is the mind killer!
Capétte: Ο Ιούνιος δεν έχει τίποτε το σπουδαίο. Κάθε μήνας είναι μήνας υπερηφάνειας, αν το διεκδικήσουμε.
Krista Papista: We are chic, you are trash.
Kristof: Μεταμορφωθείτε!
– Περηφάνεια σημαίνει… (συμπλήρωσε τη φράση με μία λέξη ή πρόταση).
Dolly Vara: Pride is a riot, baby, always and forever. ❤
Capétte: Να μετατρέπεις μια ιδιωτική ταυτότητα σε συλλογική.
Krista Papista: Να είσαι chic, να προσπαθείς, να είσαι ανοιχτή, να δίνεις, να αγαπάς και να μην παρανοείς.
Kristof: Ενός λεπτού σιγή.
Molyneaux: Η ορατότητα να μη θεωρείται προνόμιο.
– Αν έπρεπε να γράψεις ένα Pride anthem σήμερα, τι θα έλεγε;
Dolly Vara: Κάτι οργισμένο σίγουρα. Ίσως να λεγόταν “FUCK ‘EM UP”.
Capétte: Προσπαθώ να νιώθω περήφανος σε έναν κόσμο για τον οποίο δεν είμαι περήφανος.
Προσπαθώ να μην αισθάνομαι ντροπή σε έναν κόσμο για τον οποίο ντρέπομαι.
Δεν ξέρω αν αξίζει η υπερηφάνεια.
Δεν ξέρω αν αξίζει η ντροπή.
Ξέρω μόνο ότι δεν αξίζει ο κόσμος σας.
Krista Papista: Έλα μάνα να μας δεις,
κοριτσάκια στην αγριμιά
Έλα μάνα να μας δεις,
κοριτσάρες στην βουλή μας
Free Palestine
Kristof: Δεν μπορώ τη λέξη «πρέπει».
Molyneaux: Θα μιλούσε για την Παλαιστίνη. Δε μπορώ να φανταστώ να μιλάμε για υπερηφάνεια, όσο η γενοκτονία και η λιμοκτονία των Παλαιστινίων συνεχίζει να συμβαίνει.
– Μοιράσου μαζί μας την πιο queerly στιγμή από κάποιο σου live που δεν θα ξεχάσεις ποτέ είτε για το vibe, είτε για το κοινό, είτε για κάτι τελείως αναπάντεχο.
Capétte: Θυμάμαι μια φορά σε ένα live στο Communitism, έλεγα το τραγούδι μου Ξεκαθάρισμα, στο οποίο τότε συνήθιζα να κάνω voguing σε ένα dance break. Ένα άτομο στο κοινό το ήξερε και αποφάσισε να χορέψει πρώτο, δημιουργώντας έναν χώρο μέσα στο κοινό για χορό. Εγώ κατέβηκα από τη σκηνή και χόρεψα μαζί του σαν να κάνουμε battle.
Τα όρια μεταξύ μουσικού επί σκηνής και κοινού έσπασαν και για 2 λεπτά ήμασταν 2 άτομα μέσα στον κόσμο που κάνανε αυτόν τον queer χορό, σ’ έναν πολιτικά φορτισμένο συλλογικό χώρο. Όταν αναρωτιέμαι ποιο είναι το νόημα του queerness, θυμάμαι πάντα αυτά τα 2 λεπτά.
Kristof: Πριν κάποια χρόνια σε ένα live, φορούσα ένα τούλινο φόρεμα σαν νυφικό όπου μπλέχτηκε με το καρεκλάκι του πιάνου κι όταν σηκώθηκα από το πιάνο για να φύγω, μαζί με την υπόκλιση, υποκλίθηκε και το καρεκλάκι!
Krista Papista:Στο Agoravofiko το 2023, οι φανς μου ερμήνευαν μαζί μου, δίνοντας την ψυχή τους κατά τη διάρκεια των τραγουδιών μου ALEXANDRA, Fantasmata & AMAN AMAN. Ήταν σαν το έργο μου να τους έδινε μία σκηνή και την άδεια να εκφραστούν και να παρουσιαστούν δίπλα μου.
Dolly Vara: Δύσκολο να σκεφτώ κάποια. Σίγουρα λατρεύω όταν φωνάζουμε συνθήματα στα live και χαίρομαι όταν συμβαίνει και στα δικά μου. «Αυτό, αυτό, αυτό είναι σωστό, κλωτσιές με 12ποντα να βάλετε μυαλό», being my favorite. Το έκανα και στίχο εξάλλου.
