Οι Χρύσα Κατσαρίνη, Ήρα Κατσούδα & Δήμητρα Νικητέα δεν είναι «γυναίκες κωμικοί». Είναι κωμικοί σκέτο

Αλλά ας ξεκαθαρίσουμε κάτι πριν συνεχίσουμε: δεν είναι «γυναίκες κωμικοί». Είναι κωμικοί. Τελεία. Αν μπορούσαμε να δώσουμε ένα ευρώ για κάθε φορά που τους κόλλησαν το «θηλυκό» ως πρόθεμα, θα μπορούσαν να κάνουν τουρνέ σε όλες τις ηπείρους (και σε μερικές ακόμα παράλληλες διαστάσεις). Κάνουν standup σκέτο και όχι «γυναικείο stand up». Εκεί που το μόνο που μετράει είναι το punchline. Το ταλέντο δεν έχει φύλο και το γέλιο δεν διαλέγει χρωμόσωμα.

Η καθεμία έχει το δικό της χιούμορ κι αντιμετωπίζει το stand up άλλοτε σατιρίζοντας το κοινωνικό παράλογο, άλλοτε αυτοσαρκαζόμενη, άλλοτε βουτώντας στα προσωπικά της με τρόπο τόσο ξεκαρδιστικό που δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις ή να ζητήσεις συγγνώμη. Κι όμως, εκεί κρύβεται η μαγεία της κωμωδίας, στο να λες τα πιο δύσκολα, σαν να είναι τα πιο ελαφριά.

Αυτές οι 3 το ξέρουν καλά. Το κουβαλούν σαν φλέβα κάτω από το δέρμα: εκεί που άλλοι βλέπουν πρόβλημα, εκείνες βλέπουν υλικό. Και όχι, δεν πιστεύουν ότι «το γέλιο σώζει». Πιστεύουν στο ότι το γέλιο λέει αλήθειες που δεν αντέχουμε να ακούσουμε σοβαρά. Πιστεύουν στη δουλειά, στο ψάξιμο, στη φωνή που γίνεται punchline μετά από ατελείωτες δοκιμές. Και κυρίως – ευτυχώς για εμάς – πιστεύουν στο να μας κάνουν να γελάμε, ακόμα κι όταν όλα γύρω μοιάζουν να έχουν χάσει το χιούμορ τους.

Γιατί αν είναι να γιορτάζουμε την Παγκόσμια Ημέρα Γέλιου, ας τη γιορτάσουμε με εκείνες που ξέρουν πώς να μας το χαρίσουν απλόχερα.

– Η Παγκόσμια Ημέρα Γέλιου μάς υπενθυμίζει τη δύναμη της κωμωδίας. Ποια ήταν η στιγμή στην πορεία σου που συνειδητοποίησες ότι μπορείς να κάνεις τον κόσμο να γελάσει «με το καλημέρα»;

Χρύσα Κατσαρίνη: Με ρήμαξες. Πολύ ζόρικη ερώτηση. Σκέψου ότι απάντησα όλη την συνέντευξη και ξαναγύρισα. Δεν νομίζω ότι το έχω σκεφτεί ποτέ αυτό για μένα. Βασικά ελπίζω να μην συνειδητοποιήσω ποτέ κάτι τέτοιο. Αν το θεωρήσω ποτέ τόσο εύκολο, σημαίνει πως θα έχει αποδυναμωθεί η αξία της δουλειάς μου στο μυαλό μου.

Ήρα Κατσούδα: Είναι φοβερό πως κάθε μέρα υπάρχει και μια «Παγκόσμια Ημέρα» για κάτι. Το έχουμε πάει τόσο μακριά, που σε λίγο η μόνη Παγκόσμια Ημέρα που θα μένει θα είναι αυτή που θα γιορτάζει την ίδια την Παγκόσμια Ημέρα. Να κάνουμε μια Παγκόσμια Ημέρα που θα γιορτάζει όλες τις Παγκόσμιες Ημέρες, κάτι σαν των «Αγίων Πάντων» των Παγκόσμιων Ημερών.

Αλλά ναι, πίσω στην ερώτηση, η Παγκόσμια Ημέρα Γέλιου είναι μια καλή υπενθύμιση ότι η κωμωδία έχει αυτή την μαγική δύναμη να σε κάνει να γελάς και να ξεχνάς. Σαν ένα μεγάλο «ουφ», που μας βοηθάει να επιβιώσουμε σε αυτή την παράνοια που ζούμε καθημερινά. Από εκεί και πέρα, δεν νομίζω ότι υπήρξε συγκεκριμένη «στιγμή» που κατάλαβα ότι μου αρέσει να κάνω τον κόσμο να γελάει. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, μου άρεσε πάντα το χιούμορ και να το κάνω και να το προσλαμβάνω, οπότε κάπως αναπτύχθηκε όλο αυτό οργανικά.

Δήμητρα Νικητέα: Έως τώρα καμία. Δηλαδή αν εξαιρέσουμε στιγμές που είχα ως opening line τούμπα ή κάποιο εκκεντρικό ντύσιμο, νομίζω ποτέ δεν έχω νιώσει ότι μπορώ να κερδίσω το γέλιο του ακροατηρίου άνευ κόπου και κυρίως χωρίς να αποδεικνύω σε πιο δύσπιστους ότι υπάρχει λόγος που είμαι πάνω στην σκηνή. Δεν έχω ούτε την πλήρη αποδοχή να είμαι στην σκηνή «με το καλημέρα» και ενδεχομένως, γι’ αυτό μου αρέσει γιατί το βλέπω σαν πρόκληση.

– Πολλές φορές λένε ότι «το γέλιο σώζει». Υπάρχει κάποιο προσωπικό βίωμα όπου η κωμωδία σε βοήθησε να ξεπεράσεις μια δύσκολη στιγμή;

Δήμητρα Νικητέα: Συνήθως ο ο εκμηδενισμός και η απόσταση με σώζει. Αφού έχω πάρει απόσταση από μια τραυματική εμπειρία τότε μπορώ να κάνω κωμωδία.

Δήμητρα Νικητέα: «Δεν λέω πως η κωμωδία δεν είναι βάλσαμο, αλλά γίνεται για την αυτοδιασκέδαση μου, και όχι για την σωτηρία μου».

Βασική προϋπόθεση για να ξεπεράσεις κάτι, είναι η απόσταση και η συνετή και λογική επαναθεώρηση του. Στη διαδικασία αυτή παρατηρείς πως το παράλογο της τραγωδίας που σε έχει τραυματίσει με μια άλλη παρουσίαση, είναι κωμωδία.

Αλλά τη στιγμή της κρίσης δεν με σώζει η κωμωδία. Φαντάσου να καίγεται ένα σπίτι και να αρχίζω «έχετε παρατηρήσει ότι για να πάρεις τον πυροσβεστήρα πρέπει να σπάσεις το τζαμί του κουτιού του πυροσβεστήρα, τέλεια τώρα καίγεται το σπίτι και έχω ένα κομμένο χέρι χαχα ντάξει αυτό το αστείο ήταν λίγο καμένο!». Σαν τη Βουγιουκλάκη θα ήμουν: «Γελάω γελαω, δείτε με πως γελάω».

Χρύσα Κατσαρίνη: Όλη μου η ζωή είναι μια συνεχής αναζήτηση του αστείου. Αναπόφευκτα κάθε τραύμα μου έχει περάσει μέσα από αυτό το φίλτρο. Η κωμωδία έχει την τάση να απομυθοποιεί, να αποδυναμώνει τα τραύματα. Τα κάνει να φαντάζουν πιο διαχειρίσιμα.

Ήρα Κατσούδα: Ας πούμε σε αυτό το σημείο ότι αυτό το κάνει κυρίως η ψυχοθεραπεία. Η κωμωδία έρχεται επικουρικά και συμπληρωματικά. Το λέω για να μην περιμένει κανείς ότι με το ίδιο εισιτήριο θα γελάσει και θα ξεπεράσει τα θέματα που έχει.

Ήρα Κατσούδα: «Το να βρίσκεις την αστεία πλευρά ακόμα και σε κάτι σκοτεινό είναι μια μορφή προσωπικής σωτηρίας».

Πάντα χρησιμοποιώ το χιούμορ σαν μέσο απόδρασης από κάτι άσχημο που μου συμβαίνει. Είναι κάτι σαν μηχανισμός άμυνας που με συντροφεύει σε όλη μου την ζωή. Η κωμωδία με βοήθησε να την παλέψω σε απώλειες, σε αλλαγές, σε απογοητεύσεις και πάνω από όλα στο να αντιμετωπίσω και να καταλάβω τον εαυτό μου, γιατί όταν απαλλάσσεσαι μέσω της κωμωδίας από το στρες που σου δημιουργεί η εκάστοτε δύσκολη κατάσταση, το μυαλό καθαρίζει και μπορείς να σκεφτείς και να διαχειριστείς τα πράγματα πολύ πιο ψύχραιμα.

– Αν μπορούσες να αλλάξεις ένα πράγμα στο σημερινό κωμικό τοπίο της Ελλάδας, τι θα ήταν αυτό και γιατί;

Ήρα Κατσούδα: Θα ήθελα να πάρουμε όλ@ λίγο λιγότερο στα σοβαρά τους εαυτούς μας. Έχουμε την τάση να μιλάμε για την κωμωδία σαν να είναι το ιερό δισκοπότηρο, λες και ανακαλύψαμε το φάρμακο για τον καρκίνο. Ενώ στην ουσία, κάνουμε κάτι πανέμορφο, αλλά ταυτόχρονα τόσο απλό: κάνουμε τον κόσμο να γελάσει. Αν το ξεχάσουμε αυτό, χάνεται η μαγεία.

Δήμητρα Νικητέα: Το κλισέ. Το προβλέψιμο. Το μη αυθεντικό. Η κωμωδία που εκβιάζει την ταύτιση με χαμηλής ποιότητας παρατηρήσεις και τελικά δεν οδηγεί σε κάποιο μεγαλύτερο νόημα ούτε σε κάποια σπουδαία κριτική. Την ταύτιση για την ταύτιση. Εγώ την λέω κωμωδία studio Ghibli. Εννοείται και η κωμωδία του τραμπούκου, του ανθρώπου με περιορισμένη οπτική γωνία, η κωμωδία μονοδιάστατου χαρακτήρα και η κωμωδία που είναι όχημα για προσωπολατρία.

Χρύσα Κατσαρίνη: «Θα έβαζα περισσότερες κωμικές εκπομπές στην τηλεόραση. Με writers stand up κωμικούς».

Χρύσα Κατσαρίνη: Επίσης θα έβαζα περισσότερα late night shows με παρουσιαστές stand up κωμικούς. Θεωρώ πως θα γίνει αυτό το βήμα, μένει να μάθουμε το πότε.

– Πρόσφατα υπήρξε θέμα με event stand up όπου δεν προσκλήθηκε καμία γυναίκα κωμικός. Πώς σου φαίνεται το ότι ακόμα χρειάζεται να υπενθυμίζεται η παρουσία σας; Πώς απαντάς σε τέτοιες «παραλείψεις»;

Ήρα Κατσούδα: Το ότι ακόμα μιλάμε γι’ αυτό, δείχνει ότι δεν έχουμε φτάσει ακόμα στο αυτονόητο. Δεν μιλάμε για «ποσόστωση», μιλάμε για ορατότητα.

Ήρα Κατσούδα: «Όταν οι γυναίκες απουσιάζουν από μια τέχνη που βασίζεται στην προσωπική ματιά, το κοινό χάνει ολόκληρες οπτικές και κόσμους».

Η λύση είναι να είμαστε εκεί, παρούσες, ενεργές και αστείες.

Δήμητρα Νικητέα: Δεν πιστεύω ότι στις τοποθετήσεις μας, υπενθυμίσαμε την ύπαρξη μας. Ασκήσαμε κριτική. Δεν τίθεται θέμα αφηρημάδας. Δεν είμαστε και 1000 κωμικοί. Γνωρίζουν την παρουσία μας, γνωρίζουν τη δουλειά μας, έχουμε συνεργαστεί, από ότι έχει αποδειχθεί μια χαρά παρακολουθούν τις συνεντεύξεις και τα social μας. Και πιθανολογώ ότι κάποιοι και αυτή τη συνέντευξη θα διαβάσουν.

Είναι συνειδητή επιλογή. Και επιβεβαιώνεται ο βαθμός συνειδητότητας με τον τρόπο που επιλέγει ο καθένας να μεταδιαχειριστεί μια τέτοια κρίση. Το θέμα δεν πρέπει να εξαντλείται στην παράσταση γιατί δεν είναι κάτι που συνέβη πρώτη φορά, και δεν υπαίτιοι για το «μεγάλο κακό» οι συντελεστές. Δεν είναι προσωπικό. Είναι έμφυλο. Προσωπικό γίνεται με τον τρόπο που διαλέγει ο καθένας να το διαχειριστεί το έμφυλο ζήτημα. Σε αυτές τις παραλείψεις συνήθως πιο καίρια απαντάει ο κόσμος. Αλλάζει η εποχή, και αν δεν αλλάξεις θα απευθύνεσαι πάντα σε πολύ συγκεκριμένο κόσμο.

Δήμητρα Νικητέα: «Η δική μου απάντηση είναι να συνεχίζω να δουλεύω σε αυτό που αγαπάω παρά το απορριπτικό, μη προκατειλημμένο θετικά ή τέλος πάντων όχι τόσο προνομιούχο για μένα περιβάλλον».

Χρύσα Κατσαρίνη: Θα προτιμήσω να μην τοποθετηθώ επί του θέματος. Μετέφερα τις σκέψεις μου για όλο αυτό μου σε ένα video στο Instagram.

– Αν υπάρχει, ποιο είναι ένα αστείο που σε εκπλήσσει ακόμα και σήμερα με το πόσο πολύ «πιάνει» το κοινό κάθε φορά;

Δήμητρα Νικητέα: Δεν μου έρχεται κάτι, και μάλλον δεν με εκπλήσσει όταν πιάνει. Συνήθως εκπλήσσομαι όταν ΔΕΝ ΠΙΑΝΕΙ. Γιατί δεν γελάτε ρε; Κλείστε τις πόρτες, θα κάτσετε όμηροι μέσα μέχρι να πάρω την αποδοχή που δεν πήρα από την οικογένεια μου, ε λοιπόν ο κλόουν σήμερα δεν γουστάρει, κλπ. Ωραία πράγματα!

Χρύσα Κατσαρίνη: Δεν υπάρχει, διότι το υλικό ανανεώνεται ανά 2 χρόνια. Ευτυχώς. Γιατί δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να λέει κείμενα που έγραψα το 2012. Είμαι τελείως διαφορετικός άνθρωπος από εκείνη την κοπέλα 13 χρόνια πριν.

Ήρα Κατσούδα: Αρχικά να πούμε ότι υπάρχουν διάφορα είδη κοινού και δεν είναι μόνο ένα. Υπάρχει κοινό που είναι εκπαιδευμένο στο stand up, κοινό που θέλει βαθιά κωμωδία, κοινό που θέλει κάτι χαλαρό και εύπεπτο, κοινό που βαρέθηκε να ακούει τα ίδια και τα ίδια, κοινό που έχει περισσότερες άμυνες και στεγανά.

Αλλά αν πρέπει να πω οπωσδήποτε κάτι για την πλειοψηφία, είναι ότι πάντα πιάνει κάτι σεξουαλικό. Πάντα. Είναι τρομερό — μπορεί να χτίζεις ένα αστείο με ωραία κοινωνική παρατήρηση, με layers, με λεπτότητα, με σουρεαλισμό. Και μετά πετάς μια ατάκα που έχει μέσα τη λέξη «σεξ» ή έστω να υπονοεί κάτι σεξουαλικό, και γίνεται χαμός. Το σεξουαλικό χιούμορ έχει κάτι το καθολικά αναγνωρίσιμο — ακόμα κι αν δεν θέλει κανείς να το παραδεχτεί. Αλλά αυτό δεν είναι πανάκεια και σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι ο κόσμος δεν γελάει με άλλες θεματικές, ίσα ίσα.

Για παράδειγμα, στις Όμορφες Σκέψεις (στην νέα μου solo παράσταση), δεν έχω ούτε μισό αστείο για σχέσεις ή για σεξ. Δεν είναι ότι το προγραμμάτισα, απλά μου βγήκε να ασχοληθώ με άλλα θέματα που έχω στο μυαλό μου. Και μέχρι τώρα όσες φορές την έχω παρουσιάσει και κρίνοντας πάντα από τα γέλια και τις αντιδράσεις, πίστεψε με, δεν τους έλειψε καθόλου η σεξουαλική αναφορά.

– Το χιούμορ είναι συχνά ένας τρόπος να μιλήσουμε για πιο «βαριά» κοινωνικά ζητήματα με ελαφρότητα. Εσύ πόσο συνειδητά το εντάσσεις στα κείμενά σου;

Ήρα Κατσούδα: Με πλήρη συνείδηση. Αλλά δεν το κάνω για να δώσω κάποιο «μάθημα» ή να «κουνήσω το δάχτυλο», αλλά γιατί τα κοινωνικά ζητήματα είναι κομμάτι της ζωής μας. Αν κάτι με απασχολεί, με θυμώνει ή με ενοχλεί, θα βρω τρόπο να το ενσωματώσω στο κείμενο εφόσον πάντα έχω να πώ κάτι αστείο σε αυτό. Θέλω να πω, κωμωδία κάνουμε όχι TedX. Το χιούμορ είναι ένα εργαλείο για να κατανοήσεις και να αποδομήσεις. Και όσο πιο αστεία το προσφέρεις, τόσο πιο βαθιά μπορεί να φτάσει.

Χρύσα Κατσαρίνη: Για να είμαι ειλικρινής δεν διακρίνω καμία ελαφρότητα στην σάτιρα.

Χρύσα Κατσαρίνη: «Θεωρώ πως η κωμωδία είναι ο πιο αποτελεσματικός και γρήγορος δρόμος για να φτάσει το μήνυμα. Αλλά και ο πιο βάναυσος πολλές φορές. Η σάτιρα που δεν είναι επιδερμική, είναι τρομερά αιχμηρή».

Δεν θεωρώ πως κάνω σάτιρα. Αλλά σε κάθε μου παράσταση αναφέρω κάποια κοινωνικά ζητήματα που με απασχολούν. Νιώθω την ανάγκη να το κάνω, οπότε θα έλεγα πως είναι μια συνειδητή και συναισθηματική απόφαση.

Δήμητρα Νικητέα: Κυρίως αυτό κάνω. Ιδίως στο ΚΑΜΙΚΑΖΙ, μαζί με την Μελίνα (Κόλλια). Εκμηδενίζω τον όρο «βαριά». Δεν υπάρχουν βαριά θέματα. Δεν αντέχω την σοβαροφάνεια αλλά ούτε την προσέγγιση «θα παίζω λες και έχουν βάλει τηλεόραση, ίσα ίσα να ξεχαστούν».

– Αν έγραφες το δικό σου «εγχειρίδιο επιβίωσης» για νέες γυναίκες που θέλουν να ξεκινήσουν στο stand up, ποια θα ήταν τα 3 βασικά tips που θα τους έδινες;

Χρύσα Κατσαρίνη:  Σαν οδηγό επιβίωσης κι όχι συμβουλές για stand up:

1. Άκου ό,τι και αν σου πουν. Κράτα τα καλοπροαίρετα και μετά κάνε αυτό που εσύ θα νιώσεις σωστό.
2. Βρες υγιείς σχέσεις μέσα στον χώρο και κάνε ισχυρές φιλίες που θα μείνουν για πάντα.
3. Μην κάνεις κάτι με συνάδελφο.

Ήρα Κατσούδα:

1. Μίλα για αυτά που θέλεις εσύ – όχι για αυτό που νομίζεις ότι θέλει το κοινό.
2. Η αποτυχία είναι μέρος της διαδικασίας.
3. Δεν χρειάζεται να αποδείξεις τίποτα και σε κανέναν.

Δήμητρα Νικητέα: (Γελάει) Ποσό γυναικεία προσέγγιση «τα 3 tips». Αν και συνήθως τις συμβουλές στις νέες γυναίκες κωμικούς τις δίνουν οι άντρες, ας κάνουμε μια εξαίρεση. Νομίζω τα tips είναι ασχέτως φύλου:

1. Βρες τη φωνή σου, ψάξε τι σε αφορά όντως και κυρίως ψάξε ΓΙΑΤΙ θες να κανείς κωμωδία. Δεν υπάρχει συνταγή, υπάρχει τεχνική που έχει μάθει ο κόσμος τόσα χρόνια ασυνείδητα να κωδικοποιεί και να το ερμηνεύει ως αστείο. Άλλα το αστείο δεν είναι 1 πράγμα!
2. Μην συγκρίνεσαι με άλλους κωμικούς. Μην προσπαθείς να γίνεις ο τάδε/η τάδε για να έχεις και εσύ τον ίδιο αριθμό fans. Μοίρασε την κωμωδία σου όσο πιο συχνά γίνεται και σε όσα μέσα μπορείς, και το ακροατήριο θα σε βρει.
3. Θέλει 5-15 λεπτά, ιδίως αν έχεις fem looking, ο κόσμος να αποδεχτεί ότι μπορεί να γελάσει με μια άγνωστη γυναίκα. Μην αγχωθείς! Τρώνε ένα σοκ άρνησης στην αρχή. Αν δε, δεν μιλάς και δεν προσεγγίζεις με συγκεκριμένο ύφος topics που είναι gender blind, που δεν επαληθεύουν στο μυαλό τους το «γυναικείο χιούμορ», μπορεί να θέλει και παραπάνω χρόνο. Όλα καλά θα πάνε!

– Κλείνοντας, αν μπορούσες να αφιερώσεις ένα stand up show αποκλειστικά σε μια ομάδα ανθρώπων ποια θα διάλεγες και γιατί;

Χρύσα Κατσαρίνη: Στα κακοποιημένα παιδιά. Για όλους τους λόγους του κόσμου.

Δήμητρα Νικητέα: Ε, στους δεξιούς μπας και τα φέρουμε βόλτα. Δεν βγαίνει αλλιώς. Το έχω δει το έργο. Πέραν της πλάκας, δεν ξέρω, ολ@ καλοδεχουμεν@ αρκεί να έχουν ενσυναίσθηση και ελαφρότητα στη ζωή.

Ήρα Κατσούδα: Εταιρικό θα κάνουμε; Συνήθως όταν παίζεις αποκλειστικά για κάποια ομάδα ανθρώπων, σε έχει κλείσει είτε εταιρεία είτε φορέας. Αλλά αφού το θέτεις έτσι, θα ήθελα να παίξω σε άτομα που διαγωνίζονται σε air guitar festivals γιατί δεν θα χρειαζόταν καν να παίξω. Θα έβαζα να παίζει από πίσω κάποιο bit μου και θα ανοιγόκλεινα το στόμα. Ξέρουν. Θα το εκτιμούσαν.

– Περίγραψέ μας ένα αστείο σκηνικό από παράσταση σου που δεν θα ξεχάσεις ποτέ.

Χρύσα Κατσαρίνη: Σε αυτή την παράσταση έχω ένα μικρό δεκάλεπτο που κάνω crowdwork. Και ο κόσμος μου λέει κάτι περίεργο που κάνει. Μια κοπέλα μου είπε «κοιμάμαι πάντα με φωτάκι….. Αλλά με ενοχλεί και βάζω μάσκα ύπνου». Νόμιζα ότι θα πεθάνω από το γέλιο.

Ήρα Κατσούδα: Από αστεία σκηνικά σε παραστάσεις έχει άπειρα. Αλλά από τα αγαπημένα μου είναι όταν ξεκουμπώθηκε το σουτιέν μου σε μια παράσταση, σκέφτηκα δεν πειράζει θα προλάβω να τελειώσω το κομμάτι μου και το ξανακουμπώνω στο καμαρίνι, αλλά δεν πρόλαβα με αποτέλεσμα να ανέβει προς τα πάνω και να παίζω με 4 στήθη σαν Μινωική θεότητα. Το είδαν φυσικά, γέλασαν, τους είπα “sorry”, γύρισα πλάτη, κουμπώθηκα, συνεχίσαμε.

Δήμητρα Νικητέα: Ήμουν σε ένα φεστιβαλικό event, με ό,τι να ναι από κάτω κόσμο, και εγώ έπαιζα ένα κείμενο που υποστήριζα ότι τα άλογα στην ιππασία αδικούνται και κάθε τόσο πεταγόταν μια κυρία και έλεγε «Μια χαρά περνάνε τα άλογα, κάνουν την γυμναστική τους», συνέχιζε κάθε τόσο να με διακόπτει «Και τα άλογα διασκεδάζουν, όχι μόνο οι αναβάτες, κανείς λάθος».

Κάποια στιγμή είχα θυμώσει την ρώτησα αν είναι από κάποιο σωματείο αλόγων, δεν καταλαβαίνω γιατί μιλάτε λες και είστε αντιπρόσωπος τους, δεν καταλαβαίνω τι gaslighting είναι αυτό. Τελειώνω το σετ, ανεβαίνει η παρουσιάστρια και λέει «Η Δήμητρα δεν το γνωρίζει αλλά σήμερα έχουμε τη χαρά να έχουμε μαζί μας τον Ιππικό Όμιλο της τάδε περιοχής». Ναι. Συγγνώμη που δεν το κατάλαβα.

Έπρεπε να το είχα υποθέσει αλλά ήθελα να δω και ένα πανό «ΕΜΕΙΣ ΑΓΑΠΑΜΕ ΤΑ ΖΩΑ», κολιέ πέταλο και ένα στάχυ στο αυτί.