WATCHLIST

Ghost Hunters: To reality show που πρέπει να δεις αν πιστεύεις στα φαντάσματα

Ταξίδι πίσω στο χρόνο και συγκεκριμένα στο 1984 όπου οι Ghostbusters, η περίφημη ομάδα κυνηγών φαντασμάτων κάνουν τον κόσμο να πιστέψει στα φαντάσματα και κυρίως στην πεποίθηση ότι οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν παρέα με τα καλά πνεύματα, όσο τα κακά απορροφούνται από ειδικές σκούπες. Η ποπ κουλτούρα των 80s καθορίστηκε από τα φαντασματάκια και κληροδότησε στις επόμενες γενιές μια τεράστια λαχτάρα και περιέργεια για αυτό που κρύβεται κάτω από το σεντόνι, πίσω από την πόρτα και μέσα στη σοφίτα.

Είκοσι χρόνια μετά στο πρόγραμμα ενός καναλιού που λέγεται SciFi Channel κάνει «μπου» το ριαλιτι σόου Ghost Hunters, μια σειρά τηλεοπτικής μεταφυσικής δραστηριότητας που ακολουθεί δύο ατρόμητους ερευνητές, τον Τζέισον και τον Γκραντ σε μέρη που υποτίθεται ότι είναι στοιχειωμένα. Πόσες και πόσες ταινίες έχουν ξεκινήσει έτσι;

Αλλά εδώ πρόκειται για αληθινά περιστατικά μυστηρίου, τα οποία οι δύο άντρες καλούνται να λύσουν τη νύχτα, όχι μόνο γιατί αυτά τα ανεξήγητα φαινόμενα συμβαίνουν μόνο τότε, αλλά κυρίως γιατί το πρωί ο Τζέισον κι ο Γκραντ εργάζονται ως υδραυλικοί. Οι Κυνηγοί Φαντασμάτων, όπως τους ξέρουν οι Έλληνες φανς του που το παρακολουθούν στο Discovery ή το Travel Channel εκτείνεται σε 11 σεζόν τεχνικής και παραλόγου. Τεχνικής γιατί οι δύο ερευνητές τους και η ομάδα τους η TAPS (εκ του The Atlantic Paranormal Society) είναι εξοπλισμένη με όλα τα ειδικά συμπράγκαλα που απαιτεί η ιδιόμορφη αποστολή τους. Χρησιμοποιούν ψηφιακά θερμόμετρα, θερμοκάμερες, κάμερες νυχτερινής λήψης, γουόκι τόκι, κομπιούτερ και μαγνητόφωνα για να καταγράφουν καθετί περίεργο εντοπίζεται στους χώρους που αναζητούν φαντάσματα και άλλα τέτοια μεταφυσικά παράγωγα. Παραλόγου, για τους προφανείς λόγους.

 

Οι TAPS πάνε παντού. Σε σπίτι, σε ξενοδοχεία, σε εγκαταλελειμμένες κλινικές, κινηματογράφους και χωράφια. Η διαδικασία που ακολουθούν τους δεν κρύβει κάποια έκπληξη. Ο Τζέισον κι ο Γκραντ επισκέπτονται το μέρος, συνομιλούν με τους ανθρώπους που έχουν νιώσει ότι κάτι περίεργο συμβαίνει εκεί, έχουν δει μία σκιά, μια πόρτα να κουνιέται ή έχουν ακούσει αδικαιολόγητους θορύβους. Παίρνουν ιστορικό, συγκεντρώνουν μαρτυρίες κι επιστρέφουν με την ομάδα τους για να λύσουν το μυστήριο. Στήνουν τον εξοπλισμό, περιμένουν να πέσει η νύχτα, σβήνουν τα φώτα και περιμένουν να φανεί ο άγνωστος επισκέπτης.

Είναι κανείς εδώ;

Από τις καλύτερες στιγμές ενός επεισοδίου Ghost Hunters είναι αυτό που οι δύο ερευνητές προσπαθούν να προκαλέσουν το φάντασμα να εμφανιστεί. «Θες να παίξουμε παιχνίδια; Θα μετρήσω ως το τρία. Κάνε πιο πολύ θόρυβο, για να σ’ ακούσουμε καλύτερα. Άναψε ένα φως αν είσαι εδώ» είναι οι συνήθεις προκλήσεις των TAPS στα υποτιθέμενα πνεύματα. Όλο αυτό εκτυλίσσεται αρκετά κινηματογραφικά, όπως ένα θρίλερ τρόμου σε στυλ Blair Witch Project. Η νύχτα περνάει αργά και βασανιστικά, η ομάδα μαζεύει όσο το δυνατόν περισσότερα στοιχεία μπορεί, τα οποία κατόπιν θα αναλύσει για να βγάλει πόρισμα για το αν ο χώρος είναι στοιχειωμένος ή απλά οι άνθρωποι έχουν μεγάλη φαντασία. Εμείς πάλι, σαν θεατές σπάνια ακούμε κάποιον θόρυβο ικανό να μας τρομάξει πραγματικά. Αλλά αρκεί η εικόνα στο σκοτάδι και η υποψία ότι από στιγμή σε στιγμή ένα φαντασματάκι θα εμφανιστεί στην οθόνη κι όλοι μαζί θα φύγουμε τρέχοντας.

Ο Τζέισον, ο Γκραντ και οι συνεργάτες τους κατά βάθος είναι προσγειωμένοι στην πραγματικότητα. Δεν επιχειρούν να αναγάγουν τα πάντα στη σφαίρα του εξωπραγματικού. Όταν η υπόθεση δεν παρουσιάζει επαρκή στοιχεία που να οδηγούν σε μεταφυσική δραστηριότητα, δεν κοροϊδεύουν κανέναν. Δεν έχουν λείψει οι φορές που τα κρύα ρεύματα μέσα σ’ έναν χώρο οφείλονται σε ένα χαλασμένο παράθυρο, οι υπόκοφοι θόρυβοι σε παράσιτα που τρώνε τους τοίχους και τα φανταστικά φώτα σε λογικά εξηγήσιμες ανακλάσεις φωτός. Για την ακρίβεια, σύμφωνα και με τους ίδιους του Κυνηγούς Φαντασμάτων τα πιο πολλά περιστατικά για τα οποία έχουν κληθεί να εξιχνιάσουν, εξηγούνται με τους νόμους της Φυσικής. Ωστόσο, ο Τζέισον κι ο Γκραντ ισχυρίζονται πως έχουν δει κι έχουν καταγράψει αντικείμενα να κινούνται χωρίς να τα πειράξει κανείς, περίεργα φώτα, αλλόκοτη ομίχλη και σκιώδεις φιγούρες που υπάρχουν χωρίς καμία λογική εξήγηση.

 

Το Ghοst Hunters, όπως όλα τα τηλεοπτικά προγράμματα που κρατάνε χρόνια δύσκολα παραμένει στάσιμο. Στη δική του περίπτωση η αλλαγή εντοπίζεται στο ύφος. Από το αυστηρά ερευνητικό και αρκετά spooky του στιλ, μέσα στο πέρασμα των χρόνων το σόου έγινε περισσότερο ριάλιτι από παλιά, με την κάμερα να εστιάζει όχι μόνο στα ανεξήγητα αλλά και στις σχέσεις και τις προσωπικές κόντρες μεταξύ των μελών των TAPS. Δεν λείπουν και τα επεισοδια που η εκπομπή εστιάζει στη ζωή του Τζέισον και του Γκραντ, φλερτάροντας αρκετά με τη σαπουνόπερα. Αλλά όλο αυτό δεν κρατάει για πολύ, αφού το φιλοθεάμον κοινό στην περίπτωση του Ghost Hunters ήθελε μόνο να κυνηγάει φαντάσματα κι όχι να παρακολουθεί ρεαλιστικά δράματα. Ακόμα κι αν όλο αυτό συμβαίνει με τον εντελώς ερασιτεχνικό, αρπακολλατζίδικο τρόπο δύο φιλοεπερίεργων υδραυλικών που άντεξαν στον τηλεοπτικό χρόνο για 12 σεζόν.

 

* Το άρθρο αναδημοσιεύεται εμπλουτισμένο από το TV Έθνος.