Οι δίσκοι που μας μεγάλωσαν
- 27 ΙΑΝ 2017
Η συζήτηση ξεκίνησε ένα κρύο απόγευμα μετά τα Χριστούγεννα, καθώς ακούστηκε στο shuffle ένα κομμάτι της Άλκηστης Πρωτοψάλτη. ''Θυμάσαι πόσες φορές το είχαμε ακούσει αυτό, όταν ήμασταν μικροί''; Φυσικά, κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει πόσες φορές άκουσε – αναγκαστικά – στο σπίτι, το αυτοκίνητο και το εξοχικό, τους δίσκους της Πρωτοψάλτη, του Σαββόπουλου, του Νταλάρα, του Πασχάλη, τα τραγούδια κάθε τραγουδιστή και μπάντας της εποχής εκείνης ή και παλιότερων εποχών, που είχαν ένα κοινό στοιχείο μονάχα: άρεσαν πολύ στους γονείς μας.
Με αφορμή την έκθεση GR80s που πραγματοποιείται στην Τεχνόπολη ”βουτήξαμε” μέσα στις αναμνήσεις και θυμηθήκαμε τους καλλιτέχνες, τα άλμπουμ και τα κομμάτια που σημάδεψαν την παιδική μας ηλικία στα 80s και τις αρχές των 90s.
Η ποπ ”της εποχής τους”
Πασχάλης, είτε μαζί με τους Olympians, είτε με τον Τάκη Αντωνιάδη και την Αλέξια στο τριπλό άλμπουμ που ηχογραφήθηκε στο μαγαζί On The Rocks, Κώστας Τουρνάς και Δάκης, The Beatles και Roy Orbinson αντηχούσαν μέσα από τα κασετόφωνα και τα πικάπ κατά τη διάρκεια της παιδικής μας ηλικίας. Η αγάπη των γονιών μας για την ποπ, ελληνική και ξένη, έθεσε τις βάσεις της μουσικής μας παιδείας. Σε γενικές γραμμές, κανείς ποτέ δεν παραπονέθηκε επειδή στο σπίτι του άκουγαν διαρκώς το συγκεκριμένο είδος, ούτε τότε, ούτε και τώρα.
Τα ”βαριά κι ασήκωτα”
Δημήτρης Μητροπάνος σε επιτυχίες Τάκη Μουσαφίρη, Στράτος Διονυσίου σε επιτυχίες Αλέκου Χρυσοβέργη και Σπύρου Γιατρά, Πίτσα Παπαδοπούλου και Ρίτα Σακελλαρίου τραγουδούσαν τα ντέρτια του ελληνικού λαού, ο οποίος, χίλια ελαττώματα μπορεί να έχει, την καψούρα, όμως, τη “δουλεύει” σωστά. “Ένιωθαν” οι γονείς μέσα από τις πενιές, τραγουδούσαμε κι εμείς με φτιαχτό πόνο “Γλυκά πονούσε το μαχαίρι”, χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος να ταυτιζόμαστε στα δέκα μας χρόνια με την συναισθηματική ατζέντα του Τόλη Βοσκόπουλου.
Στις παρυφές του εντεχνολαϊκού
Συνθέσεις του Μίμη Πλέσσα, του Γιάννη Σπανού και του Γιώργου Χατζηνάσιου κατέκλυζαν συχνά το σαλόνι του πατρικού μας, ιδίως όταν οι γονείς μας περίμεναν επισκέψεις. Ο Γιάννης Πουλόπουλος “έκλαιγε” στον ώμο ενός αγάλματος στην πλατεία Βικτωρίας, ο Κώστας Χατζής κοπανούσε με μανία τα αρπέζ στην κιθάρα του, ο Κηλαηδόνης “κεντούσε” στο πιάνο με την ουρά και τα “χεράκια” της Μαρινέλλας “έσκιζαν” τον αέρα καθώς η μητέρα μας κερνούσε φοντάν και λικέρ Eoliki τους καλεσμένους. Στην κατηγορία αυτή μπορούμε να εντάξουμε τόσο το ”Νέο Κύμα”, όσο και τα ”απόνερά του”, το εντεχνολαϊκό που προέκυψε από τον συγκερασμό αυτών των μουσικών συνθέσεων με το μπουζούκι, την πιο ”φουσκωμένη” ενορχήστρωση και, φυσικά, τους στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου.
”Κυκλοφορώ κι Οπλοφορώ”, ”Λεωφόρος Β”, ”Κρατάει Χρόνια Αυτή η Κολόνια”, ”Δι’ Ευχών”, Άλκηστις και Χαρούλα ερμήνευαν Κραουνάκη, Θάνο Μικρούτσικο και Νίκο Αντύπα κι εμείς τραγουδούσαμε ηδυπαθώς τον ”Τηλεφωνητή” και το ”Σίδερο”. Όσο κι αν είχαμε πάρει την απόφαση πως μας είχε κουράσει η εν λόγω δισκογραφία, εκεί γύρω στο αποκορύφωμα της ροκ εφηβείας μας, κάποια στιγμή που πετύχαμε τους δίσκους αυτούς ξεχασμένους στα πίσω ράφια του δισκάδικου της γειτονιάς, αλλάξαμε γνώμη και τους αγοράσαμε, έτσι, για την ανάμνηση και για μια ακόμα – μη εξαναγκασμένη και πλέον ώριμη – ακρόαση.
Ειδική μνεία αξίζει ο δίσκος ”Παραδέχτηκα”, σε μουσική του Γκόραν Μπρέγκοβιτς, ο οποίος αποτελούσε και πολύ “in” δώρο σε ονομαστικές γιορτές εκείνη την εποχή.
”Επαναστατισμός”, ο απαραίτητος
Από τον Πάνο Τζαβέλλα και τα «Αντάρτικα» ως τον Νίκο Ξυλούρη, οι γονείς μας είχαν συχνά την πλήρη «επαναστατική δισκογραφία» που έντυσε μουσικά τη Μεταπολίτευση και που συμπεριέλαβε – δικαιωματικά – τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου. ”Κεκαλυμμένος σοσιαλισμός” σε μορφή βινυλίου και κασέτας τρυπούσε τους τοίχους ακόμα και των πιο συντηρητικών σπιτιών, οι κάτοικοι των οποίων εκτιμούσαν πρωτίστως τις φωνές των τραγουδιστών (βλέπε Ξυλούρης), την ανανεωτική για την εποχή ποζεριά τους (βλέπε Βασίλης), αλλά και τη διαχρονική τους αξία (βλέπε Σαββόπουλος).
Η ντίσκο
Η κυριαρχία της ελληνικής μουσικής στο πατρικό μας σπίτι ενίοτε «έσπαγε» με ντίσκο, ιδίως με Boney M και ”Rasputin”, στο άκουσμα του οποίου ο μέσος γονιός αναφωνούσε ένα ”Α, αυτό είναι της εποχής μου” και ξεκινούσε επί τόπου τον χορό με τα χεράκια κολλημένα στα πλευρά, σαν επιτόπιο τζόγκινγκ μπροστά στο σκρίνιο με τα χοντροκομμένα Kosta Boda που έκαναν θραύση εκείνη την εποχή.
Ο Νταλάρας
Φυσικά, ό,τι κι αν άκουγαν οι γονείς μας, όσο ντίσκο, ροκ ή ποπ κι αν ήταν, κανείς δεν γλίτωσε από τον μουσικό τυφώνα που ακούει στο όνομα ”Γιώργος Νταλάρας”. Από τα λαϊκά του Σταύρου Κουγιουμτζή ως τα ”πάρα-πολύ-ροκ” ντουέτα με τον Παπακωνσταντίνου – ”Ζωντανή Ηχογράφηση στο Αττικόν” – ο Νταλάρας ήταν ανέκαθεν κάτι σαν μπαμπάς μας. Δεν μπορούσες να κάνεις τίποτα χωρίς να είναι με κάποιο τρόπο παρών στο χώρο.
Ο Χάρυ Κλυν
Τραγούδια και πρόζες που σατίριζαν την εποχή, μιμήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ακατανόητοι στίχοι που ο δεκάχρονος εαυτός μας επέμενε να μαθαίνει απέξω και να θυμάται ακόμα και σήμερα.
Τα Νησιώτικα
Ο πιο ευπώλητος δίσκος των 80s ανήκει στον Γιάννη Πάριο, υπήρχε σε κάθε σπίτι και έβγαινε από τη θήκη του για να παίξει σε γιορτές, γενέθλια και λοιπές χαρούμενες εκδηλώσεις. Να πω την αλήθεια, αν οι γονείς σου είναι μερακλήδες, ο δίσκος ακόμα ακούγεται σε τέτοιες περιστάσεις, έστω κι αν η πηγή του ήχου βρίσκεται, πλέον, στο online ή, σε κάθε περίπτωση, αποθηκευμένη σε ψηφιακή μορφή.
Κλείνοντας το κουτί με τις αναμνήσεις, όποιος θυμάται τον Διονύση Θεοδόση και την βελούδινη φωνή του, που κάποιοι εκτιμήσαμε σε πιο μεγάλη ηλικία, ας το δηλώσει τώρα, αλλιώς ας σιωπήσει για πάντα, όπως οι ενενηντάρες κασέτες στο οικογενειακό Zastava που δώσαμε για απόσυρση περίπου την εποχή που το CD άρχισε να κατακλύζει την αγορά.
