Κάτια Νεκταρίου, ούρλιαξες όταν έμαθες ότι θα είσαι στην ταινία του Romain Gavras με Anya Taylor-Joy και Chris Evans;

-Πού σε πετυχαίνω Κάτια Νεκταρίου; 

Μόλις έχω επιστρέψει Αθήνα από Θεσσαλονίκη, είχα ανέβει για τα γυρίσματα ενός βιντεοκλίπ των Majovoli, ένα γκρουπ της Θεσσαλονίκης και πρέπει να το μάθουν όλοι. Και μετά θα τρέξω στο θέατρο, για το Ταπ-άουτ που αφηγείται την ιστορία μίας νεαρής kickboxer που σε λίγες ώρες πρόκειται να δώσει το σημαντικότερο αγώνα της ζωής της ενάντια στην Τζίνι, τον πατέρα της, την καφετέρια που δουλεύει, τη χώρα που είχε την ατυχία να γεννηθεί.

-Ξέρεις ότι σε έχω ταυτίσει με τους τηλεοπτικούς ρόλους σου και νομίζω ότι είσαι ανήλικη; 

Δεν είσαι η μόνη. Δεν έχω ενηλικιωθεί ακόμη τηλεοπτικά και παρά πολύς κόσμος πιστεύει ότι είμαι 16 ετών. Ο περιπτεράς στη γειτονιά μου ζητάει ταυτότητα, όταν πηγαίνω για τσιγάρα. Του λέω «μα μου είπες ότι με είδες στην τηλεόραση, τι δεν καταλαβαίνεις».

– Πώς έγινες ηθοποιός; 

Νομίζω ότι δεν θα μπορούσα να γίνω κάτι άλλο. Η μαμά μου το είχε καταλάβει από τότε που ήμουν στο προνήπιο. Πίστευε ότι είχα δυσλεξία ή δυσοθρογραφία, επειδή έκανα πολλά ορθογραφικά και με πήγε σε ειδικό. Όταν με ρώτησαν γιατί το γράφω λάθος είπα ότι υπάρχουν πολλά γράμματα και είναι κρίμα να μην τα χρησιμοποιώ όλα. Τότε της είπαν «η κόρη σας είναι καλλιτέχνης».

Και από παιδάκι με έβαζε σε θεατρικά παιχνίδια. Και στις Πανελλήνιες πέρασα στη σχολή Θεατρολογίας στο Ναύπλιο. Εκεί έκανα από ενδυματολογία μέχρι σκηνοθεσία. Και γράφτηκα και στη δραματική σχολή δήλος. Όταν αποφοίτησα, πήγα στην Αγγλία σε κάτι φίλους μου, διακοπές. Με σταμάτησαν τυχαία στο δρόμο, σε scouting. Και ξεκίνησα τις διαφημίσεις και τις καλλιτεχνικές φωτογραφήσεις.

Μέχρι και σε ταινία μικρού μήκους έπαιξα. Όσο ήμουν εκεί λοιπόν με πήρε τηλέφωνο ο Αλέκος Κυρανής (ο σκηνοθέτης του Κάνε Ότι Κοιμάσαι) και μου είπε επί λέξει «Κάτια Νεκταρίου, σε θέλω για ένα ρόλο». Με είδε στο Instagram σε backstage από ταινιάκι. Έφτιαξα τη βαλίτσα και γύρισα. 

-Έχεις βιώσει την ανεργία της δουλειάς; 

Δεν έχω μείνει ποτέ άνεργη και έχω πει και αρκετά «όχι». Με βαριά καρδιά. Γιατί μου αρέσει να δουλεύω. Και να ξέρεις δεν θα αρνηθώ δουλειά επειδή είναι μικρή ομάδα. Πέρυσι έκανα την παράσταση Ζάχαρη. Έκανα αντικατάσταση, με 10 πρόβες μόνο μπήκα. 

-Σε έχουν αναγνωρίσει στον δρόμο ή σου έχουν ζητήσει φωτογραφία; 

Η πρώτη φορά ήταν κωμικοτραγική.

«Είμαι με τον μπαμπά μου στο super market. Και ξαφνικά βλέπω μια κονσέρβα να ίπταται προς το μέρος μου. Μια κυρία αρχίζει και φωνάζει “σε σιχαίνομαι, σε βιάζουν και το καλύπτεις και δεν πας στην αστυνομία”».

Της έλεγα ότι είναι ψέματα και δεν γράφω το σενάριο εγώ και δεν το πίστευε. Πάντως, τότε κατάλαβα ότι κάτι κάνω καλά, για να «φάω» την κονσέρβα. 

– Πώς μπαίνεις στους ρόλους σου;

Δεν θεωρώ ότι έχω την ανάγκη να κουβαλήσω τα δικά μου προσωπικά βιώματα. Δεν θα επαναφέρω κάποιο δικό μου τραύμα για να ζήσω το τραύμα ενός ρόλου. Διαβάζω πολλά βιβλία ψυχολογίας. Αλλά, η αγαπημένη μου συνήθεια για να χτίσω ένα ρόλο είναι να πηγαίνω σε καφετέριες και να παρατηρώ τους ανθρώπους. 

– Το ρόλο στην ταινία του Romain Gavras πώς τον πήρες; 

Είμαι στο In The Fab. Και μου ζήτησαν να πάω να κάνω ένα self tape. Δεν ήξερα γιατί. Μου είπαν ότι τα πήγα εξαιρετικά και ότι θα με ξαναδούνε. Τότε έμαθα ότι κάνω audition για την ταινία Sacrifice. Την 2η φορά ήταν παρών και ο Gavras. Ήμουν η μόνη που του απευθύνθηκα, μίλησα, του είπα «thank you for having us».

Του άρεσα και μετά έπρεπε να βρούμε τα κενά με το Ταμπού για να κάνω γυρίσματα. Δεν επιτρέπεται να πω πολλά πράγματα. Έκανα γυρίσματα σε Δράμα, Σαντορίνη και Αθήνα.

Στη Δράμα ήμασταν μαζί με τον Chris Evans σε ένα μπαρ που έβγαλε 100 φωτογραφίες με κόσμο που τον πλησίασε και όταν ο άνθρωπος έφυγε, ερχόντουσαν σε μένα που με ήξεραν από το Ταμπού και ντράπηκα. 

– Το σκέφτεσαι να φύγεις από Ελλάδα για να κυνηγήσεις μια καριέρα στο εξωτερικό; 

Δεν θέλω να φύγω από την Ελλάδα, τουλάχιστον για μόνιμα. Είμαι καριερίστας και μπορώ να κάνω τα πάντα, αρκεί να είναι η βάση μου Ελλάδα. Φαντάσου, για την επόμενη χρονιά συζητάω να είμαι σε 4 με 6 παραστάσεις. Δεν έχω κλείσει ακόμη τηλεόραση. Αλλά, αν έρθει μια δουλειά, φυσικά θα τα προλάβω όλα. 

-Δεν νιώθεις εκτεθειμένη με τον μονόλογο;

Δεν νιώθω ποτέ εκτεθειμένη πάνω στη σκηνή. Δεν νιώθω καν μόνη μου στον μονόλογο. Υπάρχει το κοινό εκεί κάθε φορά. Είναι ένα έργο που γράφτηκε για έναν άντρα μποξέρ. Και πάνω από το 50% του κειμένου είναι αυτοσχεδιασμοί. 

-Τι θα κάνεις το καλοκαίρι;

Θα μείνω στην Αθήνα γιατί κάνω ανακαίνιση. Αγόρασα σπίτι. Βασικά, έπαθα σχεδόν υπερκόπωση για να καταφέρω να το αγοράσω. Και τώρα νιώθω τόσο χαρούμενη. Είναι στα Εξάρχεια και θέλει φτιάξιμο. ‘Έχω φτιάξει και moodboard.

Info: «Ταπ Άουτ» του Ανδρέα Φλουράκη με την Κάτια Νεκταρίου στο θέατρο «Μικρό Γκλόρια». Εισιτήρια εδώ.