Η Έρρικα Μπίγιου αρνείται να πέσει στη «μαύρη τρύπα» των social

«Διαδραματίζεται σε μία δυστοπική Βενετία και τα θέματα που αγγίζει είναι πανανθρώπινα, όπως η απληστία η δικαιοσύνη η ανάγκη για επαφή και σωτηρία. Παρουσιάζεται σε έναν κόσμο δυστοπικό που αφορά το μετά» εξηγεί για την παράσταση Οι Έμποροι της Βενετίας, που διασκεύασε και σκηνοθετεί ο Τσέζαρις Γκραουζίνις, και κάνει πρεμιέρα στις 22 Μαΐου στον Τεχνοχώρο Cartel στο Αιγάλεω, η Έρρικα Μπίγιου.

Από αυτό το νήμα πιάνουμε την κουβέντα μας με την Έρρικα Μπίγιου. Από τη νέα της συνάντηση με την ομάδα Cartel και τον Βασίλη Μπισμπίκη, τον οποίο θαυμάζει πολύ. Μιλήσαμε για την απληστία και τη δικαιοσύνη, την αξία των σταθερών συνεργασιών σε μία τόσο ρευστή δουλειά όπως αυτή της ηθοποιού, τη ζωή της στο εξωτερικό κι όσα νοσταλγεί (ή και όχι) από εκείνη την περίοδο, αλλά και τις φορές που νιώθει να έχει χάσει την ταυτότητά της, όπως ακριβώς και η Βενετία της παράστασης.

Αυτά είναι τα δικά της λόγια:

Η Έρρικα Μπίγιου και ο Βασίλης Μπισμπίκης

«Βρίσκομαι ξανά με την ομάδα Cartel και είμαι πάρα πολύ χαρούμενη. Με τον Βασίλη Μπισμπίκη γνωριζόμαστε από το 2009 που κάναμε μαζί τον “Ματωμένο Γάμο”. Εκείνος έκανε τον Λεονάρδο κι εγώ τη νύφη, με Αντιγόνη Βαλάκου ως μάνα. Έκτοτε παρακολουθούσαμε ο ένας τις δουλειές του άλλου και ήταν θέμα χρόνου να συνεργαστούμε. Κάπως κύκλωσε το πράγμα και βρεθήκαμε στην παράσταση “Άνθρωποι και Ποντίκια”, έπειτα συνεχίσαμε στο “Έγκλημα και Τιμωρία” στη Στέγη, όπου εγώ υποδύθηκα τη Σόνια. Δέσαμε έτσι ακόμα περισσότερο σαν ομάδα και σαν προσωπικότητες. Τον θαυμάζω πάρα πολύ τον Βασίλη, μου αρέσει πολύ ο τρόπος που δουλεύει, έχει μία πολύ ωραία φτιαξιά και μίξη, που είναι συναρπαστικό να δουλεύεις μαζί του.

Γενικότερα είμαι σταθερός άνθρωπος, αλλά καλλιτεχνικά μου αρέσει να αναζητώ πράγματα. Όμως για όσο κάτι θα με εκφράζει και θα αισθάνομαι ότι αυτή η συνεργασία με “ανοίγει” και μπορούμε να φέρουμε ο καθένας τον κόσμο του και να δημιουργήσουμε κάτι ωραίο όλοι μαζί, δεν έχω λόγο να μην το κάνω».

Ο διπλός ρόλος με τις 2 μυστηριώδεις μορφές

«Στην παράσταση “Οι Έμποροι της Βενετίας” υποδύομαι την Πόρσια και τη Νερίσα. Ο Τσέζαρις Γκραουζινις έχει κάνει μία ελεύθερη απόδοση του έργου, βασισμένος σε αυτό του Shakespeare. Οι 2 ρόλοι είναι 2 μορφές που βρίσκονται σε διαφορετικά επίπεδα ύπαρξης. Η Πόρσια που είναι το κεντρικό γυναικείο πρόσωπο του έργου, είναι άυλη και σχεδόν απρόσιτη σαν σήμα ή απόηχος στη διασκευή, ενώ η άλλη είναι πιο γήινη, με σώμα.

Έχουν και οι 2 φωνές, αλλά η Πόρσια είναι πιο αποστασιοποιημένη, αλλά φέρει την κρίση και τη σοφία της. Η Νερίσα έχει πιο πολλές ρωγμές και συναισθήματα. Μεταξύ τους, επειδή οι σκηνές τους είναι μαζί γιατί κατά τον Shakespeare η Νερίσα είναι ακόλουθος της Πόρσια, μοιάζουν να καθρεφτίζονται η μία με την άλλη. Συναντιούνται εκεί που η μηχανική αφήγηση αγγίζει την ανθρώπινη μνήμη. Οι 2 χαρακτήρες που υποδύομαι εμφανίζονται στο Μπελμόντ, έναν τόπο που ενώ η Βενετία έχει χάσει τη λάμψη της, εμφανίζεται σαν εικονικός παράδεισος. Είναι κάπως φτιαγμένος από ψευδαισθήσεις».

«Για να τις υποδυθώ περισσότερο άκουσα τον ρυθμό και των 2 και τον άφησα να με διαμορφώσει ανάλογα. Και νομίζω ότι και ο κόσμος που έφτιαξε ο Τσέζαρις είναι που σε βάζει μέσα σε αυτό. Έχει και ο δικός του τρόπος πολύ ενδιαφέρον».

Η Έρρικα Μπίγιου και οι στιγμές που έχασε την ταυτότητά της

«Σαν άνθρωπος έχω νιώσει να χάνω την ταυτότητά μου. Συνήθως με αρνητικά γεγονότα είναι συνδεδεμένο αυτό το χάσιμο. Όταν μου έχουν συμβεί δύσκολα πράγματα στη ζωή μου, π.χ. να χάνω ανθρώπους δικούς μου. Εκεί ένιωσα μία αιώρηση που όμως βέβαια στη συνέχεια με έκανε να βγάλω ακόμα πιο βαθιές ρίζες».

«Με τις απώλειες αναγκάζεσαι να επανεφεύρεις τον εαυτό σου. Και δεν ξέρω τι μηχανισμοί λειτουργούν και πώς είμαστε φτιαγμένοι, αλλά έρχεσαι τελικά πολύ κοντά στη δομή σου, στη ζωή την ίδια και στην ύπαρξή σου».

«Είναι αυτό που λένε ότι “αν κάτι δεν σε σκοτώσει θα σε κάνει πολύ δυνατό”. Χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι εγώ δεν είμαι άτρωτη. Δεν έκανα ψυχοθεραπεία σε αυτές τις περιπτώσεις. Έκανα πριν από τα μεγάλα γεγονότα, συνήθως όταν δεν γινόταν κάτι. Όταν ήμουν σε μία ηρεμία. Αλλά εκεί μπορείς πράγματι να δεις λίγο πιο καθαρά τα δικά σου προσωπικά κλειδώματα, τις δικές σου φοβίες και ανασφάλειες».

Οι ανασφάλειές της, που αγαπά

«Εμένα μου αρέσουν οι ανασφάλειες. Μου αρέσουν και στους ανθρώπους γύρω μου. Δεν μιλάω βέβαια για εκείνες που δεν μας αφήνουν να εξελιχθούμε καθόλου, αλλά αυτές που μας προκαλούν μία αντίσταση απέναντι στα πράγματα. Εμένα με συγκινεί αυτό στους ανθρώπους.

Η δική μου ανασφάλεια που λειτουργεί ευεργετικά είναι αυτή που με πιάνει να μην μένω αμετακίνητη. Να μην είμαι στάσιμη, να παραμένω ανοιχτή. Τη στασιμότητα τη νιώθω μέσα μου κάπως σαν να μην ζω, σαν να περνάνε τα πράγματα κι εγώ να μην τα βιώνω γιατί με κρατάω σταθερή. Δεν μου αρέσει καθόλου η λέξη “βόλεμα”. Χρειάζεται μεγάλη αντίσταση. Δεν είναι ότι το καταφέρνω πάντα, αλλά το προσπαθώ».

Η δυστοπία της ζωής στα social media

«Όπως έχει πει και ο ιστορικός Yuval Noah Harari, ο κόσμος δεν ήταν έτοιμος για όλη αυτή την τεχνολογική εξέλιξη. Δεν ξέρω αν έχουμε συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει, ότι σε λίγο καιρό απλά θα μας εξετάζουν μηχανές, το οποίο βέβαια μπορεί να είναι και καλό.

Προσωπικά θεωρώ μία μαύρη τρύπα όλο αυτό με τα social media και προσπαθώ πολύ να καταβάλλω μεγάλη προσπάθεια να μην με ρουφάει. Έχουν μία ωραία θετική πλευρά γιατί παίρνεις πολλές πληροφορίες, μπορείς να δείξεις τη δουλειά σου και τι κάνεις.

«Από την άλλη όμως σε ένα κομμάτι τους τα social media σε κάνουν να νιώθεις ότι ποτέ δεν είσαι αρκετός. Δεν χρειάζεται καν να λάβεις επικριτικά σχόλια, είναι όλη αυτή η λογική της σύγκρισης που σε κάνει να νιώθεις ανεπαρκής».

«Όλοι βγάζουμε σε αυτά ένα κομμάτι συγκεκριμένο και στιλιζαρισμένο, αλλά λείπει το 98% μας, λειτουργούμε έχοντας κάνει μία πολύ μεγάλη απόκρυψη».

«Δυστοπία είναι κι όλα όσα συμβαίνουν με τα δικαιώματα των γυναικών και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Κάπου σαν να μην το χωράει το μυαλό μου, σαν να βλέπω Black Mirror. O Shakespeare έγραψε το έργο του 4 αιώνες πριν κι έδωσε σε 2 γυναίκες τον ρόλο της λύτρωσης για να φέρουν τη λύση σε έναν κόσμο γεμάτο συγκρούσεις και απληστία και αδικία. Μία εποχή που οι γυναίκες δεν είχαν καν φωνή στη δημόσια ζωή και πρόσβαση στην ισορροπία. Κι όμως εμπιστεύθηκε σε 2 γυναικείες μορφές και τους έδωσε τη σοφία και την εξυπνάδα για να φέρουν την ισορροπία. Εγώ αυτό το παίρνω σαν κάτι συμβολικό για την ελπίδα και την αλλαγή»

«Η αλλαγή στον κόσμο δεν θα έρθει με τη βία και την επιβολή αλλά μέσα από τη δημιουργικότητα, την ενσυναίσθηση, το διαφορετικό βλέμμα, το γυναικείο».

«Για να μην παρεξηγηθώ, βέβαια, δεν εννοώ αποκλειστικά ότι είναι κάτι που έχουν μόνο οι γυναίκες αυτά τα χαρακτηριστικά. Τα έχει κάθε άνθρωπος που προσπαθεί να φέρει την αλλαγή μέσα από τον ανθρωπισμό».

Η ζωή ως ηθοποιός στο Λονδίνο και οι διεθνείς παραγωγές

«Έζησα για 2 χρόνια στο Λονδίνο. Εκεί είναι πολύ διαφορετικά τα πράγματα στο καλλιτεχνικό κομμάτι. Είναι πολύ μεγάλες χώρες με πολύ μεγάλη ζήτηση (αλλά και προσφορά) στην Ευρώπη και έχουν φτιάξει κάποιους μηχανισμούς πολύ δυνατούς. Υπάρχει μία βιομηχανία, που και με την καλή και με την κακή της πλευρά είναι πολύ ισχυρή. Οπότε αυτό αμέσως είναι διαφορετικό, όπως και το ότι χρειάζεται κάποιος να σε εκπροσωπεί και δεν θα μιλήσεις για τίποτα οικονομικό που θα σε κάνει να αισθανθείς άβολα- γιατί αυτό κάποιοι δεν μπορούν να το κάνουν και δεν είναι και απαραίτητο να το κάνουν. Έτσι καλείσαι να μένεις συγκεντρωμένη σε άλλα πράγματα. Έχεις περισσότερο χρόνο να ασχοληθείς με το καλλιτεχνικό κομμάτι.

Αυτό που νοσταλγώ είναι ότι όταν πας να ζήσεις στο εξωτερικό ξαφνικά ξεπηδάει από μέσα σου μία άλλη προσωπικότητα. Γιατί εδώ έχεις γαλουχηθεί με έναν τρόπο, έχεις τους φίλους σου, τον κύκλο σου. Εκεί μέσα από μία δυσκολία ακόμα κι από τη διαφορετικότητα της γλώσσας κάτι άλλο ξεπηδάει, μία πτυχή σου διαφορετική. Έχεις ανάγκη για επικοινωνία ίσως μεγαλύτερη. Κι είναι ωραία αυτή η προσωπικότητα. Όχι ότι δεν υπάρχει στη ζωή εδώ, αλλά εκεί εμφανίζεται πιο εύκολα. Έχει κάτι γοητευτικό, κάπως “ανοίγεις”, αποκτάς ένα άλλο μέγεθος αγγίζοντας μέσα σου άλλες χορδές.

Αυτό που δεν νοσταλγώ είναι οι ρυθμοί. Τις δύσκολες ώρες αιχμής ή ότι όλα πρέπει να τα έχεις κανονίσει καιρό πριν, δεν μπορείς να έχεις αυτόν τον αυθορμητισμό του “Πού είσαι; Έρχομαι” στις 12 τη νύχτα».

Η Έρρικα Μπίγιου και η τηλεόραση

«Η τηλεόραση μου αρέσει, τη θεωρώ ενδιαφέρουσα πολύ. Δεν καταλάβαινα τον διαχωρισμό θεατρικών και τηλεοπτικών ηθοποιών που υπήρχε. Νομίζω ότι είναι άχρηστα στερεότυπα αυτά. Παντού υπάρχουν και καλές και μη καλές δουλειές. Ένα εγχείρημα μπορεί να πετύχε παντού και στο θέατρο και στο σινεμά και την τηλεόραση. Καταλαβαίνω ότι ίσως είναι οι ρυθμοί πολύ έντονοι και αυτό είναι είναι τρομακτικό, αλλά με έναν τρόπο και γι’ αυτό εκπαιδεύεσαι. Εμπιστεύεσαι τους ανθρώπους που συνεργάζεσαι και αφήνεσαι».

Η απληστία και η δικαιοσύνη στο σύμπαν της

«Προσπαθώ να μην είμαι άπληστη. Προσπαθώ να φέρω αντίσταση σε αυτό. Αν θεωρήσουμε απληστία το να θέλει κάποιος να πάει 2 μήνες διακοπές, τότε ναι, θα το ήθελα».

«Μεγαλώνοντας και καλλιτεχνικά δεν αισθάνομαι απληστία. Στην αρχή έχεις την ορμή αλλά μεγαλώνοντας θέλω να κάνω όμορφα και δημιουργικά πράγματα και συνεργασίες με ανθρώπους που θαυμάζω και εκτιμώ αλλά δεν νιώθω απληστία. Γιατί θεωρώ πολύ σημαντικό και τον χρόνο που περνάω χωρίς να εργάζομαι. Το βιοποριστικό δεν είναι εύκολο, αλλά θεωρώ ότι είναι αλληλένδετα όσα κάνω και όταν δεν εργάζομαι με τον τρόπο που τελικά κάνω τη δουλειά μου.

Στην παράσταση η δικαιοσύνη είναι ένα κομμάτι ηχηρό. Αναφέρεται στην ανθρωποφαγία και μεταφορικά και υπαρξιακά. Σε έναν κόσμο που λίγο έχει κάπως διαλυθεί, οι άνθρωποι τρέφονται ο ένας από τον άλλο και συναισθηματικά και κοινωνικά και οικονομικά. Υπάρχει και μία ενδιαφέρουσα σχέση μεταξύ του Σάιλοκ και του Αντόνιο και ο καπιταλισμός εκεί παρουσιάζεται σχεδόν σαν θρησκεία. Τον Σάιλοκ τον υποδύεται ο Βασίλης Μπισμπίκης και τον Αντόνιο ο Στέλιος Κυριακίδης. Ο Σάιλοκ από τη μία παρουσιάζεται αμείλικτος και εκδικητικός και διεκδικεί αυτό το συμβόλαιο το περίφημο για ένα κομμάτι σάρκας και δεν υποχωρεί. Από την άλλη ο Αντόνιο που υποτίθεται ότι είναι μία πιο ευγενική παρουσία και στάση είναι πολύ αφελής κι ούτε εκεί βλέπεις την αλληλεγγύη.

Οπότε θίγει αυτό που λέγαμε για τη δικαιοσύνη και το ηθικό κομμάτι της ζωής. Από τι πιανόμαστε αν χαθούν όλα αυτά;»

«Εγώ πιάνομαι από την ανθρωπιά, την ενσυναίσθηση και την κατανόηση. Δεν μου αρέσει να κρίνω αυστηρά. Προσπαθώ να δείχνω έλεος και δεν μου είναι πολύ δύσκολο, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τις προσωπικές σχέσεις».

«Βέβαια υπάρχουν κόκκινες γραμμές στην κατανόησή μου σε σχέση με πράγματα που συμβαίνουν στον κόσμο. Πολιτική στάση πράττουμε καθημερινά όλοι μας με το πού λέμε τα “ναι” και πού τα “όχι” μας, πού βάζουμε τα όρια μας. Για τα ακραία πράγματα σίγουρα δεν μπορεί να υπάρξει κατανόηση.

Προσπαθώ καθημερινά σαν αντίστοιξη όταν βλέπω όλα αυτά τα δύσκολα και τα άσχημα να έρθω πιο πολύ σε επαφή με τους ανθρώπους, να επηρεαστώ και να επηρεάσω τον δικό μου περίγυρο. Βαλλόμαστε τόσο πολύ που λες “ωραία, εγώ τουλάχιστον γύρω μου ας κάνω κάτι καλό”. Ίσως έτσι επηρεάζονται και τα σύνολα, υπάρχει μία ελπίδα εκεί».

Info: Οι Έμποροι της Βενετίας. Από 22 Μαΐου στον Τεχνοχώρο Cartel στο Αιγάλεω.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Διασκευή – Απόδοση: Τσέζαρις Γκραουζίνις
Σκηνοθεσία: Τσέζαρις Γκραουζίνις
Σκηνικά – Κοστούμια: Κέννυ ΜακΛέλλαν
Φωτισμοί: Ευσταθία Δρακονταειδή
Πρωτότυπη μουσική: Γιάννης Μαθές
Video Art & Design: Παντελής Μάκκας
Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή
Βοηθός σκηνοθέτη: Ερατώ Αγγουράκη
Βοηθός σκηνογράφου: Καλύδημη Μούρτζη
Βοηθός Video Art & Design: Παυλίνα Παπαδάκη
Στίχοι ιταλικών τραγουδιών: Μάνος Σαγκρής
Προβολή και Επικοινωνία: Giovanni Rumma

Παραγωγή: ΟΜΑΔΑ CARTEL
Οργάνωση παραγωγής: Φαίη Τζήμα

Παίζουν: Βασίλης Μπισμπίκης, Έρρικα Μπίγιου, Στέλιος Τυριακίδης, Αλέξανδρος Κουκιάς, Γιάννης Κατσιμίχας, Ελένη Γεωργακοπούλου, Αλέξανδρος Τσίτσος, Γιανμάζ Ερντάλ (Βεισέλ), Γιώργος Σιδέρης

Διάρκεια: 120 λεπτά

Εισιτήρια, ημέρες και ώρες παραστάσεων εδώ.