Μωρουδίλα, κλάματα κι ορμόνες: 4 μητέρες μιλάνε για τις πρώτες ημέρες με το μωρό στο σπίτι

Η μητέρα μου (που είναι πλέον και γιαγιά) όταν τη ρώτησα, θυμόταν ότι είχε άγχος γιατί «ήσουν γκρινιάρα και δεν κοιμόσουν εύκολα, δεν ήσουν ήσυχο μωρό, έκλαιγες πολύ. Καλά και τώρα που μεγάλωσες, έτσι είσαι». Το κλάμα μου ήταν ανεξήγητο και τη γέμιζε στρες. Και αυτό το στρες της νέας μητέρας που παίρνει το μωρό της σπίτι είναι ένας κοινός τόπος σε πολλές εμπειρίες μητρότητας.

Η Λίνα Γιάνναρου ξέρει ότι οι γυναίκες δεν είμαστε προετοιμασμένες για τη μητρότητα 

«Όταν μου έδωσαν το μωρό μου δεν αισθανόμουν τίποτα. Ο γιος μου ήταν πρόωρος. Και επειδή μπήκε στη θερμοκοιτίδα, καθυστέρησε να γίνει η σύνδεση. Δεν τον είχα στο δωμάτιο. Γέννησα στη διάρκεια του COVID. Ήμουν 43 ετών, είχα προσπαθήσει πάρα πολύ να μείνω έγκυος, είχα μπει στο τριπάκι της εξωσωματικής και δεν είχα τον χρόνο να συνειδητοποιήσω ότι δεν θα είμαι μόνο έγκυος αλλά θα γίνω και μαμά στη συνέχεια. Οι πρώτες μέρες ήταν στο νοσοκομείο, τον κοίταζα πίσω από ένα τζάμι στη Μονάδα Εντατικής Νοσηλείας Νεογνών.

Με θυμάμαι να κοιτάζω τις υπόλοιπες μητέρες για να δω πόση ώρα περνούσαν εκείνες κοιτάζοντας τα μωρά τους, για να κάνω το ίδιο. Δεν νομίζω πως είμαστε προετοιμασμένες για τη μητρότητα. Μας είπαν “τον παίρνετε” μετά από 8 ημέρες. Τότε τον κράτησα, τον θήλασα. Θυμάμαι να τραβάω βίντεο με το κινητό, φρικαρισμένη, τη μαία που μου έδειχνε κινήσεις για να τον κρατάω και να τον θηλάζω. Και πώς να τον κάνω μπανάκι. Ήταν πολλή πληροφορία που έπρεπε να καταναλώσω. Φαντάσου όταν ο σύζυγός μου, ο Λευτέρης, τον έβαλε στο αυγό στο αυτοκίνητο, τον είδα που βούλιαξε μέσα, τρόμαξα και τον πήρα αγκαλιά για να πάμε σπίτι.

Ευτυχώς, ήταν κοντά. Το πρώτο πράγμα που κάναμε ήταν να τον γνωρίσουμε στον σκύλο μας. Η συνέχεια ήταν μια κωμωδία καταστάσεων. Δεν ξέραμε τι να κάνουμε. Τον πλύναμε 4 φορές. Μέρα με τη μέρα βελτιώθηκαν όλα. Και έγινε η σύνδεση. Ο θηλασμός είναι ένα τρομερό συναίσθημα. Νιώθεις μητέρα. Είναι μια ανακούφιση. Είναι μια περίοδος που η γυναίκα δεν δουλεύει και δεν έχει άλλα άγχη, πέρα από το να είναι μητέρα. Κάπως ηρεμείς και αφοσιώνεσαι στο παιδί.

Από αυτοπροστασία δεν μπήκα ποτέ το διαδίκτυο για συμβουλές. Εμπιστεύομαι τους ειδικούς. Στην αρχή, πρέπει να κούρασα την παιδίατρο. Της έστελνα σε ηχητικό τους ήχους που έκανε το παιδί μου. Δεν ήξερα αν έκανε εμετό ή αναγωγή. Δεν αναπολώ τις στιγμές που το παιδί μου δεν μιλούσε.

Το σπίτι ήταν βρώμικο. Και δεν με απασχολούσε ιδιαίτερα. Ψώνια κάναμε με delivery. Φαγητό μάς έφερνε η μαμά μου. Και επειδή ήταν περίοδος με καραντίνες, δεν ένιωθα ότι μόνο εγώ ήμουν όλη μέρα στο σπίτι. Έκανα πολλές βόλτες με το καρότσι. Ξέρεις τι αναπολώ; Το σώμα εκείνης της περιόδου. Σε εμένα η κοιλίτσα έφυγε σχεδόν αμέσως γιατί ο θηλασμός καίει πολλές θερμίδες. Ναι, το στήθος μου ταλαιπωρήθηκε (θήλασα για 2 χρόνια). Βέβαια, το αγάπησα και μετά από τόσα χρόνια, συμφιλιώθηκα με το στήθος μου. Κατάλαβα για 2 χρόνια ότι επιτέλεσε έναν σκοπό. Δεν μου άρεσε παλιότερα το στήθος μου, το θεωρούσα πολύ μεγάλο.

Δεν αναπολώ το στρες που ένιωθα. Και το γεγονός ότι ήμουν ζόμπι από την αυπνία. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ κατά παραγγελία. Είχα και ενοχές όταν άκουγα διάφορα από άλλες μαμάδες.

Εγώ όταν θήλαζα έκανα scrolling στο κινητό και λένε ότι το μπλε φως του κινητού είναι βλαβερό. Είναι πολλά πράγματα που πρέπει να κάνεις σωστά και τα αγνοείς. Ο Τάσος σήμερα είναι 4 ετών. Ξυπνάω χαρούμενη τα πρωινά, γιατί ξέρω ότι θα πάω στο κρεβάτι του και θα κάνουμε αγκαλίτσες».

Η Κ.Κ. ξέρει ότι η μητρότητα σημαίνει ψυχική και σωματική κούραση 

«Όταν μπήκα στο άδειο σπίτι μετά τον τοκετό, έβαλα τα κλάματα. Θυμάμαι τον άνδρα μου να με παίρνει αγκαλιά και να μου λέει ότι είναι περήφανος για εμένα. Εγώ δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από το άδειο παρκοκρέβατο. Έγινα μητέρα με φυσιολογικό τοκετό στα 32 μου, αλλά η πρώτη μου κόρη είχε πιει μυκώνιο (σ.σ. τα πρώτα κόπρανα και βλέννες του νεογνού που παράγονται από τα έντερα του εμβρύου πριν τη γέννηση). Όταν έμπαινα στην αίθουσα της εντατικής να τη δω, με έπιανε ίλιγγος. Έμεινε 6 μέρες σε θερμοκοιτίδα. Τις πρώτες μέρες στο σπίτι, καθόμουν στον καναπέ για να βγάλω γάλα και να το πάει ο σύζυγός μου στις μαίες. Εκείνος τής έκανε μπανάκι και κοιμόταν δίπλα της τους πρώτους μήνες στο σπίτι. Ένιωθα φόβο ότι θα μου φύγει στο μπανάκι. Τις πρώτες μέρες ήμουν ένα ζόμπι γιατί ξυπνούσα στις 3 τη νύχτα να γεμίσω μπουκαλάκια με το γάλα μου. Η κόρη μου δεν ήθελε να φάει και το βάρος της ήταν η μόνιμη ανησυχία. Ο σύζυγός μου είχε πάρει άδεια πατρότητας και όταν επέστρεψε στην εργασία του, έβαλα τα κλάματα. Ορμόνες. Πίστευα ότι δεν θα τα καταφέρω χωρίς βοήθεια. Μετά ζούσα τη μέρα της μαρμότας, θυμάμαι να κάνω αποστείρωση όλη την ώρα, σε λούπα. Ήταν ένα καλόβολο μωρό. Αλλά, είσαι στο σπίτι, με φόρμες, δεν ξέρεις αν είναι Δευτέρα ή Παρασκευή. 

Στην πρώτη μου εγκυμοσύνη ήμουν σε συννεφάκι χάρας. Η δεύτερη ήταν δύσκολη, είχα ένα μικρό μωρό με πάνες και η κοιλιά με έκανε δυσκίνητη. Όταν ήμουν 9 μηνών δεν μπορούσα να αλλάξω πάνα στο παιδί μου. Ήμουν 34 ετών και φοβόμουν τον τοκετό. Γιατί ήξερα, είχα και το τραύμα με το πρώτο μωρό και τη θερμοκοιτίδα. Πόνεσα πολύ αλλά όλα πήγαν καλά. Όταν γυρίσαμε σπίτι με το δεύτερο μωρό ένιωθα τύψεις γιατί έπρεπε να δίνω σημασία και στο μεγάλο μου παιδί. Δεν ήταν το ίδιο μωρό και αυτό με εξέπληξε. Περίμενα ένα ήσυχο μωράκι όπως η αδελφή της. Ζούσα όμως στη ζώνη του λυκόφωτος. Δεν κοιμόταν, έκλαιγε και για πρώτη φορά ως μητέρα ένιωθα εκνευρισμό. Είχα 2 παιδιά και ήμουν εξαντλημένη. Φαντάσου όταν έκανα τις αποστειρώσεις σε κατσαρολάκι, πολλές φορές είχε εξατμιστεί το νερό που έβραζα. Δεν προλάβαινα καν να πάω να τσεκάρω το μάτι της κουζίνας. Και για να καταφέρω εκείνο το διάστημα να κάνω ένα μπάνιο, έπρεπε να συγχρονιστούν στον ύπνο τους. Με αυτό το μωράκι δέθηκα μετά από 1 μήνα. Όταν ξεπεράσαμε επιτέλους το θέμα του φαγητού. 

Τι σκέφτεσαι με 2 πολύ μικρά στο σπίτι τις πρώτες μέρες; Πότε θα καταφέρω να πάρω μια ανάσα; Πότε θα ξαναβγώ από το σπίτι. Δεν είναι όλα ρόδινα όταν γίνεσαι μητέρα. Αν ήθελα να επιστρέψω στη δουλειά; Την πρώτη φορά, με χαρά γύρισα. Τη δεύτερη, όχι. Γιατί μεγαλώνουν στον αυτόματο και θα ήθελα ως μητέρα τους να μπορώ να τα δω να μεγαλώνουν μαζί μου.

Στο δεύτερο παιδί είσαι 100% πιο ψύχραιμη, αλλά 200% πιο κουρασμένη.

Ξέρεις τι είναι το πιο ωραίο όταν είσαι μητέρα με 2 μικρά παιδιά; Να βλέπεις τη δική τους σύνδεση, να τα βλέπεις να γίνονται αδελφές και να αγαπιούνται. Είναι τα δικά σου μικρά πλασματάκια με ένα τεράστιο δέσιμο».

Η Στέιση Φαββατά ξέρει ότι στην Ελβετία έχεις βοήθεια όταν γίνεσαι μητέρα από το κράτος 

«Γέννησα στη Ζυρίχη, ήμουν 48 ετών και είχα προγραμματισμένο ραντεβού να γεννήσω με καισαρική σε πανεπιστημιακό νοσοκομείο. Το μωρό μου ήταν δίπλα μου από την ώρα που γέννησα. Τις 2 πρώτες ώρες μετά το χειρουργείο σού το αφήνουν πάνω σου για να δεθείτε. Το βάζουν στο στήθος σου για να σε μυρίζει και να ακούει την καρδιά σου. Το πρώτο 24ωρο στο σπίτι έμεινα άυπνη από το άγχος και το στρες.

Στα καλά νέα, η μαία κάνει 16 επισκέψεις στο σπίτι σου. Και την πρώτη εβδομάδα ερχόταν καθημερινά για μία ώρα.

Μου είπε πολλά διαδικαστικά. Όπως να χρησιμοποιώ το θήλαστρο ώστε να μην θηλάζω κάθε 2 ώρες. Το νοικιάσαμε κι έδινα το μητρικό γάλα με μπιμπερό. Επειδή το μωρό μου ήταν λαίμαργο, μου μάτωσε το στήθος. Η άντληση με βοηθούσε στην ξεκούραση. Έδωσα μάχη να μάθει το στήθος. Ήμουν κοντά στην υπερκόπωση. Δεν ήξερε να μαγειρεύει ο σύζυγος. ‘Εκανε όμως τα ψώνια, καθάριζε. Και κατέγραφε όσα μάς έδειχνε η μαία. Ο Παντελής (σύζυγός μου) αγχώθηκε γιατί πίστευε ότι θα είναι όλα εύκολα. Είχα ψυχολογική κούραση. Γιατί ήμουν μόνη σε ξένη χώρα και οι γονείς και οι συγγενείς έπαιρναν συνεχώς τηλέφωνο να ρωτήσουν αν έφαγε κι αν κοιμήθηκε ο μικρός. 

Αν δεν είχα τη μαία, θα είχα κλατάρει. Ήταν σαν σχολείο κανονικό, μου εξηγούσε τα πάντα. Και ρωτούσε πώς αισθάνομαι κι εγώ. Σαν ψυχολογική υποστήριξη σκέψου το. Ήταν η εισαγωγή μου στη μητρότητα. Μου είπε ακόμη και τι να πω στο φαρμακείο όταν θα ζητούσα θήλαστρο. Όποτε ερχόταν στο σπίτι, το ζύγιζε. Μετά το πρώτο 10ήμερο, μπορώ να πω ήταν όλα στην πένα. Το μωρό μου ήταν ήσυχο, κοιμόταν πολύ κι έκλαιγε μόνο όταν πεινούσε. Δεν πέρασα δύσκολα, το νανούριζα φαντάσου και κοιμόταν. Και ξέρεις κάτι, ακόμη και τα κακά του μωρού μυρίζουν μωρουδίλα».

Η Δανάη Τζιμή ξέρει ότι κάθε μητέρα θέλει βοήθεια, ακόμη κι όταν δεν τη ζητά

Η Δανάη έγινε μητέρα στα 37 της. Η εγκυμοσύνη της  ήταν υπέροχη. «Δεν είχα ούτε ανακατωσούρες, ούτε εμετούς, πρηξίματα, καούρες, λιγούρες. Μια φορά καούρα και μια φορα εμετό γιατι κάτι είχα φάει και με πείραξε. Πήρα λίγο βάρος, 9 κιλά και είχα πολύ μικρή κοιλιά». Έκανε προγραμματισμένη γέννα, με καισαρική. «Θηλασα στο πρώτο δίωρο. Πρωτόγαλα! Μαγικός ζωμός λένε. Κύλησαν οι μέρες ήρεμα και βγήκαμε μετά από 4 μέρες. Στις πρώτες μέρες στο σπίτι φοβόμουν να την κάνω μόνη μου μπάνιο και πάντα περίμενα τον μπαμπά της για να την κάνουμε μαζί. Μέχρι που ξεθαρεψα και μετά από 10 μέρες. Τους πρώτους μήνες κυριολεκτικά τα μωρά είναι μαμ,κακά και νάνι. Σε λούπα! Το πρώτο διάστημα γκούγκλαρα και ποια είναι η συμπτωματολογία για την επιλόχειο κατάθλιψη. Άρχισα να χάνω τις μέρες. Νόμιζα ότι είναι Πέμπτη και ήταν Σάββατο. Νόμιζα ότι είναι μεσημέρι και ήταν ξημερώματα. Πολλές φορές ακουμπούσα την κοιλίτσα της για να δω αν πηγαίνει πάνω-κάτω. Ακόμη το κάνω. Θέλω να προσθέσω ότι άρχισα να θαυμάζω το σώμα μου. Έφερε στον κόσμο το παιδί μου. 

Δεν δυσκολεύτηκα στην ουσία. Απλώς, μερικές φορές ήθελα κάποιος να μου μαγειρέψει ή να ταΐσει/να αλλάξει τη μικρή και εγώ να κοιμηθώ. Ήθελα κάποιος να μου βάλει ένα πλυντήριο και να το απλώσει. Να μου κάνει παρέα και να με συμβουλέψει.

Η μητέρα μου δεν μπορούσε να είναι κοντά μου λόγω σοβαρού προβλήματος υγείας. Αν έχεις κοντά σου μια μαμά, μην την ρωτήσεις αν θέλει βοήθεια. Είναι σίγουρο ότι την θέλει κι ας μην το παραδεχτεί. Να προσφέρεις απλόχερα την όποια βοήθεια και να είσαι σίγουρος/η ότι θα την κάνεις να νιώσει ωραία. Από ένα μαγείρεμα φαγητού τις πρώτες μέρες της γέννας, μέχρι το να κάτσεις με το 4χρονο παιδί της να ζωγραφίσεις σε έναν κυριακάτικο καφέ».