Το “Materialists” κόβει εισιτήρια γιατί θέλεις να πείσεις τον εαυτό σου ότι θα παντρευτείς από έρωτα

«Σε κάνει να νιώθεις πολύτιμη;»

Η ταινία με τον ελληνικό τίτλο Ταιριάζουμε; θεωρήσαμε όλοι ότι είναι μια ευχάριστη ρομαντική κομεντί. Στην ουσία της είναι μια μαύρη κωμωδία ή ένα βάναυσα ρεαλιστικό δράμα. Και στις 2 ταινίες της (το Past Lives ήταν το ντεμπούτο της), η ερωτική σχέση μιας γυναίκας με έναν άντρα περιπλέκεται από την άφιξη ενός άντρα με τον οποίο είχε σχέση στο παρελθόν. Η σκηνοθέτρια στο Ταιριάζουμε; αποκαλύπτει πολλές σκληρές αλήθειες για το dating.

Οι άντρες άνω των 45 δεν θέλουν να βγουν με μια γυναίκα άνω των 35 (αυτό λέει η ταινία) γιατί δεν θέλουν να κάνουν μια πραγματικά σοβαρή δέσμευση με κάποια που έχει απαιτήσεις. Οι άντρες που ψάχνουν ταίρι κοιτούν πρωτίστως την εμφάνιση (δηλαδή τα κιλά μιας γυναίκας). Οι γυναίκες που είναι 35+ ψάχνουν έναν άντρα που να έχει μαλλιά, να μην είναι κοντός, να έχει ικανοποιητική συναισθηματική διαθεσιμότητα και να βγάζει παραπάνω χρήματα από τις ίδιες (αυτά είναι τα «μη διαπραγματεύσιμα» στην ταινία). Και να μην είναι βιαστής.

Το Materialists, όπως υποδηλώνει και ο τίτλος, αφορά την προσπάθεια εύρεσης αγάπης σε έναν υλικό κόσμο, μια ιστορία τόσο παλιά όσο η ίδια η ανθρωπότητα. Ο γάμος για μερικούς είναι μια εμπορική συμφωνία. Και η αγάπη είναι μια άγνωστη χώρα για πάρα πολύ κόσμο που δεν ξέρει πώς να την επισκεφθεί. Ναι, η ταινία είναι μια σοβαρή αποδόμηση του Tinder και των ακριβών γαμήλιων τελετών που γίνονται αποκλειστικά για flex.

Γιατί παντρεύεται κάποιος σήμερα; 

Είναι το κεντρικό ερώτημα της ταινίας. Και η απάντηση (που δίνει στον θεατή) είναι τριπλή: επειδή νιώθει μοναξιά, επειδή του το επιβάλλει η κοινωνία ως απαίτηση/ προαπαιτούμενο και επειδή ελπίζει σε κάτι απροσδιόριστο. Μάλλον να ζήσει ευτυχισμένος. Η Dakota Johnson παίζει μια προξενήτρα/ σύμβουλο σχέσεων που νιώθει ενοχές επειδή κυνηγάει τη ζωή των ονείρων της και «μονόκερους». Σε αυτή την ταινία είναι (σχεδόν) όλοι κυνικοί. Κανείς δεν προσπαθεί να είναι αστείος και ο διάλογος μοιάζει βαρετός.Οι χαρακτήρες δεν συζητούν σχεδόν ποτέ τα χόμπι ή τα ενδιαφέροντά τους -μουσική, τέχνη, λογοτεχνία. Και η χημεία των πρωταγωνιστών είναι υποτονική. Δεν υπάρχει τίποτα στην οθόνη που να υποδηλώνει την άγρια ​​παραλογικότητα της επιθυμίας και της ηδονής.

Η 35χρονη πρωταγωνίστρια πρέπει να διαλέξει ανάμεσα σε έναν 37χρονο άφραγκο σερβιτόρο κι αποτυχημένο ηθοποιό με χρυσή καρδιά και σε έναν 50αρη ζάμπλουτο που είναι ευγενικός, έχει σπιταρώνα αξίας 12 εκατομμυρίων δολαρίων, την πηγαίνει σε καλά εστιατόρια και θέλει να την παντρευτεί. Αλλά, δεν κάνουν ωραίο σεξ κι αυτό «φωνάζει». Επίσης, η Λούσι της Dakota Johnson είναι πρώην ηθοποιός και αυτό είναι το κλειδί για την επιτυχία της στη δουλειά και για την εντύπωση που κάνει στον Χάρι του Perdo Pascal. Mπορεί να «διαβάζει» τους ανθρώπους επί τόπου και είναι σε θέση να αυτοσχεδιάσει ανάλογα με την περίσταση.

Η οικονομία του dating και των μπουτίκ γνωριμιών

Αυτό το ερωτικό τρίγωνο (χωρίς καμία απολύτως ερωτική σκηνή που να αξίζει πραγματικά) πιστεύει ότι ο γάμος για να πετύχει πρέπει να είναι σαν μια επιχειρηματική συναλλαγή. Πόσα δίνεις, τι κέρδος βγάζω, τι φέρνεις στη συμφωνία. Μια διαπραγμάτευση άυλων και υλικών περιουσιακών στοιχείων. Που έχει πάρα πολλή απόρριψη αν δεν πετύχει η συμφωνία κι αυτό δεν το θέλουν οι πελάτισσες της προξενήτρας. Είναι σαν κακομαθημένα μικρά παιδιά οι single γυναίκες σήμερα; Δεν νομίζω και δεν μου άρεσε που το είδα στη μεγάλη οθόνη. 

Τα συμπεράσματά μου για αυτή την ταινία

Αυτή η προβλεψιμότητα του φινάλε (γνωμάρα μου) κάνει την ταινία να φαίνεται εντελώς άστοχη και μάλλον μέτρια (κυρίως λόγω της δευτερεύουσας πλοκής που με πέταξε έξω γιατί μου άλλαξε την ταινία βίαια). Η Celine Song φαίνεται να λέει στις γυναίκες την πιο σκληρή αλήθεια: στην πραγματικότητα, αυτή που ντρέπονται να ομολογήσουν στον ψυχοθεραπευτή τους, είναι τόσο βασικές και ετεροκανονικές.

Τι ήταν άψογο σε αυτή την ταινία; Τα ρούχα. Ναι, είμαι ένα material girl (αλλά παντρεύτηκα όντως από έρωτα).