Είδα το πιο όμορφο σώμα που έχει βρεθεί ποτέ στην Αθήνα και δεν μπορώ να το ξεχάσω

Είναι μια ευκαιρία να δεις κατάματα όλα εκείνα που ντρέπεσαι να παραδεχτείς. Κι είναι, ο Αργύρης Ξάφης σε μια ερμηνεία που θα θυμάσαι για καιρό. Το πιο όμορφο σώμα στην Αθήνα είναι κρυμμένο σε ένα στενό στο Θησείο. Κάνε μια χάρη στον εαυτό σου και πήγαινε με κάποιον που αγαπάς να το δείτε. Γιατί είναι συγκλονιστικό θέατρο. Και το πιο συγκινητικό sold out της χρονιάς. 

«Γραμμένο για έναν ή μια ηθοποιό. Το φύλο του δεν ενδιαφέρει. Ούτε η ηλικία του. Ούτε η σωματική διάπλαση»

Το βραβευμένο έργο του Josep María Miró ξεκινά με την παραπάνω υποσημείωση. Και είναι σημαντικό να το ξέρεις πριν κλείσεις εισιτήρια για αυτόν τον μονόλογο, που θα έρθει να σε βρει εκεί που δεν το περιμένεις, μέρες μετά. Για να καταλάβεις τον υποκριτικό άθλο του Αργύρη Ξάφη.

Κάποια πράγματα που πρέπει να ξέρεις για το έργο

Το σώμα ενός 17χρονου αγοριού, του Αλμπέρτ, βρίσκεται νεκρό σε ένα χωράφι, με ένα κόκκινο μαγιό και αθλητικά παπούτσια. Το πιο μεθυστικά και επικίνδυνα, όμορφο αγόρι σε όλη την αγροτική περιοχή της Καταλονίας, βρίσκεται νεκρό στη μέση του πουθενά. Σε μια επαρχιακή πόλη, που όλοι περιμένουν απλά να τους βρει ο θάνατος, καταπίνοντας αντικαταθλιπτικά και δεν συμβαίνει ποτέ κάτι. Πάσχουν από τις ανίατες ασθένειες της ζωής στην ανυπόφορη επαρχία. Το έργο δεν θα δώσει απάντηση στο ποιος και γιατί σκότωσε το αγόρι.

Ξέρεις όμως πολύ καλά για τι μιλάει αυτό το νεκρό όμορφο σώμα: για τους παιδεραστές που το άγγιξαν πίσω από κλειστές πόρτες στα ερειπωμένα χωριά, για τους καταπιεσμένους πόθους, για τους καθημερινούς εφιάλτες. Για τον στερεοτυπικό, πατριαρχικό καθωσπρεπισμό του πατρίς-θρησκεία- οικογένεια, που ανεχόμαστε ή συντηρούμε ως νοικοκυραίοι. Για τη συνενοχή μας στην κακοποίηση των φοβισμένων διαφορετικών. Αυτό το  όμορφο σώμα το ξέρεις, το έχεις δει στις ειδήσεις, είναι του  Ζακ Κωστόπουλου, του Βαγγέλη Γιακουμάκης, της Δήμητρας της Λέσβου, ανθρώπων που βρέθηκαν στο έλεος της βαρβαρότητας. 

Ένα “true crime” με τον Αργύρη Ξάφη σε πολλούς ρόλους 

Οι παράλληλες (επίτηδες αποπροσανατολιστικές) αφηγήσεις ξετυλίγουν το κουβάρι του φονικού. Ο συγγραφέας ξέρει καλά ότι ζούμε σε μια εποχή που ο όχλος, στο όνομα της οποιασδήποτε «ασφάλειας», πραγματικής ή φανταστικής, εκτοπίζει τον άνθρωπο που δεν χωρά σε καλούπια.

Η δολοφονία ενός νεαρού άνδρα γίνεται το υποκινητικό περιστατικό για να εξεταστούν οι προκαταλήψεις και οι συναισθηματικές εξάρσεις που εκτρέφονται σε μια φαινομενικά δεμένη κοινότητα. Ο Αργύρης Ξάφης ξέρει ότι το θέατρο πρέπει να είναι και ειλικρινές και ελεύθερο. Η ιστορία είναι μυθιστορηματική, αλλά μοιάζει σαν να συνέβη γιατί ζούμε σε μια κοινωνία που είναι καχύποπτη με τις επιθυμίες των άλλων. Εμείς ως κοινό φανταζόμαστε αυτόν τον κόσμο. Δεν υπάρχει πουθενά στη σκηνή. Είναι αφηγηματικός.

Ο Αργύρης Ξάφης μπαίνει στο όμορφο σώμα του πρωταγωνιστή, της μητέρας του 17χρονου, του queer κολλητού του νεκρού πατέρα του 17χρονου, της δασκάλας του 17χρονου, του παιδόφιλου γέρου. Δεν αλλάζει καν ρούχα. Αλλάζει όμως ζωές. Μεταμορφώνεται και στο «πιο όμορφο σώμα που έχει βρεθεί ποτέ σε αυτό το μέρος».

Ο Αργύρης Ξάφης υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση της Ζωής Ξανθοπούλου και με όχημα τη βραβευμένη μετάφραση (Βραβείο Eurodram) της Μαρίας Χατζηεμμανουήλ, ερμηνεύει τον πολυπρόσωπο μονόλογο του Μιρό σαν μία εξορκιστική τελετουργία.

Τι άλλο πρέπει να γνωρίζεις;

Την υπέροχη μουσική έχει συνθέσει ειδικά για την παράσταση ο Φώτης Σιώτας. Κι ότι «δεν υπάρχει τίποτα πιο προκλητικό κι επαναστατικό από την ομορφιά». 

Info: Το πιο όμορφο σώμα που έχει βρεθεί ποτέ σε αυτό το μέρος. Ένα Θέατρο για τις Τέχνες – Θησείο, Πέμπτη, Παρασκευή & Σάββατο στις 21:00/ Κυριακή στις 18:00. Εισιτήρια εδώ.