Η πρώτη φορά που είδα live τους Thievery Corporation (και σίγουρα όχι η τελευταία)

Είχε προηγηθεί μία αναβολή λόγω βροχής στο Θέατρο Βράχων. Όποιος ήταν εκεί θυμάται, πολύ νερό. Ο Garza, o Hilton και τα άλλα παιδιά δεν ανέβηκαν ποτέ στη σκηνή-λογικό αφού ο τόπος βούλιαζε- εμείς οι από κάτω φεύγαμε με βήμα ταχύ από τον Βύρωνα και οι Thievery Corporation, χωρίς να χάσουν χρόνο, όρισαν το νέο ραντεβού μας όχι του χρόνου ή όποτε, αλλά ενάμιση μήνα αργότερα στα τέλη Ιούλη, στον Λυκαβηττό. Δεν ξέρω αν ήμουν η μόνη- μάλλον όχι- που σκεφτόταν κατηφορίζοντας το Βράχων πόσο διονυσιακό θα ήταν το ενδεχόμενο να είχε γίνει το live εκεί, μέσα στην καταιγίδα.

Από το 2005 μέχρι σήμερα έχω ανηφοροκατηφορίσει σε πολλά θέατρα, στάδια και πλατείες. Αυτό που συνέβη εκείνο το βράδυ, σ’ εκείνη τη συναυλία, είναι κάτι που δεν ξεχνάς, όσα χρόνια κι αν περάσουν και που αυθόρμητα έχεις ως μέτρο σύγκρισης κάθε φορά που πας ν’ ακούσεις μια μπάντα αξιώσεων. Μυσταγωγία, μέθεξη, υπαίθριο πάρτι, καλοκαιρινό μουσικό πανηγύρι απ’ αυτά που σε παρασύρουν χορευτικά, που γυρνάς σπίτι με πιτσιλιές από μπίρα στα πόδια, ιδρώτα στη μπλούζα, ελαφρύ πόνο σ’ όλο το σώμα και μια μέθη από την έκσταση. Όταν οι Thievery είναι εκεί πάνω κι εσύ από κάτω σου ‘ρχεται να φωνάξεις πως αγαπάς όλο τον κόσμο, πως πατρίδα σου είναι όλη η γη, θες να πάρεις το πρώτο αεροπλάνο και να φύγεις για Τζαμάικα, να κυκλοφορείς ξυπόλητη στη Reggae Beach με μια πίνα κολάντα στο χέρι, να ερωτευτείς και να τα παρατήσεις όλα ακριβώς γιατί σου συνέβη αυτό.

Κάτσε να σου βάλω κάτι ν’ ακούς, ενώ αφηγούμαι την ιστορία.  Το Saudade κυκλοφόρησε το 2014 και είναι από τα πιο chillout lounge μουσικά τους παράγωγα. Αλμπουμάκι από τα λίγα. 

Αν θυμάμαι καλά οι Thievery άνοιξαν εκείνο το live με το Shaolin Satellite. Ένα άλλο καλό που ΄χει αυτή η μπάντα είναι πως δεν βαριέσαι ποτέ, κι ας νομίζεις ότι μπορεί να σου συμβεί κάποια στιγμή γιατί αρκετά από τα κομμάτια τους είναι downtempo. Αμ δε. Οι τύποι είναι ο ορισμός του απρόβλεπτου. Εκεί που τσιλάρεις με τη μπιρίτσα στο χέρι και κουνιέσαι νωχελικά με το Amerimacka (το ακούσαμε κι αυτό τότε, το Cosmic Game είχε κυκλοφορήσει κάτι μήνες πριν), έρχεται κάτι πιο reggae, που είναι- ή εσύ το ακούς πιο χορευτικό, όπως το Warning Shots, και αρχίζουν οι χοροί, τίποτα δεν μένει όρθιο. Σαν ηχητική απόδοση του Κάμα Σούτρα.

Οι Thievery Corporation, είναι ένα από τα δημοφιλέστερα σχήματα της παγκόσμιας downtempo / dub / trip hop / electronica σκηνής. Ξεκίνησαν το 1995 και αμέσως κατάφεραν να δημιουργήσουν έναν δικό τους πολυσυλλεκτικό ήχο, αναμειγνύοντας Jamaican dub reggae, bossanova, Brazilian, acid και nu-jazz, downtempo, electronica και breakbeat ήχους με πανέμορφα γυναικεία φωνητικά και δυναμικές hip hop ρίμες, με βασικό άξονα τον δημιουργικό πυρήνα των Rob Garza και Eric Hilton, των δύο μουσικών και παραγωγών που αποτελούν την καρδιά και την ψυχή των Thievery Corporation όλα αυτά τα χρόνια.

Είναι μία από τις πιο επιδραστικές μπάντες, όχι γιατί πρέπει, απλά δεν γίνεται αλλιώς όταν έχεις επιλέξει να εκπέμψεις αυτά τα μηνύματα μέσω της μουσικής σου. Τα live acts τους είναι ένα ταξίδι στον κόσμο, μία ένωση ήχων, πολιτισμών, διαθέσεων. Multi-culti και το καστ των vocal artists με τους οποίους συνεργάζονται σταθερά όλα αυτά τα χρόνια, από τον Rob Myers και τη Loulou Ghelichkhani μέχρι τον Mr. Lif και τον Ashish Vyas κι όλους τους υπόλοιπους.

Από το 2005 η μπάντα από την Ουάσινγκτον μας έχει κάνει την τιμή αρκετές φορές. Το 2010, το ’11, το ’14. Υπάρχει μία εσφαλμένη αντίληψη για τα συγκροτήματα που έρχονται συχνά στην Ελλάδα, ότι π.χ. μας “εκμεταλλεύονται” ή κάτι τέτοιο εξίσου ανόητο. Όταν υπάρχει ζήτηση, υπάρχει προσφορά. Οι συναυλίες των Thievery, για παράδειγμα, πάντα είναι “πίτα”, το οποίο σημαίνει ότι θέλουμε και πηγαίνουμε και τους ακούμε ξανά και ξανά γιατί μας αρέσουν προφανώς. Κάθε κοινό, σε κάθε χώρα έχει κάποιους αγαπημένους καλλιτέχνες με τους οποίους ταιριάζει και εκείνοι το αντιλαμβάνονται κι ευτυχώς ανταποδίδουν. Και κάπως έτσι “μαγειρεύονται” συναυλίες που μένουν στο μυαλό ως εμπειρίες ζωής.

Ας πούμε τότε στον Λυκαβηττό, αφού είχαν αποχαιρετήσει, είχαν βγει για το παραδοσιακό encore, βλέποντας τον κόσμο να μην κουνάει ρούπι τι κι αν οι διοργανωτές είχαν ανοίξει τα φώτα δίνοντας το σήμα για επίσημη αποχώρηση, εκείνοι ξαναβγήκαν και τραγούδησαν το The Heart’s a Lonely Heart. Χαμός από κάτω.

Λυκαβηττός 2011, κάτι ανάλογο είχε συμβεί και το ’05:

Στις 16 Ιουλίου οι Thievery Corporation επιστρέφουν στα μέρη μας, στο πλαίσιο του Release Athens 2017, στην Πλατεία Νερού με νέο υλικό στις αποσκευές τους από το τελευταίο τους album The Temple of I & I.  Την ίδια μέρα στο Φάληρο θα εμφανιστούν οι Archive (άλλη μεγάλη μας αγάπη), οι Kadebostany & Omegaray και οι Chinese Basement. Τρέχοντας σα να λέμε. 

Κλείνοντας θέλω να δεις κι αυτό το ερασιτεχνικό βιντεάκι από την τελευταία φορά που ήρθαν, το 2014, στην Πλατεία Νερού.