Debate: Δυο συντάκτες “πλακώνονται” εις το όνομα του Lars Von Trier

Πάνω σε μια αμιγώς κινηματογραφική συζήτηση, ο Νικόλας Ηλιόπουλος εξέφρασε την απέχθειά του για τον Lars Von Trier (Χρόνια του πολλά κιόλας – του Λαρς, όχι του Νικόλα). Κάπου εκεί η Μάριον ακόνισε τα νύχια της και εναντιώθηκε ανερυθρίαστα στο μίσος του συναδέλφου. Τα υπόλοιπα γράφτηκαν παρακάτω. Πάρε θέση!

Οι ταινίες του

Νικόλας: Ανάμεσα στις 12 μεγάλου μήκους ταινίες του (αν υπολογίσουμε ότι το εξωφρενικό Μπεν-Χουρ σεξοδιαστροφής ”Nymphomaniac” θεωρείται δύο ταινίες!) κατάφερε να βλέπεται μόνο το ”Dogville”! Παρά τις γνωστές εμμονές του με  ”στυλιστικές καινοτομίες”, στο Dogville το  απογυμνωμένο σετ από σκηνικά λες και όλη η ταινία είναι γυρισμένη σε μια αποθήκη με θεατρικά props, παραδόξως λειτουργεί μια χαρά υπηρετώντας μια ιστορία που μοναδικό σκοπό έχει να φωτίσει τις σκοτεινές πτυχές του ανθρώπινου ψυχισμού. Όχι ότι δηλαδή έχει ασχοληθεί ποτέ και με τίποτε άλλο, αλλά λέμε.

Αυτή η παραβολή για την  ψυχολογία του όχλου και την μισαλλοδοξία που βασιλεύει στις σύγχρονες κοινωνίες ευτύχησε με πρωταγωνίστρια μια Nicole Kidman στην top φάση της καριέρας της αμέσως μετά το Moulin Rouge και το Οσκαρ για τις ”Ώρες”. Φυσικά η Kidman δήλωσε ότι δεν θα ξανασυνεργαζόταν ποτέ με τον σαδιστικά απαιτητικό σκηνοθέτη. Κι αυτό και έκανε, με αποτέλεσμα στο sequel ”Manderley”, τον ρόλο της να τον παίξει η κακομοίρα Bryce Dallas Howard.

Μάριον: Ξεκινώντας από το γεγονός ότι κοιμήθηκα στο Dogville, ή απλά ήμουν πολύ μικρή για να το εκτιμήσω και ίσως – ειδικά μετά τα λεγόμενα του Νικόλα – θα έπρεπε να του δώσω ακόμα μια ευκαιρία, ομολογώ ότι η ταινία που μου άρεσε λιγότερο δια σκηνοθετικής χειρός Λαρς (γιατί δεν υπάρχει καμία που να μίσησα), είναι το Melancholia. Παρά το ότι ανήκει σε μια τριλογία όπου λάτρεψα τις άλλες δύο ταινίες (Antichrist και Nymphomaniac), στη ”Μελαγχολία”, αν και την έχω δει δυο φορές, κουράστηκα και δεν αποζημιώθηκα κιόλας στο τέλος. Η Kirsten Dunst θεωρώ ότι επιδίδεται μοναδικά στο αγαπημένο της χόμπι – το υπερβολικό παίξιμο, ενώ το σενάριο ήταν για πολλά χασμουρητά, ή έστω απευθυνόταν μόνο σε εκείνους τους τύπους που βγαίνοντας από τις παραστάσεις του Παπαϊωάννου ψάχνουν να βρουν το ”εγώ”, το ”υπερεγώ” και το ”αυτό” aka ψευτοκουλτουριάρηδες (στα θετικά, ο υπέροχος Skarsgard και η φωτογραφία).

Στα αγαπημένα και για να αποφύγω μια ωδή στο αριστουργηματικό ”Nymphomaniac”, το οποίο όχι απλά δε βρήκα προκλητικό, αλλά θεωρώ πως έδενε πανέξυπνα και μέχρι και η τελευταία λεπτομέρεια ήταν μελετημένη να εξυπηρετεί κάποιο σκοπό, θα μιλήσω για το ”Δαμάζοντας τα κύματα”, το οποίο οι Roger Ebert και Μartin Scorsese έχουν κατατάξει ανάμεσα στις 10 καλύτερες ταινίες της δεκαετίας του ’90.  Η Εmily Watson είναι συγκλονιστική στο ρόλο της, ενώ και το σενάριο, αλλά και η σκηνοθεσία ανήκουν στον χαρισματικό Λαρς. Αν δεν το έχεις δει, ήρθε η ώρα! (σσ: Αγαπώ και το ”Antichrist” και το ”Dancer in the dark”)

Η μούσα του aka Charlotte Gainsbourg

Νικόλας: H Charlotte Gainsbourg είναι η μούσα του, αφού παίζει σε όλες του τις ταινίες τα τελευταία χρόνια. Η ”στεγνή” φυσιογνωμία της, οι σκληρές εκφράσεις και το ανέραστο allure της, ταιριάζουν τέλεια στις ψυχωσικές ηρωίδες που ενσαρκώνει. Φανταστικά. Πόσο βαρετό το ίδιο πρόσωπο να βασανίζεται κάθε φορά με διαφορετικό τρόπο, με αποκορύφωμα τα πάθη του (Αντί)Χριστού που περνάει η ταλαίπωρη Charlotte στην ομώνυμη ταινία. Σωματική βία, κλειτοριδοκτομές και βιασμοί, είναι μόνο λίγα από αυτά που μας έχει χαρίσει αυτή η συνεργασία. Ευχαριστώ πολύ, όχι άλλο.

Μάριον: Αποφεύγω την πάσα να αποθεώσω την επική ταινιάρα ”Antichrist” – που αναγνωρίζω ότι δεν απευθύνεται σε πολύ κόσμο – για να πλέξω το εγκώμιο στην αφοπλιστικά ταλαντούχα Charlotte. Ό,τι ρόλο κι αν κλήθηκε να ερμηνεύσει, μπαίνει στο πετσί του 100% και μαζί της παρασύρει θεατές και κριτικούς. Από μάνα που υποφέρει και τιμωρεί τον εαυτό της για τον χαμό του παιδιού της, σε ψυχωτική νυμφομανή, με κοινή γραμμή πλεύσης μεταξύ κατάθλιψης και ανίας, αλλά πάντα μοναδικά εκφραστική, όπως απαιτεί κάθε φορά ο σκηνοθέτης της. Ιδιαίτερη, τολμηρή και ξεχωριστή παρουσία. Δύσκολα την ξεχνάς.

Η προσωπικότητά του

Νικόλας: Είναι βλαμμένος και media whore. Όχι ότι έχει χαμηλό IQ, μάλλον το αντίθετο, αλλά αυτή του την εξυπνάδα την χρησιμοποιεί αποκλειστικά και μόνο προβοκατόρικα. Παίζει το παιχνίδι του ιδιοσυγκρασιακού ”δημιουργού” που τα φεστιβάλ και οι κριτικοί λατρεύουν να τροφοδοτούν και να ανακυκλώνουν χάνοντας στο μεταξύ την ουσία. Κανείς δεν ασχολείται με το αν οι ταινίες του βλέπονται, αφού στις συνεντεύξεις τύπου συνήθως αρνείται να απαντήσει σε ερωτήσεις, παρά βγάζει κάτι ανεκδιήγητα λογύδρια, άλλοτε υποστηρίζοντας τον Χίτλερ(!) κι άλλοτε την κατανάλωση ναρκωτικών κι αλκοόλ ως μοναδική πηγή έμπνευσης. Ε καλά αυτό το τελευταίο μάλλον είναι αλήθεια. Το πρόβλημα είναι ότι για να αντέξει κάποιος τις ταινίες του πρέπει να καταναλώσει τις ίδιες ουσίες για να μην λιποθυμήσει ή αναγουλιάσει. Οκ, το παίρνω πίσω αυτό για την νοημοσύνη του. Ο ψυχρός, εμμονικός Δανός απλά έχει χαμηλή συναισθηματική νοημοσύνη κι αυτό, όπως λένε, βγαίνει και προς τα έξω.

Μάριον: Το ότι το σεξ πουλάει είναι πιο σίγουρο κι από το ότι το νερό βράζει στους 100 βαθμούς Κελσίου, ενώ σχεδόν το ίδιο βέβαιη είμαι για το ότι κάθε μεγάλος καλλιτέχνης κρύβει – ο συγκεκριμένος δεν τα πάει και τόσο καλά με το κρύψιμο – μικρές ή μεγαλύτερες διαστροφές. Δε συμφωνώ με το πώς επιλέγει να ”πουλάει” ο Τρίερ τον εαυτό του στα μίντια, ούτε φυσικά και με τις αιρετικές θέσεις που παίρνει ενίοτε. Η παραδοχή του για εθισμούς σε αλκοόλ και ναρκωτικά δε θεωρώ πως πρέπει να σοκάρουν τον οποιονδήποτε.

Η ιστορία έχει δείξει πως μερικές από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες των γραμμάτων και των τεχνών (Παζολίνι, Νταλί, Σαρτρ, ντε Σαντ) ήταν εξίσου – αν όχι παραπάνω – επιρρεπείς στα πάθη τους και μάλιστα δημιουργούσαν αντλώντας έμπνευση από αυτά. Αν κάποιος περνάει καλά με τις ταινίες του Τρίερ, θα έπρεπε κατά τη γνώμη μου να μείνει μόνο στην καλλιτεχνική του υπόσταση. Τρελός είναι, ό,τι θέλει λέει. Για κάποιο λόγο όμως αυτή του η τρέλα είναι πηγή τρομερής έμπνευσης.