Τρεις μέρες σερί στα μπουζούκια και ορίστε τι πάθαμε

Έτσι και εγώ την Τετάρτη που μας πέρασε καλωσόρισα τις (4) φίλες μου από την Κύπρο που ήρθαν (κάποιες πρώτη φορά) με διάθεση καθαρά και μόνο για μπουζούκια και γαρύφαλλα. Άντε και για ψώνια γιατί κάτω στο νησί είναι πανάκριβα.

Από τον Ιούλιο θυμάμαι ξεκίνησε η συζήτηση για το πού θα πάμε, για το πότε να κλείσουμε τα εισιτήρια ώστε να βολεύουν οι ημερομηνίες που θα είναι ανοιχτά όλα τα σχήματα στις πίστες. Και έτσι τρεις μήνες τώρα μόνο αυτό συζητάγαμε.

Αθήνα, μπουζούκια, μπουζούκια, Αθήνα. Για αρχή κανονίσαμε να πάμε Οικονομόπουλο (αγαπημένος των φίλων μου), Κιάμο (αγαπημένος εμού και της Μαριέτας) και Μαζώνάκη. Η τύχη δεν ήταν με το μέρος τους γιατί ο Οικονομόπουλος ακόμη να ξεκινήσει το χειμερινό του πρόγραμμα. Σου λέει Νοέμβριος μπήκε και ακόμη δεν έχει κάνει κρύο, ε κρύο χωρίς μπουζούκια γίνεται; Δεν γίνεται.

ANYWAY (να ρίξω και το αγγλικό μου σαν Κύπρια που είμαι) καταλήξαμε να πάμε Πέμπτη Κιάμο, Παρασκευή Πάολα- Αργυρώ- Φουρείρα και Σάββατο Θεοδωρίδου- Καλλή- Νικηφόρο. Εγώ φυσικά επειδή δουλεύω είχα προειδοποιήσει πως θα πάω στο ένα από τα τρία σχήματα και τελικά κατέληξα να πάω και στα τρία. Ήταν επόμενο. Δεν θέλω και πολύ.

Την Τετάρτη επειδή φτάσανε αργά πήγαμε ταβέρνα. Όχι επειδή ήταν κουρασμένες απλά δεν είχε ανοιχτές πίστες εκείνη την ημέρα. (Αχ πόσο μου λείπει ο Τσαλίκης μερικές φορές που ήτανε ανοιχτός 6 φορές την εβδομάδα για περισσότερο από οκτώ ώρες.)

Επειδή όμως εγώ, σαν καλή φίλη που είμαι δεν ήθελα να μην τις ικανοποιήσω και ήθελα να περάσουν καλά, τραγούδησα για εκείνες σε μια ταβέρνα. Ναι αυτό έκανα. Θυσιάστηκα η κακομοίρα. Μόνο και μόνο γι αυτές. Τραγούδησα λίγο το δώδεκα της αγαπημένης μου Άννας, κατέβηκα από κάτι σκάλες για να κάνω λίγο την Πάολα λέγοντας το ”Ψεύτικα”, πιάστηκα από το χορό και έτσι το βράδυ της Τετάρτης πέρασε ήσυχα και όμορφα με την ΩΡ- Ρ- Ρ ΑΙΑ μου φωνή. Μεγάλο ταλέντο στο τραγούδι, τι να σου λέω.

Ημέρα πρώτη- Κιάμος

Ξύπνησα το πρωί, με ανακατεμένο στομάχι από το κρασί που είχα πιει το προηγούμενο βράδυ και το σβέρκο μου να με πονάει αφόρητα λόγω της παράστασης που έδωσα ως Πάολα, αλλά παρ’ όλα αυτά κατάφερα να πάω στο γραφείο. Ήμουν σχετικά καλά, πήγα στο σπίτι κοιμήθηκα μια ωρίτσα για να έχω αντοχές. Κιάμο θα πήγαινα άρα θα ήμουν στη πίστα όλο το βράδυ. Έπρεπε λοιπόν να ήμουν ξεκούραστη.

Τι φόρεσα: Ένα μίνι φόρεμα και ίσιο μαλλί είναι ότι πρέπει για Κιάμο και γενικά για μπουζούκια.

Ήθελα να το ζήσω. Αφού ήξερα πως θα πάω κομμάτια την Παρασκευή το πρωί στη δουλειά είπα τι λίγο, τι πολύ. Και είχα την καλύτερη παρέα για αυτό το βράδυ. Χορεύουν και τσιρίζουν ασταμάτητα οι Κύπριες. Πέντε ώρες πήγαμε εκεί, πέντε ώρες χορεύαμε, τραγουδούσαμε, τσιρίζαμε, βγάζαμε selfies μόνες και με το είδωλο (Κιάμο), ήπιαμε, ανεβήκαμε στις καρέκλες,  πηγαινοερχόμασταν στη πίστα, κλάψαμε λίγο με το τραγούδι ”Δεν θέλω Επαφή” και ξεθεωθήκαμε.

Φύγαμε νωρίς σχετικά. Στις πέντε παρά 7 λεπτά. Άντεχαμε κι άλλο φυσικά αλλά είχαμε μέρες μπροστά μας για να γλεντήσουμε. Νομίζαμε πως θα αντέχαμε περισσότερα.

Φυσικά δεν μπορώ να ξεχάσω το πέσιμο κάτω στο πάτωμα που ”έφαγα” στις τουαλέτες. Το έπαιξα άνετη και πήγα να ανεβώ από την ράμπα με το 12ποντο τακούνι. Έπεσα. Συνηθισμένο δεν είναι πρώτη μου φορά.

Και εννοείται πως δεν περάσαμε απαρατήρητες εκείνο το βράδυ. Εφτά γυναίκες που δεν τους είδε κανείς και ποτέ στο τραπέζι να κάθονται ήσυχα και να απολαμβάνουν το πρόγραμμα. Φτιάξε την εικόνα. Μέχρι και ο Κιάμος πρόσεξε πως υπάρχουν κάτι σούργελα πίσω του. Ωραία περάσαμε.

Ημέρα Δεύτερη- Πάολα

Με τέσσερις ώρες ύπνο ένιωσα ηρωίδα όταν σηκώθηκα από το κρεβάτι. Δεν φτιάχτηκα πολύ και φαινόμουν λίγο κουρασμένη έως τρομακτική (είχε ξεμείνει λίγο μολυβάκι στα μάτια και λίγο κραγιόν- δεν είχα χρόνο να ξεβαφτώ το βράδυ μετρούσε κάθε λεπτό που θα με καθυστερούσε για να κοιμηθώ).

Ήρθα στα κορίτσια εδώ και μας περίμενε μεγάλη μέρα γιατί θα φεύγαμε κατά της 10 το βράδυ, λόγω της φωτογράφισης που έγινε για την σημερινή ημέρα κατά της βίας των γυναικών. Θα μας έβαφαν έτσι ώστε να φαίνεται πως έχουμε δεχτεί βία και όπως έλεγε συνεχώς η Μάριον ” Νίκη, η Σάββια δεν θέλει και πολύ, φωτογραφίζεται και έτσι όπως είναι”. Με κοροϊδεύει συνέχεια αλλά πιστεύω καταβάθος ζηλεύει που τραγουδάω τόσο καλά ενώ εκείνη όχι. Ξέρει πως έχω μεγάλο ταλέντο. Έφυγα από το γραφείο γύρω στις 11 και μπήκα σπίτι 11μιση. 12 και πέντε έπρεπε να ήμουν έτοιμη.

Τι φόρεσα: Έκανα ένα μπάνιο και επειδή δεν είχα πολύ χρόνο έβαλα ένα τζιν καμπάνα και μια μπουζουκο- μπλούζα εννοείται. Και το ηλίθιο μου τακούνι που με είχε κόψει. Την δεύτερη ημέρα δεν έχεις όρεξη να βάλεις τα ρούχα που αναλογούν για τέτοιες περιστάσεις.

Δεν είχα καταρρεύσει ακόμη… με περίμενα να είμαι πολύ χειρότερα. Πιστεύω ήταν η παρέα. Όχι όχι… είμαι σίγουρη. Είχα την καλύτερη παρέα για μπουζούκια. Είναι τρελές σαν εμένα. Το φαντάστηκες;

Φτάσαμε λοιπόν στο Teatro στις 12 και 25, μπήκαμε μέσα κομμάτια αλλά το παλέψαμε. Ήπιαμε το ποτό μας και πάλι καταλήξαμε να χορεύουμε πάνω στις καρέκλες.

Κοιμηθήκαμε σχεδόν όλες από λίγο. Όχι στο σπίτι, στα μπουζούκια. Και όσο δύσκολο κι αν σου φαίνεται με τέτοια δυνατή μουσική άμα σε καταβάλει η κούραση είναι πανεύκολο. Πεταγόταν συνεχώς γύρω μου ένα γαλάζιο συννεφάκι με μαύρο περίγραμμα που είχε μέσα πιτζάμες και ένα κρεβάτι.

Υπήρχαν στιγμές που κοίταζα επίμονα το ρολόι για το πότε θα φύγουμε και άλλες που βρισκόμουν στην πίστα με τα κορίτσια στο πλάι της Πάολας( που στην αρχή φορούσε ένα μαύρο μίνι φόρεμα με κρόσσια και μετά ένα άσπρο μακρύ φόρεμα και το ανέμιζε πέρα-δώθε) και απολάμβανα την βραδιά.

Βγήκαμε για πολύ λίγο στην πίστα, προσπαθήσαμε να πάμε καμαρίνια αλλά ήταν πολύ busy τα παιδιά, χαζέψαμε λίγο την Πάολα που δεν τραγουδούσε αλλά μόνο κουνιόταν, λιώσαμε λίγο με το θεϊκό βλέμμα του Αργυρού, απολαύσαμε την σέξι Ελένη και φύγαμε. Μισοκοιμηθήκαμε στο ταξί και πήγαμε σπιτάκια μας. Είχα προειδοποιήσει τα κορίτσια πως θα κοιμηθώ καλά άρα αυτό σημαίνει ξεχνάμε το ξυπνητήρι.

Μπήκαμε στο σπίτι με την φίλη μου που περνούσε τα ίδια με εμένα και χειρότερα (κούραση- αϋπνία), κάναμε πως ξεβαφτήκαμε, βγάλαμε τα τακούνια και ότι ρούχο προλαβαίναμε (δεν θέλαμε να χάσουμε χρόνο από τον ύπνο μας), είδαμε το check in μας στο fb αν πήρε likes και πέσαμε ξερές.

Ημέρα 3η- Θεοδωρίδου

Αν και ξυπνήσαμε στις δύο το μεσημέρι η κούραση δεν είχε εξαφανιστεί. Μη σου πω τα πράγματα χειροτέρεψαν.

Ένιωθα λες και πήγα γυμναστήριο για πρώτη φορά και ότι τα πόδια μου ήταν πρησμένα σαν βόδι. Ή μπορεί και να ήταν.

Δεν μας έφταναν όλα τα άλλα πήγαμε και στα βραχάκια να δουν τα κορίτσια την Ακρόπολη, βγάλαμε καμιά 50αρια φωτογραφίες και με αργούς ρυθμούς πήγαμε για καφέ.

Είχαμε αποκλείσει τον Μαζωνάκη από τα σχέδια μας γιατί δεν προλαβαίναμε να πάμε από τις 10 και μισή (πρεμιέρα, τι περιμένεις) και ήμασταν ανάμεσα σε Θεοδωρίδου και Καλλίδη. Αποφασίσαμε το πρώτο αν και εμένα μου κόλλησε στο μυαλό το δεύτερο. Τόσο κόλλημα είχα φάει πως θα πάμε Καλλίδη (μην ρωτάς γιατί, η κούραση θα έφταιγε) που έκανα λάθος κράτηση (αντί για Θεοδωρίδου, Καλλίδη) και φυσικά το μάθαμε στις 12μιση το βράδυ όταν είχαμε πια φτάσει εκεί.

Τι φόρεσα: Μια φούστα μίντι, ένα άσπρο τοπ και τσιρότο στο πόδι για να κλείσω την πληγή μου από τα παπούτσια.

Περπατώντας λίγο περίεργα κάτι σαν bodyguard θα έλεγα, φτάσαμε στο μαγαζί. Τα καταφέραμε και κάναμε κράτηση στον επάνω όροφο και μόλις που είχαμε προλάβει τον Νικηφόρο. Δεν θα χάναμε και κάτι.

Όμως μετά από λίγο μπήκε η Καλλή, τα κορίτσια πρώτη φορά την έβλεπαν και είπε την λέξη κλειδί που έκανε όλο το κόσμο να μας κοιτάει όλες: Κύπρια είμαι! Εντάξει τσιρίζαμε λίγο, ίσα που μας άκουσε το μισό μαγαζί, τουλάχιστον ο επάνω όροφος. Τι ήθελε να πει τα ριάλια; Γιατί έκανε αυτό το λάθος; Αν και δεν μπορούσα ούτε ένα ζεμπέκικο να ρίξω μια φιγούρα κάτω στο πάτωμα βρε παιδί μου, τα κατάφερα και σηκώθηκα από την καρέκλα για να το χορέψω. Δώσαμε ότι μπορούσαμε με αυτό το τραγούδι. Χορό, φωνές, σφυρίγματα, κουνήματα, πέρα- δώθε, γέλια…Ναι κάπως έτσι ήμασταν.

Θα μας πεις γελοίες αλλά ή πας μπουζούκια ή δεν πας φίλη μου. 

Τέλος βγήκε η Θεοδωρίδου, ρίξαμε πολύ κλάμα, ξεριζώσαμε τις φωνές μας (κυριολεκτικά) και την Δευτέρα ξεκινήσαμε να μιλάμε ξανά.

Κοιμηθήκαμε στις οκτώ το πρωί (όχι όλες γιατί κάποιες έφυγαν για Κύπρο σερί) με λίγους μώλωπες από το χορό, με ένα μαλλί να μοσχοβολάει τσιγάρα, με κάτι πρησμένα πόδια, μιλώντας με νοηματική και με βουητό στο κεφάλι.

Μπορεί να ήταν ‘λίγο’ κουραστικό όλο αυτό αλλά άξιζε τον κόπο λόγω της παρέας. Δεν θα την πάλευα χωρίς μια τέτοια παρέα τρεις νύχτες σερί στα μπουζούκια. Μπορεί να είναι Τετάρτη και να νιώθω ακόμη κουρασμένη, να έχω ακόμη την διάθεση της ξενυχτησμένης που δεν θέλει να ξαναβγεί για μήνες αλλά το χάρηκα. Φυσικά αν μου πει η Μαριέτα να πάμε ένα μικρό tour σε όλα τα σχήματα του Χειμώνα, δεν θα έλεγα όχι. Όχι για μένα φυσικά, για το ladylike.gr και μόνο. Και μην σκεφτεί κανείς πως είμαι Μπουζουξού.