OPINIONS

Ναι στα shares των καλών πράξεων

Δεν έβρισκα και δε βρίσκω κανένα νόημα, στην αναπαραγωγή "σκληρών εικόνων" για ευαισθητοποίηση. Εμένα, τουλάχιστον, δε με κινητοποιούν ώστε να κάνω κάτι για τη δυστυχία που αντικρίζω. Κάθε άλλο, μάλλον μου προκαλούν ένα ψυχικό μούδιασμα αφού μου υπενθυμίζουν πόσο μικρή είμαι απέναντι σε έναν τόσο μεγάλο και σκληρό κόσμο. Με αυτό το σκεπτικό σε Facebook, Twitter και Instagram τέτοιο περιεχόμενο δεν έχω ποτέ μοιραστεί. Πχ τη φωτογραφία του Aylan.

Αντίθετα, σε κάθε ευκαιρία, όταν βλέπω μια εικόνα ή ένα κείμενο που μεταφέρει ένα μήνυμα ανθρωπιάς και ελπίδας, το διαδίδω σε κουβέντες και πατάω αβέρτα like και share. Ένα πολύ πρόσφατο παράδειγμα, είναι η ιστορία που μοιράστηκε ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης στο Facebook.

Δύσκολο είναι να σου διαφεύγει, καθώς έχει περίπου 10 χιλίαδες shares και διπλάσια likes μέσα σε δύο μέρες. Αφορά τον γολγοθά των προσφύγων να βρουν ένα μέρος στην Αθήνα που να μη γίνονται μούσκεμα, τη σκληρότητα μερικών ανθρώπων αλλά και τη γλύκα όσων δέχτηκαν βοήθεια και φρόντισαν να αφήσουν τα πάντα διπλωμένα και τακτοποιημένα φεύγοντας από ένα μικρό καταφύγιο.

Χθες το βράδυ γυρίσαμε σπίτι από το Σαββατιάτικο ποτό κάπου κοντά στη 1 π.μ. Εξω έριχνε καρέκλες, τραπέζια και τραπεζαρί…

Posted by Yannis Androulidakis on Κυριακή, 27 Σεπτεμβρίου 2015

 

Πριν από αυτή την ανάρτηση, είχα δει μια άλλη ιστορία μιας γυναίκας που πήρε στο σπίτι της πρόσφυγες, να τους προσφέρει ένα μπάνιο, να τους κάνει το τραπέζι και να τους “χαρίσει” μια ανάσα στην όλη ταλαιπωρία που βιώνουν.

Αλλά και μακρυά από το θέμα του προσφυγικού, υπάρχουν πολλές περιπτώσεις ανθρώπων που επιλέγουν τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης για να πουν ότι έκαναν μια καλή πράξη, συμμετείχαν σε κάτι που βοήθησε ανθρώπους, ζώα, περιβάλλον. Στέκομαι στους ανθρώπους, για να δώσω ακόμα ένα παράδειγμα. Τον αγώνα δρόμου Race for the Cure που έγινε την Κυριακή και συμμετείχαν χιλιάδες άτομα, θέλοντας να ευαισθητοποιήσουν για τον καρκίνο του μαστού και να συνεισφέρουν στον σύλλογο Άλμα Ζωής που κάνει πραγματικά απίστευτο έργο με αποδέκτες γυναίκες που νοσούν.

Πλημμυρίζω από ευτυχία κάθε φορά που μια μικρή ιστορία προσφοράς φτάνει στα μάτια μου, μέσα από ένα share ή μια εξομολόγηση.

Αρχικά, για την πράξη. Μέσα στον καθημερινό βομβαρδισμό μας με ειδήσεις που έχουν δυστυχία και προκαλούν άγχος, αυτές οι μικρές αναλαμπές είναι πολύτιμες για να ξεφυσήξουμε με ανακούφιση. Ο κόσμος που ζούμε είναι πολύ κακός αλλά ευτυχώς υπάρχουν ακόμα άνθρωποι, που κάνουν πράγματα για τους γύρω τους. Υπάρχουν λόγοι να γελάμε και να ελπίζουμε.

Ακόμα και αν δεν έχεις κάνει ποτέ κάτι που να μπορεί να πει κάτω από την ταμπέλα φιλανθρωπία, το share σου είναι μια απειροελάχιστη καλή πράξη γιατί μεταδίδει το “καλό” μικρόβιο. Εκείνο που μέσα στην καταθλιψάρα μας, μας ταρακουνάει για να μας κάνει λίγο καλύτερους.

Η αναπαραγωγή καλών πράξεων, ενεργοποιεί, επίσης, μέσα μας την καλή ζήλια. Εκείνη που σε κάνει να λες, ότι δεν σου λείπει τίποτα για να κάνεις το καλό. Ότι αφού το έκανες εκείνος, μπορείς να το κάνεις και εσύ. Ότι πραγματικά, ο καλύτερος κόσμος ξεκινάει από εσένα και εκείνον και εκείνον. Συνειδητοποιείς ότι αν κάνεις το καλό, δε θα είσαι μόνος. Έχεις και άλλους που κάνουν το ίδιο. Και όσο πιο πολλοί είστε, τόσο το καλύτερο.

Γι’ αυτό, κάθε φορά που βλέπεις ένα καλό παράδειγμα, μοιράσου το. Διάδωσε το. Μπορεί να μην είναι πράξη όπως αυτή που διαδίδεις αλλά έχει μια πολύ θετική χροιά. Μην ακούς όσους υποστηρίζουν ότι οι καλές πράξεις δε θέλουν διαφήμιση.

Φυσικά και οι καλές πράξεις θέλουν διαφήμιση. Μπουχτίσαμε από ασχήμια.

Ακόμα και το κίνητρο κάποιου να είναι να… γίνει διάσημος και να φτιάξει το προφίλ του μέσα από μια φιλανθρωπία, δεν πειράζει. Η καλή πράξη μένει και προσθέτει ένα λιθαράκι στην δημιουργία αυτού του γ@μ#$ένου καλύτερου κόσμου που όλοι θέλουμε.

Υ.Γ.: Αυτό το κείμενο το αφιερώνω σε δύο κορίτσια στο 040, που ένα απόγευμα με έκαναν να χαμογελάσω γιατί πολύ απλά, χάρισαν δύο εισιτήρια που είχαν στο πορτοφόλι τους, σε δύο τουρίστες που δεν είχαν ιδέα πως λειτουργεί το σύστημα των μεταφορικών μας μέσων. “Τι σας οφείλουμε” ρώτησε το ζευγάρι ξένων και εκείνες – ηλικίας περίπου 30-, σε περίοδο με capital controls, είπαν απλά, χαμογελώντας, ένα “είμαστε εντάξει”. Είμαι σίγουρη ότι δεν το μοιράστηκαν, γι’ αυτό το κάνω εγώ που για μια ημέρα ένιωθα χάρη σε εκείνες, πως όλα είναι λίγο πιο όμορφα.