Όταν τα Queer Theatre Awards έκαναν μια straight να δακρύσει

Αυτή τη στιγμή που γράφεται το εν λόγω κείμενο βρισκόμαστε στην καρδιά της εβδομάδας υπερηφάνειας. Φέτος ήταν η πρώτη χρονιά που πήγα στα Queer Βραβεία Θεάτρου και η αλήθεια είναι πως αναρωτήθηκα τι έκανα τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια το βράδυ της απονομής. Σίγουρα πάντως δεν έκανα κάτι καλύτερο.

ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ ΓΙΑ ΜΙΝΙ ΚΗΡΥΓΜΑ

Ο μόνος λόγος που δηλώνω τον σεξουαλικό μου προσανατολισμό στον τίτλο είναι για το θεαθήναι – ναι, το λέω ξεδιάντροπα, έπρεπε να χρησιμοποιήσω κάθε μέσο για να σε κάνω να ανοίξεις αυτό το θέμα. Δεν ξέρω πώς νιώθεις για τον θεσμό της Παρέλασης Υπερηφάνειας και για την ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, αλλά ξέρω πώς θα έπρεπε να νιώθεις. Χωρίς να έχω κανένα προσωπικό όφελος από την συμπάθεια, αντιπάθεια ή αδιαφορία σου για τους ανθρώπους αυτούς, θεωρώ απαράδεκτο να μη σε νοιάζει. Δε γίνεται να μη σε νοιάζει η περιθωριοποίηση ανθρώπων (σε όλους τους τομείς) εξαιτίας της επιλογής του συντρόφου τους ή του τρόπου με τον οποίο ντύνονται.

Το Athens Pride λοιπόν, μου έχει χαρίσει μερικές στιγμές που πραγματικά μου άνοιξαν τα μάτια και μου έδειξαν ότι το “να μη σε νοιάζει” είναι σχεδόν εξίσου κακό με το να το πολεμάς. Και στις δύο περιπτώσεις δεν κάνεις τίποτα καλό. Δε θα ξεχάσω ποτέ την τρανσέξουαλ που φώναξε στο κέντρο της πλατείας Κλαυθμώνος ότι ήρθε να τη δει η μητέρα της και χειροκροτήσαμε όλοι μαζί. Δε θα ξεχάσω ποτέ τη μάνα που ανέβηκε στη σκηνή του Pride και δήλωσε περήφανη για τον γιο της και ευτυχισμένη για το πόσο καλός άνθρωπος είναι – όχι το ότι του αρέσουν οι άντρες δεν επηρέασε τα κριτήριά της.

Στις στιγμές αυτές, ήρθαν να προστεθούν τα χτεσινά Queer Theatre Awards. Με παρουσιαστές τον Μίνωα Θεοχάρη και τον Δημήτρη Μακαλιά, η σκηνή του θεάτρου Κνωσός, γέμισε πέρα από μουσική, τραγούδι και ταλέντο, σημαντικά μηνύματα που θα έπρεπε να απευθύνονται σε ένα ευρύτερο κοινό κι όχι μόνο σ’ αυτό που χωράει η αίθουσα της οδού Κνωσού 11.

Κάποιους μήνες πριν, είχα πάρει συνέντευξη από τη drag queen Φιλοθέη. Ο Θεόφιλος έκτοτε, έχει γίνει φίλος μου. Κάπως έτσι βρέθηκα στα παρασκήνια, να παρακολουθώ την προετοιμασία των drag queens για το show τους, αρκετές ώρες πριν την έναρξη. Φυσικά απουσιάζει κάθε ίχνος τουπέ, ο ένας βοηθάει τον άλλον, τα κοστούμια τα ράβουν μόνοι τους, κανείς δεν προσπαθεί να επισκιάσει κανέναν και εννοείται πως τα στοιχεία που υπερτερούν είναι το γκλίτερ, το eyeliner, το vinyl, οι φωνές και τα βροντερά γέλια.

Κατά τις 9 και κάτι αρχίσαμε να μπαίνουμε στην αίθουσα. Τα βραβεία κάλυψαν και φέτος αρκετά μέσα, ενώ δεν ήταν λίγοι και οι παρευρισκόμενοι από τον χώρο του θεάματος. Τα κείμενα του Μανώλη Βαμβούνη, αλλά και οι αυτοσχεδιασμοί των παρουσιαστών μας έκαναν να γελάσουμε περισσότερες από αρκετές φορές, αλλά όλα αυτά δεν ήταν τίποτα μπροστά στην παράδοση – παραλαβή των βραβείων και τα drag shows. Στα highlights της βραδιάς, ο Φώτης Σεργουλόπουλος που εξέφρασε το θαυμασμό του για τις/τους τρανσέξουαλ και το κουράγιο που χρειάζεται να μηδενίσεις τη ζωή σου και να την ξαναρχίσεις. “Είναι πιο πάνω από τους άλλους ανθρώπους”.

Στο ίδιο θετικό κλίμα κινήθηκε και η Μαριέλλα Σαββίδου, η οποία είπε πως κάθε φορά που τη ρωτούν “γιατί ασχολείται εφόσον είναι στρέιτ”, απαντάει ότι απλά δε γίνεται να μην τη νοιάζει όταν υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν και δεν μπορούν να είναι ο εαυτός τους. Γιατί λοιπόν να μην στηρίξουμε μια γιορτή που ενθαρρύνει τους πάντες να είναι αυτό που τους κάνει ευτυχισμένους.

Το φετινό σλόγκαν των βραβείων, ήταν “V for Visibility”, ώστε να δοθεί περισσότερος χώρος στο θεατρικό σανίδι για παραστάσεις με ΛΟΑΤΚΙ θεματικές. Φέτος στις υποψηφιότητες υπήρχε ο αριθμός ρεκόρ 48 – αν και μπροστά στις 1500 παραστάσεις που ανεβαίνουν στην Αθήνα, υπάρχει ακόμα πολύς δρόμος να διανύσουμε.

Ο λόγος που δεν αναφέρω ονόματα και παραστάσεις, είναι επειδή μπορείτε να τα βρείτε όλα εδώ, αλλά κυρίως γιατί ούτε κι εγώ γνώριζα ή είχα παρακολουθήσει κάποιο από τα έργα. Με κέρδισε ο ενθουσιασμός του κοινού, των συμμετεχόντων, των συντελεστών, των νικητών. Η αγάπη με την οποία όλοι όσοι οργανώνουν, στήνουν, παρουσιάζουν και δουλεύουν αφιλοκερδώς για όλη αυτή την περήφανη γιορτή, θα έκανε ακόμα και τον πλέον άκαρδο να συγκινηθεί. Εκτός από το ότι το αποτέλεσμα δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα χρυσοπληρωμένα events με πανάκριβες τουαλέτες, κοστούμια χιλιάδων ευρώ και υφάρες πολλών καρδιναλίων, γίνεται κάθε χρόνο και καλύτερο – απ’ όσο έμαθα.

Πάρε μια μικρή γεύση από το show των Drag Queens και τα λέμε το Σάββατο στην πλατεία Κλαυθμώνος στις 7. Όπως είπε και η Σιμόν Ντε Μποβουάρ, “Γυναίκα δε γεννιέσαι, γίνεσαι” και με αυτή την ατάκα θα παρελάσουμε περήφανα στο Pride. Έτσι γιατί δεν υπάρχει πιο συγκινητικό πράγμα από το να βλέπεις σήμερα ανθρώπους ελεύθερους και χαρούμενους.

Φωτογραφίες: Νίκος Σίμος