LIFE

Τόσο κοντά στο άπιαστο όνειρο. Το πτυχίο

Φτάνεις στο τέλος. Το περίμενες τόσο καιρό. Σε κάθε εξεταστική έλεγες "Πότε θα πάρω το καταραμένο το χαρτί;''. Και εκεί που ''μάλλον'' 99% σε δύο μήνες θα το έχεις στα χέρια σου, εύχεσαι να γίνονται επιστροφές. Σκέτο επιστροφές. Σταμάτα παιδί μου να τραγουδάς το επιστροφές καταστροφές του Τερζή.

“Αρνούμαι! Θέλω να με πάει ο χρόνος τέσσερα χρόνια πίσω, το εννοώ. Το θέλω εδώ και τώρα” .

Εδώ και ένα μήνα αυτή η φράση τριγυρνάει στο μυαλό μου. Δεν το λέω κάθε μέρα αλλά σε συγκεκριμένες περιπτώσεις:

-Η πρώτη φορά που το ένιωσα ήταν την μέρα που αποχωρίστηκα το παλιό μου σπίτι. Εκεί κατάλαβα πως τελείωσα με τα φοιτητικά χρόνια. Το νοίκιαζα τέσσερα χρόνια όσα και το πτυχίο μου, γι αυτό μάλλον αισθάνθηκα το τέλος.

 

– Η δεύτερη φορά, ήταν η πρώτη μέρα στη δουλειά. Εκεί κατάλαβα πως τελείωσε το ξενύχτι στις πέντε το πρωί και το ”πρωινό ξύπνημα” στις 4 το απόγευμα. Ένιωσα ένα κόμπο εκείνο το πρωινό. Σηκώθηκα από το κρεβάτι, με δυσκολία και συνειδητοποίησα πως για τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής μου, ως ανθρώπινο ον στον πλανήτη γη(πιστεύω στην μετά θάνατον ζωή αλλά νομίζω θα επανέλθω ως έντομο, άρα τι ξενύχτι να κάνω;) δεν θα χόρταινα ξανά τέτοιο ύπνο.

-Η τελευταία φορά που ξανά εμφανίστηκε το συννεφάκι με την φράση ”Αρνούμαι” ήταν πριν 13 μέρες, την πρώτη Σεπτεμβρίου. Ως γνωστόν ο Σεπτέμβρης θυμίζει πάντα μια νέα αρχή και αυτή τη φορά δεν μου θύμισε ούτε τρίτο έτος στη σχολή ούτε τέταρτο. Αλλά την νέα μου ζωή, ως ένα εργαζόμενο κορίτσι ή μάλλον γυναίκα, εξωτερικά, γιατί εσωτερικά είμαι 18 και θα παραμείνω για το υπόλοιπο της ζωής μου. Τελοσπάντων γι αυτό σιχαίνομαι τόσο πολύ τον Σεπτέμβρη, για τα απαίσια ξεκινήματα που μας υπενθυμίζει.

Δεν λέω τα απόλαυσα αυτά τα χρόνια αλλά έκανα λάθος που βιαζόμουν. Ίσως επειδή δεν έχω φτάσει στο 7ο -8ο έτος και το παίρνω σχετικά νωρίς. Μπορεί αν ήμουν όγδοο έτος να χτυπιόμουν πότε θα πάρω το ρημάδι το χαρτί.

Θέλω να πάρω πτυχίο αλλά να παραμείνω φοιτήτρια, να κοιμάμαι στις 5 το πρωί, να γυρνάω σπίτι στις 7 τα χαράματα, να καίω το φαγητό μου, να κλαίω από απογοητεύσεις είτε από γκόμενους είτε από φιλίες, να χαίρομαι για βλακείες, να διαβάζω ας είναι τρεις φορές το χρόνο, να λέω ακόμη είμαι κάτω από 20 χρονών.

Από μικρά έχουμε την τάση να μεγαλώνουμε να μεγαλώνουμε να μεγαλώνουμε. Θα μου πεις τι κλαίγεσαι 21 χρονών, 11 μηνών και 21 ημερών γυναίκα αλλά για μένα παρά πάει. Μου στέκεται στο λαιμό.

Στα 8 σου χρόνια, φορούσες τα τακούνια και το κραγιόν της μητέρας σου, στα 14 σου βαφόσουν κανονικά βάζοντας eyeliner και ονειρευόσουν την ημέρα που θα γίνεις 18 για να ανεξαρτητοποιηθείς.

 

Και στα 18 σου, δεν σου αρέσει που μεγαλώνεις. Αλλά κάπου στα 21-22 όταν ακούς το τεταρτοετής ή επί πτυχίω φοιτητής, κάτι δεν σου κάθεται καλά και θέλεις απλώς να είχες μια μηχανή του χρόνου που θα σε γυρνάνε λίγα χρονάκια πριν και θα έμενες στάσιμη εκεί. Για πάντα.

Εκτός από το πονεμένο μέρος της καρδίας μου για το τέλος των φοιτητικών μου χρόνων είναι κι αυτή η απογοήτευση που με ”στραγγαλίζει”. Για τις μέρες που έχουν έρθει στις χώρες μας (έχω δυο χώρες εγώ, ούσα Κυπρία). Ξέρω πως η Σάββια και εκατομμύρια άλλοι φοιτητές προσπαθούν τόσα χρόνια να πάρουν το πτυχίο για το τίποτα. Τίποτα δεν μετράει αν η χώρα δεν έχει λεφτά και αν υπάρχουν τόσοι άνεργοι.

Δεν θέλω να το κάνω μελόδραμα απλά αυτή είναι η μαύρη αλήθεια. Δεν με νοιάζει μόνο για μένα, δεν το βλέπω εγωιστικά.

Anyway, τέρμα η κλάψα οι λόγοι που αποφάσισα να γράψω αυτό το άρθρο είναι τρεις:

 Ο ένας είναι πως ήρθε στο όνειρο μου η Νίκη, με ένα σφυρί, ματωμένα δόντια και γουρλωτά μάτια, τονίζοντας μου πως πρέπει να γράψω ένα άρθρο για την Κυριακή. Δεν είχα επιλογή, φοβόμουν τις επιπτώσεις, τις αντιδράσεις της. Ξυλόδαρμό με selfie stick μυριζόμουν (έχει πάρε selfie stick και κυνηγάει τον κόσμο από πίσω).

 

 Ο δεύτερος πάλι είναι επειδή ξέρω πως δεν είμαι μόνη και αυτό που νιώθω, το νιώθεις και εσύ.

Και ο κυριότερος είναι επειδή ακούω αυτή τη φράση, έχω αυτό το κόμπο στομάχι και δεν θέλω να τον έχεις και συ σε τρία- τέσσερα χρόνια.

Μην έχεις λοιπόν την τάση να μεγαλώνεις. Απλά ζήσε αυτά τα χρόνια απόλαυσης ύπνου που σου έχουν δοθεί, μην εύχεσαι να τελειώσουν και να κάνε ότι κουλό σου έρθει στο μυαλό. Αυτά είχα να σου πω.