OPINIONS

Τα βάσανα μιας νέας οδηγού

Κι έρχεται εκείνη η στιγμή που αποφασίζεις να πάρεις δίπλωμα οδήγησης. Αναμονή 20 λεπτών στο μετρό και αλλαγή στο Σύνταγμα, ώρες αμέτρητες για το 040 και μία περιουσία σε ταξί. Θα πάω για μαθήματα, είπες και βρήκες δάσκαλο με υπομονή και κουράγιο.

Έτσι δεν έγινε; Μία από τα ίδια κι εγώ. Στο πρώτο έτος ο πατέρας μου το έφερε βαρέως. Είχα ενηλικιωθεί και δίπλωμα δεν είχα βγάλει. Λίγο που πάντα πίστευε πως ήμουν αγόρι και αντί για κούκλες μου πήρε κράνος, ήμουν δεν ήμουν 6, για να είμαι ασφαλής στα καρτ του Αγίου Κοσμά, λίγο η δική του τρέλα με την ταχύτητα, δεν επιτρεπόταν να μην οδηγώ.

Από θεωρία έτοιμη για αγώνες. Περάσαμε ώρες να μου εξηγεί τη διαφορά φυγόκεντρου και κεντρομόλου και γιατί η Pirelli επέλεξε να τρέξει με μαλακή και μέση γόμα στη Μόντσα. Και λίγο πριν λουστώ με σαμπάνια μπήκα στο εκπαιδευτικό για το πρακτικό της υπόθεσης.

 

Γκάζι, φρένο, συμπλέκτης, κιβώτιο ταχυτήτων, οπισθογωνία, πορεία και παρκάρισμα. Νοσταλγούσα τις στιγμές που ήμουν συνοδηγός και κοιτούσα στον καθρέφτη αν τα μάτια μου γίνονται κίτρινα όταν πέφτει πάνω ο ήλιος.

Ξεκίνησα τα μαθήματα. Χρειάστηκε καιρός για να προσαρμοστώ και το 2009 ήμουν και επίσημα οδηγός.

2015, Ιούλιος. Κολυμπώ στο Λιβάδι του Γερανού στην Πάτμο μαζί με τη φίλη Νικολέτα, όταν έτσι ξαφνικά θυμάται τα παπουτσάκια οδήγησης. Καλά διαβάζεις. Είχαμε και οι δύο παπουτσάκια οδήγησης.

Κάτι μωβ μπαλαρίνες με λάστιχο στο πλάι που έμπαιναν και έβγαιναν τόσο εύκολα όσο η χαβαγιάνα της πλαζ. Τώρα όλα μου φαίνονται πανεύκολα και ούσα αποστασιοποιημένη χρονικά μπορώ να πω πως μία νέα οδηγός βασανίζεται μέχρι να πάρει τον αέρα.

Η αλλαγή ταχύτητας

 

Τι να πρωτοκοιτάξω; Τον κεντρικό καθρέφτη; Το μηχανάκι που κάνει προσπέραση από τα αριστερά; Ή τις στροφές που δεν πρέπει να ξεπεράσουν τις 3000 για να αλλάξεις την ταχύτητα. Γιατί αν σε φώτισε ο Θεός και πήρες αυτόματο, αυτόματα αυτός ο βραχνάς εξαφανίζεται. Βάζεις την πρώτη και ξεκινάς. Πότε να μπει η δευτέρα, πότε να φτάσεις στην πέμπτη. Μουγκρίζει το όχημα, πατάς γκάζι, αλλάζεις. Χάνεις και το μοχλό, κοιτάς κάτω, χάνεις την ευθεία.

Το φρένο

Γύρισες το κλειδί, ξεκίνησες. Πώς σταματάς είναι το θέμα; Μάλλον το πρώτο πράγμα που πρέπει να διδαχθείς στα μαθήματα γιατί δύσκολα βελτιώνεσαι. Με τα χρόνια χειροτερεύεις και προκαλείς τάση προς έμετο σε όσους βρίσκονται μαζί σου στο αυτοκίνητο. Αυτό το απαίσιο, απότομο πάτημα του φρένου που πολύ συχνά συνοδευόταν από σβήσιμο μηχανής. Για αυτό λέω, θυμάσαι φαντάζομαι.

Η ανηφόρα

 

”Δε θα μάθεις να ξεκινάς με χειρόφρενο” είπε ο πατέρας-Ραικόνεν και δεν είχα παρά να υπακούσω, κάτι θα ξέρει παραπάνω. ”Να μάθεις να στηρίζεις το αυτοκίνητο. Παίξε γκάζι-συμπλέκτη.” Και να με παίρνει η κατηφόρα και να λέει πάτα γκάζι και να σβήνει και πάλι τα ίδια και πάλι από την αρχή. Και με σταματούσε στα μισά της ανηφόρας για να ξεκινήσω με κλίση 80% στου Φιλοπάππου. Μήπως σου θυμίζει κάτι η εικόνα;

Το παρκάρισμα

Καλησπέρα παιδιά, τι μου γίνεστε; Θα μιλήσουμε για τότε που ήθελες αλάνα για να βάλεις Smart και πέντε ανθρώπους να σου κάνουν κουμάντο για να το βάλεις ίσια και χωρίς να παρκάρει ακόμα ένας μεταξύ του δικού σου οχήματος και του πεζοδρομίου. Να σταματάς με αλάρμ, να κόβεις την κυκλοφορία για να μπεις στη θέση που βρήκες μετά από τρεις γύρους του θριάμβου στη γειτονιά, να σου κορνάρουν και τελικά να σε κοιτάνε με βλέμμα επικριτικό μόλις περάσουν δίπλα σου. Λες κι εκείνοι δεν παρκάρουν. Λες και το ανεβάσουν στο σαλόνι, πλάι στο σκρίνιο. Συγχύστηκα τώρα, πάω παρακάτω.

Η αίσθηση του όγκου

Χωράω, δε χωράω; Η μόνιμη απορία. Καμία αίσθηση του όγκου. Να μην ξέρω που ξεκινάει και που σταματάει. Να μην μπορώ να καταλάβω αν πατάω τη διαχωριστική γραμμή ή φλερτάρω με το χαντάκι. Δεν έφτασα στα διόδια και αναγκάστηκα να κατέβω για να πληρώσω γιατί σταμάτησα 3 χιλιόμετρα μακριά από την κατά τα άλλα γλυκύτατη υπάλληλο που ξέσπασε σε γέλια; Ανάλογα περιστατικά σημειώθηκαν σε παρκινγ mall αλλά και στη Μαρίνα Φλοίσβου για να διασκεδάσουν και οι νότιοι.

Τα παπουτσάκια οδήγησης

Δεν μπορούσα να οδηγήσω με τίποτα άλλο, πέρα από αυτά τα μωβ παπουτσάκια. ”Καλά ποια βλαμένη άφησε τα παπούτσια της έξω από το αυτοκίνητο” είπα ένα καλοκαίρι σε διακοπές στην Κύμη. Πλησιάζοντας λίγο περισσότερο, να σας πληροφορήσω πως η βλαμένη ήμουν εγώ. Ούτε με σαγιονάρα, ούτε με ανοιχτό, ούτε με τακούνια, ούτε με πλατφόρμα. Μόνο με τα παπουτσάκια οδήγησης μπορούσα.

Τα λαμπάκια

 

Το βιβλιαράκι με τις οδηγίες να διαβάσεις. Άλλη κουβέντα δεν άκουγα από τον πατέρα Κώστα. Αυτό και να προσέχω μη με παρασύρει το τραμ. Το βιβλιαράκι ποτέ δεν το διάβασα για αυτό και σε κάθε φωτεινή ένδειξη που εμφανιζόταν στο ταμπλό μου πίστευα πως θα ανατιναχθώ. Φήμες που θέλουν μελαχρινή κοντή να οδηγεί με σηκωμένο χειρόφρενο χαρακτηρίζονται ως αβάσιμες.

Το κλείδωμα

 

Και κάτι που κάνω ακόμα και σήμερα. Κλείνω παράθυρα, βγαίνω, κλειδώνω και φεύγω. Έλα που δε θυμάμαι όμως αν έχω κλειδώσει και πηγαίνω πάλι για να ελέγξω κλειδαριές, πορτ μπαγκάζ και πάλι κλειδαριές. Πάω κι έρχομαι σαν την άδικη κατάρα.

Μη νιώθεις άσχημα. Είμαστε πολλές και είμαστε μαζί σου.